Δυο πόλεις, δυο μπάνια. Μικρές ομοιότητες και διαφορές...

Κυριακή πρωί, Αθήνα.
Σηκώνομαι γύρω στις 10, γρήγορο ντουζάκι, φοράω το μαγιό μου, παρεό κι ένα μπλουζάκι, παίρνω την αγαπημένη μου τσάντα θαλάσσης, ρίχνω μέσα πετσέτα, αντηλιακό, πορτοφόλι, καπέλο κι ένα βιβλίο και βγαίνω από το σπίτι. Ανοίγω την κλειδαριά του αμαξιού μου και με την χαρακτηριστική άνεση του έμπειρου οδηγού κάθομαι πίσω από το τιμόνι. Στο ράδιο εναλλάσσονται οι σταθμοί Love, Κόσμος, Galaxy και Δίεση. Σύντομη στάση στο "Γρηγόρης μικρογεύματα - Coffeeright" για τον αγαπημένο freddo decaf cappuccino και βουρ για την Αττική Οδό. Μετά από 1 ώρα και κάτι βρίσκομαι στο Πόρτο Γερμενό. Η κίνηση στα στενά απίστευτη. Κόσμος παντού. Αλλά μια ματιά στα πολλά υποσχόμενα πράσινα νερά της θάλασσας και λέω "χαλάλι, το αξίζει". Αφού βρίσκω λίγο χώρο, ανοίγω την ομπρέλα και κάθομαι από κάτω για να απολαύσω τις τελευταίες γουλιές του καφέ μου. Πριν ζεσταθώ πολύ και αφού έχω βάλει το απαραίτητο αντηλιακό, κάνω το πρώτο βήμα προς το νερό. Δροσερό, καθαρό, λαγαρό. Με την πρώτη βουτιά, νιώθω πως το νερό που βρέχει το πρόσωπο, τα μαλλιά και την επιδερμίδα μου ξεβγάζει από πάνω μου όλη την κούραση, το άγχος και την ένταση της εβδομάδας. Μετά από αρκετά μπες-βγες και μερικές σελίδες βιβλίου ή κουβεντούλα με την παρέα μου, το στομάχι αρχίζει να προειδοποιεί για το αναγκαίο. Ταβέρνα λοιπόν. Μαρίδα, πατάτες, σαλάτα, γάβρος, χόρτα, μπύρα και άλλες τέτοιες λιχουδιές που βάζουν την υπογραφή τους στο καλοκαίρι.
Με το στομάχι γεμάτο, την καλύτερη διάθεση και τις μπαταρίες φορτισμένες για άλλη μια εβδομάδα μπαίνω στο αμάξι και ξεκινάω για το σπίτι.
Πέμπτη πρωί, Long Island, NY.
Σηκώνομαι γύρω στις 10, γρήγορο ντουζάκι, φοράω το μαγιό μου, μια φούστα κι ένα μπλουζάκι, παίρνω μια τσάντα (η αγαπημένη μου βρίσκεται στην Αθήνα!), ρίχνω μέσα πετσέτα, αντηλιακό, πορτοφόλι, καπέλο, βιβλίο, εισιτήρια και πρόγραμμα τρένου και βγαίνω από το σπίτι. Αρχίζω να προχωράω προς τον σταθμό. Στο ράδιο του κινητού εναλλάσσονται οι σταθμοί PLJ, Lite FM και Fresh. Γρήγορη στάση στα Dunkin' Donuts για τον small iced decaf cappuccino και βουρ για το τρένο. Μετά από 50 λεπτά βρίσκομαι στο Penn Station κι ετοιμάζομαι να επιβιβαστώ στο τρένο προς Long Beach. Άλλα 50 λεπτά σε αυτό το τρένο, ένα 10λεπτο περπάτημα και βρίσκομαι στην "δημόσια" παραλία του Long Beach. Πληρώνω 10$ και περνάω κάτω από ένα γεφυράκι για να βρεθώ μπροστά στον Ατλαντικό Ωκεανό. Μια τεράστια παραλία απλώνεται αριστερά και δεξιά (δεν το λένε τυχαία Long Beach!) με λευκή, ψιλή άμμο. Το αεράκι φέρνει στην μύτη την μυρωδιά της αλμύρας και του ιωδίου, ενώ η βοή των κυμάτων, ξεχασμένη μουσική στ' αφτιά μου. Απλώνω την πετσέτα, τοποθετώ νερό και τσάντα σε βολική απόσταση και κοιτάζω γύρω μου με βλέμμα ερευνητικό. Μερικοί προνοητικοί έχουν φέρει τις καρεκλίτσες και τις ομπρέλες τους. Άλλοι, ψυγειάκια με παγωμένες μπύρες και αναψυκτικά. Άλλοι, κουβαδάκια και φτυαράκια για τα παιδιά. Συνεχίζοντας την έρευνα, βλέπω πως υπάρχουν ανά ένα χιλιόμετρο περίπου, ψηλοί αμμόλοφοι με δυο καρέκλες στην κορυφή - το παρατηρητήριο των ναυαγοσωστών. Τέσσερις σημαίες, 2 κόκκινες και 2 πράσινες, καθορίζουν τα όρια έξω από τα οποία δεν επιτρέπεται να κάνεις μπάνιο. Ξαπλώνω για λίγο στην πετσέτα και απολαμβάνω τον ήχο των κυμάτων, τον φρέσκο αέρα και τον καυτό ήλιο. Πριν ζεσταθώ πολύ και αφού έχω βάλει το απαραίτητο αντηλιακό, κάνω το πρώτο βήμα προς το νερό. Δροσερό, καθαρό αλλά θολό από την συνεχώς αναδυόμενη άμμο. Τα ψηλά κύματα ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου και αρχίζω να νιώθω σαν 10χρονο που δεν γνωρίζει από φόβο ή κίνδυνο. Για την επόμενη μια ώρα παίζω, βουτάω, πηδάω, κάνω body surfing, παλεύω με τα κύματα και πίνω τουλάχιστον 1 λίτρο νερό! Κάθομαι καμιά ώρα ακόμα στην παραλία για να στεγνώσω, να χαλαρώσω και - επιτέλους- να πάρω λίγο χρώμα. Κάπου εδώ το στομάχι αρχίζει να προειδοποιεί για το αναγκαίο. Diner λοιπόν. Hamburger, τηγανητές γλυκοπατάτες, πίκλες, coleslaw, milkshake και άλλα τέτοια, που ουδεμία σχέση έχουν με το κλείσιμο μιας καλοκαιρινής μέρας στην παραλία!
Με το στομάχι γεμάτο, την καλύτερη διάθεση και τις μπαταρίες φορτισμένες για 2 βδομάδες(!) ξεκινάω για το σπίτι. 18.37 επιβίβαση στο τρένο του Long Beach. 19.04 αλλαγή στην Jamaica. 19.36 άφιξη στο Penn Station. 19.47 αναχώρηση με το οικείο πια τρένο προς Port Washington, την εξοχή μου.

