Με την σάκα στην πλάτη, ξανά!

St. John's University, downtown Manhattan.
Είναι το μέρος που πέρασα ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο (από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα!) και εκεί που θα περάσω και τα δυο επόμενα Σαββατοκύριακα. Αφορμή ένα σεμινάριο 60 ωρών και βρίσκομαι ανάμεσα σε ακαδημαϊκούς (και μη) να ακούω τις ιστορίες τους, να μοιράζομαι την γνώση και να ταυτίζομαι με τα όνειρά τους μέσα στο πιο "πολυ-κουλτουρικό" κλίμα που έχω ζήσει από κοντά. Με ηλικίες από 20 μέχρι 65 και καταγωγές από Ασία, Κεντρική Αμερική, Βόρεια Αμερική κι Ευρώπη δίνουμε και παίρνουμε λίγο από τις κουλτούρες μας, δίνουμε και παίρνουμε λίγο από τους εαυτούς μας. Με τον καθένα μας να μιλάει για τις εμπειρίες του, φαίνεται σαν να γίνονται εμπειρίες όλων μας. Με τον καθένα μας να μιλάει για τα σχέδια, τις φοβίες και τις ελπίδες του φαίνεται σαν να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον. Και θες οι ώρες που περάσαμε ήδη μαζί, θες η κοινή, ελεύθερη βούληση που μας οδήγησε όλους σε αυτήν την τάξη, αλλά είμαστε 30 (άγνωστοι κατά τ' άλλα) άνθρωποι, έτοιμοι να στηρίξει ο ένας τον άλλον, έτοιμοι να συμβουλέψει ο ένας τον άλλον, έτοιμοι να καθοδηγήσει ο ένας τον άλλον - με αρχηγό βέβαια την καθηγήτρια, που μετά από 18 ώρες στο ίδιο δωμάτιο να μοιράζεται τις ιστορίες της, την νιώθουμε πια σαν δικό μας άνθρωπο!
Και πόσο διαφορετικό το κλίμα της τάξης από αυτό που θυμάμαι στα μετά-λυκειακά μου χρόνια. Την πρώτη μέρα που μπήκαμε στην τάξη μας περίμεναν 30 μονοθέσιες καρέκλες/θρανία στοιχισμένες σε 3 σειρές να βλέπουν όλες τον πίνακα. Η Jodi, η καθηγήτρια, η οποία επιμένει να την φωνάζουμε με το μικρό της όνομα, μας έβαλε να μετακινήσουμε τα θρανιάκια και να σχηματήσουμε έναν μεγάλο κύκλο έτσι ώστε να βλέπουμε όλοι, όλους. Μέσα στις τρεις πρώτες ώρες κατάφερε - χωρίς πολύ προσπάθεια - να μας κάνει να νιώσουμε άνετα, οικεία.
Και αν στην αρχή είχα ένα σχετικό άγχος για αυτήν την "επανένταξή" μου στα θρανία, τώρα ανυπομονώ να έρθει το Σάββατο για να μπω στην τάξη και να συνταξιδέψω με τους άλλους 29 συμμαθητές μου σε μια θάλασσα γνώσεων και πληροφοριών!