ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

Εύχομαι για όλους μας, όλους τους φίλους, νέους και παλιούς, οικογένεια και γνωστούς, ο Άγιος Βασίλης να ακουμπήσει κάτω από το δεντράκι μας τα πιο γλυκά "δώρα" για το πνεύμα, την καρδιά και την ψυχή μας...

Εύχομαι ο Άγιος Βασίλης να φέρει σε όλα τα παιδάκια χαμόγελα, όνειρα, υγεία και ανθρώπους που να τα στηρίζουν... κάποιον σαν τον Άγιο Βασίλη της παιδικής μας αθωότητας!

Ζωή σαν παραμύθι...

Όμορφος καιρός, καλή διάθεση, η καλύτερη παρέα κι ένας άγνωστος, γλυκά χειμωνιάτικος προορισμός...
Ιωάννινα, Ζαγοροχώρια, Μεγάλο Πάπιγκο.
Μέσα από τις φωτογραφίες, εγώ θα ξαναπάω νοσταλγικά πίσω κι εσείς, αν θέλετε, ταξιδεύετε μαζί μου σε μια μαγική γωνιά της Ελλάδας.

Ξημέρωμα Παρασκευής, από το μπαλκόνι της Πετρούπολης. Έτοιμοι για αναχώρηση...

Κεφάτη μουσική, κουβεντούλα, μικρές στάσεις, γέφυρες, τοπία με ομίχλη, ποτάμια και ρυάκια και κάπου εδώ παίρνοντας μια στροφή στον μικρό επαρχιακό δρόμο προς Πάπιγκο προβάλει θεόρατο, επιβλητικό και αυστηρό το όρος της Τύμφης και αμέσως σου κόβεται η ανάσα. Γιατί όμως; Για το ύψος του; Την γυμνή ομορφιά του; Το μυστήριο που αποπνέει; Περισσότερο θα έλεγα πως σου κόβεται η ανάσα από την απλή συνειδητοποίηση του θαύματος της δημιουργίας του Θεού, για το μέγεθός μας μπροστά στο μεγαλείο Του. Για την μικρότητά μας...

Φτάνουμε στο δωμάτιο και μας περιμένει ένα μικρό παραμύθι... Ολόλευκο, με μικρές μπορντό λεπτομέρειες και τζάκι, ζεστό και φωτεινό, με μικρά παραθυράκια και θέα τα πετρόχτιστα παραδοσιακά σπίτια του χωριού...

Μικρό Πάπιγκο και Κολυμπήθρες. Ένα ξεχωριστό μέρος σπάνιας φυσικής ομορφιάς...

Στο δρόμο προς Μονοδένδρι, για το Μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής, συναντήσαμε λίγη... κίνηση!

Αλλά το μοναστήρι, χτισμένο στην άκρη του βράχου, στο χάος της χαράδρας του Βίκου μας αποζημίωσε και με το παραπάνω...

Αρίστη, Αγ. Μηνάς, Βίτσα, Καπέσοβο, Τσεπέλοβο είναι μερικά ακόμα χωριά που επισκεφτήκαμε. Όλα ξεχωριστά, όλα μοναδικά, όλα με το δικό τους χαρακτήρα, τις πλατείες και τα πετρόστρωτα σοκάκια.
Σάββατο απόγευμα, λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, παίρνουμε το καραβάκι για το νησάκι της λίμνης των Ιωαννίνων. Σαν να μεταφερθήκαμε αμέσως σε κάποιο νησί των Σποράδων, με τα λευκά σπιτάκια, τα θαλασσιά παραθυρόφυλλα και ένα καταπράσινο δάσος στην μέση του νησιού. Η θέα των Ιωαννίνων από το νησάκι, στην πιο μαγική ώρα της ημέρας, στο χειμωνιάτικο ηλιοβασίλεμα παρέα με το φρέσκο βορινό αεράκι, είναι μια αίσθηση που θα μείνει αξέχαστη...

