Μια στιγμή αδυναμίας

Ξημερώματα Τετάρτης. Βρίσκομαι στο κρεβάτι και κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση της μέρας που πέρασε συνειδητοποιώ πως, τελικά, ήταν μια στενάχωρη μέρα... Δεν έγινε κάτι συγκεκριμένο που να με στεναχώρησε. Δεν ειπώθηκε τίποτα δυσάρεστο από κανέναν. Δεν έγινε τίποτα διαφορετικό από τις άλλες μέρες. Ήταν απλά μια μέρα που η στεναχώρια, η λύπη, η απαισιοδοξία κι η θλίψη κυρίευσαν το μυαλό και την ψυχή μου. Κι ενώ όλη μέρα χαμογελούσα - μουδιασμένα, βλέπω τώρα - το βράδυ ξετρύπωσαν από μέσα μου αισθήματα ξεχασμένα, καταχωνιασμένα στις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου. Πόσο μπορείς να τα κρατήσεις κλειδωμένα στο μπαούλο που έχεις μαρκάρει ως "Ανεπιθύμητα"; Μέρες, μήνες, ίσως χρόνια... αλλά που και που καταφέρνουν και ανοίγουν το λουκέτο, σου κλείνουν το μάτι και σου υπενθυμίζουν πως είναι εκεί, καραδοκώντας και περιμένοντας την αδύναμη στιγμή σου για να σε κυριεύσουν.
Τέτοιο βράδυ το αποψινό. Αδύναμη, κουρασμένη, ευάλωτη. Με τις άμυνές μου να πηγαίνουν για ύπνο πριν από μένα και με την αισιοδοξία μου να μου παίζει κρυφτό. Με τα γιατί και τα πώς να κατακλύζουν τις σκέψεις μου.
Μην έχοντας καταφέρει να απαντήσω σε κανένα γιατί και πώς θα κλείσω τα μάτια και θα επαναλαμβάνω μια φράση μόνο, μέχρι να αποκοιμηθώ... σε λίγο ξημερώνει μια χαρούμενη μέρα!
Πρωινό Τετάρτης. Δίκιο είχα! Η νέα μέρα έφερε ξανά μαζί της αισιοδοξία, χαρά, γαλήνη και θετικές σκέψεις.
Χωρίς το σκοτάδι δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την λάμψη της καινούριας μέρας και χωρίς την θλίψη δεν μπορούμε να νιώσουμε την χαρά. Έτσι λένε!