Ένα μουσικό κουτί για τον μικρόκοσμο μου

Αυτήν την εβδομάδα φιλοξενούμε στο σπίτι δύο κορίτσια από μια μικρή πόλη της Πολωνίας. Δυο κορίτσια που βρίσκονται στην εφηβεία και που έκαναν το πρώτο τους μεγάλο, υπεραντλαντικό ταξίδι. Δυο κορίτσια, μόλις 17 χρονών που τους δόθηκε η ευκαιρία να διευρύνουν τους ορίζοντες του μυαλού τους νωρίς. Να γνωρίσουν μια πόλη, τόσο διαφορετική από την δική τους, που φιλοξενεί ανθρώπους από όλη τη γη.

Από τις πιο μακρινές ή τις πιο κοντινές, από τις πιο μουντές ή τις πιο εξωτικές, από τις πιο ξερές ή τις πιο τροπικές, στην Νέα Υόρκη έχουν καταφέρει να συγκατοικούν και να συμβιώνουν άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης.

Μέσα σε αυτό το συνοθήλευμα διαφορετικών πολιτισμών και κουλτουρών άφησα τα δυο κορίτσια να χαζεύουν αποσβολωμένα μέσα στην μέση του Manhattan, μέσα στην μέση της Times Square, "το σταυροδρόμι του κόσμου" όπως λένε. Με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, κοιτάνε και τα δυο αριστερά και δεξιά τα κύματα τουριστών που διασχίζουν τους δρόμους κάθε φορά που ανάβει ο "Γρηγόρης". Κοιτάνε αριστερά και δεξιά τις τεράστιες διαφημίσεις, τα φώτα, τις γιγαντοοθόνες, τα μαγαζιά, τους ουρανοξύστες. Κοιτάζονται μεταξύ τους και γελάνε νευρικά - σαν να μην έχουν πιστέψει ακόμα που βρίσκονται. Βλέπουν την τεράστια αφίσα της καινούριας ταινίας του Harry Potter και χοροπηδάνε από χαρά που θα είναι ακόμα εδώ όταν παιχτεί στους κινηματογράφους. Δεν πειράζει που δεν θα καταλαβαίνουν όλους τους διαλόγους... αρκεί να γυρίσουν πίσω στους φίλους τους και να καυχιόνται ότι είδαν την ταινία πρώτες! Κάνουν σχέδια για την παράσταση του Broadway που θέλουν να δουν και ίσως κανένα μουσείο, έτσι για να πουν ότι το έκαναν κι αυτό!
Παρατηρώ φεύγοντας ότι δεν κρατάνε φωτογραφική μηχανή. Τραβάνε καμιά φωτογραφία από το κινητό τους τηλέφωνο, χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή. Σκέφτομαι ότι κι εγώ ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες εδώ και λίγα μόνο χρόνια. Εδώ και λίγα μόνο χρόνια με νοιάζει να αποθανατίσω στιγμές, να τυπώσω αναμνήσεις. Ίσως γιατί μεγάλωσα; Ίσως γιατί πήρα την ζωή πιο σοβαρά; Ή ίσως γιατί απλά ανακάλυψα (αργά μεν!) ότι μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες τον κόσμο που ζω; Δεν ξέρω γιατί!

Θυμάμαι, στα 17 μου δεν με ένοιαζαν ιδιαίτερα οι φωτογραφίες... νόμιζα ότι χωράνε όλα στο κεφάλι μου, νόμιζα ότι θα τα θυμάμαι όλα για πάντα. Είχα αυτή την σιγουριά του 17χρονου που τα ξέρει όλα. Είχα αυτή τη σιγουριά που βλέπω στα μάτια των δυο κοριτσιών.
Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω... πόσο θα ήθελα να είμαι 17, 14,10 χρονών! Θα έβγαζα φωτογραφίες από τα πάντα και όλους. Το πατρικό μου σπίτι, τα σχολεία που πήγα, τους φίλους και συμμαθητές, την κατασκήνωση, τα μέρη που πήγα διακοπές, την οικογένειά μου... όλα και όλους που τώρα προσπαθώ να θυμηθώ και δυσκολεύομαι.
Θα ήθελα να έχω τυπωμένα στο γυαλιστερό χαρτί ό,τι έζησα, αγάπησα και πόνεσα, να τα έχω μαζεμένα σε ένα κουτί για να μπορώ να το ανοίγω και να τα βλέπω, όποτε ξεχνάω ποια είμαι.
Τώρα πια αποθανατίζω κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός της ζωής μου. Μερικά βράδια γυρίζω πίσω στις φωτογραφίες και ξαναζώ αυτές τις στιγμές στο μυαλό μου. Με βοηθάει να συνεχίσω προς τα μπρος... παίρνω δύναμη από τους αγαπημένους που βρίσκονται μέσα στην ψηφιακή μου, πλέον, μηχανή.