Κυριακή πρωί. Ξεκινήσαμε προς Κόνιτσα, Κλειδωνιά, Μάζι και καταλήξαμε στο μοναστήρι της Μολυβδοσκέπαστης, χτισμένο τον 7ο αιώνα και στο παρατηρητήριο των συνόρων του χωριού. Από δω Ελλάδα, από κει Αλβανία! Τόσο κοντά, τόσο απλά...
Κυριακή μεσημέρι, Ιωάννινα. Για να φέρουμε πίσω τον παραδοσιακό γιαννιώτικο μπακλαβά και τσίπουρο και για φαγάκι μπροστά στην λίμνη Παμβώτιδα, στην λίμνη των Ιωαννίνων, στην λίμνη της κυρά-Φροσύνης...

Με τις καλύτερες εντυπώσεις για τα Ιωάννινα, τα Ζαγοροχώρια και τους Ηπειρώτες πήραμε τον δρόμο της επιστροφής... με σχέδια στο πίσω μέρος του μυαλού για την επόμενη εκδρομή μας!

5 freddo τον μήνα = 1 μήνας παράταση ζωής

Η πείνα, η μιζέρια, ο πόνος, οι αρρώστιες κι ο θάνατος είναι πραγματικότητες στις οποίες έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια σφιχτά, να γυρνάμε την πλάτη μας, να καθόμαστε στον καναπέ και να γεμίζουμε το κεφάλι μας με τις πιο "ευχάριστες" εικόνες της Πετρούλας και της Τζούλιας!
'Οχι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο τουλάχιστον ενός παιδιού...



Παιδιά με ονόματα, μικρά παιδιά με κρυφά όνειρα κι ελπίδες, παιδιά με ψυχή. Αληθινά παιδιά, όχι σενάριο χολιγουντιανής ταινίας!
Ας δείξουμε στα δικά μας παιδιά, στις γενιές που θα κληρονομήσουν αυτόν τον κόσμο, την δύναμη της αλληλεγγύης, την χαρά της προσφοράς, την έννοια της βοήθειας και της συνεισφοράς. Ας δείξουμε στα παιδιά μας να μην γυρνάνε την πλάτη...

Σουβενίρ ντ' Ατέν...

Πόσο συχνά έχουμε σταματήσει μέσα στην πολυάσχολη μέρα μας, για μισό λεπτό μόνο, να παρατηρήσουμε τις μικρές ομορφιές που βρίσκονται ολόγυρά μας;
Μικρές δικές μου στιγμές από την άλλη όψη αυτής της πόλης...

Κι ένα τραγούδι από την αξέχαστη Σοφία Βέμπο, παλιό... από τότε που οι Αθηναίοι ήταν περήφανοι για την Αθήνα.

Καπνίζεις; Όχι, αλλά αν καπνίζει ο διπλανός μου...

Στην Αθήνα που ζούμε όλοι σήμερα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες παίζουν σημαντικό ρόλο πια στην υγεία μας.
Ο αέρας που αναπνέουμε είναι γεμάτος τοξικά αέρια λόγω των υπεράριθμων αυτοκινήτων που κυκλοφορούν. Το νερό που πίνουμε είναι γεμάτο χρώμιο, ψευδάργυρο, αρσενικό και μόλυβδο λόγω των λυμάτων των βιομηχανιών. Τα τρόφιμα που καταναλώνουμε είναι γεμάτα τοξίνες, ορμόνες, αντιβιοτικά, εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα λόγω της απληστίας των καλλιεργητών και των κτηνοτρόφων. Όλα αυτά επιβαρύνουν τον οργανισμό μας. Το σώμα μας έχει να παλέψει με όλα αυτά που καθημερινά βάζουμε μέσα μας χωρίς να έχουμε πολλές επιλογές. Όταν όμως έχουμε την επιλογή και το ερώτημα είναι τόσο απλό γιατί αντιδρούμε σαν να μην έχουμε επιλογή; Ποιος με αναγκάζει να καπνίσω; Να γεμίσω τα σωθικά μου με πίσσα και χημικά; Κανείς! Αλλά μια και το κάνω σε μένα, γιατί να μην μολύνω τα πνευμόνια και τα κύτταρα των παιδιών μου και των γύρω μου;

Η Αμερικανική Εταιρία Καρκίνου στην ετήσια έκθεσή της περιέχει, μεταξύ άλλων, ένα τμήμα αφιερωμένο στα προϊόντα καπνού, η οποία εκτιμάται ότι προκάλεσε το θάνατο πέντε εκατομμυρίων ατόμων το 2000. Σχεδόν το 1/3 από αυτούς πέθαναν από καρκίνο και περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους στη διάρκεια του 20ου αιώνα ως σύνολο. Προβλέψεις δείχνουν ότι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα της χρήσης του καπνού και τον 21ου αιώνα!

Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Πολλές γονιδιακές διαταραχές, που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου, είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.
Οι συχνότεροι παράγοντες κινδύνου παγκοσμίως με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, είναι η χρήση καπνού που είναι υπεύθυνη συνολικά για το 20% των θανάτων από καρκίνο, ενώ για τις χώρες με υψηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 30%. Στη συνέχεια ακολουθούν η κατανάλωση αλκοόλ και η υποκατανάλωση φρούτων και λαχανικών με περίπου 5% επί του συνόλου των θανάτων από καρκίνο.

Καθώς επίσης...
Η χρήση καπνού αποτελεί αίτιο καρδιακής προσβολής σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα και όχι μόνο σε ηλικιωμένους. Σύμφωνα με τη διαχρονική μελέτη του Π.Ο.Υ., MONICA, περισσότερα από το 50% από τα μη θανατηφόρα καρδιολογικά επεισόδια σε νέους ανθρώπους ηλικίας 35-39 ετών, αποδίδονται στο κάπνισμα (Mähönen et al. 2004).

Από διάφορες έρευνες φαίνεται, ότι αυτοί που καπνίζουν μέχρι 10 τσιγάρα την ημέρα έχουν 25-30% μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου από τους μη καπνιστές, αυτοί που καπνίζουν 10-20 τσιγάρα την ημέρα έχουν 30-50% μεγαλύτερη πιθανότητα, αυτοί που καπνίζουν 20-40 τσιγάρα έχουν 75% μεγαλύτερη πιθανότητα και αυτοί που καπνίζουν πάνω από 40 τσιγάρα πιθανότητα 100% μεγαλύτερη από τους μη καπνιστές (Fielding 2002).
Το κάπνισμα είναι ο σημαντικότερος τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Ευθύνεται για το 1/5 των καρδιαγγειακών παθήσεων παγκοσμίως και για το 30-40% του συνόλου των θανάτων από καρδιαγγειακή νόσο (WHO 2008).
Η χρήση καπνού με οποιοδήποτε τρόπο πέραν του τσιγάρου, καθώς και το παθητικό κάπνισμα περιλαμβάνονται στους παράγοντες κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου.

Από την άλλη, η ιατρική σήμερα έχει κάνει τεράστια άλματα και οι έρευνες μας δείχνουν πολύ αισιόδοξα σημάδια. Γιατί, λοιπόν, να μην βοηθήσουμε κι εμείς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, τους θείους και τους παππούδες μας, τους μπαμπάδες και τις μαμάδες όλου του κόσμου; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να τρώνε υγιεινά, πως να βοηθάνε το σώμα τους με την άθληση και πως να αποφεύγουν τις βλαβερές ουσίες και τον καπνό; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να χρησιμοποιούν ποδήλατα ή μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις τους ώστε να μην επιβαρύνουν τον αέρα που θα αναπνέουν; Και τέλος, γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές να σέβονται το σώμα τους αλλά και τους γύρω τους, ώστε να μειώνουν, όσο περνά από το χέρι τους, τις πιθανότητες εμφάνισης οποιασδήποτε ασθένειας;
Μαθαίνοντας πρώτα εμείς κι έπειτα διδάσκοντας τις νέες γενιές μπορούμε να διαψεύσουμε τα στατιστικά που θέλουν εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από το καπνό στον αιώνα μας.

Πηγή των στατιστικών στοιχείων: http://www.bestrong.org.gr/el/learncancer/ http://www.bestrong.org.gr/el/healthylife/healthinfo/cardiovasculardeseases/

