Εικόνες και λόγια
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012
Σάββατο 5 Μαΐου 2012
Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012
Βραδινές κουβεντούλες
Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012
Παιδεραστές της Ελλάδος, το κράτος πρόνοιας κοντά σας!
Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011
Καλά Χριστούγεννα!
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011
Αναπολώντας...
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
φέτος δεν ήμουν πολύ καλή αλλά βέβαια αυτό το ξέρεις ήδη.
Παρ' όλα αυτά φέτος θα ήθελα…και ξεκίναγε μια μικρή λίστα με όσα είχα ανάγκη, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά ήθελα, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά καλό θα ήταν να έχω κτλ κτλ. Θυμάμαι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο κάθε μέρα και να μετράς τα δώρα, ξανά και ξανά, μήπως ανακαλύψεις κάποιο καινούριο. Και μετά η ίδια και η ίδια ερώτηση μέχρι να ακούσεις το πολυπόθητο «ναι»: «Μπορούμε να ανοίξουμε τα δώρα σήμερα; Σε παρακαλώωω». Θυμάμαι, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, την αγωνία που έχεις αν θα αρέσει το δώρο που αγόρασες το οποίο σου πήρε τουλάχιστον 2 μέρες να το σκεφτείς και άλλες 2 μέρες να το ψάξεις! Και βέβαια, ανήμερα τα Χριστούγεννα, θυμάμαι το άνοιγμα των δώρων, όλοι μαζί μπροστά από το δέντρο, τα γέλια, τον ενθουσιασμό και την χαρά να κάνει αντίλαλο με την ανεμελιά.
Μετά, η καθιερωμένη συγκέντρωση με το υπόλοιπο σόι. Θυμάμαι το στρώσιμο του τραπεζιού που επιμελούμασταν όλες οι «γυναίκες», τις σοβαρές κουβέντες των αντρών στο σαλόνι, την ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει εορταστικά τραγούδια και το μεγάλο φαγοπότι με την υπογραφή κορυφαίων σεφ, όπως η γιαγιά! Θυμάμαι την σούπα αυγολέμονο για αρχή, τη γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρι για κυρίως, τις πατάτες στον φούρνο, τα τυριά κι τις σαλάτες, τη σπανακόπιτα και βέβαια τα επιμελώς καλοψημένα μελομακάρονα και κουραμπιέδες της γιαγιάς μαζί με τον καφέ «των μεγάλων».Όλα όσα θυμάμαι από τα παιδικά μου Χριστούγεννα συνοψίζονται κυρίως σε μυρωδιές και οικογένεια. Σε ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο με καλούδια, γεμάτο με θείους και ξαδέλφια, με γιαγιά και παππού και θυμάμαι να ήμασταν όλοι και καθένας μας ξεχωριστά, ως δια μαγείας, το κέντρο του μικρού μας κόσμου.
Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011
Αχ, καλοκαιράκι!
Τι ωραίο το καλοκαιράκι… με μυρωδιές και εικόνες να ξυπνάνε αναμνήσεις εφηβικές, παιδικές, μοναδικές. Το τζιτζίκι μέσα στην ησυχία του μεσημεριού να σου θυμίζει τα Μίκυ Μάους που διάβαζες μικρός γιατί δεν ήθελες να κοιμηθείς. Το ψυγείο της ΕΒΓΑ που παίρνει το μάτι σου φευγαλέα έξω από ένα ψιλικατζίδικο να σου θυμίζει τα απογευματινά παγωτά, κεράσματα της γιαγιάς. Ο βασιλικός στην γωνιά του μπαλκονιού να σου θυμίζει τις γλάστρες πάνω στα ασβεστωμένα πεζοδρόμια του επαρχιακού δρόμου. Και οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα χρώματα αρχίζουν να ξεχειλίζουν… ο καλαμποκάς τα απογεύματα στην περατζάδα, το ψαροχώρι στην πίσω πλευρά του βουνού, η ΜΥΡΤΩ με άρωμα λεμόνι, τα δεκανίκια του παππού πλάι στην καρέκλα, τα λευκά τσοκαράκια, οι καμπάνες να σημαίνουν την κάθε ώρα, η καινούρια φούστα για την ημέρα της Παναγίας, τα μισοφτιαγμένα κάστρα στην άμμο, 2 χρυσόψαρα αγορασμένα από το πανηγύρι του χωριού, το άρωμα του πεύκου, οι βουτιές από τον μόλο, τα οικογενειακά πρωινά ξυπνήματα, μια φέτα καρπούζι στο χέρι και ότι άλλο έχει χαραχθεί στο μυαλό - όπως φαίνεται για πάντα!