Μια στιγμή αδυναμίας

Ξημερώματα Τετάρτης. Βρίσκομαι στο κρεβάτι και κάνοντας μια σύντομη ανασκόπηση της μέρας που πέρασε συνειδητοποιώ πως, τελικά, ήταν μια στενάχωρη μέρα... Δεν έγινε κάτι συγκεκριμένο που να με στεναχώρησε. Δεν ειπώθηκε τίποτα δυσάρεστο από κανέναν. Δεν έγινε τίποτα διαφορετικό από τις άλλες μέρες. Ήταν απλά μια μέρα που η στεναχώρια, η λύπη, η απαισιοδοξία κι η θλίψη κυρίευσαν το μυαλό και την ψυχή μου. Κι ενώ όλη μέρα χαμογελούσα - μουδιασμένα, βλέπω τώρα - το βράδυ ξετρύπωσαν από μέσα μου αισθήματα ξεχασμένα, καταχωνιασμένα στις πιο σκοτεινές γωνίες του μυαλού μου. Πόσο μπορείς να τα κρατήσεις κλειδωμένα στο μπαούλο που έχεις μαρκάρει ως "Ανεπιθύμητα"; Μέρες, μήνες, ίσως χρόνια... αλλά που και που καταφέρνουν και ανοίγουν το λουκέτο, σου κλείνουν το μάτι και σου υπενθυμίζουν πως είναι εκεί, καραδοκώντας και περιμένοντας την αδύναμη στιγμή σου για να σε κυριεύσουν.
Τέτοιο βράδυ το αποψινό. Αδύναμη, κουρασμένη, ευάλωτη. Με τις άμυνές μου να πηγαίνουν για ύπνο πριν από μένα και με την αισιοδοξία μου να μου παίζει κρυφτό. Με τα γιατί και τα πώς να κατακλύζουν τις σκέψεις μου.
Μην έχοντας καταφέρει να απαντήσω σε κανένα γιατί και πώς θα κλείσω τα μάτια και θα επαναλαμβάνω μια φράση μόνο, μέχρι να αποκοιμηθώ... σε λίγο ξημερώνει μια χαρούμενη μέρα!
Πρωινό Τετάρτης. Δίκιο είχα! Η νέα μέρα έφερε ξανά μαζί της αισιοδοξία, χαρά, γαλήνη και θετικές σκέψεις.
Χωρίς το σκοτάδι δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε την λάμψη της καινούριας μέρας και χωρίς την θλίψη δεν μπορούμε να νιώσουμε την χαρά. Έτσι λένε!

Πανταχού παρών

Θα ξεκινήσω γράφοντας την κλασσική πια φράση που όλοι λίγο ή πολύ έχουμε βιώσει... Εκτιμάμε πάντα αυτό που είχαμε όταν πια το χάσουμε.
Έτσι κι εγώ, όντας χιλιάδες μίλια μακριά από την ζωή μου, έχω εκτιμήσει πολλά που αφελώς θεωρούσα δεδομένα. Ο ήλιος, το ξηρό κλίμα της Αθήνας, οι γειτονιές, οι καλημέρες του φούρναρη, οι απογευματινοί καφέδες, η λαϊκή αγορά κάθε Σάββατο στην γειτονιά μου, η ανεξαρτησία μου, οι βραδιές με φίλους στο μπαλκόνι, τα περίπτερα σε κάθε γωνία, το αμάξι μου, οι ολοήμερες ποδηλατάδες, η μεσημεριανή σιέστα στα κλεφτά, τα απογευματινά μπάνια στην θάλασσα μετά την δουλειά, οι πολύωρες αναλύσεις των γεγονότων της ζωής μας με τις φιλενάδες στο τηλέφωνο, τα ουζερί κι οι ταβερνούλες πάνω στην άμμο ή σε κάποιο γραφικό λιμανάκι είναι μερικά από αυτά που μου έχουν λείψει ιδιαίτερα. Κι ενώ βρίσκομαι στο κέντρο του κόσμου, όπως λένε, κι ενώ εδώ μπορείς να κάνεις πράξη ό,τι μπορείς να φανταστείς γιατί κάποιος "το έχει σκεφτεί πριν από σένα, για σένα" όπως επίσης λένε, πρέπει να κάνω ένα ταξίδι μιας ώρας και κάτι για να ανάψω ένα κεράκι! Είναι ένα ακόμα θέμα που θεωρούσα δεδομένο. Οι εκκλησίες, που αν και ποτέ δεν παρακολούθησα τις Κυριακάτικες λειτουργίες με συνέπεια, ήταν πάντα εκεί για να μπω, να σκεφτώ, να παρακαλέσω, να ανάψω ένα κερί για τις ψυχές των αγαπημένων που έφυγαν κι ένα κερί για την προστασία των αγαπημένων που βρίσκονται κοντά μου ή (χιλιομετρικά) μακριά μου. Ήταν πάντα εκεί για να μπω και να νιώσω ασφάλεια, ηρεμία και αισιοδοξία. Βέβαια, κι εδώ οι "εκκλησίες" ξετρυπώνουν παντού, στα πιο κεντρικά ή στα πιο απόμερα σημεία. Εκκλησίες διαφορετικές από τις δικές μας, στεγάζουν αιρέσεις και θρησκείες που ούτε καν είχα ακούσει... κορεάτικες, αρμένικες, καθολικές, εβραϊκές, καμπαλιστικές, του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, των πρεσβυτεριανών, των λουθηριανών, των ουνιτάριων ουνιβερσαλιστών, εκκλησίες μοιρολατρικές, με κόκκινους σταυρούς ή άλλα άγνωστα σύμβολα.
Για να βρω όμως μια ελληνική ορθόδοξη εκκλησία θα πρέπει να πάω στις ελληνικές γειτονιές της Αστόριας, 1,5 περίπου ώρα και 3 τρένα μακριά! Ίσως... σε κάποιο ρεπό μου. Μέχρι τότε και για να καλύψω την ανάγκη μου, μπήκα σε έναν καθεδρικό ναό. Θεώρησα πως το κεράκι είναι παντού κεράκι και πως ο Θεός που θέλω να μιλήσω είναι μέσα μου, γύρω μου, παντού. Και πως, είτε είμαι σε μια ορθόδοξη είτε σε μια καθολική εκκλησία, θα με ακούσει...
Μπήκα λοιπόν, από την μεγαλόπρεπη πόρτα του Saint Patrick's Cathedral, με όλο το δέος και την ταπεινότητα που επιβάλει ο χώρος. Φωτισμός χαμηλός, μια σιωπή γλυκιά, καθησυχαστική. Κεφάλια σκυμμένα, μάτια κλειστά, σκέψεις και αισθήματα τόσο δυνατά που διαγράφονται στα πρόσωπα.
Ανάβω ένα κεράκι/καντηλάκι, κάθομαι σε μια θέση και κοιτάζω γύρω μου. Εικόνες και αγάλματα της Παναγίας, του Χριστού και αγίων που δεν αναγνωρίζω. Αριστερά και δεξιά, κάτω από τα αγάλματα αμέτρητα καντηλάκια με φλόγες που τρεμοπαίζουν στο ρεύμα του αέρα κάθε που ανοίγει η πόρτα. Κι ευθεία μπροστά, ο Εσταυρωμένος να δίνει δύναμη, κουράγιο, ελπίδα, πίστη. Κατέβασα κι εγώ το κεφάλι, έκλεισα τα μάτια. Οι σκέψεις στο μυαλό τόσο έντονες που δυο δάκρυα ξέφυγαν στα μάγουλα.
Δεν γίνεται να μην με άκουσε...

