Σαν σενάριο κοινωνικής ταινίας...

Όταν γνωρίζεις κάποιον άνθρωπο, όταν λες "χαίρετε" και "αντίο", όταν σφίγγεις το χέρι και λες "χάρηκα για την γνωριμία" προσπαθείς παράλληλα να καταλάβεις τι σόι άνθρωπος είναι αυτός που κάθεται απέναντί σου. Καλός, κακός, έξυπνος, ανοικτός, χαρούμενος, λυπημένος, ντόμπρος, διπρόσωπος, ψεύτης... με λίγα λόγια τον "ζυγιάζεις"! Μερικές φορές φτιάχνεις σενάρια για τη ζωή του, μερικές φορές προσπαθείς να πιαστείς από φευγαλέες κουβέντες για να καταλάβεις τί έχει ζήσει, τί άνθρωπος είναι. Η αλήθεια είναι πως την ιστορία που κουβαλάει ο καθένας δεν μπορείς να την γνωρίζεις. Και οι πιθανότητες συνήθως είναι είναι δυο... Αν έχεις έναν ειλικρινή άνθρωπο απέναντι σου και σε εμπιστευτεί, αργά ή γρήγορα θα σου πει την ιστορία του, μόνος του. Η άλλη περίπτωση είναι να μην μάθεις ποτέ το παρελθόν του. Να ζεις μαζί του μόνο το παρόν κι ίσως το μέλλον, αλλά με ένα μεγάλο κενό ως προς την ιστορία του. Δεν ξέρω τι είναι καλύτερο...
Πρόσφατα, γνώρισα μια γυναίκα, 37 χρονών, με ένα πλατύ χαμόγελο, και μάτια καθαρά, ντόμπρα. Την συνάντησα, τυχαία, καμιά-δυο φορές ακόμα και την τρίτη φορά που την είδα καταλήξαμε να πίνουμε καφέ σε κάποιο γλυκό cafe του downtown. Στο πρώτο μισάωρο βρήκαμε κοινά στοιχεία στις ζωές μας. Ο χαμός κάποιου δικού μας αγαπημένου ανθρώπου, αλλά κι η ζωή στην Νέα Υόρκη, μακριά από τα σπίτια μας ήταν τα 2 γεγονότα που μας έκαναν να νιώσουμε άνετα η μια με την άλλη. Η δική της ανάγκη για εξομολόγηση κι η δική μου ανάγκη για κουβέντα και συντροφιά μας καθήλωσαν σε αυτό το καφέ για ώρες να συζητάμε για τις ζωές μας, ή καλύτερα για την ζωή της.
Ξεκινώντας από τα παιδικά της χρόνια, με τις αναμνήσεις να την γυρνάνε πίσω στην ηλικία των τριών, μου εξομολογήθηκε πως δεν ένιωσε ποτέ αγάπη από τους έφηβους γονείς της. Η μαμά της παντρεύτηκε "δια ροπάλου" τον άντρα από τον οποίο έμεινε έγκυος στην Άννα - την Ελληνοκαναδέζα γυναίκα που βρίσκεται μπροστά μου - και στα 16 της μόλις χρόνια έφερε στον κόσμο ένα μωρό που δεν ήθελε ούτε να βλέπει. Το μωρό το ανέλαβαν η γιαγιά και ο παππούς, ενώ οι γονείς της συνέχισαν να ζουν σαν έφηβοι χωρίς υποχρεώσεις. Από τα 3 της και μετά, η Άννα θυμάται σχεδόν όλες τις φορές που έμεινε μόνη της στο σπίτι, με την νεογέννητη αδερφή της να κλαίει. Θυμάται όλες τις φορές που έφαγε ξύλο από την μάνα της - με ή χωρίς λόγο - αλλά δεν θυμάται ποτέ να την έχει πάρει αγκαλιά. Στα 7 της θυμάται το διαζύγιο των γονιών της και την κατάθλιψη της μάνας της. Τα χάπια, το αλκοόλ, τις ατελείωτες ώρες σιωπής όταν εκείνη κοιμόταν και το ξύλο που έτρωγε όταν ξύπναγε "Μάλλον γιατί έμοιαζα στον πατέρα μου τόσο πολύ" όπως μου είπε! Στα 14 παράτησε το σχολείο, έφυγε από το σπίτι και κοιμόταν σε σπίτια φίλων και γνωστών. Στα 14, επίσης, δοκίμασε το πρώτο της τσιγαριλίκι, τα χάπια και την κοκαΐνη. Στα 16 της κάπνιζε κρακ και "βάραγε" ηρωίνη. Η μαμά της πουλούσε κι έκανε πια χρήση ηρωίνης και κοκαΐνης και έμαθε τις 2 ανήλικες κόρες της πως να είναι επαγγελματίες κλέφτες! Το πρωί παίρναν παραγγελίες από γειτόνους και μαγαζάτορες της περιοχής τους και μέχρι το τέλος της ημέρας παρέδιδαν το εμπόρευμα σε εξευτελιστικές τιμές.