Γλυκές αναμνήσεις

Κυριακή βράδυ, περίπου 5 μήνες πριν, σε μια pizzeria του Manhattan, μια παρέα τεσσάρων, τελειώνοντας το γεύμα τους και ένα μπουκάλι κρασί, μαζί με τον καφέ και το επιδόρπιο έβγαλαν από μια θήκη ένα ξύλινο κλαρίνο. Στην άδεια αίθουσα δίπλα στην κουζίνα, με τους μάγειρες και τους σερβιτόρους να καθαρίζουν τα πόστα τους λίγο πριν το κλείσιμο της βάρδιας, άρχισε να ηχεί το γνώριμο άκουσμα του κλαρίνου με νότες από jazz κομμάτια. Η αίσθηση του δωματίου έγινε ζεστή, φιλική. Το μυαλό χαλάρωσε και οι αισθήσεις εντάθηκαν στις γλυκές νότες.
Ο οργανοπαίχτης, ένας στρουμπουλός 70άρης, χαμογελούσε συνεχώς εκφράζοντας την χαρά της ψυχής του μέσα από τα μεταλλικά κλειδιά που πατούσε με χάρη και σκορπούσε καταπραϋντικές μελωδίες στις δικές μας καρδιές. Καθίσαμε κοντά του για μερικά λεπτά και τον χειροκροτήσαμε σαν τους πιο φανατικούς θαυμαστές του. Μια σύντομη κουβεντούλα μεταξύ μας και αφού έμαθε πως ανάμεσα στο κοινό του ήμασταν 2-3 Ελληνίδες, σήκωσε το κλαρίνο του και έπαιξε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας".
Μεγάλη συγκίνηση να ακούς κάτι τόσο χαρακτηριστικά ελληνικό στην μέση του Manhattan, σε μια ιταλική pizzeria, μαζί με Πολωνούς, Μεξικανούς, Ασιάτες κι Αμερικάνους, από κάποιον που δεν μπορεί να πει ούτε ευχαριστώ στα ελληνικά, αλλά που φαίνεται να νιώθει τον πάντα ξεσηκωτικό καημό του κομματιού όσο κι εγώ! Όχι ότι ξέρει τον Μάνο Λοΐζο, αμφιβάλλω αν γνωρίζει καν την ταινία! Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχει χορέψει ποτέ ζεϊμπέκικο και για λόγους αυτονόητους δεν έχει νιώσει την ένταση, το βάρος των στίχων, την εσωτερικότητα αυτού του χορού, και είμαι επίσης σίγουρη πως δεν έχει δει ποτέ την ομορφιά και την ευγένεια με την οποία μπορεί ένας άντρας να εκφράσει τον πόνο και τα πάθη του. Νιώθει όμως την πρόκληση του ρυθμού του κομματιού και κοιτάζοντας μας στα βουρκωμένα μάτια νιώθει την νοσταλγία που νιώθουμε για πατρίδα μας. Και συνεχίζει και παίζει...

Μικρές στιγμές

Στην απλή συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μόνο μία και ιδιαίτερα απρόοπτη, έχω αποφασίσει να ζω όσο περισσότερες εμπειρίες μπορώ και να πραγματοποιώ όσο το δυνατό περισσότερες επιθυμίες, τόσο δικές μου όσο και των ανθρώπων που νοιάζομαι. Σε αυτήν μου την προσπάθεια, βρέθηκα σήμερα στο ελικοδρόμιο του Σταθμού Κρουαζιερόπλοιων του Πειραιά λίγο πριν τις 7 το πρωί να χαζεύω τα κρουαζιερόπλοια και επιβατιγά πλοία να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι ακριβώς την στιγμή που ήλιος ξεκινάει να χαϊδεύει την γη, την θάλασσα, τον ουρανό. Τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα στους δρόμους και τα σπίτια, ενώ πίσω από τη στροφή ο Θεός άνοιγε το παντζούρι για να φωτίσει την πόλη με τις ζεστές ακτίνες του ηλίου. Η μυρωδιά της αλμύρας, το απαλό αεράκι, οι φωνές των γλάρων, οι πλωτές φωτισμένες πόλεις και το βαθύ μπλε της θάλασσας πρόσθεταν μια γλυκιά ηρεμία στο σκηνικό και στην ψυχή μου αισιοδοξία κι αγαλλίαση. Η πρώτη μου Δευτέρα στην Ελλάδα, μετά από ένα χρόνο, με γέμισε ελπίδα, χαρά και δύναμη. Κι αγάπη! Αγάπη για αυτή την πόλη, την χώρα, για το θαύμα της φύσης, για την ζωή. Και είναι ωραία η ζωή, μικρή κι απρόοπτη αλλά ωραία... στο χέρι μας είναι να την ξεζουμίσουμε!