Ανασκόπηση ζωής ή κρίση μέσης ηλικίας;!

Κάπου διάβασα ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από την ζωή μας για κάποιο λόγο. Τους συναντάς, τους γνωρίζεις, παίζουν (ή παίζεις) το ρόλο που έχει προκαθοριστεί και έπειτα χάνονται από την ζωή σου όσο αργά ή όσο γρήγορα μπήκαν σ' αυτή.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που μπαίνουν ξαφνικά στη ζωή σου για πολύ μικρό διάστημα, παίζουν καθοριστικό ρόλο σε μια ή περισσότερες αποφάσεις που πρέπει να πάρεις εκείνη την περίοδο και έπειτα εξαφανίζονται το ίδιο απρόβλεπτα και ξαφνικά.
Υπάρχουν οι άνθρωποι που μένουν στη ζωή σου περισσότερο χρόνο και συνήθως ο ρόλος τους είναι πιο "διδακτικός". Έρχονται για να σου δείξουν, να σε αλλάξουν, να σε ωριμάσουν. Να σε ωθήσουν ή να σε κρατήσουν. Να σε προστατέψουν ή να σε προετοιμάσουν. Θα κάτσουν όσο χρόνο χρειάζεται ώστε να εκπληρώσουν το σκοπό τους κι έπειτα θα χαθούν κι αυτοί απ' τη ζωή σου.
Τέλος υπάρχουν οι άνθρωποι που είναι πάντα μέσα στη ζωή σου. Η οικογένεια σου, οι καρδιακοί σου φίλοι, η αδερφή-ψυχή σου, το άλλο σου μισό. Αυτοί οι άνθρωποι είναι αυτοί που πάντα σε στηρίζουν και σε αγαπάνε. Χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς όρια, χωρίς ιδιοτέλεια, χωρίς κρίση και κατάκριση, με όλη την αγνότητα, την ειλικρίνεια και την απεραντοσύνη της καρδιάς τους.
Τους ίδιους ρόλους, βέβαια, παίζεις κι εσύ στις ζωές άλλων ανθρώπων. Πιθανότατα χωρίς καν να το γνωρίζεις, έχεις γίνει ο "από μηχανής θεός" κάποιου, έχεις μπει στην ζωή κάποιου για τόσο ώστε να τον φέρεις εκεί που του πρέπει ή του μέλλει και σίγουρα είσαι και θα είσαι το στήριγμα και η παρηγοριά κάποιου.
'Ολες αυτές οι σχέσεις, όλα αυτά τα πάρε-δώσε της ζωής σου σαφώς δεν καθορίζονται από εσένα ή τους γύρω σου αλλά από μια ανώτερη Δύναμη. Εσύ, ανίδεος και ανυποψίαστος απλά ανοίγεις την πόρτα της καρδιάς σου και βάζεις ή βγάζεις τους ανθρώπους, τις σχέσεις, τα συναισθήματα. Αν κάτσεις και το σκεφτείς θα θυμηθείς πολλούς ανθρώπους που μπήκαν και βγήκαν, που εξαφανίστηκαν ή ξαναεμφανίστηκαν στη ζωή σου. Αν κάτσεις και το σκεφτείς, θα δεις και τι πήρες και τι έδωσες σε αυτούς τους ανθρώπους. Τι τους έμαθες και τι σε μάθανε. Πού τους οδήγησες και πού σε οδήγησαν.
Κλείνοντας μερικά από τα κεφάλαια της ζωής μου, θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς που ήρθαν στη ζωή μου και έπαιξαν κάποιο ρόλο, όλους αυτούς που με βοήθησαν να είμαι αυτό που είμαι, όλους αυτούς που διαμόρφωσαν λίγο από τον χαρακτήρα μου (αν και χρειάζεται πολύ δουλειά ακόμα!) και τέλος, σε όλους αυτούς που ήρθαν και έφυγαν από την ζωή μου θέλω να πω το αντίο που ίσως δεν πρόλαβα να πω από κοντά.
Για όλους τους άλλους ανθρώπους που θα βρίσκονται πάντα στην ζωή μου, ευχαριστώ κάθε μέρα τον Θεό που δεν με αφήνει μόνη...

