Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου


Η ιστορία δεν είναι αληθινή… Δεν θα μπορούσε όμως;
Πόσα παιδιά υποφέρουν, έχουν
υποφέρει και θα υποφέρουν από την δική μας αδιαφορία, φιλοδοξία και εγωισμό; Τα παιδιά δεν υποφέρουν μόνο από τις δικές μας λάθος επιλογές, υποφέρουν και από την δική μας απουσία. Όταν μας καλούν και δεν τα ακούμε. Όταν μας φωνάζουν με ένα βλέμμα, με ένα ψίθυρο κι εμείς κοιτάμε αλλού. Όχι κατά λάθος αλλά γιατί μας βολεύει, γιατί είναι πιο εύκολο. Σε όλο τον κόσμο πυροβολούνται καθημερινά παιδάκια. Δεν πυροβολούνται απαραίτητα στο κεφάλι ή το σώμα, αλλά στην ψυχή και τα όνειρα.
Μια στιγμή είναι αρκετή για να ορίσουμε το μέλλον ενός παιδιού... και δυστυχώς είναι στο χέρι μας!

Χρόνια μας Πολλά

Μεγάλη γιορτή σήμερα! Δεν είναι Πάσχα, Χριστούγεννα ή της Παναγίας. Όχι, δεν είναι μόνο αυτές οι μεγάλες μας γιορτές…
Κυριακή του Ασώτου υιού. Γιορτάζει ο αμαρτωλός… άρα γιορτάζουμε όλοι μας!
Γιορτάζει όμως και ο κάθε ταπεινωμένος, συντετριμμένος και εξουθενωμένος υιός που γύρισε στο σπίτι του ζητώντας με ντροπή συγχώρεση και αγάπη. Η παραδοχή και αποδοχή της ενοχής αλλά και η ειλικρινή μετάνοια, η εξομολόγηση, η επανόρθωση και η επιστροφή στο σπίτι μας είναι ο μόνος τρόπος να ανακουφίσουμε την ψυχή μας.
«Πάτερ, ήμαρτον» είπε ο Άσωτος υιός και αμέσως ο Πατέρας είπε «Ἐνδύσατε αὐτόν τήν στολήν τήν πρώτην»! «Ὁ υἱός μου οὗτος… ἀνέζησε». Ξαναβρήκε τη ζωή!
Σήμερα στην εκκλησία ο ιερέας ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλο τον αμαρτωλό λαό της ενορίας. Ευχήθηκε Χρόνια Πολλά και στον εαυτό του γνωρίζοντας την απλή, αμαρτωλή, ανθρώπινη φύση του... Παραδοχή, αποδοχή και καθημερινή προσπάθεια.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Παίζουμε με τις λέξεις;