Πόσο εύκολα γυρνάς πίσω σε αξέχαστα καλοκαίρια. Πόσο εύκολα εύχεσαι να ξαναγινόσουν παιδί για λίγο. Κι αφού δεν μπορώ να παρακαλέσω τον Θεό να με ξανακάνει παιδί, μπορώ να Τον ευχαριστήσω που με άφησε να μαζέψω τόσες γλυκές αναμνήσεις…
Σάββατο 28 Μαΐου 2011
Αγανακτισμένοι... ραντεβού στο Σύνταγμα!
Κλέφτες! Κλέφτες! Κλέφτες!
ΕΕΕ, ΟΟΟ, πάρτε το μνημόνιο και φύγετ' από δω. ΟΥΣΤ!
Να τος, να τος, ο πρωθυπουργός!
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73'
Αν έχετε τιμή, αν έχετε πατρίδα, ανάποδα ανάποδα γυρίστε την ασπίδα!
Εμπρός εμπρός, ξυπνάει ο λαός!
Και μερικές φωτογραφίες που μιλάνε από μόνες τους...
Και τέλος ας μην ξεχνάμε για πιο λόγο είμαστε εκεί...
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!
Σάββατο 16 Απριλίου 2011
Μάνα
ότι έμειναν μόνα τους απόψε.
Μη στρώσεις τραπέζι, ο πατέρας δε γύρισε ακόμη.
Εσύ που ετοίμασες τόσα καλά και οι δουλειές δεν πήγαν κι άσχημα σήμερα,
πρέπει να ξεκουραστείς.
Κάθισε στην πολυθρόνα της γιαγιάς κι άναψε τα κεριά.
Στέγνωσε το λαρύγγι σου, ζάρωσαν τα χέρια σου,
απόψε σαν να γέρασες δέκα χρόνια μου φαίνεται.
Ήλθε ο πατέρας, νομίζω, ή μήπως είναι οι φωνές
του χθεσινού περπατήματος στην ξύλινη σκάλα,
που ψυχομαχούν, είναι;
Μάνα, τα παιδιά σου σ' αγαπούν δε στο είπαν ποτέ
μα σαν έπιαναν το ψωμί το μεσημέρι,
ήταν για χίλια σ' αγαπώ το χαμογελαστό τους πρόσωπο.
Είναι κι ο πατέρας στο τραπέζι,
σ' αγαπάει, μόνο που δεν στο λέει.
Άλλωστε τι σημασία έχουν δυο λέξεις σκόρπιες,
δίχως γεύση στον ήχο;
Έτσι έλεγε πάντα και θύμωνες κι έκλαιγες
αν και κουνούσες καταφατικά το κεφάλι.
Μάνα, ποιος σε πίκρανε και μαζεύεις το κορμί σου;
Πρέπει να είσαι περήφανη γι' αυτό.
Μ' αυτό μας γέννησες και τον Χριστό μ' αυτό Τον γέννησες.
Απόψε που σε χάνουμε ευχήθηκα να μας ξαναγεννούσες
και κάθε πνοή της ζωής μας σ' αγαπώ να σου φωνάζαμε.