Δώρο γενεθλίων

Χτες Παρασκευή. Η δική μου Κυριακή δηλαδή αν το καλοσκεφτώ, μια και τα ρεπό μου είναι Πέμπτη και Παρασκευή! Σήμερα, οι δύο Πολωνέζες που φιλοξενούσαμε επιστρέφουν με βαριά καρδιά στην Πολωνία. Χτες λοιπόν, αφού ήταν η τελευταία τους μέρα αλλά και τα γενέθλια της μιας (κι εγώ ξεκούραστη!) είπαμε να τους χαρίσουμε μια μέρα που θα την θυμούνται για καιρό.
Ξυπνήσαμε το πρωί και μετά τις σχετικές ευχές (τα Happy Birthday, Sto Lat και Χρόνια Πολλά δηλαδή) αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε. Γύρω στις 2.30 ήμασταν και οι τρεις μας έτοιμες. Ξεκινήσαμε λοιπόν, για που άλλου, για το Manhattan...
Τις πήγα πρώτα απ' όλα για φαγητό στην καλύτερη πιτσαρία της πόλης - τι ειρωνεία - εκεί που δουλεύω! Μετά από μια σαλάτα, μια πάστα και μια πίτσα ήρθε η ώρα του γλυκού. Έπειτα από συνεννόηση με τις κοπέλες, τις συν-σερβιτόρες (!) το γλυκό ήρθε με ένα ροζ κεράκι και συνοδεία όλες τις σερβιτόρες. Στα πρώτα λόγια του Happy Birthday που τραγουδούσαμε η επίσημα πια 17χρονη Karolina δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της... Φεύγοντας αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς τα κάτω (προς midtown) ώστε να δουν τα κορίτσια και αυτήν την μεριά του Manhattan. Στάση στο Lincoln Center για ξεκούραση κι έπειτα ξανά ποδαρόδρομο μέχρι τους 50 δρόμους.
50 δρόμοι και Broadway. Θέατρο Winter Garden. Μια τεράστια πινακίδα μας κάνει να χαμογελάσουμε και να νιώσουμε έναν ενθουσιασμό που ένιωθα παιδί έξω από το λούνα παρκ. MAMA MIA... Με τα εισιτήρια στο χέρι περιμέναμε υπομονετικά στην ουρά μαζί με εκατοντάδες τουρίστες για να μπούμε μέσα. Αφού κάτσαμε στις θέσεις μας, άρχισα να σκέφτομαι λίγο απογοητευτικά πως, έχοντας δει την ταινία στο θερινό σινεμά της γειτονιάς, μια ταινία με φόντο τις εκπληκτικές παραλίες της Σκιάθου και της Σκοπέλου, η παράσταση δεν θα μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση και πως δεν θα μπορέσει να μου μεταδώσει κανένα ελληνικό στοιχείο. Λάθος μου!
Με το που άνοιξε η αυλαία, το λιτό σκηνικό πάνω στην σκηνή ήταν ό,τι πιο ελληνικό έχω συναντήσει τους τελευταίους μήνες... Το πλακόστρωτο, δυο μεταλλικά τραπεζάκια με μπλε καρέκλες, ένα μπουκάλι ρετσίνα, μια γιαγιά στα μαύρα να πλέκει σε μια γωνία, τα λευκά σκαλοπάτια, οι μπλε ξύλινες πόρτες και οι πρώτες ατάκες των ηθοποιών στα ελληνικά (με σπαστή προφορά βέβαια) με μετέφεραν για λίγο σε κάποιο νησί των Κυκλάδων! Το show εκπληκτικό. Φωνές μαγικές, σαγηνευτικές. Μουσική ξεσηκωτική. Μερικές στιγμές κρατήθηκα να μην σηκωθώ να χορέψω. Άλλες στιγμές κρατήθηκα να μην φύγουν τα δάκρυά μου, είτε από συγκίνηση είτε από τα γέλια! Αφού τελείωσε η παράσταση, οι ηθοποιοί μας χάρισαν 3 ακόμα τραγούδια κατά τα οποία όλοι στο θέατρο είχαμε σηκωθεί όρθιοι, χειροκροτάγαμε, χορεύαμε και τραγουδάγαμε μαζί τους! Στιγμές όμορφες, από αυτές που δεν θες να τελειώσουν... Τα κορίτσια - αλλά κι εγώ - ενθουσιάστηκαν. Το χαμόγελο δεν έφευγε από τα χείλη τους.
Φεύγοντας περάσαμε από την Times Square, για να την δουν "by night" και να βγάλουμε φωτογραφίες. Ένα τηλεφώνημα από μια φίλη πως είναι σε ένα bar-restaurant εκεί κοντά και βρεθήκαμε να προχωράμε κουνιστές και λυγιστές, σαν τις ηρωίδες του sex and the city, στους δρόμους του Manhattan προς το μπαρ. Εκεί, χάρισα στα κορίτσια το πρώτο τους Cosmopolitan, ευχήθηκα ξανά Χρόνια Πολλά και δώσαμε ραντεβού του χρόνου τέτοιο καιρό στην Ελλάδα!
Στο τρένο προς το σπίτι, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, σκεφτόμουν πόσο τυχερή πρέπει να νιώθει η Karolina που στα 17 της έζησε μια κοσμοπολίτικη βραδιά που πολλοί θα ζήλευαν... Χαμογέλασα, σχεδόν στοργικά και κάπου εκεί με άγγιξε με το ραβδί του ο Θεός ΄Υπνος!

Μια άλλη πραγματικότητα αυτής της πόλης

Σε μια πόλη που καθημερινά σπαταλώνται εκατομμύρια δολαρίων από τουρίστες και κατοίκους, σε μια πόλη όπου ο προϋπολογισμός του δημάρχου για την διαμόρφωση των πάρκων και χώρων αναψυχής ανέρχεται στα 275 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, σε μια πόλη όπου το μηνιαίο ενοίκιο ενός διαμερίσματος μπορεί να ξεπεράσει τα 80.000 δολάρια (ποσό το οποίο για τον μέσο υπάλληλο ισούται με το ετήσιο εισόδημά του - προ φόρων!), σε μια πόλη που η τροχαία μπορεί να εισπράξει 650 εκατομμύρια το χρόνο από κλήσεις, σε μια τέτοια πόλη, στις γωνίες της, στα πεζοδρόμιά της, συναντάς ψυχές μόνες, ψυχές πονεμένες, κορμιά ταλαιπωρημένα, ανθρώπους κουρασμένους από τη ζωή, με νύχια μακριά, βρώμικα και ρούχα που μυρίζουν σαν δημόσια ουρητήρια...
Με όλα τους τα υπάρχοντα σε ένα σάκο ή ένα καρότσι γυρνάνε από δω και από κει, από σκουπιδοτενεκέ σε σκουπιδοτενεκέ ψάχνοντας τα αποφάγια για να φάνε, τα μισοτελειωμένα αναψυκτικά για να πιούνε και τα αλουμινένια τενεκεδάκια για να τα ανακυκλώσουν προς 5 λεπτά το καθένα. Φέρνουν βόλτες στους διάφορους αυτόματους πωλητές και τα κερματοτηλέφωνα μήπως κάποιος ξέχασε κάνα 25ράκι. Οι πιο μορφωμένοι διαβάζουν εφημερίδες, λερωμένες με λάδια και καφέδες από τα σκουπίδια για να ενημερωθούν για έναν κόσμο τόσο μακρινό από τον δικό τους. Φοράνε ρούχα και παπούτσια που βρίσκουν πεταμένα και το χειμώνα δένουν κουρέλια γύρω από τα πιο ευαίσθητα στο κρύο μέρη, τα πόδια, τα χέρια και το κεφάλι. Κοιμούνται σε κούτες, στα παγκάκια ή ακόμα και χάμω με όσα πιο πολλά ρούχα έχουν για να κρατήσουν μακριά την υγρασία.
Συνήθως ο καθένας έχει το δικό του μέρος, την δική του μικρή γωνία, το δικό του παγκάκι, μάλλον για να νιώθει την ίδια ασφάλεια που νιώθουμε κι εμείς στο σπίτι μας. Έτσι, αν ο δρόμος που περνάς είναι συγκεκριμένος, συγκεκριμένοι είναι και οι "κακότυχοι" αυτής της πόλης.
Δεν θα κρίνω, ούτε θα φανταστώ το πώς και το γιατί έφτασαν σε αυτό το σημείο. Ούτε πόσους έχει βοηθήσει η Πρόνοια αυτής της πόλης. Ούτε πόσους έχουν ταΐσει τα άσυλα αυτής της πόλης.
Το μόνο που μπορώ να κάνω σαν (προσωρινός) κάτοικος αυτής της πόλης είναι να δίνω λίγο φαγητό από το φαγητό μου, λίγο χυμό από το χυμό μου, λίγα δολάρια από το μισθό μου.
Πού ξέρεις, ίσως μισό σάντουιτς, λίγος χυμός και ένα δολάριο βοηθήσουν κάποιον - έναν άνθρωπο - να "βγάλει" άλλη μια νύχτα σε αυτήν την πόλη...

