Φθινόπωρο; Είναι νωρίς ακόμα!

Σήμερα, πηγαίνοντας στην δουλειά, στην διαδρομή με το τρένο, άκουγα μουσική από το κινητό και χάζευα έξω από το παράθυρο. Είχα τρεις μέρες να κάνω την διαδρομή και λες και ήθελα να ξαναθυμηθώ τον περίγυρο. "Χμμ, κάτι έχει αλλάξει" σκέφτηκα με ένα δαιμόνιο ύφος τύπου Σέρλοκ Χολμς... Σε ένα σταθμό που το τελευταίο βαγόνι (στο οποίο και επέβαινα) δεν πιάνει πλατφόρμα και βρίσκεται ανάμεσα στα δέντρα, κατάλαβα, τελικά, τι είχε αλλάξει. Το βαθύ και έντονο πράσινο της βλάστησης που είχε συνηθίσει το μάτι μου εδώ και 3-4 μήνες, είχει ξεθωριάσει και σε πολλά σημεία είχει γίνει ακόμα και κίτρινο. Η συνειδητοποίηση πως το φθινόπωρο κάνει την πρώτη του εμφάνιση στις τελευταίες μέρες του Αυγούστου - και θα το θέσω απλά - με φρίκαρε! Συνεχίζω να παρατηρώ τα δέντρα και τις πρασινάδες και προς μεγάλη μου έκπληξη, όχι μόνο δεν είναι η ιδέα μου αλλά βλέπω και τα πρώτα κίτρινα φύλλα πεσμένα στους δρόμους και τα παρκάκια! Θες το περσινό φθινόπωρο - ακόμα φρέσκο στο μυαλό, θες η μουντή μέρα, το ψιλοβρόχι κι ο δροσερός αέρας, θες οι στρυφνές φάτσες των περαστικών (μια και είναι η 3η συνεχόμενη μέρα βροχής) αλλά η καλή διάθεση με την οποία ξύπνησα είχει αρχίσει να καταστρέφεται!
Δεν είναι περίεργο πόσο πολύ αλλάζουν όλα με την συννεφιά; Δεν είναι περίεργο πως οι ίδιοι δρόμοι που με τον ήλιο ψηλά εμπνέουν χαρά, γίνονται θλιβεροί με μια συννεφιά; Δεν είναι περίεργο πόσο πολύ αλλάζουν τα ίδια κτίρια, τα ίδια φανάρια, τα ίδια μαγαζιά, οι ίδιες αυλές, τα ίδια σκαλοπάτια κάτω από το γκρίζο χρώμα του ουρανού; Ακόμα και τα ίδια τραγούδια που σε γεμίζουν χαρά κι αισιοδοξία σε μια ηλιόλουστη μέρα, όταν τα ακούς σε μια μέρα συννεφιασμένη και μουντή σου γεννάνε αισθήματα θλίψης και σιωπής. Μια τέτοια μέρα η σημερινή... σιωπηλή και γκρίζα.
Μετά την δουλειά, αποφάσισα να μην ενδώσω στην παραλίγο καταθλιπτική αίσθηση της μέρας και ξεκίνησα για ένα ψυχαγωγικό και σωτήριο, όπως λένε, shopping therapy! Και βέβαια, ως γνήσιο αντιδραστικό άτομο και πηγαίνοντας κόντρα στην όλη διάθεση και χρώμα της ημέρας, αγόρασα γυαλιά ηλίου!
Χα! Κάπως έτσι ξεγελάς το μυαλό σου και αμέσως αμέσως το βάζεις να σκεφτεί - τι άλλο- έναν λαμπερό, εκτυφλωτικό ήλιο! Βγήκα από το μαγαζί με ιδιαίτερη ευεξία (το shopping therapy λειτουργεί ευεργετικά!) και αν και η μέρα ήταν ακόμα συννεφιασμένη, αλλά χωρίς βροχή, φόρεσα τα καινούρια μου γυαλιά ηλίου και άρχισα, με ένα δειλό χαμόγελο στα χείλη, να ψάχνω να κάτσω σε κάποιο cafe. Έστριψα αριστερά, έστριψα δεξιά, βρέθηκα σε γειτονιές άγνωστες. Ξαναέστριψα από δω, ξαναέστριψα από κει και τελικά βρέθηκα σε ένα cafe στο οποίο είχα ξανακάτσει τις πρώτες ηλιόλουστες μέρες του Μαΐου.
Και αυτό, επίσης, φαινόταν διαφορετικό σήμερα αλλά δεν πτοήθηκα! Παράγγειλα τον καφέ μου κι έκατσα σε ένα ψηλό τραπεζάκι.
Εδώ είμαι τώρα. Πίνω τον αγαπημένο μου καφέ, γράφω τις σκέψεις μου σε μια λευκή Α4 που βρήκα στην τσάντα μου, τσακισμένη στην μέση και, που και που, κλέβω καμιά ιταλική λέξη από τους τουρίστες δίπλα μου που λύνουν παιδικά σταυρόλεξα. "Romantico", "colori", "case"...
Κοιτάω έξω από τις τεράστιες τζαμαρίες του cafe. Αρχίζουν και ανάβουν τα φώτα στους δρόμους και τα απέναντι κτίρια. Αυτός, ομολογώ, είναι ένας λόγος να μην φορέσω τα καινούρια μου γυαλιά! Όχι η συννεφιά...