Μια κουβεντούλα με έναν άνθρωπο που αγαπάς, παρέα με λίγο
γλυκό κρασί και διάθεση για δόσιμο, μπορεί να οδηγήσει σε μικρές ή μεγάλες
αλήθειες, σε παραδοχές και αποδοχές συναισθημάτων, σε δηλώσεις πίστεων, φόβων και
ελπίδων.
Μια κουβεντούλα από το πουθενά, με ριγμένους τους τοίχους
προστασίας της καρδιάς και του μυαλού, μπορεί να σε κάνει να ανακαλύψεις την συντροφιά στον πόνο σου, την άλλη
όψη του ίδιου νομίσματος, το ίδιο παραμύθι με άλλα λόγια, άλλα σχόλια, άλλες υπερβολές,
άλλες αλήθειες, ίδιο τέλος.
Μια κουβεντούλα που οι λέξεις δεν βγαίνουν από τα στόμα,
αλλά ως δια μαγείας από την καρδιά, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος
δεν κλείνει μια πληγή. Ο χρόνος απλά σε μαθαίνει να ζεις με την πληγή σου και να καταχωνιάσεις
τον πόνο της στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια του μυαλού σου.
Μα, σαν θυμηθείς και νιώσεις, μια κουβεντούλα καρδιά με καρδιά,
είναι το βάλσαμο που μπορείς να ρίξεις στην πληγή σου για να ηρεμήσει και να
την καταχωνιάσεις ξανά...