Κουβέντα σε τιμή ευκαιρίας

Το απόγευμα της Παρασκευής με βρήκε να κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι πάνω στην Broadway, σ' ένα χώρο χωρισμένο από τον δρόμο με μεγάλες γλάστρες και διαφορετικό χρώμα ασφάλτου. Έχουν κλείσει μια λωρίδα του δρόμου κι έχουν τοποθετήσει τραπεζάκια, καρέκλες και sezlong για να ξαποστάσει ο αποκαμωμένος τουρίστας και να χαζέψει τον κόσμο, τα μαγαζιά και τις διαφιμήσεις!
Ο τουρισμός παίζει ιδιαίτερο ρόλο και στην Νέα Υόρκη... Μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων, λοιπόν, που στηρίζουν την ζωή τους καθαρά και μόνο στα δολάρια που έχουν φέρει οι ενθουσιασμένοι τουρίστες, γεμάτοι με ζήλο και πάθος για αγορές κάθε είδους, είναι οι πλανόδιοι μικροπωλητές.
Πλανόδιοι μικροπωλητές... βρίσκονται παντού! Σε κάθε γωνία, όπου υπάρχει περίπτωση να περάσει ο ευκολόπιστος τουρίστας, στήνουν από αυτοσχέδιους πάγκους με 5 καφάσια και δυο σανίδες ξύλου ή πλαστικά τραπέζια, μέχρι επαγγελματικές κατασκευές κατάλληλες για να στηρίζουν εμπορεύματα πολλών κιλών.
Η πραμάτεια τους ποικίλει... Με μια πρώτη ματιά βλέπεις ό,τι θα μπορούσε να πουλάει κι ένας πλανόδιος στην Ομόνοια. Γυαλιά, θήκες κινητών, πορτοφόλια, τσάντες, χάντρες και faux bijoux, καπελάκια και κάθε είδους ηλεκτρονικού gadget. Παρατηρώντας τους όμως λίγο περισσότερο, αρχίζεις και βλέπεις την ποικιλία, την ποσότητα αλλά και μερικές φορές την πρωτοπορία και την εφευρετικότητα αυτών των οπαδών του ελεύθερου ωραρίου!
Πάγκοι με φωτογραφίες, πίνακες, μπλουζάκια με ό,τι Νεοϋορκέζικο, αμερικάνικο και επίκαιρο μπορεί να τραβήξει το ενδιαφέρον του περαστικού. Πάγκοι με γραβάτες και μπαστούνια του γκολφ. Πάγκοι με φουστάνια. Πάγκοι με "μουσική της ειρήνης" ή ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς!
Το πιο αξιοζήλευτο γεγονός όμως, είναι η άμεση εναλλαγή και "ενημέρωση" των εμπορευμάτων τους. Για παράδειγμα, το ίδιο βράδυ που επιβεβαιώθηκε το δυσάρεστο γεγονός του θανάτου του Michael Jackson, χιλιάδες μπλουζάκια γέμισαν τους πάγκους με την φωτογραφία του, με ή χωρίς την λεζάντα KING OF POP. Η ταχύτητα, επίσης, με την οποία αδειάζουν τις τσάντες και τα καπέλα από τους πάγκους και τους γεμίζουν με ομπρέλες στην πρώτη ψιχάλα είναι κι αυτή αξιοσημείωτη!
Δεν μπορώ, βέβαια, να παραβλέψω τους πάγκους και τα καροτσάκια που στόχο έχουν να χορτάσουν το άδειο στομάχι και το λαίμαργο μάτι. Πάγκοι με φρούτα και λαχανικά σε προσκαλούν στην πανδαισία χρωμάτων τους ενώ δεν λείπουν τα καροτσάκια/ψησταριές με τα διάσημα hot dogs, gyro (τζάιρο προφέρεται!), κοτόπουλο σε πίτα (το γνωστό μας σουβλάκι), shish kebab, λουκάνικα, pretzel και την απαραίτητη τσίκνα να σου γαργαλάει την μύτη. Μέχρι και ταμπέλα neon είδα πάνω σε καροτσάκι. Open - Welcome με χρωματιστά γράμματα να αναβοσβήνουν!
Όλοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούν να σου πουλήσουν κάτι από τα καλούδια τους. Ακόμα και προφυλακτικά Obama!
Ακόμα και διάλογο, αλλά και μια πιο "ανανεωτική" προσέγγιση των όσων σε απασχολούν.
Όταν νιώθεις μόνος, λοιπόν, σε μια πόλη περίπου 8,5 εκατομμυρίων κατοίκων και θέλεις κάπου να μιλήσεις, δεν έχεις παρά να κατέβεις μια βόλτα στην Union Square, στους 14 δρόμους, να πάρεις τον καφέ σου από το γωνιακό Starbucks, να κάτσεις στο ψηλό τραπεζάκι ενός τύπου που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ στην ζωή σου και να αρχίσεις να μιλάς για οτιδήποτε σε απασχολεί. Αυτός είναι εκεί για να σε ακούσει και ίσως να αντεπιχειρημα-τολογήσει.
Σε λίγο θα αγοράζουμε και φίλους...

