Πανταχού παρών

Θα ξεκινήσω γράφοντας την κλασσική πια φράση που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει... Εκτιμάμε πάντα αυτό που είχαμε όταν πια το χάσουμε.
Έτσι κι εγώ, όντας χιλιάδες μίλια μακριά από την ζωή μου, έχω εκτιμήσει πολλά που αφελώς θεωρούσα δεδομένα. Ο ήλιος, το ξηρό κλίμα της Αθήνας, οι γειτονιές, οι καλημέρες του φούρναρη, οι απογευματινοί καφέδες, η λαϊκή αγορά κάθε Σάββατο στην γειτονιά μου, η ανεξαρτησία μου, οι βραδιές με φίλους στο μπαλκόνι, τα περίπτερα σε κάθε γωνία, το αμάξι μου, οι ολοήμερες ποδηλατάδες, η μεσημεριανή σιέστα στα κλεφτά, τα απογευματινά μπάνια στην θάλασσα μετά την δουλειά, οι πολύωρες αναλύσεις των γεγονότων της ζωής μας με τις φιλενάδες στο τηλέφωνο, τα ουζερί κι οι ταβερνούλες πάνω στην άμμο ή σε κάποιο γραφικό λιμανάκι είναι μερικά από αυτά που μου έχουν λείψει ιδιαίτερα. Κι ενώ βρίσκομαι στο κέντρο του κόσμου, όπως λένε, κι ενώ εδώ μπορείς να κάνεις πράξη ό,τι μπορείς να φανταστείς γιατί κάποιος "το έχει σκεφτεί πριν από σένα, για σένα" όπως επίσης λένε, πρέπει να κάνω ένα ταξίδι μιας ώρας και κάτι για να ανάψω ένα κεράκι! Είναι ένα ακόμα θέμα που θεωρούσα δεδομένο. Οι εκκλησίες, που αν και ποτέ δεν παρακολούθησα τις Κυριακάτικες λειτουργίες με συνέπεια, ήταν πάντα εκεί για να μπω, να σκεφτώ, να παρακαλέσω, να ανάψω ένα κερί για τις ψυχές των αγαπημένων που έφυγαν κι ένα κερί για την προστασία των αγαπημένων που βρίσκονται κοντά μου ή (χιλιομετρικά) μακριά μου. Ήταν πάντα εκεί για να μπω και να νιώσω ασφάλεια, ηρεμία και αισιοδοξία. Βέβαια, κι εδώ οι "εκκλησίες" ξετρυπώνουν παντού, στα πιο κεντρικά ή στα πιο απόμερα σημεία. Εκκλησίες διαφορετικές από τις δικές μας, στεγάζουν αιρέσεις και θρησκείες που ούτε καν είχα ακούσει... κορεάτικες, αρμένικες, καθολικές, εβραϊκές, καμπαλιστικές, του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, των πρεσβυτεριανών, των λουθηριανών, των ουνιτάριων ουνιβερσαλιστών, εκκλησίες μοιρολατρικές, με κόκκινους σταυρούς ή άλλα άγνωστα σύμβολα.
Για να βρω όμως μια ελληνική ορθόδοξη εκκλησία θα πρέπει να πάω στις ελληνικές γειτονιές της Αστόριας, 1,5 περίπου ώρα και 3 τρένα μακριά! Ίσως... σε κάποιο ρεπό μου. Μέχρι τότε και για να καλύψω την ανάγκη μου, μπήκα σε έναν καθεδρικό ναό. Θεώρησα πως το κεράκι είναι παντού κεράκι και πως ο Θεός που θέλω να μιλήσω είναι μέσα μου, γύρω μου, παντού. Και πως, είτε είμαι σε μια ορθόδοξη είτε σε μια καθολική εκκλησία, θα με ακούσει...
Μπήκα λοιπόν, από την μεγαλόπρεπη πόρτα του Saint Patrick's Cathedral, με όλο το δέος και την ταπεινότητα που επιβάλει ο χώρος. Φωτισμός χαμηλός, μια σιωπή γλυκιά, καθησυχαστική. Κεφάλια σκυμμένα, μάτια κλειστά, σκέψεις και αισθήματα τόσο δυνατά που διαγράφονται στα πρόσωπα.
Ανάβω ένα κεράκι/καντηλάκι, κάθομαι σε μια θέση και κοιτάζω γύρω μου. Εικόνες και αγάλματα της Παναγίας, του Χριστού και αγίων που δεν αναγνωρίζω. Αριστερά και δεξιά, κάτω από τα αγάλματα αμέτρητα καντηλάκια με φλόγες που τρεμοπαίζουν στο ρεύμα του αέρα κάθε που ανοίγει η πόρτα. Κι ευθεία μπροστά, ο Εσταυρωμένος να δίνει δύναμη, κουράγιο, ελπίδα, πίστη. Κατέβασα κι εγώ το κεφάλι, έκλεισα τα μάτια. Οι σκέψεις στο μυαλό τόσο έντονες που δυο δάκρυα ξέφυγαν στα μάγουλα.
Δεν γίνεται να μην με άκουσε...