Τον τελευταίο καιρό, στο τρένο, διαβάζω ένα ενδιαφέρον βιβλίο με αληθινές ιστορίες της Νέας Υόρκης γραμμένες από ένα δημοσιογράφο του "Times" (City Lights του Dan Barry). Παρακάτω σας μεταφέρω (μεταφρασμένη από εμένα!) μια από τις ιστορίες που με συγκίνησαν...

17 Μαΐου 2006
Η ελπίδα, αποθηκευμένη σε ένα laptop

Για πολύ καιρό, το laptop της Ann Nelson παρέμεινε σβηστό. Το είχαν επιστρέψει στην οικογένεια της στην Βόρεια Ντακότα, μαζί με τα άλλα προσωπικά αντικείμενα που άφησε στην μεγάλη πόλη, 1750 μίλια από την πόλη της, προς τα ανατολικά. Ήταν 30 χρονών, δραστήρια, δούλευε σχεδόν στην κορυφή του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου (World Trade Center) και - την συνέχεια την γνωρίζετε.
Σε μια μικρή κωμόπολη, ανάμεσα στις πόλεις Minot και Williston, μια πυκνή ομίχλη είχε τυλίξει το σπιτικό των Nelson. Ανάμεσα στις τιμές προς την Ann, ανάμεσα στο πένθος και την απουσία είναι πράγματι δύσκολο να θυμηθούν οι γονείς της το πότε και το πώς βρέθηκε το laptop της Ann στο υπόγειο της τράπεζας που έχουν ανοίξει.
Το laptop καθόταν εκεί για χρόνια, καταχωνιασμένο μέσα σε μια μαύρη θήκη. Ήταν ένα Dell Inspiron 8000, το οποίο το είχε αγοράσει η Ann λίγο καιρό πριν από εκείνη την μέρα του 2001 που είχε πάρει τηλέφωνο στο σπίτι της για να ανακοινώσει στους γονείς της ότι έπιασε δουλειά ως χρηματίστρια ομολόγων στην Cantor Fitzgerald - στην Νέα Υόρκη! Πολύ σύντομα, έπιασε ένα σπίτι κοντά στην γωνία των δρόμων Thompson και Spring και ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα γραφείο, 104 πατώματα πάνω - στον αέρα.
Οι γονείς της Ann, η Jenette και ο Gary Nelson, είπαν πως δεν άνοιξαν το laptop γιατί δεν ήξεραν από κομπιούτερ. Αλλά η κ. Nelson ομολογεί πως ήταν και κάτι ακόμα. "Για να σας πω την αλήθεια μου, ήταν πολύ επώδυνο."
Πριν τρία καλοκαίρια η κ. Nelson δίδασκε ζωγραφική σε αυτό το υπόγειο και μερικοί μαθητές της της έδειξαν πως να χρησιμοποιεί το κομπιούτερ. Μετά το μάθημα, είπε, "απλά το άφησα εκεί".
Ποιος ξέρει γιατί το "ποτέ" γίνεται "κάποτε" και το "κάποτε" γίνεται "σήμερα"... Μια μέρα, λοιπόν, το περασμένο φθινόπωρο - "όταν ξεκίνησα να νιώθω πιο δυνατή" είπε - η κ. Nelson άνοιξε τελικά το κομπιούτερ της κόρης της. Πάτησε το κουμπί της έναρξης και ξεκίνησε να βλέπει φωτογραφίες που ήταν αποθηκευμένες στην μνήμη.
Σύντομα, η κ. Nelson άρχισε να μαθαίνει πως να παίζει τα παιχνίδια (πασιέντζα και κούπες). Με αυτόν τον τρόπο χαλάρωνε αλλά και θυμόταν τα παιχνίδια που έπαιζε με την Ann. Με κάποιο τρόπο αυτό το μικρό μαύρο μηχανηματάκι την έκανε να αισθάνεται την κόρη της κοντά της, δίπλα της.
Το να "χάνεται" μέσα στο κομπιούτερ έγινε κάτι σαν τελετουργία μετά την δουλειά για την κ. Nelson. Δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με ένα αρχείο με τίτλο "Top 100". "Μουσική θα 'ναι μάλλον" είχε σκεφτεί. Πριν 2 μήνες, όμως, και ποιός ξέρει γιατί, έκανε δυο κλικ πάνω του.
Αυτό που βρήκε μέσα ήταν μια λίστα με στόχους, δυστυχώς ούτε καν μισή. Μια λίστα που αντικατόπτριζε την δέσμευση μιας νεαρής γυναίκας, μια δέσμευση στο σοβαρό, στο επιπόλαιο, στην ζωή. Εκείνο το βράδυ, η κ. κι ο κ. Nelson έκατσαν μπροστά στην λίστα και βρέθηκαν ξανά μαζί με την κόρη τους.

1. Να είμαι υγιής
2. Να είμαι καλή φίλη
3. Να κρατάω μυστικά
4. Να κρατάω επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάω και με αγαπάνε
5. Να φτιάξω ένα πάπλωμα

Η κ. Nelson συνήθιζε να ράβει μέχρι που ήταν πολύ δύσκολο να ράψει σωστά με ένα ζωηρό κοριτσάκι να χορεύει στην αγκαλιά της. Όταν μεγάλωσε η Ann, μάνα και κόρη αποφάσισαν να ράψουν μαζί ένα τραπεζομάντιλο. "Δεν νομίζω να το τελειώσαμε ποτέ" λέει η κ. Nelson γελώντας. "Έκανε εκατό πράγματα συγχρόνως και αναπόφευκτα μερικά από αυτά δεν ολοκληρωνόντουσαν ποτέ".
Και όσο για τον στόχο να φτιάξει ένα πάπλωμα η κ. Nelson συμπληρώνει "Είμαι σίγουρη πως θα ήμουν κι εγώ κάπου αναμεμιγμένη σε αυτή την διαδικασία!"