Σκέψεις... στα σύννεφα

Εχθές, πετώντας στα 33.000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό βρήκα ώρα (αντί τρένου!) για τους βαθείς συλλογισμούς, σκέψεις και αναθεωρήσεις μου! Έτσι, ξεκίνησα να κάνω τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως ένα χρόνο μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, μακριά από τα μέρη που μεγάλωσα, τις γνώριμες γειτονιές, τις συνήθειες, τις μικρές και μεγάλες ασφάλειες του μυαλού μου, κινούμενη σε μια πόλη γρήγορη, αγχωτική, ξένη και σκληρή, σε μια πόλη που η ανθρωπιά είναι έννοια φιλοσοφική και η ευγένεια ταλέντο υποκριτικής, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό να πω στον εαυτό μου είναι... χάρηκα για την γνωριμία!
Αυτός ο χρόνος για μένα ήταν ο πιο εποικοδομητικός της ζωής μου. Γνώρισα τον εαυτό μου για πρώτη φορά στα 32 μου (!). Προσδιόρισα τα θέλω μου και τα γούστα μου μέσα από τον εαυτό μου και όχι μέσω των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν.
Νίκησα μικρές φοβίες, κατέκτησα μικρούς και μεγάλους στόχους και ανακάλυψα νέες πλευρές και δυνατότητες του εαυτού μου.
Απέδειξα (σε μένα πάντα!) πως έχω την δύναμη να πάρω την πορεία της ζωής μου στα χέρια μου. Να κάνω σχέδια - χωρίς να φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω ή πως θα τα παρατήσω - και να πορεύομαι μεδοθικά και με υπομονή προς την ολοκλήρωσή τους. Κι ενώ πάντα γύρευα την υποστήριξη, την συγκατάβαση και την ώθηση από τον περίγυρό μου, ένα μόλις χρόνο μετά και νιώθω μια πρωτόγνωρη σιγουριά για τις κινήσεις μου.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως έμαθα την Κέλλυ και την αγάπησα. Όχι γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί έτσι λένε οι ψυχολόγοι αλλά απλά γιατί μ' αρέσει το αίσθημα που βγάζει. Η μοναξιά είναι μια από τις φοβίες που κατέκτησα και τώρα βλέπω πόσο λογικό είναι... αν σ' αρέσει ο εαυτός σου έχεις πάντα παρέα!

Με αυτές τις "φιλοσοφίες" στο μυαλό κλείνω το laptop μου και τρέχω στην πύλη του αεροδρομίου του Heathrow. Επιβιβάζομαι για Αθήνα!

Κοιτώντας για λίγο πίσω...

Να 'μαι, λοιπόν, ένα χρόνο μετά, να ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για Αθήνα. Ο ενθουσιασμός μου μεγάλος. Θα δω φίλους, συγγενείς κι αγαπημένους, θα δω γειτονιές και μέρη αλησμόνητα, ανθρώπους και τοπία χαραγμένα στην καρδιά. Ανυπομονώ... (όπως όλοι ξέρουμε) μετράω ανάποδα τις μέρες εδώ και 2,5 μήνες! Απερίγραπτα συναισθήματα... Η μόνη περιγραφή που θα μπορούσε λίγο να πλησιάσει σε αυτό που νιώθω είναι πως, ώρες-ώρες νομίζω πως χαμογελάει η καρδιά μου!
Από την άλλη πάλι, έχω μια λύπη για όσα αφήνω πίσω. Ξέρω πως, πάνω απ' όλα, θα μου λείψει η οικογένειά μου, που αυτόν τον χρόνο με στήριξε και με αγάπησε πιο πολύ κι από ότι θα ευχόμουν. Τον αδερφό μου και την νύφη μου, αλλά και τα δυο μου ανίψια (τα οποία γνώρισα καλύτερα και λάτρεψα!) που τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τους μου έδιναν πραγματικά δύναμη καθημερινά να βγω σε αυτήν την πόλη και να ολοκληρώσω τον στόχο μου.
Αχ, αυτή η πόλη. Με τους μοντέρνους ουρανοξύστες αλλά και τα κλασικά διώροφα (red-brick) σπίτια, με τις χλιδάτες λεωφόρους (5th Avenue) αλλά και τις πιο απλές γειτονιές της (Greenwich Village), με τις ψηλές, επιβλητικές γέφυρες (Manhattan Bridge) αλλά και τα αρκετά κλειστοφοβικά (!) τούνελ (Queens Tunnel), με τον αστικό της χαρακτήρα (Midtown) αλλά και με το πιο όμορφο πάρκο που έχω περπατήσει (Central Park). Αυτή η γεματη αντιθέσεις πόλη, που όπως λένε έχει πνοή από μόνη της, τελικά, θα μου λείψει.
Θα μου λείψουν οι κοπέλες από την δουλειά, με τις οποίες ο χρόνος και οι κοινές καταστάσεις μας έφεραν πιο κοντά. Θα μου λείψει το τρένο, όχι σαν μέσο μεταφοράς, αλλά σαν την καθημερινή αφιέρωση χρόνου στις πιο βαθιές μου σκέψεις και συναισθήματα.
Ίσως να είναι αυτή η αβεβαιότητα στην οποία γυρνάω που με κάνει να νιώθω έτσι. Ίσως να είναι το νέο ξεκίνημα που πρέπει να ξανατολμήσω, στα 32 μου πια. Ίσως απλά να είναι η νοσταλγία για το μικρό χρονικά αλλά μεγάλο συναισθηματικά κομμάτι της ζωής μου που αφήνω πίσω. Παλεύοντας, πάντως, να κλείσω το φερμουάρ της υπέρβαρης βαλίτσας μου, το μόνο που σκέφτομαι είναι η στιγμή που θα ανοίξει η αυτόματη πόρτα στις αφίξεις του "Ελ. Βενιζέλος"