Σάββατο 19 Μαρτίου 2011
Βόηθα Θεέ μου
Δεν είναι trailer καινούριας ταινίας, δεν είναι σκηνές που θα δούμε σε μια γιγαντοοθόνη στα προσεχώς μιας κωμωδίας... Δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα που ζουν άνθρωποι που μέχρι πριν την 11η Μαρτίου ζούσαν ανυποψίαστοι τις ζωές τους. Πήγαιναν στις δουλειές τους, πήγαιναν για ψώνια, σχολείο, μαγείρεμα, κούρεμα, παιχνίδι, διάβασμα, βόλτες και γενικά έκαναν ό,τι κάνουμε όλοι... Μέχρι εκείνη την μέρα. Και τώρα - όσοι σώθηκαν- προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τα συντρίμμια, μέσα από την απώλεια, τον χαμό, τον πόνο και τον φόβο. Κατεβάζουν το κεφάλι και (υποθέτω) προσεύχονται να σωθούν κι απ' τα χειρότερα... από τα μολυσμένα με πυρηνικά γάλατα, από το μολυσμένο με πυρηνικά νερό, από τον μολυσμένο με πυρηνικά αέρα, από την μολυσμένη με πυρηνικά αβέβαιη καθημερινότητά τους.
Ας προσευχηθούμε κι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά, να βρουν την δύναμη να ζήσουν, να βρουν την δύναμη να ξαναρχίσουν, μα ας προσευχηθούμε κυρίως να τους βοηθήσει ο Θεός...
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Σαν να μην πέρασε μια μέρα
Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, μαζί με άλλα 3 μέλη της περιβαλλοντολογικής οργάνωσης που ανήκε, μάζεψε λεφτά και ταξίδεψε από το Βανκούβερ στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να παρευρεθεί στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον. Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, αντί να βλέπει φανατικά τηλεόραση και να μπαίνει στο facebook, βρήκε το θάρρος να καταθέσει τις σκέψεις της, τους φόβους της και τις αιτήσεις της μπροστά σε πολιτικούς, δημοσιογράφους κι επιχειρηματίες. Μίλησε για την τρύπα του όζοντος, τα αφανισμένα δάση, τα εξαφανισμένα ή υπό εξαφάνιση ζώα. Μίλησε για τα χημικά στον αέρα που αναπνέει και την φτώχεια των δύσμοιρων χωρών. Για όλα αυτά μίλησε το 1992. Θα μπορούσε όμως να είναι μια ομιλία του Ιανουαρίου 2011. Γιατί όχι μόνο δεν κλείστηκαν οι τρύπες του όζοντος, όχι μόνο δεν αναδασώθηκαν οι κατεστραμμένες περιοχές, όχι μόνο δεν άλλαξε η τύχη των τριτοκοσμικών χωρών αλλά αντιθέτως μάλιστα... Η σημερινή πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από ότι ήταν πριν από 18 χρόνια!
Και η αλήθεια είναι πως αδιαφορώ για τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τους ακτιβιστές και τους λοιπούς που εν ονόματι της Γης γεμίζουν τις τσέπες τους λεφτά ή οδηγούν αφελείς σε ένα νεοταξικό κίνημα ιδιαίτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι πως αυτό το κοριτσάκι έχει δίκιο... που θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πόσο πολύ ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην στενάχωρη πραγματικότητα της φτώχειας και της αρρώστιας των διπλανών χωρών; Μα πόση υποκρισία και απληστία θα αντέξει ακόμα αυτός ο κόσμος;
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010
Χρέη σαν τον χρόνο!
Αυτό είναι το παγκόσμιο «ρολόι των χρεών» (στις 19 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα Ελλάδος 2:07πμ) φτιαγμένο από την επιστημονική ομάδα του περιοδικού The Economist. Το ρολόι δείχνει το χρέος σε δολάρια όλων των κυβερνήσεων (ή σχεδόν όλων) σε πραγματικό χρόνο! Και φαίνεται πως κάθε δευτερόλεπτο κάποιος στον κόσμο παίρνει κι ένα δάνειο! Απίστευτο!
Σαφώς και έχει την Ελλάδα σαν παράδειγμα προς απομίμηση λέγοντας πως όσο πιο μεγάλο το κυβερνητικό χρέος τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να πέσει κάποια χώρα σε οικονομική κρίση. Και πως, όσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο μεγαλύτερη η κυβερνητική παρέμβαση, άρα τόσο μεγαλύτερες και οι φορολογίες κ.τ.λ.
