Chelsea Piers - προβλήτα 66

Την Κυριακή, μετά το party της "αποφοίτησης" στην τάξη, τους αποχαιρετισμούς και την ανταλλαγή στοιχείων επικοινωνίας, ξεκινήσαμε με την Gaudys να το γιορτάσουμε και εκτός τάξης! Βρεθήκαμε στην προβλήτα 66, στους 26 δρόμους και 12η Λεωφόρο. Ανεβήκαμε σε ένα αραγμένο παλιό πλοίο, με την ίδια "δεν βαριέσαι" διακόσμηση που κυριαρχεί στα bar του Manhattan.
Μικρά τραπεζάκια με ψηφιδωτή επιφάνεια ή μεταλλικά τραπέζια τύπου παραλιακής ταβέρνας με πλαστικές καρέκλες (αυτές που παίρνουμε από τους γύφτους κάθε καλοκαίρι!) σε διάφορα χρώματα και σχέδια, μερικές ομπρέλες και δυο τεράστιες αυτοσχέδιες τέντες στα πλάγια για να καλύπτουν τους θαμώνες από τυχόν μπόρες. Σαν να ανεβαίνεις στο "Αγ. Νεκτάριος" δηλαδή, μα με πιο πολλά τραπεζάκια. Με μικρά μπαράκια να σερβίρουν αλκοόλ, χάμπουργκερ και θαλασσινά και με τον κόσμο αντί να φοράει μαγιό, παρεό, βερμούδες και σαγιονάρες να φοράει γραβάτες, φορέματα και τακούνια. Η αλήθεια είναι πως το ντύσιμο των εύχαρων παρεών δεν ταίριαζε καθόλου με την όλη διακόσμηση και σκηνικό αλλά τι να κάνεις... "δεν βαριέσαι"!
Αφού πήραμε δυο φρούτο-δροσιστικά ποτά (πρωτοβουλία της barwoman) κάτσαμε σε ένα "ταβερνοτραπεζάκι" και για πρώτη φορά χωρίς να μας βιάζει ο χρόνος του 45λεπτου διαλείμματος, μοιραστήκαμε αστείες ιστορίες από το σχολείο και τα παιδικά μας χρόνια. Καθώς φεύγαμε, είδαμε ένα άλλο πλοίο, ακόμα πιο παλιό, αραγμένο ακριβώς δίπλα μας. Και αφού παρατηρήσαμε κόσμο να ανεβοκατεβαίνει είπαμε να πάμε κι εμείς να δούμε τι είναι.
Μπήκαμε στην πρώτη πόρτα που βρήκαμε ανοιχτή... Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει γρήγορα, η αδρεναλίνη μου ανέβηκε και οι κινήσεις μου γίνανε αργές και προσεκτικές. Η μυρωδιά της μούχλας, του σκουριασμένου σκαριού και των μηχανών σε συνδυασμό με το ρυθμικό τρίξιμο (άγνωστο από που) και το αργό κούνημα του πλοίου με έκαναν να νιώσω σαν πρωταγωνίστρια ταινίας τρόμου. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό βέβαια ήταν να φύγω! Αλλά η Gaudys, δείχνοντας περισσότερη τόλμη, δεν με άφησε. Στρίψαμε δεξιά και βρεθήκαμε στα διαμερίσματα του πληρώματος. Μπήκαμε σε μια καμπίνα τόσο μικρή που χώραγε ίσα ίσα ένα μικρό, μονό κρεβάτι και μια ξύλινη συρταριέρα. Στο κρεβάτι ήταν μισοστρωμένη μια μάλλινη - σκοροφαγομένη σε πολλά σημεία - κουβέρτα. Σαν να είχε ξυπνήσει κάποιος και να την έριξε από πάνω βιαστικά. Ένιωσα περίεργα, νόμιζα ότι κάποιος θα έμπαινε μέσα (ή ήταν ήδη μέσα!) από λεπτό σε λεπτό. Ένιωσα ότι είχα εισβάλει στην προσωπική ζωή κάποιου και θα με έπιανε "στα πράσα"! Η πλακέτα στην πόρτα του δωματίου εξηγούσε...
Ben F. Wilson
Engineman Chief
Βγήκα από την καμπίνα κοιτάζοντας για άλλη μια φορά προς τα πίσω, ίσως για να επιβεβαιώσω ότι δεν ήταν μέσα ο Αρχιμηχανικός Wilson!

Συνεχίσαμε προς τα αριστερά και βρεθήκαμε στην κουζίνα και τραπεζαρία. Ένας μεγάλος πάγκος με τρεις νεροχύτες και ξύλινα ντουλάπια από αριστερά για την προετοιμασία του φαγητού, ένα μεγάλο τραπέζι με παγκάκι από δεξιά για να τρώνε οι ναύτες. Τα ανοιχτά φινιστρίνια κι ένας δίσκος με δυο ποτήρια απλά ενίσχυσαν την φαντασία μου και ανέβασαν την αδρεναλίνη μου λίγο ακόμα. Πεπεισμένη πια ότι το καράβι είναι στοιχειωμένο και με φευγαλέες "εικονοσκέψεις" ναυτών να τριγυρίζουν στις καμπίνες και στους διαδρόμους του, ήθελα να το βάλω στα πόδια! Η ενθουσιασμένη φίλη μου από την άλλη, ούτε που το συζήταγε! "Όχι, όχι! Πάμε και πιο κάτω!" είπε χαμογελώντας (αλλά δεν ήθελε να πάει και μόνη!). Κατεβήκαμε στον πυθμένα του πλοίου και η ατμόσφαιρα γύρω μας έγινε ακόμα πιο πυκνή, με την μυρωδιά των μηχανών και των καυστήρων να μην σε αφήνει να πάρεις μια κανονική αναπνοή. Το φως λιγοστό, εμείς σωπάσαμε, σαν από σεβασμό προς... τι άραγε; Το τρίξιμο του μεταλλικού σκαριού τριγύρω μας, μια φιγούρα μέσα στο σκοτάδι και χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέβηκα σχεδόν τρέχοντας ξανά πάνω! Η φιγούρα, βέβαια, αποδείχτηκε μετά από μερικά δευτερόλεπτα ότι ήταν απλά άλλος ένας επισκέπτης του πλοίου/μουσείο, σαν εμάς... Ακόμα κι έτσι όμως, ήθελα απλά να φύγω... Είχα δει αρκετά!!

Φαρόπλοιο #115, Frying Pan
Κατασκευή 1929.
Υπηρέτησε ως πλωτός φάρος από το 1930 ως το 1942 και ξανά από το 1945 ως το 1964. Το 1986 βυθίστικε και το 1987 έγινε η ανάδυση του. Καθαρίστηκε από τη λάσπη και τα εκατομμύρια κοχύλια και το 1989 μεταφέρθηκε στην προβλήτα 66 του Manhattan.