Λέξεις... Όλη η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με τις λέξεις. Λέμε καλημέρα το πρωί, καληνύχτα πριν παραδοθούμε στον κόσμο των ονείρων και όλο το ενδιάμεσο διάστημα χρησιμοποιούμε περίπου 2500 λέξεις για να επικοινωνήσουμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Άσε που μερικές φορές μιλάμε και δυνατά με τον εαυτό μας! Αν προσθέσουμε και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε όταν απλά σκεφτόμαστε σιωπηλά καταλαβαίνουμε ότι η ζωή μας κινείται κι ολοκληρώνεται μέσα από χιλιάδες λέξεις που είτε τις κρατάμε για εμάς είτε τις ξεφουρνίζουμε αριστερά και δεξιά σε φίλους, οικογένεια, γνωστούς, περαστικούς, συνεργάτες, πωλητές και όπου αλλού μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε "συναλλαγή" μεταξύ δύο ανθρώπων. Πόσο, όμως, σκεφτόμαστε αυτά που λέμε; Πόσο χρόνο δίνουμε για να σκεφτούμε αυτό που θα πούμε, πριν το πούμε; Γιατί γνωστό πια είναι ότι ο τρόπος που μιλάμε επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, άρα τον τρόπο που αισθανόμαστε άρα τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Αν μιλάμε με αρνητικό λόγο, πχ. δεν, αλλά, μην, πρέπει, όχι κτλ. τότε κατ' επέκταση η συμπεριφορά μας γίνεται αρνητική. Πέραν όμως του γεγονότος αυτού, οι λέξεις μας, ο λόγος μας μπορεί να επηρεάσει συναισθηματικά και τον συνομιλητή μας. Και ξεκινώντας από το γεγονός ότι μπορεί απλά να χαλάσουμε την διάθεση κάποιου, υπάρχει περίπτωση να καταλήξουμε στο σημείο της φραστικής κακοποίησης ενός ατόμου.
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λέει ο λαός μας... και πόσο δίκιο έχουν! Η λεκτική κακοποίηση θεωρείται ως το βασικότερο είδος της ψυχολογικής κακοποίησης που μπορεί να ασκεί κάποιος συνειδητά ή ασυνείδητα. Το αν θα έχει το καθοριστικό και καταστρεπτικό αποτέλεσμα στην ψυχολογία κάποιου εξαρτάται από την εσωτερική δύναμη, πίστη και αυτοπεποίθηση καθώς και από τον ευρύτερο περίγυρο και την στήριξη που έχει το άτομο. Αν όμως μιλάμε για ένα άτομο με χαμηλή αυτοπεποίθηση και πίστη τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά για την ψυχολογία του. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση, παθητική ή απόμακρη στάση, μελαγχολικές και καταθλιπτικές τάσεις, απουσία δημιουργικότητας και ενθουσιασμού, αρνητική αντίληψη και εξαρτητικές σχέσεις. Σκεφτείτε όλα αυτά στην πλέον ευαίσθητη και εύθραυστη ψυχολογία των παιδιών. Παιδιών που περιμένουν στήριξη κι αγάπη από την οικογένειά τους, φροντίδα και ζεστασιά από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους αλλά αντίθετα λαμβάνουν απόρριψη, ταπείνωση, απομόνωση, αδιαφορία και κατακρεουργισμό της συναισθηματικής τους ανάπτυξης και προσωπικότητας.
Άσχετα όμως με το αν είσαι παιδί ή ενήλικας η λεκτική κακοποίηση είναι γεγονός. Και πριν αναρωτηθούμε αν έχουμε ποτέ πέσει θύματα τέτοιου είδους ψυχολογικής βίας καλό είναι να αναρωτηθούμε αν έχουμε ποτέ - ηθελημένα ή μη - κακομεταχειριστεί κάποιον άλλο με τα δικά μας λόγια. Ίσως τον μικρό μας αδελφό, το παιδί μας, τον ηλικιωμένο γονιό μας, τον συνάδελφο, τον φίλο, τον συμμαθητή ή την σχέση μας;
Και γνωρίζοντας την δύναμη των λέξεων, γιατί από την άλλη να μην προσπαθούμε να στηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε συναισθηματικά, τουλάχιστον τους ανθρώπους που αγαπάμε; Μια απλή, καλή κουβέντα μπορεί πραγματικά να κάνει την διαφορά...
Όταν ξέρουμε, λοιπόν,ότι αυτά που θα πούμε μπορούν να κάνουν κάποιο καλό ή κακό στην ζωή κάποιου, τι θα προτιμήσουμε;
Τι θα διαλέξουμε να πούμε σήμερα;

Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Όταν τα όνειρα έχουν ήχο...



Κι όμως τα όνειρα δεν χάνονται, βρίσκονται κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας. Περιμένουν μια μυρωδιά, μια σκέψη, μια μελωδία σαν κι αυτή και πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μας με ένα μεθυστικό βαλς, το βαλς των ονειρων.
Ας νιώσουμε για λίγο και πάλι παιδιά και μέσα από την παιδική μας αθωότητα ας φτιάξουμε τα πιο γλυκά, τα πιο ζεστά, τα πιο χαρούμενα όνειρα.