Να πάνε όλα καλά

Πριν δυο περίπου εβδομάδες, μια Κυριακή μεσημέρι, ένα ζεστό μεσημέρι που επέβαλε βόλτες στα πάρκα και τις παραλίες, μπήκα απελπισμένη στο εστιατόριο που δουλεύω, φόρεσα τα ρούχα της δουλειάς, την ποδιά μου, όσο κουράγιο βρήκα στην ψυχή μου και ξεκίνησα δουλειά. Στην άκρη του μπαρ, σε μια γωνία, παρατήρησα μια γυναίκα να κάθεται μόνη με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και τη θλίψη να έχει παραμορφώσει το πρόσωπό της. Δίπλα της δυο βαλίτσες κι ένα πανωφόρι δήλωναν ένα οικείο για μένα γεγονός. Ταξίδι ή ξεριζωμός; Ανάγκη ή επιλογή; Με τέτοια θλίψη στο πρόσωπο, σκέφτηκα, σίγουρα όχι ταξίδι αναψυχής. "Δεν είναι καλά" μου είπε κάποιος που με είδε να την κοιτάζω. "Έχει πρόβλημα" συνέχισε δείχνοντας με το δάχτυλο το μυαλό! "Είναι εδώ ώρες και κάθεται. Δεν έχει που να πάει μάλλον" είπε τέλος, κυνικά.
Την κοίταξα στα μάτια και οι ματιές μας συναντήθηκαν. Είδα την λύπη και την απόγνωση στο βλέμμα της και αμέσως κοίταξα αλλού. Λίγο μετά την είδα που σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Μια ψηλή γυναίκα, κοντά στα 60, με λιγοστά ασπρόξανθα μαλλιά που προσπαθούσαν να σχηματίσουν μια καρέ κουπ γύρω από το χλωμό της πρόσωπο, μακρύ αεράτο φόρεμα και ένα τρίποδο μπαστούνι να στηρίζει το αδύναμο πόδι της. Δεν είναι ωραίο συναίσθημα, το ξέρω, αλλά την λυπήθηκα. Θέλησα να πάω να της μιλήσω, να δω αν μπορώ να την βοηθήσω. Η θέση μου όμως, καθώς και οι απαιτητικοί πελάτες δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να το κάνω. Μετά από λίγο έφυγε αφήνοντας πίσω τις δυο βαλίτσες και λέγοντας πως θα γυρίσει ξανά. Αργότερα, εμφανίστηκε με μια άλλη γυναίκα, φίλη της και καθίσανε να φάνε. Τις εξυπηρέτησα εγώ και καθώς τους πήγαινα ψωμί, πιάτα και ό,τι άλλο χρειαζόντουσαν προσπαθούσα να κλέψω καμιά κουβέντα από το βαρύ τους διάλογο. Δεν τα κατάφερα. Μόνο το πρόσωπό της έβλεπα που γέμιζε με όλο και περισσότερη πικρία. Το βράδυ έφτανε στο τέλος του κι εγώ είχα ήδη ξεχάσει την ψηλή γυναίκα, που με κόπο κατέβασε τις βαλίτσες τις στα σκαλιά κι έφυγε.
Το πρωί της Δευτέρας που μας πέρασε, είδα την ίδια γυναίκα, με το τρίποδο στήριγμά της, ένα χαρτομάντιλο στο χέρι και δάκρυα στα μάτια να ανεβαίνει ξανά τα σκαλοπάτια του εστιατορίου. Την πλησίασα δειλά και ρώτησα με χαμηλή φωνή... "είστε καλά;". Όχι, μου έγνεψε και κατέβασε το κεφάλι. Εκεί, στα όρθια, ανάμεσα σε δάκρυα, αναφιλητά και πνιγμένους λυγμούς, μου άνοιξε την καρδιά της.
Ένοικος ενός διαμερίσματος του κτιρίου που βρίσκεται πάνω από το μαγαζί, μου εξομολογήθηκε πως μέσα από χαζές και παιδικές πλεκτάνες μια "γειτόνισσα" κατάφερε να την βγάλει από το σπίτι της! Μετά από 40 χρόνια, την αναγκάζουν να αφήσει την άνεση, την σιγουριά και την ασφάλεια του μικρού της διαμερίσματος. Την θέα και την ανοιχτοσιά που βρήκε μέσα στο πνιγμένο από κτίρια Manhattan. Τις συνήθειες και τα μικρά πράγματα που της έδιναν χαρά, όπως η ανατολή του ηλίου που έβλεπε από το μπαλκονάκι του 5ου ορόφου κάθε πρωί. Μετά από 40 χρόνια και λόγω γυναικείων πεισμάτων και μικροπρεπιών, δεν ξέρει που θα μείνει το βράδυ... Δίπλα της ένα σάκος, δυο τρεις χαρτοσακούλες με πράγματα κι ένα καλοκαιρινό καπέλο, τυλιγμένα βιαστικά όλα μαζί, δείχνουν σαν να είναι τα πράγματα ενός 15χρονου που το σκάει από το σπίτι.
"Πέρασα δύσκολα χρόνια. Είχα ένα ατύχημα, είμαι σχεδόν ανάπηρη στο ένα χέρι και πόδι αλλά ποτέ δεν ανησύχησα... είχα πάντα το σπίτι μου, να γυρίσω και να κοιμηθώ με γαλήνη." είπε και η φωνή της που λύγιζε με έκανε να ανατριχιάσω. Τα μάτια μου βούρκωσαν και προσπάθησα να της πω δυο κουβέντες που ίσως θα ήθελα να ακούσω κι εγώ στην θέση της. "Έχω τόσους φίλους, έχω φιλοξενήσει σε αυτό το σπίτι τόσο κόσμο, κι όλοι τώρα στην ανάγκη μου, μου γύρισαν την πλάτη. Κι έρχομαι σε μια πιτσαρία και βρίσκω παρηγοριά και συμπόνια από κάποιον που δεν ξέρω." Το ευχαριστώ της γεμάτο και ειλικρινές. Στα μάτια της είδα μια μικρή ελπίδα και κάτι από χαμόγελο στα χείλη. Την βοήθησα να κατεβάσει τα πράγματα της από τις σκάλες, περίμενα μέχρι να βρει ταξί και της ευχήθηκα καλή τύχη στην καινούρια της αρχή.
Δεν ξέρω ούτε το όνομα αυτής της γυναίκας αλλά δεν έχω σταματήσει να την σκέφτομαι. Εύχομαι να είναι καλά.
Εύχομαι να χαμογελάσει ξανά.

Αφιερωμένο...

Ξανά στην άνετη "πολυθρόνα" του αγαπημένου μου ψυχολόγου, το τρένο, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται για τις διαπροσωπικές σχέσεις της ζωής μου.

Αφορμή μια video-κλήση με δύο ανθρώπους που στο μυαλό μου είχαν πάρει μια νοσταλγική θέση ανάμεσα σε όσα έζησα σαν παιδί. Δυο συμμαθήτριες του δημοτικού, δυο φίλες, δυο αδερφές τότε, που η ζωή τα έφερε έτσι και χωριστήκαμε νωρίς - στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου. Ένα δυνατό γεγονός, μια μετακόμιση, η αλλαγή περιοχής και σχολείου και ο δρόμος μου πήρε άλλη κατεύθυνση.
18 χρόνια μετά, μια απλή video-κλήση με κάνει να νιώσω ξανά παιδί, έτοιμη, με την σάκα στους ώμους να ξεκινήσω για το σχολείο. Βλέποντας τα δυο πρόσωπα, κολλημένα μαζί για να χωρέσουν στο πλάνο της κάμερας, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελάω και με δυσκολία συγκράτησα τα δάκρυα - χαράς και νοσταλγίας.
Εικόνες από το παρελθόν πλημμύρισαν το μυαλό μου και το μόνο που ήθελα ήταν να βρεθώ ανάμεσα στα δυο πρόσωπα, πρόσωπα τόσο οικεία, τόσο αγαπημένα, τόσο ξεχασμένα... Μετά τα πρώτα πέντε λεπτά γρήγορης ανασκόπησης των χρόνων που περάσαμε χώρια, αρχίσαμε να μιλάμε σαν να ήμασταν μαζί εχτές, σαν να πίναμε καφέ στο σπίτι της ρεματιάς.