Βάζοντας, όμως, 3 τυχαίες χώρες (η Ελλάδα όχι και τόσο τυχαία!) στην εφαρμογή σύγκρισης που διαθέτει το site η Ελλάδα φαίνεται να έχει την καλύτερη μοίρα αν υπολογίσουμε την ποσοστιαία ετήσια αλλαγή του οικονομικού χρέους! Ε, δικαιολογημένα δεν θα ρωτήσω λοιπόν… οι άλλες δύο χώρες (Ιταλία και Γερμανία) γιατί δεν έχουν πέσει σε βαθιά οικονομική κρίση όπως εμείς; Οι άλλες δύο χώρες, γιατί δεν ζητάνε βοήθεια από ΔΝΤούδες και άλλους καμπόσους; Εκτός από το μικρό συγκριτικά χρέος μας, μήπως έχουμε και κάτι άλλο που θέλουν; Και τελικά, αυτό το κάτι ποιος αποφασίζει αν θα το παραδώσουμε ή όχι και γιατί δεν ρώτησε κανέναν μας; Τι να πω!
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
Η Πέμπτη Εντολή…
Σίγουρα δεν εννοείται μόνο ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα αλλά αν δεν μπορείς να τιμήσεις τους ανθρώπους που σε έφεραν στην ζωή, πως θα τιμήσεις, πως θα σεβαστείς, πως θα αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου; Πως θα τιμήσεις και θα αγαπήσεις τον Θεό σου;
Και μπορώ με άνεση να πω πως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μητέρα, τη μάνα, τη μαμά! «Σαν τη μάνα δεν γίνεται, σαν τη μάνα δεν υπάρχει».
Την αγάπη της μάνας δεν θα την βρεις αλλού… αυτό και μόνο αξίζει όλο σου το σεβασμό, όλη σου την ευγνωμοσύνη και την πιο δυνατή σου αγάπη. Αγάπη δοσμένη με χαρά, δοσμένη με τον απαιτούμενο σεβασμό, δοσμένη με κάθε τιμή που επιβάλει ο ρόλος της στην ζωή σου.
«Και όταν θα έρθει η ώρα και άλλο δεν θα ζει αν δεν έχεις κάνει το χρέος σου θα καίγεται η ψυχή σου» μας τραγουδούν οι Πόντιοι και πίστεψέ με, έτσι είναι…
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Μικρό θαύμα...
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι…
Ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα.
Λόγια γεμάτα νόημα που αγγίζουν όλες τις μοναχικές καρδιές αλλά ακόμα και τις πιο σκληρές.
Ερμηνεία και μουσική εκπληκτικές που ξεκινούν να κυκλοφορούν στις φλέβες σου και καταλήγουν με μια ήρεμη ένταση να ανατριχιάζουν το κορμί.
Ποιος αλήθεια δεν έχει νιώσει ποτέ μόνος; Ποιος, έστω και για μια στιγμή δεν έχει νιώσει την απελπισία να πνίγει τα πνευμόνια του; Ποιος δεν έχει τρομάξει στην φευγαλέα σκέψη της απομόνωσης; Έστω και για λίγο, μονάχα για ένα λεπτό όλοι - μα όλοι μας - έχουμε βιώσει τι θα πει μοναξιά. Άλλοι τρομοκρατήθηκαν και απελπίστηκαν, άλλοι πάλι προσπάθησαν να παλέψουν μαζί της αλλά πάντα στο τέλος η μοναξιά καταφέρνει να λυγίσει και τους βράχους.
Όλοι λοιπόν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψάχνουμε να βρούμε την καλύτερη συντροφιά, την συντροφιά εκείνη που θα μας γεμίσει χαρά, αγάπη, σιγουριά. Σιγουριά για το τώρα, σιγουριά για το μέλλον, σιγουριά για την ασταμάτητη παρουσία της. Κι αγάπη φιλική, αδελφική, ερωτική, συντροφική. Αγάπη ανεξίτηλη, αγάπη δυνατή, αγάπη αμετάβλητη, αγάπη καθαρή - με αποδείξεις ή χωρίς.