Απλή αριθμητική...

Πριν ένα χρόνο περίπου, τέτοιο καιρό, άφησα σπίτι, αμάξι, φίλους και σχέση για να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Έκανα ένα βήμα πίσω (ίσως και δύο) με σκοπό, στόχο επιθυμία, ελπίδα και ευχή να πάω πέντε βήματα μπροστά! Αν άξιζε ακόμα δεν το ξέρω. Σίγουρα όμως, μπορώ να σχεδιάζω την από δω και πέρα ζωή μου ξαλαφρομένη από χρέη. Μεγάλο πράγμα αυτό. Να μην έχεις κανένα χαράτσι πάνω σου, να προγραμματίζεις τον μηνιάτικο μισθό σου χωρίς να λες "τόσα για το δάνειο, τόσα για τις κάρτες και αυτά που μένουν... δεν είναι αρκετά για τα υπόλοιπα έξοδα!"
'Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ένα ακόμα πράγμα που έμαθα σε αυτήν την καπιταλιστική χώρα που όλα, μα όλα, κινούνται με πλαστικό χρήμα, είναι η "μπακαλίστικη" μέθοδος.
Για παράδειγμα, τι χρειάζομαι/θέλω; Παπούτσια. Κόστος 100 ευρώ. Ανοίγεις το πορτοφόλι, μετράς τα μετρητά... 40, 60, 80, 85, 86, 87. Κρίμα! Δεν και επαναλαμβάνω, ΔΕΝ βγάζεις την πιστωτική για να τα πάρεις βαυκαλίζοντας τον εαυτό σου με δικαιολογίες του τύπου "30% έκπτωση, ευκαιρία είναι! Θα τα πάρω και θα βάλω όλα τα λεφτά μόλις έρθει ο λογαριασμός." Διότι...
α) Η μόνη πραγματική ευκαιρία είναι αν τα παπούτσια είναι τσάμπα (αδύνατο βέβαια!) αλλιώς απλά είναι πιο φτηνά από ότι ήταν - και αυτό παίζεται στην Ελλάδα!
β) Αν συνεχίσεις να λες ότι θα βάλεις όλα τα λεφτά στην πιστωτική και συνεχίσεις να αγοράζεις, όταν θα έρθει ο λογαριασμός, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι ισόποσος με τον μισθό σου!
γ) Τα έξοδα ποτέ δεν σταματάνε, άρα όταν έρθει ο λογαριασμός της πιστωτικής θα έχεις και τα υπόλοιπα έξοδα να πληρώσεις, άρα πάλι θα βάλεις την ελάχιστη καταβολή και ενώ θα έχεις πληρώσει 70% τόκους και 30% κεφάλαιο θα νιώθεις και ικανοποίηση!
Όχι καρδιά μου! Δεν έχεις μετρητά... δεν παίρνεις, έχεις... παίρνεις! Όπως έκανε ο παππούς μου, σοφός άνθρωπος!
'Ετσι κινούμαι κι εγώ εδώ κι ένα χρόνο και πιστέψτε με, είναι αδύνατο να κάνεις χρέη. Κι όσο για τις δελεαστικές διαφημίσεις, αφίσες, βιτρίνες κι ευκαιρίες με τις οποίες με βομβαρδίζουν καθημερινά, απλά σκέφτομαι το ένα βήμα (και χρόνο) πίσω που έκανα κι έχω ήδη κάνει ένα βήμα μπροστά!