6. Νεπάλ
7. Να αγοράσω ένα σπίτι στην Β. Ντακότα
8. Να πάρω ένα πτυχίο
9. Να μάθω μια ξένη γλώσσα
10. Κιλιμάντζαρο
11. Να μην ντραπώ ποτέ για αυτό που είμαι

"Η Ann βρισκόταν σε διάφορα περιβάλλοντα, μέσα στα οποία το να είσαι ένα κορίτσι από την Β. Ντακότα δεν είναι και το πιο εξεζητημένο γεγονός!" λέει η κ. Nelson φέρνοντας στο μυαλό ότι η κόρη της είχε ταξιδέψει στην Κίνα και το Περού και ότι είχε εργαστεί στις έντονες πόλεις Σικάγο και Νέα Υόρκη. Ακόμα κι έτσι, η Ann εξέφραζε περήφανα το ποιά ήταν, ποιοί ήταν οι γονείς της, από που ήταν η καταγωγή της - χωρίς όμως, ποτέ να καυχιέται.

12. Να είμαι ένα άτομο που θα είμαι περήφανη για αυτό που είναι
13. Να βελτιώνομαι συνεχώς
14. Να διαβάζω κάθε μέρα
15. Να ενημερώνομαι
16. Να πλέξω ένα πουλόβερ
17. Να κάνω scuba-dive στον ύφαλο Barrier
18. Να γίνω εθελόντρια σε κάποια φιλανθρωπία
19. Να μάθω να μαγειρεύω

Η Ann μέχρι τα 27-28 της είχε καταφέρει να μαγειρεύει αρκετά καλά. Η μητέρα της ακόμα θυμάται τα νυχτερινά τηλεφωνήματα που ξεκίναγαν κάπως έτσι "Μαμά, τι είναι το άρωμα βανίλιας;"

20. Να μελετήσω τις τέχνες
21. Να πάρω το πτυχίο μου C.F.A. (Chartered Financial Analyst)
22. Grand Canyon
23. Να κάνω heliski με τον πατέρα μου

Στη λίστα της Ann Nelson επαναλαμβάνεται αυτός ο αριθμός.

23. Να περνάω περισσότερο καιρό με την οικογένειά μου
24. Να θυμάμαι γενέθλια!!!!

Τα γενέθλια φαίνεται να παίζουν σημαντικό ρόλο στην ζωή της Ann. Τα δικά της γενέθλια δεν τα γιόρταζε μια μέρα αλλά μια βδομάδα, πρώτον γιατί την επόμενη μέρα ήταν και τα γενέθλια του πατέρα της και δεύτερον γιατί ήταν περήφανη που είχε γενηθεί στην Νορβηγική Ημέρα Ανεξαρτησίας - στις 17 Μαΐου, σαν σήμερα δηλαδή.
"Η Ann σήμερα θα έκλεινε τα 35" λέει ο κος. Nelson που μπαίνει στα 65 αύριο.

25. Να εκτιμώ τα λεφτά αλλά να μην τα λατρεύω
26. Να μάθω να χρησιμοποιώ κομπιούτερ
27. Να επισκεφτώ την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης
28. Maine
29. Να μάθω να γράφω
30. Να περπατάω - να κάνω γυμναστική και να βλέπω τον κόσμο από πρώτο χέρι
31. Να μελετήσω τις κουλτούρες διαφορετικών χωρών
32. Να είμαι καλός ακροατής
33. Να διαθέτω χρόνο για τους φίλους
34. Καγιάκ
35. Να πίνω νερό
36. Να μάθω σχετικά με το κρασί

Η Ann είχε προγραμματίσει να παρακολουθήσει μια τάξη οινολογίας εκείνο το απόγευμα της 11ης Σεπτεμβρίου, συνδυάζοντας έτσι τα νούμερα 13, 19, 31, 36 - όλη την λίστα στην ουσία.
Μετά το 36, υπάρχει το 37. Aλλά είναι κενό...
Ο κ. Nelson βλέπει την λίστα σαν να είναι η απογραφή των αξιών της κόρης του."Δεν βλέπεις να έχει καμιά Corvette ή άλλα τέτοια υλικά αντικείμενα που θα περίμενες από κάποιον αυτής της ηλικίας" λέει. "Είχε καταλάβει ότι εκτιμάς λίγα πράγματα στην ζωή και ότι ζεις την ζωή σου ανάλογα"
Η κ. Nelson ερμηνεύει την λίστα σαν ένα τρόπο με τον οποίο η Ann φαίνεται να επικοινωνεί μαζί της όταν το έχει πιο πολύ ανάγκη. Έτσι, σχεδόν κάθε μέρα, σε μια μικρή κωμόπολη της Β. Ντακότας, ανάμεσα στις πόλεις Minot και Williston, η οθόνη ενός laptop παίρνει ζωή.