Αφήνοντας πίσω την οικογένεια, το σπίτι, τους φίλους, την σχέση, την ζωή σου και ταξιδεύοντας τόσο μακριά σου δίνεται η ευκαιρία, καλώς ή κακώς, να αξιολογήσεις, να επαναπροσδιορίσεις και να αποδείξεις αλλά και να σου αποδείξουν πόσο δυνατές είναι οι διαπροσωπικές σου σχέσεις. Είτε είναι ο πατέρας σου, είτε τα ξαδέρφια σου, είτε η κολλητή σου παρέα, είτε οι συνάδελφοι, είτε ο έρωτας της ζωής σου, όλοι μα όλοι, ακόμα κι εσύ ο ίδιος, περνάτε το τεστ της ξενιτιάς, της απόστασης, της διαφοράς της ώρας, της θυσίας, της λησμονιάς. Ένα τηλέφωνο, ένα e-mail, ένα γράμμα, μια κάρτα, ένα sms, μια απόδειξη της σκέψης, της αγάπης είναι αρκετά για να περάσεις το τεστ! Ίσως χρειαστεί να ξενυχτίσεις, ίσως χρειαστεί να βάλεις ξυπνητήρι για να ξυπνήσεις νωρίτερα, ίσως χρειαστεί να βγεις από την βόλεψή σου αλλά σίγουρα αξίζει να το κάνεις αν το αποτέλεσμα είναι να δείξεις πόσο σημαντικός είναι ο άλλος για σένα. Θα δώσεις χαρά, θα δώσεις κουράγιο, θα δώσεις δύναμη και φυσικά επειδή σ' αυτήν την ζωή ό,τι δώσεις θα πάρεις (αν και κλισέ, πράγματι έτσι είναι!) αν όχι ταυτόχρονα σίγουρα όμως, θα πάρεις δύναμη, χαρά κι αγάπη σε πολλαπλάσιο βαθμό.
Οι δυο φίλες, λοιπόν, από το παρελθόν μου με έκαναν με τον τρόπο τους να νιώσω σημαντική και ξεχωριστή. Κι εκείνες σημαντικές και ξεχωριστές θα είναι για μένα... όπου κι αν βρίσκομαι.

Ημερήσια εκδρομή... στην πόλη!

Τις Πέμπτες έχω ρεπό από την δουλειά και προσπαθώ να κάνω πράγματα που με γεμίζουν και με ευχαριστούν. Αυτήν την Πέμπτη, βλέποντας τον πρωινό ήλιο αποφάσισα να εξερευνήσω λίγο το Manhattan. Φόρεσα ρούχα που φωνάζουν καλοκαίρι, ψηλά παπουτσάκια, την καλύτερή μου διάθεση και πήρα τον δρόμο για το γνωστό ταξίδι με το τρένο.

Στο τρένο προσπαθούσα να σκεφτώ που να πάω μόλις φτάσω στην πόλη. Στην "πόλη", the "city"... έφτασα κι εγώ στο σημείο να αποκαλώ το Manhattan "πόλη" ή "city" όπως κάνουν οι υπερόπτες Νεοϋορκέζοι, λες και είναι η μόνη πόλη στον κόσμο! Το μόνο μέρος που όταν το αποκαλούν "city" πρέπει να καταλαβαίνουν όλοι (ακόμα και οι ανίδεοι τουρίστες) ότι εννοούν το Manhattan. Όχι το Queens ή το Brooklyn που είναι δίπλα, μόνο το Manhattan... the city! Ίσως το Manhattan έχει πάρει τόση δύναμη γιατί όλοι από τα γύρω "προάστια" προσπαθούν απεγνωσμένα να φτάσουν όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτήν την πόλη. Διαμερίσματα, καριέρες, φιλίες, σχέσεις - ρομαντικές ή μη - όλοι θέλουν να χτίσουν την ζωή τους μέσα από τα τείχη αυτού του "παλατιού" λες και αν τα καταφέρουν θα έχουν πραγματοποιήσει ένα μέρος του Αμερικανικού ονείρου!
Φτάνοντας στο Penn Station και ανεβαίνοντας τις σκάλες προς τους 34 δρόμους συνειδητοποιώ ότι η πρώτη καταιγίδα της ημέρας έχει πιάσει τον κόσμο απροετοίμαστο! Τουρίστες και ντόπιοι σπρώχνονται βρεγμένοι για να βρουν ένα σημείο κάτω από το υπόστεγο της εισόδου του σταθμού, ενώ οι παρεξηγήσεις και οι καβγάδες δεν αργούν να έρθουν. "Σαν να είμαι στην Αθήνα" σκέφτομαι και πιάνω μια γωνιά για να περιμένω κι εγώ να περάσει η μπόρα. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έμαθα για την Νέα Υόρκη είναι ότι ακόμα και αν κρατάς ομπρέλα (την οποία δειλά αλλά σοφά είχα βάλει στην τσάντα μου!) σε μια τέτοια καταιγίδα δεν υπάρχει περίπτωση να μην βραχείς! Καθώς στέκομαι και περιμένω να κοπάσει η μπόρα, αποφασισμένη να μην μου χαλάσει η διάθεση, λέω να προχωρήσω μέχρι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το MoMA (Μuseam of Modern Art), στους 53 δρόμους μεταξύ 5ης και 6ης λεωφόρου.
Το ανακαινισμένο μουσείο αποτελείται από 6 ορόφους, οι περισσότεροι από τους οποίους φιλοξενούν εκκεντρικά εκθέματα, φωτογραφίες, εκτυπώσεις, γλυπτά, πίνακες, ταινίες μικρού μήκους, σχέδια και αρχιτεκτονικά μοντέλα. Σίγουρα δεν είμαι κριτικός τέχνης και σε καμία περίπτωση δεν θα προσπαθήσω να προσεγγίσω την σκέψη, τα συναισθήματα ή το όραμα των καλλιτεχνών αλλά προχωρόντας στα τεράστια δωμάτια και βλέποντας τι μπορεί να θεωρηθεί τέχνη αναρωτήθηκα για μια στιγμή αν μπορώ κι εγώ να αυτο-αποκαλεστώ καλλιτέχνης και να στοιχίσω στο πάτωμα ό,τι παλιό, χρησιμοποιημένο βρω στο σπίτι της γιαγιάς μου. Από άδεια μπουκάλια απορρυπαντικών μέχρι παλιές καρέκλες και ακέφαλες κούκλες... Από σκισμένα παπούτσια μέχρι καμμένα κατσαρολικά και σκοροφαγομένες κουβέρτες! "Waste Not" ονομάζεται το έργο και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το "σύνδρομο του πολέμου" που συναντάς στο σπίτι το γιαγιάδων μας που έχουν αισθανθεί τον πόνο, τον φόβο και την ανασφάλεια του πολέμου.