Μια τέτοια αγάπη γνώρισα. Με μια σιγουριά όχι μόνο για το τώρα και μέλλον, αλλά με μια σιγουριά μέχρι και «εις τους αιώνας των αιώνων». Η μόνη περίπτωση να την χάσεις, η άρνηση να την δεχτείς. Ευτυχώς, την γνώρισα στα 32 μου χρόνια. Όχι πολύ νωρίς αλλά σίγουρα όχι πολύ αργά. Μου φανερώθηκε τότε που θα μπορούσα να την δεχτώ, να την εκτιμήσω, να την καλλιεργήσω. Μου φανερώθηκε όταν, αμίλητη και σκυφτή σε μια θάλασσα από κόσμο, ένιωσα πιο μόνη από ποτέ. Κι όλα αυτά επειδή για μια στιγμούλα μοναχά κοίταξα ψηλά.
«Εὐχαριστῶ σοι» γιατί υπάρχεις.
(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε μια παραλία του Ατλαντικού Ωκεανού, στο Long Beach, New York)
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Τελικά, όσο κι αν αγαπάς ένα τόπο, όσο όμορφος κι αν είναι, όσες αγαπημένες συνήθειες και μέρη έχεις αυτό που σε κρατά κάπου είναι η αγάπη. Είναι τα συναισθήματα και η συντροφικότητα.
Ας μην γελιόμαστε… οι άνθρωποι είναι αυτοί που γεμίζουν την καρδιά σου με χαρά, αυτοί που σε κάνουν να ανθίζεις!
Είμαστε γεννημένοι για να δίνουμε και να δεχόμαστε αγάπη... αν με ρωτούσαν θα έλεγα με σιγουριά πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!
Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010
How much should I give?
Your pledge is whatever you decide it to be. The proportion of your income you give to your Church depends upon:
How much you love Christ and His Church.
Your personal awareness of the needs of the Church and of the importance of the Church's role in the world today.
Your willingness to sacrifice.
Your recognition that regular and sacrificial giving to your Church is a measure of your personal gratitude toward God.
Με λίγα λόγια η παράγραφος στο site της εκκλησίας που εκκλησιάστηκα σήμερα λέει πως μέχρι τέλος Οκτωβρίου (το λέει σε άλλο σημείο του site) πρέπει να δώσεις μια «υπόσχεση» χρηματική που θα αφορά το επόμενο ημερολογιακό έτος και θα εξοφληθεί είτε εβδομαδιαίως είτε μηνιαίως, είτε ετησίως... διαλέγεις και παίρνεις!
Αυτή η «υπόσχεση» που θα δώσεις θα πρέπει να βασιστεί στο πόσο αγαπάς τον Χριστό και την εκκλησία του (και να είναι ανάλογη!), στην κατανόηση των αναγκών της εκκλησίας και του ρόλου της στον κόσμο, στην θέληση που έχεις για να θυσιάζεις και φυσικά στην κατανόηση του ότι το πόσο θα δώσεις για την εκκλησία θα δείξει στον Θεό την ευγνωμοσύνη σου προς Αυτόν!!
Τι να πω… εγώ αλλιώς είχα στο μυαλό μου αυτήν την παραδοχή και απόδειξη αγάπης προς Αυτόν. Και δεν λέω όχι στην θυσία και την ελεημοσύνη αλλά αυτό το παραμύθι, το ότι πρέπει να θυσιάσω για να δώσω στην εκκλησία - για να δει ο Κύριος πόσο τον αγαπάω - είναι τραβηγμένο και ξενερωτικό θα τολμήσω να πω! Και φυσικά, το ότι ζητάει το «δίκαιο» κομμάτι της πίτας σου εις το όνομα του Ιησού Χριστού (το 20% αναφέρει σε άλλο σημείο!) για την οποία δούλεψες σκληρά όλο το χρόνο, είναι απλά ξεκαρδιστικό! (St. Paul also needs your "fair share" of your financial resources. The burden of giving is on all of us. Only by pledging a percentage of our annual income can St. Paul grow in ministry and spread the Good News of Jesus Christ.)
