Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, μαζί με άλλα 3 μέλη της περιβαλλοντολογικής οργάνωσης που ανήκε, μάζεψε λεφτά και ταξίδεψε από το Βανκούβερ στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να παρευρεθεί στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον. Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, αντί να βλέπει φανατικά τηλεόραση και να μπαίνει στο facebook, βρήκε το θάρρος να καταθέσει τις σκέψεις της, τους φόβους της και τις αιτήσεις της μπροστά σε πολιτικούς, δημοσιογράφους κι επιχειρηματίες. Μίλησε για την τρύπα του όζοντος, τα αφανισμένα δάση, τα εξαφανισμένα ή υπό εξαφάνιση ζώα. Μίλησε για τα χημικά στον αέρα που αναπνέει και την φτώχεια των δύσμοιρων χωρών. Για όλα αυτά μίλησε το 1992. Θα μπορούσε όμως να είναι μια ομιλία του Ιανουαρίου 2011. Γιατί όχι μόνο δεν κλείστηκαν οι τρύπες του όζοντος, όχι μόνο δεν αναδασώθηκαν οι κατεστραμμένες περιοχές, όχι μόνο δεν άλλαξε η τύχη των τριτοκοσμικών χωρών αλλά αντιθέτως μάλιστα... Η σημερινή πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από ότι ήταν πριν από 18 χρόνια!
Και η αλήθεια είναι πως αδιαφορώ για τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τους ακτιβιστές και τους λοιπούς που εν ονόματι της Γης γεμίζουν τις τσέπες τους λεφτά ή οδηγούν αφελείς σε ένα νεοταξικό κίνημα ιδιαίτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι πως αυτό το κοριτσάκι έχει δίκιο... που θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πόσο πολύ ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην στενάχωρη πραγματικότητα της φτώχειας και της αρρώστιας των διπλανών χωρών; Μα πόση υποκρισία και απληστία θα αντέξει ακόμα αυτός ο κόσμος;