Τα leggo όμως, το ελατήριο slinky και το κρεμασμένο κουστούμι στο τοίχο, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω αν έχουν καν κάποιο βαθύτερο νόημα!
Φεύγοντας με δεκάδες απορίες από το μουσείο ένιωθα να απέχω από τις τέχνες λίγο πιο πολύ από ότι όταν μπήκα και αμφιβάλλω αν αυτός είναι ο σκοπός των μουσείων...
Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα και αφού γλίτωσα άλλη μια μπόρα μέσα στο μουσείο, πήρα το μετρό για downtown, East Village. Έφαγα σε ένα λιβανέζικο μαγαζί και έπειτα βόλτα στην Lower East μεριά την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος. Μπαράκια σε κάθε γωνία, στενά, σκοτεινά και με τις πιο "δεν βαριέσαι" διακοσμήσεις που έχω δει! Δεν ξέρω αν η ακόμα μια καταιγίδα ανάγκασε τους περαστικούς να μπουν στα μαγαζιά αλλά στις 7 το απόγευμα ήταν όλα γεμάτα με εύθυμες παρέες που προφανώς είχαν ήδη πιει κάτι παραπάνω! Από την άλλη, η Νέα Υόρκη λένε ότι είναι η πόλη που ό,τι ώρα βγεις έξω για ποτό δεν θα είσαι ποτέ ο πρώτος!

Το πρώτο σκοτάδι στην άγνωστη για μένα περιοχή διέταζε να πάρω το δρόμο της επιστροφής. Με χιλιάδες καινούριες εικόνες στο μυαλό μου και το συναίσθημα ενός ευτυχισμένου μικρού εξερευνητή κατέβηκα στο μετρό για να γυρίσω στην εξοχή!

Ένα μουσικό κουτί για τον μικρόκοσμο μου

Αυτήν την εβδομάδα φιλοξενούμε στο σπίτι δύο κορίτσια από μια μικρή πόλη της Πολωνίας. Δυο κορίτσια που βρίσκονται στην εφηβεία και που έκαναν το πρώτο τους μεγάλο, υπεραντλαντικό ταξίδι. Δυο κορίτσια, μόλις 17 χρονών που τους δόθηκε η ευκαιρία να διευρύνουν τους ορίζοντες του μυαλού τους νωρίς. Να γνωρίσουν μια πόλη, τόσο διαφορετική από την δική τους, που φιλοξενεί ανθρώπους από όλη τη γη.

Από τις πιο μακρινές ή τις πιο κοντινές, από τις πιο μουντές ή τις πιο εξωτικές, από τις πιο ξερές ή τις πιο τροπικές, στην Νέα Υόρκη έχουν καταφέρει να συγκατοικούν και να συμβιώνουν άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης.

Μέσα σε αυτό το συνοθήλευμα διαφορετικών πολιτισμών και κουλτουρών άφησα τα δυο κορίτσια να χαζεύουν αποσβολωμένα μέσα στην μέση του Manhattan, μέσα στην μέση της Times Square, "το σταυροδρόμι του κόσμου" όπως λένε. Με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη, κοιτάνε και τα δυο αριστερά και δεξιά τα κύματα τουριστών που διασχίζουν τους δρόμους κάθε φορά που ανάβει ο "Γρηγόρης". Κοιτάνε αριστερά και δεξιά τις τεράστιες διαφημίσεις, τα φώτα, τις γιγαντοοθόνες, τα μαγαζιά, τους ουρανοξύστες. Κοιτάζονται μεταξύ τους και γελάνε νευρικά - σαν να μην έχουν πιστέψει ακόμα που βρίσκονται. Βλέπουν την τεράστια αφίσα της καινούριας ταινίας του Harry Potter και χοροπηδάνε από χαρά που θα είναι ακόμα εδώ όταν παιχτεί στους κινηματογράφους. Δεν πειράζει που δεν θα καταλαβαίνουν όλους τους διαλόγους... αρκεί να γυρίσουν πίσω στους φίλους τους και να καυχιόνται ότι είδαν την ταινία πρώτες! Κάνουν σχέδια για την παράσταση του Broadway που θέλουν να δουν και ίσως κανένα μουσείο, έτσι για να πουν ότι το έκαναν κι αυτό!
Παρατηρώ φεύγοντας ότι δεν κρατάνε φωτογραφική μηχανή. Τραβάνε καμιά φωτογραφία από το κινητό τους τηλέφωνο, χωρίς να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή. Σκέφτομαι ότι κι εγώ ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες εδώ και λίγα μόνο χρόνια. Εδώ και λίγα μόνο χρόνια με νοιάζει να αποθανατίσω στιγμές, να τυπώσω αναμνήσεις. Ίσως γιατί μεγάλωσα; Ίσως γιατί πήρα την ζωή πιο σοβαρά; Ή ίσως γιατί απλά ανακάλυψα (αργά μεν!) ότι μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες τον κόσμο που ζω; Δεν ξέρω γιατί!

Θυμάμαι, στα 17 μου δεν με ένοιαζαν ιδιαίτερα οι φωτογραφίες... νόμιζα ότι χωράνε όλα στο κεφάλι μου, νόμιζα ότι θα τα θυμάμαι όλα για πάντα. Είχα αυτή την σιγουριά του 17χρονου που τα ξέρει όλα. Είχα αυτή τη σιγουριά που βλέπω στα μάτια των δυο κοριτσιών.
Πόσο θα ήθελα να γυρίσω πίσω... πόσο θα ήθελα να είμαι 17, 14,10 χρονών! Θα έβγαζα φωτογραφίες από τα πάντα και όλους. Το πατρικό μου σπίτι, τα σχολεία που πήγα, τους φίλους και συμμαθητές, την κατασκήνωση, τα μέρη που πήγα διακοπές, την οικογένειά μου... όλα και όλους που τώρα προσπαθώ να θυμηθώ και δυσκολεύομαι.
Θα ήθελα να έχω τυπωμένα στο γυαλιστερό χαρτί ό,τι έζησα, αγάπησα και πόνεσα, να τα έχω μαζεμένα σε ένα κουτί για να μπορώ να το ανοίγω και να τα βλέπω, όποτε ξεχνάω ποια είμαι.
Τώρα πια αποθανατίζω κάθε μικρό και μεγάλο γεγονός της ζωής μου. Μερικά βράδια γυρίζω πίσω στις φωτογραφίες και ξαναζώ αυτές τις στιγμές στο μυαλό μου. Με βοηθάει να συνεχίσω προς τα μπρος... παίρνω δύναμη από τους αγαπημένους που βρίσκονται μέσα στην ψηφιακή μου, πλέον, μηχανή.