Λίγο από Manhattan... χωρίς λόγια

Μπερδέματα παιδικών μυαλών

Βρισκόμενος στην Νέα Υόρκη, συναντάς εκατομμύρια ανθρώπους από όλον τον κόσμο... ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, των θρησκειών, των χρωμάτων, των οικονομικών επιπέδων, όλων των πεποιθήσεων. Χτες στην δουλειά ήρθε για φαγητό μια ξεχωριστή περίπτωση. Ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, όχι παραπάνω από 2 χρονών, με δυο μπαμπάδες... Ένα τοσοδούλι κοριτσάκι, υιοθετημένο από ένα ευκατάστατο ζευγάρι αντρών. Όση ώρα τους παρακολουθούσα δεν αμφέβαλλα ούτε λεπτό ότι τι μικρο κοριτσάκι λαμβάνει το 100% της προσοχής τους και όση αγάπη και φροντίδα μπορεί να χρειάζεται ένα παιδί.
Όχι ότι είμαι παιδοψυχολόγος, αλλά από προσωπική εμπειρία και μόνο, μπορώ να πω με σιγουριά πως καμιά θεία, ξαδέρφη ή φίλη δεν μπορεί να συμπληρώσει το κενό της έλλειψης της μαμάς. Της μάνας ως γυναίκα, ως πρότυπο, ως συμβουλή, ως συναισθηματική αλλά και πρακτική συμπλήρωση της παιδικής και εφηβικής κοριτσίστικης συμπεριφοράς και ωρίμανσης. Επίσης, οι επόμενες ερωτήσεις μου ήρθαν στο μυαλό... Το κοριτσάκι, φωνάζει και τους δυο "μπαμπά" ή τον έναν "μπαμπά" και τον άλλον "μαμά" (γιατί το έχω ακούσει κι αυτό!)? Κι αν τον φωνάζει "μαμά", σε λίγα χρόνια αργότερα - ας πούμε στις πρώτες τάξεις του σχολείου, δεν θα αναρωτηθεί γιατί οι μαμάδες των άλλων παιδιών είναι γυναίκες? Και ακόμα αργότερα, όταν μάθει ότι οι γυναίκες γεννάνε τα παιδάκια κι όχι οι άντρες, δεν θα αναρωτηθεί ποιος την γέννησε? Και ξανά λίγο αργότερα, στην εφηβεία ίσως, δεν θα θέλει να γνωρίσει την γυναίκα που την γέννησε? Και οι "γονείς" της, τι θα της πουν για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις? Και μήπως θα νιώθει άσχημα ή ενοχικά αν την ελκύουν τα αγόρια? Μήπως απογοητευθούν οι γονείς της αν δεν ακολουθήσει το παράδειγμά τους όσον αφορά στον σεξουαλικό προσανατολισμό της? Τέτοιες απορίες ήρθαν στο μικρό, ανόητο μυαλό μου.
Και τελικά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι... πόσο εγωιστής πρέπει να είναι κάποιος ώστε να γεμίζει την ζωή ενός παιδιού με επιπλέον απορίες και ερωτήματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την δική του ανάγκη πατρότητας? Και θα μου πεις εσύ από την άλλη... θα είχε καλύτερη ζωή αυτό το κοριτσάκι, με λιγότερες απορίες, αν πέρναγε την ζωή της στα ιδρύματα, τα ορφανοτροφεία και τις ανάδοχες οικογένειες? Δύσκολο κι αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

It's a beautiful day, Don't let it get away (που λένε και οι U2!)