Η Άννα συνελήφθηκε μετά από 2 περίπου χρόνια και πέρασε μερικούς μήνες, ίσως και χρόνο, στις γυναικείες φυλακές του Montreal. Η γιαγιά της, βλέποντας το κοριτσάκι της να υποφέρει, έκλεβε ηρωίνη από την κόρη της για να την περάσει κρυφά στην φυλακή, μέσα σε κάποιο τζιν, για την εγγονή της. Για να μην πονάει... Τι περίεργο - οι γιαγιάδες στον δικό μου κόσμο έφερναν σοκολάτες!
Όταν την επισκέφτηκε μια θεία της σοκαρίστηκε από την εικόνα του 20χρονου κοριτσιού. Τα σημάδια της ηρωίνης στα χέρια εμφανή, το κορμί και το μυαλό παραδομένο στην επίδραση της ουσίας. Η θεία της ανέλαβε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να την σώσει. "Όταν βγεις, θα σε περιμένει στην είσοδο ο πατέρας σου να σε φέρει στην Νέα Υόρκη".
22 Ιουνίου 1992. Η Άννα περνάει την μεγάλη σιδερένια πύλη των φυλακών και αντικρίζει τον πατέρα της μετά από 10 χρόνια. Χωρίς να έχουν να πουν και πολλά, κάθεται στο πίσω κάθισμα και βαράει την τελευταία της ένεση. Φτάνοντας στην Νέα Υόρκη, την περίμεναν η θεία και ο θείος της. Την πήραν κοντά τους, την βοήθησαν, την στήριξαν. Ξεκίνησε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης. Πήγαινε στις "ανοιχτές" συναντήσεις Αλκοολικών Ανώνυμων (ΑΑ). Συνέχισε το σχολείο και πήγε κολέγιο απ' όπου αποφοίτησε "με τιμές" και με εξαιρετικό βαθμό (97%). Έπιασε δουλειά σε μια τράπεζα. Αγόρασε ταγέρ και τακούνια. Ξεκίνησε μια νέα ζωή. Καθαρή. Χωρίς ουσίες, χωρίς αλκοόλ. Σε κάποια ΑΑ συνάντηση γνωρίζει τον Ted, ερωτεύονται και μετά από 4 χρόνια παντρεύονται. Η σχέση δεν προχώρησε καλά και στα 29 της χωρίζουν. Την ίδια περίοδο πεθαίνει η αδερφή της από υπερβολική δόση ηρωίνης. 13 Νοεμβρίου 2001. Σοκ. Κατάθλιψη... "Είναι κληρονομικό" μου λέει ψυχρά, "το πήρα από την μάνα μου". Γίνεται εισαγωγή σε ψυχιατρείο κι εκεί γεμίζουν ξανά το κορμί της με χημεία. Εννιά χάπια την ημέρα! Αρκετά για να θολώσουν το μυαλό, να μην σκέφτεται, να μην νιώθει. Κάθεται στην κλινική τρεις εβδομάδες αλλά βγαίνοντας συνεχίζει θεραπεία με αντικαταθλιπτικά και επισκέψεις σε ψυχολόγο. Στην τράπεζα, την κατηγορούν - άδικα - πως έκλεψε κάποιο χρηματικό ποσό και παραιτείται. Ξεκινάει να δουλεύει σε οικοδομές, να συμμαζεύει και να καθαρίζει το χαμό που άφηναν πίσω τους τα συνεργεία. Η Άννα παρατηρούσε τους εργάτες και μάθαινε από αυτούς. Μετά από λίγο καιρό, άνοιξε την δική της εταιρεία και αναλάμβανε το βάψιμο οικοδομών και σπιτιών. Αυτό κράτησε 4 χρόνια. Στα 34 της χρόνια και σωματικά κουρασμένη κλείνει την εταιρεία.
Τώρα, στα 37 της, χωρίς ουσίες και αντικαταθλιπτικά, στηριζόμενη μόνο στις δυνάμεις της, παράλληλα με την δουλειά της παρακολουθεί μαθήματα σε ένα κολέγιο με όνειρο και στόχο σε 2 χρόνια να γίνει βοηθός κτηνιάτρου και σε 4 κτηνίατρος, ποιος ξέρει, ίσως και με μια δική της κλινική για ζώα!
"Μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος " μου λέει με τα σπαστά ελληνικά της. "Αρκεί να το πιστέψει κι ο ίδιος".