Αυτό μου κάνει περισσότερο για μια αίρεση τέτοιου τύπου -->
παρά για την Ορθόδοξη Εκκλησία που ξέρω!
Εγώ αλλιώς την έμαθα την εκκλησία στην Ελλάδα… εδώ στις Αμερικές έχουμε συνδρομές και «υποσχέσεις».
Μα καλά… σε εκκλησία μπήκα ή σε γυμναστήριο??
Το σημείο του site περί «υποσχέσεων»: http://www.stpaulhempstead.org/index.cfm?page=Stewardship_FAQs
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
Τι έγινε ρε παιδια;;!!
Από παλαιά (τι εννοεί από παλιά; με τον πλούσιο μισθό του ραδιοφωνικού παραγωγού στα 15 του;;) διαθέτει διαμέρισμα 144 τ.μ. στο Π. Φάληρο, διαμέρισμα 83 τ.μ. στην Αθήνα, οικία 135 τ.μ. στην Κερατέα, βοσκότοπο 8,5 στρ. (ορίστε;;!) στην Αρκαδία, οικία 291 τ.μ. σε οικόπεδο 7,5 στρ. με πισίνα στις Λιβανάτες Φθιώτιδας, τρία διαμερίσματα στην Καλλιθέα, 73, 82 και 172 τ.μ., ένα πάρκινγκ στην Καλλιθέα, 95τ.μ. και 25 τ.μ. ένα διαμέρισμα, οικόπεδο 250 τ.μ. στην Αρκαδία, βοσκότοποι 2 στρ. (πληρώνεται σε ευρώ ή σε προβατάκια άραγε;;) στο Σοφικό και 393τ.μ. στους Αδάμες Κηφισιάς (το 25%).
Η σύζυγός του (γιατί κι αυτή έχει ψυχή!) δηλώνει διαμέρισμα 60 τ.μ. στ Μάτι, το 1/6 οικίας στο Λιτόχωρο 120 τ.μ. και το 1/6 βοσκότοπου 13 στρ. (άσε θα υπολογίσω εγώ... χμ, 2,1 στρ.) επίσης στο Λιτόχωρο. Επίσης, διαμέρισμα στην Καλλιθέα, 68 τ.μ. και δύο καταστήματα στην ίδια περιοχή από 65 τ.μ. έκαστο καθώς και διαμέρισμα 58 τ.μ. στην Αθήνα.
Καταθέσεις δήλωσε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ στην Εθνική 40.771 ευρώ. Επίσης η σύζυγός του κατέχει το 50% λογαριασμού 76.000 ευρώ (έλα εύκολο είναι αυτό, υπολόγισέ το εσύ!) στην ΕΤΕ και 40.000 ευρώ στην Πειραιώς (=118.771).
Ο ταπεινός και λαϊκός πρόεδρος δηλώνει στην κατοχή του δύο αυτοκίνητα, ένα 3.700 κ.ε. που απέκτησε το 2008 και ένα επίσης 3.700 κυβικά (μήπως είναι πετρελαιοκίνητα και δεν κοστίζουν πολύ;) που διέθετε από το 2006. Πούλησε ένα ΙΧ 4.500 κ.ε. (ήταν ακριβό στην συντήρηση φαίνεται!) που είχε από το 2000 (α, μπα! επωφελήθηκε της απόσυρσης!), ενώ το 2007 αγόρασε σκάφος έξι ατόμων έναντι 14.399 ευρώ (καλέ, από που τα ψωνίζει τόσο φτηνά να πάρω κι εγώ;;).
Τέλος, η σύζυγός του είναι μέλος εταιρείας ΕΠΕ με κεφάλαιο εισφοράς 17.608 ευρώ (μόνο εισφορές κάνεις σε αυτήν την ΕΠΕ;;).
Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010
Είναι άνθρωποι κι αυτα...
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για όλα αυτά τα παιδιά.. έτσι κι αλλιώς "όποια νά'ναι, όπως να'ναι αυτά είναι το αύριο που θα'ρθει."
