Ταξίδια θερινής νυκτός

Βρισκόμενη στην καρδιά του καλοκαιριού, θέλοντας και μή, το μυαλό ταξιδεύει. Αν ήμουν στην Ελλάδα, το πιθανότερο είναι να ταξίδευε και το σώμα μαζί! Σε γνωστές, αγαπημένες παραλίες λίγο έξω από την Αθήνα ή σε κάποιο νησί - των Κυκλάδων κατά προτίμηση. Σε άγνωστα μονοπάτια και μέρη παρθένα, που περιμένουν να ανακαλυφθεί και να εξερευνηθεί η ομορφιά τους. Σε γραφικά ξωκλήσια, φάρους και ποταμάκια. Σε δάση με πανύψηλους πλατάνους και τρεχούμενα νερά. Σε κρυμμένα χωριουδάκια με στενά δρομάκια και με αλμυρές μυρωδιές από τηγανητές πατάτες ή φασολάκια να το σκάνε από τα ορθάνοιχτα παράθυρα.

Reality check! Βρίσκομαι, στην καρδιά του καλοκαιριού, σε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου, με τεράστια κτίρια και ουρανοξύστες παντού και με μυρωδιές από σκουπίδια, υγρασία και μούχλα να αναδύονται από τους υπονόμους!
Και αφού δεν είναι εφικτό να ταξιδέψω μυαλό και σώμα μαζί, αφήνω το μυαλό να γυρίσει πίσω και να αναπολήσει...
Δυο μέρη αγαπημένα μου έρχονται, κυρίως, στο νου.
Κύμη Ευβοίας. Το χωριό μου. Η μισή μου καταγωγή. Ο σταθερός, παιδικός μου προορισμός.Το μπαλκόνι του Αιγαίου, όπως χαρακτηρίζεται. Ταξιδεύω πίσω και βλέπω τον εαυτό μου, μικρό κορίτσι, να κάθομαι κάτω από το δροσερό πλατάνι που βρίσκεται στην μέση της υπερυψωμένης αυλής του χωριάτικου εξοχικού που νοικιάζαμε με τον χρόνο, για πολλά χρόνια. Κλείνω τα μάτια και ακούω τις κότες να μας "ενημερώνουν" με κακαρίσματα χαράς για τα πρωινά αβγά που κατάφεραν να κάνουν! Ακούω την μηχανή από το τρακτέρ του κυρ-Γιάννη, ο γείτονας του απέναντι σπιτιού, που επιστρέφει από τα χωράφια του. Βλέπω το ηλιοκαμένο του πρόσωπο, τόσο ζωντανά μπροστά μου, και τον θυμάμαι να μου δίνει με τα χοντρά του ταλαιπωρημένα χέρια φρέσκα σύκα. "Μόλις τα έκοψα για σένα" μου έλεγε και μου έδινε τα πιο γλυκά σύκα που έχω φάει ποτέ. Θυμάμαι την γυναίκα του, την κυρά-Παναγιώτα, με τα κοντά κάτασπρα μαλλιά της, σαν το γάλα της προβατίνας που μας έφερνε τα πρωινά. Με φώναζε στο σπίτι της για να την βοηθήσω να φτιάξει τραχανά και χυλοπίτες. Το κοσκίνισμα του φρέσκου τραχανά και το κόψιμο της νωπής ακόμα χυλοπίτας, δυο εμπειρίες τόσο μοναδικές, που δυστυχώς τα ανίψια μου δεν θα ζήσουν ποτέ. Πολλές αναμνήσεις από το χωριό... Η "στροφή" με την εκπληκτική θέα που γέμιζε ζευγάρια στο ηλιοβασίλεμα, ο φάρος και το λιμανάκι, σημείο συνάντησης των "ψαγμένων", η Χηλή, το απομονωμένο ψαροχώρι και το Χωνευτικό, η ιαματική πηγή από την οποία εμφιαλώνεται το γνωστό νερό βρίσκονται στο μυαλό μου τόσο καθαρά λες και ήμουν εκεί προχτές ακόμα! Μυρωδιές, εικόνες και βιώματα που έχουν ριζώσει μέσα μου. Όσο κι αν μεγαλώσω θα μπορώ πάντα να γυρνάω πίσω στο χωριό, έστω και νοητικά, και να νιώθω για λίγο την ξεγνοιασιά και την ανεμελιά των παιδικών μου διακοπών.
Το δεύτερο - πρόσφατα αγαπημένο - μέρος, ο Άγιος Νικόλας Βοιών. Ένα μέρος στην άκρη της λακωνικής γης, στην άκρη της Πελοποννήσου. Με απάτητους από τον απρόσεχτο τουρίστα κόλπους, γνωστούς μόνο στους ντόπιους και κάνα-δυο εχέμυθους ξένους. Με δροσερές πηγές και μικρά εκκλησάκια. Με άγρια κι επιβλητικά βουνά, με έναν εύφορο κάμπο και με το πέλαγος - όσο φτάνει το μάτι σου και πιο μακρυά. Με το καφενείο του "Αθηναίου" να σερβίρει το καλύτερο τσαΐτι και την "Νεράιδα" με τα extravagant για την περιοχή πιάτα αλλά και ιδανικό μέρος για το πρώτο πρωινό καφέ μιας ζεστής μέρας. Απέχει μερικά μόνο χιλιόμετρα από την πιο γνωστή Νεάπολη. Νεάπολη... με το βραδινό νυφοπάζαρο της, με το λιμανάκι της - εξαιρετικό σημείο για ψάρεμα - και με το καλύτερο χταποδάκι στα κάρβουνα. Με τα λευκά cafe της και τους φιλόξενους (ή και αφιλόξενους) ντόπιους. Με το καράβι της να αναχωρεί προς και να φτάνει, κάθε τόσο, από τα Κύθηρα. Με τους δυο χαρακτήρες της, τον μοντέρνο, που λίγο ως πολύ θυμίζει Πειραιά και τον πιο παραδοσιακό με γραφικά σπίτια και αρχοντικά. Πολλές αναμνήσεις κι από αυτόν τον τόπο. Μπορεί να μην είναι χωριό μου αλλά σίγουρα είναι ένα μέρος που μπορεί να ξελογιάσει τις αισθήσεις μου.
Κι όταν, συχνά πυκνά, με βλέπουν στην δουλειά να ονειροπολώ και με ρωτάνε που ταξιδεύω, η απάντηση είναι ακριβώς αυτή... Στα πιο αγαπημένα μου μέρη.