Αναπολώντας...

Έχουμε μπει στον Δεκέμβρη και μερικά χρόνια πριν, θα μέτραγα ήδη τις ημέρες ανάποδα! Θυμάμαι αυτήν την ανυπόμονη προσμονή και ταξιδεύω ξαφνικά πίσω σε εκείνες τις ημέρες… Θυμάμαι πάλι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο και να σε περικυκλώνει αυτή η τόσο γνώριμη, αξέχαστη και γλυκιά μυρωδιά του φρεσκοψημένων μελομακάρονων. Θυμάμαι την γιαγιά με τις φίλες της, γύρω από το κόκκινο τραπέζι, να ζυμώνουν, να φουρνίζουν, να ξεφουρνίζουν, να μελώνουν και να καρυδώνουν ταψιά και ταψιά με τα πιο καλοσχηματισμένα μελομακάρονα. Θυμάμαι και την επομένη, με την εξίσου γνώριμη μυρωδιά των κουραμπιέδων. Με την γιαγιά και τις φίλες της σε ένα σύννεφο άχνης ζάχαρης και το άρωμα του φρέσκου βουτύρου να κάνει ακόμα βόλτες σε όλα τα δωμάτια. Θυμάμαι τα γέλια τους, τα καλαμπούρια τους, τις συμβουλές συνταγών, τα χαζοκουτσομπολιά και τις κουβέντες αλληλο-υποστήριξης της «ακαταλαβίστικης» συμπεριφοράς των ανήσυχων εφήβων εγγονών τους! Θυμάμαι το ξεθάψιμο του μικρού μου τριγώνου και τις πρόβες για τα κάλαντα. Θυμάμαι το στόλισμα του δέντρου με την πιο δημιουργική (και τρομακτική πολλές φορές) φαντασία και τους επαίνους της γιαγιάς για το «ομορφότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου». Θυμάμαι το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, που πάντα ξεκίναγε κάπως έτσι:
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

φέτος δεν ήμουν πολύ καλή αλλά βέβαια αυτό το ξέρεις ήδη.

Παρ' όλα αυτά φέτος θα ήθελα…

και ξεκίναγε μια μικρή λίστα με όσα είχα ανάγκη, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά ήθελα, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά καλό θα ήταν να έχω κτλ κτλ. Θυμάμαι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο κάθε μέρα και να μετράς τα δώρα, ξανά και ξανά, μήπως ανακαλύψεις κάποιο καινούριο. Και μετά η ίδια και η ίδια ερώτηση μέχρι να ακούσεις το πολυπόθητο «ναι»: «Μπορούμε να ανοίξουμε τα δώρα σήμερα; Σε παρακαλώωω». Θυμάμαι, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, την αγωνία που έχεις αν θα αρέσει το δώρο που αγόρασες το οποίο σου πήρε τουλάχιστον 2 μέρες να το σκεφτείς και άλλες 2 μέρες να το ψάξεις! Και βέβαια, ανήμερα τα Χριστούγεννα, θυμάμαι το άνοιγμα των δώρων, όλοι μαζί μπροστά από το δέντρο, τα γέλια, τον ενθουσιασμό και την χαρά να κάνει αντίλαλο με την ανεμελιά.

Μετά, η καθιερωμένη συγκέντρωση με το υπόλοιπο σόι. Θυμάμαι το στρώσιμο του τραπεζιού που επιμελούμασταν όλες οι «γυναίκες», τις σοβαρές κουβέντες των αντρών στο σαλόνι, την ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει εορταστικά τραγούδια και το μεγάλο φαγοπότι με την υπογραφή κορυφαίων σεφ, όπως η γιαγιά! Θυμάμαι την σούπα αυγολέμονο για αρχή, τη γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρι για κυρίως, τις πατάτες στον φούρνο, τα τυριά κι τις σαλάτες, τη σπανακόπιτα και βέβαια τα επιμελώς καλοψημένα μελομακάρονα και κουραμπιέδες της γιαγιάς μαζί με τον καφέ «των μεγάλων».

Όλα όσα θυμάμαι από τα παιδικά μου Χριστούγεννα συνοψίζονται κυρίως σε μυρωδιές και οικογένεια. Σε ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο με καλούδια, γεμάτο με θείους και ξαδέλφια, με γιαγιά και παππού και θυμάμαι να ήμασταν όλοι και καθένας μας ξεχωριστά, ως δια μαγείας, το κέντρο του μικρού μας κόσμου.