Τα παιδιά που έχουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά (Ελένη Δήμου)
και βαδίζουν ψηλαφώντας είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χάρις Αλεξίου)
Και σε εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά (Ρόμπερτ Ουίλιαμς)
της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χάρης Βαρθακούρης)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Αλέκα Κανελίδου)
κι όμως σου χαμογελούνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Πασχάλης)
Μα και εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά (Βίκυ Μοσχολιού)
και στα χείλη σε κοιτάνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δημήτρης Μητροπάνος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που 'χουν κορμάκια γερασμένα σκελετά (Ελπίδα)
ντοκουμέντα του καιρού μας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δούκισσα)
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά (Γιώργος Πολυχρονιάδης)
μα τους σπάσαν τα κλωνάρια, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βλάσης Μπονάτσος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά των ιδρυμάτων τα αγριεμένα σαν θεριά (Αντώνης Καλογιάννης)
σε κλουβιά παραπτωμάτων είναι άνθρωποι και αυτά. (Μαρινέλλα)
Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά (Φίλιππας Νικολάου)
Ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χριστιάνα)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά τα ορφανεμένα σαν μοναχικά πουλιά (Τόλης Βοσκόπουλος)
που δεν βρήκανε κανένα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Άννα Βίσση)
Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει την ζωή (Γιάννης Πάριος)
όποια να 'ναι, όπως να 'ναι, είναι το αύριο που θα 'ρθει (Λίτσα Διαμάντη)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά (Δάκης)
από ανάγκη ποιός να ξέρει είναι άνθρωποι κι αυτά. (Μπέσυ Αργυράκη)
Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά (Τάνια Τσανακλίδου)
βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά. (Κώστας Τουρνάς)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Κώστας Χατζής+Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
Ή εκεί που η καρδιά σου μπορεί να δώσει και να λάβει αγάπη; Εκεί που η καρδιά σου δεν νιώθει μόνη; Εκεί που ο τόπος είναι ξένος μα τα πρόσωπα γύρω σου χαρίζουν χαμόγελα κι ασφάλεια;
Τελικά τι έχει περισσότερη σημασία... που ζείς ή με ποιον ζεις;
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Στιγμές και εικόνες από την όμορφη Κεφαλλονιά
Λευκό, γαλάζιο και το νησί στο βάθος. Μια μικρή αξέχαστη στιγμούλα.
Πόρος, το μικρό γραφικό λιμανάκι με τα γαλαζοπράσινα νερά σε προϊδεάζει για την συνέχεια.
Το πρώτο μπάνιο στο Ιόνιο, με τον ήλιο να έχει ήδη αρχίσει να νανουρίζει τα πλάσματα της γης... Ξαπλώστρα στην ακροθαλασσιά, γαλαζοπράσινα νερά με μια ηρεμία και καθαρότητα καθησυχαστική και όλη την διάθεση να κακομάθεις τον εαυτό σου!!! (παραλία Λουρδάς)
Μπανάκι, καθαρά ρουχαλάκια, αρώματα και... Αργοστόλι by night!
Προσκύνημα στην Ι. Μονή του Αγ. Γερασιμου, όπου φυλάσσεται το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου, προστάτη της Κεφαλλονιάς. Στην είσοδο σε καλωσορίζει το πανέμορφο πλατάνι που φύτεψε ο ίδιος, αιώνες πριν!
Ο γνωστός πια Μύρτος... δυστυχώς γνωστός σε όλους!! Πολλοί Ιταλοί βρε παιδάκι μου, αφού αν ακούσεις ελληνικά σου 'ρχεται να σηκωθείς να φιλήσεις τον πατριώτη!!!
Άσος, ένα χωριουδάκι χτισμένο στην κυριολεξία σε μια λωρίδα γης... εκπληκτικό!
Και βέβαια, ανήμερα της Παναγίας βρέθηκα στην Παναγιά την Φιδούσα. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία αλλά είχα την χάρη να ακουμπήσω ένα φιδάκι Της ευλογημένο!