Και με την μελωδία ενός ονειρικού βαλς στα αφτιά, δεν έχουμε παρά να κλείσουμε τα μάτια...

Παρασκευή 1 Ιανουαρίου 2010

Η πρώτη μέρα του πρώτου μήνα του νέου χρόνου!

Να που ήρθε η ώρα να κάνουμε τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε. Να κάτσουμε για λίγο σε ένα ήσυχο μέρος και να σκεφτούμε σ’ αυτό το 2009 τι καταφέραμε, τι δεν καταφέραμε, τι άξιζε, τι όχι, τι μετανιώσαμε, τι χαρήκαμε, κτλ, κτλ…
01/01/2010 και, θεωρητικά τουλάχιστον, είμαστε δυνατότεροι, ωριμότεροι, εξυπνότεροι, πιο ψαγμένοι, πιο κατασταλαγμένοι και σίγουρα πιο μεγάλοι (ηλικιακά!). Έφτασε, λοιπόν, εκείνη η μέρα του χρόνου που, σαν μια καλά οργανωμένη εταιρεία, θα θέσουμε τους στόχους του νέου χρόνου σε προσωπικό, οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό επίπεδο. Έφτασε εκείνη η μέρα του χρόνου που παίρνουμε ένα φύλλο Α4 και γράφουμε με ζήλο και αισιοδοξία πράγματα όπως:
Το 2010…
-Θα ταξιδέψω στο εξωτερικό
-Θα ζητήσω αύξηση
-Θα χάσω τα περιττά κιλά μου
-Θα αλλάξω επαγγελματική κατεύθυνση
-Δεν θα βρίζω
-Θα παντρευτώ
-Θα κόψω το κάπνισμα
-Θα μάθω μια ξένη γλώσσα
-Θα γυμνάζομαι 3 φορές την εβδομάδα
-Θα τρώω περισσότερα λαχανικά
-Δεν θα βλέπω Πετρούλα
-Θα πάω στο θέατρο 6 φορές
-Θα πηγαίνω εκδρομή μια φορά τον μήνα
-Θα δίνω τουλάχιστον 1 ευρώ την ημέρα σε ελεημοσύνη
-Δεν θα χρησιμοποιώ ασανσέρ
και άλλα τέτοια – μικρά ή μεγάλα. Μικρές ή μεγάλες επιθυμίες μας, θέλω μας και προσδοκίες που μπορούν να μας γεμίσουν χαρά και ικανοποίηση. Αν δεν το έχετε κάνει ποτέ, φέτος είναι μια καλή αρχή! Όσο κι αν ακούγεται χαζό, ξενοφερμένο και ανούσιο πιστέψτε με πως οι πιθανότητες να κάνεις κάτι που έχεις γράψει είναι πολύ περισσότερες απ’ ότι αν το σκεφτείς μόνο ή αν δεν το έχεις θέσει καν σαν ολοκληρωμένη ιδέα στο μυαλό σου. Και δεν λέω πως θα καταφέρουμε να κάνουμε όλα όσα γράψουμε αλλά σίγουρα περισσότερα από κανένα!
Τι περιμένετε, λοιπόν; Τώρα που είστε χαλαροί, μετά το χτεσινό ξενύχτι, την καλή παρέα και την όμορφη διάθεση πάρτε ένα χαρτί ή ανοίξτε ένα έγγραφο word (μια και είστε μπροστά στο pc!) και ξεκινήστε… Από τα πιο μικρά στα πιο μεγάλα, από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα, από τα πιο κοινά στα πιο κρυφά… ΟΛΑ! Μια μόνο υποχρέωση έχετε… να διαβάζετε αυτά που γράψατε κάθε 1-2 μήνες, να διαγράφετε ό,τι έχετε πραγματοποιήσει και να θυμάστε τι σας έχει μείνει να υλοποιήσετε! Εγώ ξεκινάω…
ΚΑΛΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!