Μια άλλη πραγματικότητα αυτής της πόλης

Σε μια πόλη που καθημερινά σπαταλώνται εκατομμύρια δολαρίων από τουρίστες και κατοίκους, σε μια πόλη όπου ο προϋπολογισμός του δημάρχου για την διαμόρφωση των πάρκων και χώρων αναψυχής ανέρχεται στα 275 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, σε μια πόλη όπου το μηνιαίο ενοίκιο ενός διαμερίσματος μπορεί να ξεπεράσει τα 80.000 δολάρια (ποσό το οποίο για τον μέσο υπάλληλο ισούται με το ετήσιο εισόδημά του - προ φόρων!), σε μια πόλη που η τροχαία μπορεί να εισπράξει 650 εκατομμύρια το χρόνο από κλήσεις, σε μια τέτοια πόλη, στις γωνίες της, στα πεζοδρόμιά της, συναντάς ψυχές μόνες, ψυχές πονεμένες, κορμιά ταλαιπωρημένα, ανθρώπους κουρασμένους από τη ζωή, με νύχια μακριά, βρώμικα και ρούχα που μυρίζουν σαν δημόσια ουρητήρια...
Με όλα τους τα υπάρχοντα σε ένα σάκο ή ένα καρότσι γυρνάνε από δω και από κει, από σκουπιδοτενεκέ σε σκουπιδοτενεκέ ψάχνοντας τα αποφάγια για να φάνε, τα μισοτελειωμένα αναψυκτικά για να πιούνε και τα αλουμινένια τενεκεδάκια για να τα ανακυκλώσουν προς 5 λεπτά το καθένα. Φέρνουν βόλτες στους διάφορους αυτόματους πωλητές και τα κερματοτηλέφωνα μήπως κάποιος ξέχασε κάνα 25ράκι. Οι πιο μορφωμένοι διαβάζουν εφημερίδες, λερωμένες με λάδια και καφέδες από τα σκουπίδια για να ενημερωθούν για έναν κόσμο τόσο μακρινό από τον δικό τους. Φοράνε ρούχα και παπούτσια που βρίσκουν πεταμένα και το χειμώνα δένουν κουρέλια γύρω από τα πιο ευαίσθητα στο κρύο μέρη, τα πόδια, τα χέρια και το κεφάλι. Κοιμούνται σε κούτες, στα παγκάκια ή ακόμα και χάμω με όσα πιο πολλά ρούχα έχουν για να κρατήσουν μακριά την υγρασία.
Συνήθως ο καθένας έχει το δικό του μέρος, την δική του μικρή γωνία, το δικό του παγκάκι, μάλλον για να νιώθει την ίδια ασφάλεια που νιώθουμε κι εμείς στο σπίτι μας. Έτσι, αν ο δρόμος που περνάς είναι συγκεκριμένος, συγκεκριμένοι είναι και οι "κακότυχοι" αυτής της πόλης.
Δεν θα κρίνω, ούτε θα φανταστώ το πώς και το γιατί έφτασαν σε αυτό το σημείο. Ούτε πόσους έχει βοηθήσει η Πρόνοια αυτής της πόλης. Ούτε πόσους έχουν ταΐσει τα άσυλα αυτής της πόλης.
Το μόνο που μπορώ να κάνω σαν (προσωρινός) κάτοικος αυτής της πόλης είναι να δίνω λίγο φαγητό από το φαγητό μου, λίγο χυμό από το χυμό μου, λίγα δολάρια από το μισθό μου.
Πού ξέρεις, ίσως μισό σάντουιτς, λίγος χυμός και ένα δολάριο βοηθήσουν κάποιον - έναν άνθρωπο - να "βγάλει" άλλη μια νύχτα σε αυτήν την πόλη...