Δώρο γενεθλίων

Χτες Παρασκευή. Η δική μου Κυριακή δηλαδή αν το καλοσκεφτώ, μια και τα ρεπό μου είναι Πέμπτη και Παρασκευή! Σήμερα, οι δύο Πολωνέζες που φιλοξενούσαμε επιστρέφουν με βαριά καρδιά στην Πολωνία. Χτες λοιπόν, αφού ήταν η τελευταία τους μέρα αλλά και τα γενέθλια της μιας (κι εγώ ξεκούραστη!) είπαμε να τους χαρίσουμε μια μέρα που θα την θυμούνται για καιρό.
Ξυπνήσαμε το πρωί και μετά τις σχετικές ευχές (τα Happy Birthday, Sto Lat και Χρόνια Πολλά δηλαδή) αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Γύρω στις 2.30 ήμασταν και οι τρεις μας έτοιμες. Ξεκινήσαμε λοιπόν, για που άλλου, για το Manhattan...
Τις πήγα πρώτα απ' όλα για φαγητό στην καλύτερη πιτσαρία της πόλης - τι ειρωνεία - εκεί που δουλεύω! Μετά από μια σαλάτα, μια πάστα και μια πίτσα ήρθε η ώρα του γλυκού. Έπειτα από συνεννόηση με τις κοπέλες, τις συν-σερβιτόρες (!) το γλυκό ήρθε με ένα ροζ κεράκι και συνοδεία όλες τις σερβιτόρες. Στα πρώτα λόγια του Happy Birthday που τραγουδούσαμε η επίσημα πια 17χρονη Karolina δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της... Φεύγοντας αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς τα κάτω (προς midtown) ώστε να δουν τα κορίτσια και αυτήν την μεριά του Manhattan. Στάση στο Lincoln Center για ξεκούραση κι έπειτα ξανά ποδαρόδρομο μέχρι τους 50 δρόμους.
50 δρόμοι και Broadway. Θέατρο Winter Garden. Μια τεράστια πινακίδα μας κάνει να χαμογελάσουμε και να νιώσουμε έναν ενθουσιασμό που ένιωθα παιδί έξω από το λούνα παρκ. MAMA MIA... Με τα εισιτήρια στο χέρι περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά μαζί με εκατοντάδες τουρίστες για να μπούμε μέσα. Αφού κάτσαμε στις θέσεις μας, άρχισα να σκέφτομαι λίγο απογοητευτικά πως, έχοντας δει την ταινία στο θερινό σινεμά της γειτονιάς, μια ταινία με φόντο τις εκπληκτικές παραλίες της Σκιάθου και της Σκοπέλου, η παράσταση δεν θα μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και πως δεν θα μπορέσει να μου μεταδώσει κανένα ελληνικό στοιχείο. Λάθος μου!
Με το που άνοιξε η αυλαία, το λιτό σκηνικό πάνω στην σκηνή ήταν ό,τι πιο ελληνικό έχω συναντήσει τους τελευταίους μήνες... Το πλακόστρωτο, δυο μεταλλικά τραπεζάκια με μπλε καρέκλες, ένα μπουκάλι ρετσίνα, μια γιαγιά στα μαύρα να πλέκει σε μια γωνία, τα λευκά σκαλοπάτια, οι μπλε ξύλινες πόρτες και οι πρώτες ατάκες των ηθοποιών στα ελληνικά (με σπαστή προφορά βέβαια) με μετέφεραν για λίγο σε κάποιο νησί των Κυκλάδων! Το show εκπληκτικό. Φωνές μαγικές, σαγηνευτικές. Μουσική ξεσηκωτική. Μερικές στιγμές κρατήθηκα να μην σηκωθώ να χορέψω. Άλλες στιγμές κρατήθηκα να μην φύγουν τα δάκρυά μου, είτε από συγκίνηση είτε από τα γέλια! Αφού τελείωσε η παράσταση, οι ηθοποιοί μας χάρισαν 3 ακόμα τραγούδια κατά τα οποία όλοι στο θέατρο είχαμε σηκωθεί όρθιοι, χειροκροτάγαμε, χορεύαμε και τραγουδάγαμε μαζί τους! Στιγμές όμορφες, από αυτές που δεν θες να τελειώσουν... Τα κορίτσια - αλλά κι εγώ - ενθουσιάστηκαν. Το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη τους.
Φεύγοντας περάσαμε από την Times Square, για να την δουν "by night" και να βγάλουμε φωτογραφίες. Ένα τηλεφώνημα από μια φίλη πως είναι σε ένα bar-restaurant εκεί κοντά και βρεθήκαμε να προχωράμε κουνιστές και λυγιστές, σαν τις ηρωίδες του sex and the city, στους δρόμους του Manhattan προς το μπαρ. Εκεί, χάρισα στα κορίτσια το πρώτο τους Cosmopolitan, ευχήθηκα ξανά Χρόνια Πολλά και δώσαμε ραντεβού του χρόνου τέτοιο καιρό στην Ελλάδα!
Στο τρένο προς το σπίτι, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σκεφτόμουν πόσο τυχερή πρέπει να νιώθει η Karolina που στα 17 της έζησε μια κοσμοπολίτικη βραδιά που πολλοί θα ζήλευαν... Χαμογέλασα, σχεδόν στοργικά και κάπου εκεί με άγγιξε με το ραβδί του ο Θεός ΄Υπνος!