Ένα πράγμα (μέσα στα πολλά!) που έμαθα εδώ είναι το πόσο σημαντικό είναι να χαίρεσαι μια όμορφη μέρα. Στην Νέα Υόρκη ο καιρός μπορεί να γίνει ιδιαίτερα "εχθρικός" και επιβλητικός! Όταν χιονίζει για ολόκληρες εβδομάδες, όταν η θερμοκρασία τους χειμωνιάτικους μήνες στριφογυρίζει γύρω από τους -10 βαθμούς Κελσίου, όταν ο ήλιος ξεχνάει να περάσει από δω για μέρες, όταν η βροχή και ο αέρας γίνονται καθημερινοί (απροσκάλεστοι) επισκέπτες, όταν η υγρασία του καλοκαιριού σε δυσκολεύει μέχρι και να αναπνεύσεις, είναι φυσικό η διάθεση των ανθρώπων να πέφτει κατακόρυφα αλλά και ο προγραμματισμός οποιοδήποτε συγκεντρώσεων, σχεδίων και εξορμήσεων να είναι πρακτικά αδύνατος! Συνήθως στις προσκλήσεις που μας έρχονται, αν αφορούν κάποια εξόρμηση στην φύση ή ένα πάρτι/μπάρμπεκιου σε κάποια αυλή ή παραλία, βλέπεις δυο ημερομηνίες... την κανονική αλλά και άλλη μια σε περίπτωση αναβολής λόγω καιρού! Φανταστείτε πόσες φορές την έχουν πατήσει οι καημένοι!
Εδώ, λοιπόν, μαθαίνεις να εκτιμάς μια ηλιόλουστη ημέρα, χωρίς βροχή, αέρα ή χιόνι, με θερμοκρασία πάνω από το 0 (!). Μια τέτοια μέρα από μόνη της σε προκαλεί και προσκαλεί να την εκμεταλλευτείς και να την ξεζουμίσεις. Οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα... Μια βόλτα στην παραλία, πικ-νικ και ηλιοθεραπεία στο Central Park, βόλτα στα μαγαζιά και τα εμπορικά κέντρα, μια συγκέντρωση με φίλους εντός ή εκτός σπιτιού, μια επίσκεψη σε ζωολογικό κήπο, ακόμα και ψάρεμα με φίλους από τον μώλο ενός μικρού λιμανιού. Αυτές τις μέρες βλέπεις όλο τον κόσμο να βγαίνει έξω και να γεμίζει τις μπαταρίες του, ποιος ξέρει για πόσο! Φορτώνει τις φωτογραφικές μηχανές με αναμνήσεις, το μυαλό με νέες εμπειρίες και την ψυχή με καλή διάθεση.
Οι όμορφες μέρες εδώ δεν είναι δεδομένες... έτσι έμαθα κι εγώ να τις εκτιμώ και να τις χαίρομαι όσο το δυνατόν περισσότερο!

Ευγνώμων...

Σήμερα είχαμε στο σπίτι του αδερφού μου σουαρέ! Όχι πολύ κόσμο... εμείς κι ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους (ο "κολλητός" του ανιψιού μου και έρωτας της ανιψιάς μου!). Το μενού λιτό αλλά πεντανόστιμο! Ψωμί, πίτες, κολοκύθια και ολόκληρες πατάτες, όλα ψημένα στο μπάρμπεκιου, άφθονη σαλάτα χωριάτικη και βεβαίως οι γνωστές τεράστιες μπριζόλες (T-bones) της Αμερικής, μαριναρισμένες από χθες και ψημένες στο μπάρμπεκιου με τέχνη και μαεστρία! Άφθονο κρασί, καλή μουσική, όμορφος καιρός και, αν εξαιρέσεις τα κουνούπια, ένα υπέροχο απόγευμα. Η διάθεση όλων μας πολύ θετική και η κουβέντα έπαιξε ανάλαφρα από τον Michael Jackson και τον Patrick Swayze (το πόσο λυπήθηκα για τον Patrick Swayze δεν λέγεται!) μέχρι τις επιχειρηματικές ιδέες του καθένα μας! Κάπου ανάμεσα στα κρασιά, τα κονιάκ και τους ελληνικούς καφέδες ο αδερφός μου σκόνταψε στο ποδηλατάκι των παιδιών και στραμπούλιξε λίγο το πόδι του... Και βέβαια εγώ, ως τέρας ψυχραιμίας και πάντα σε ετοιμότητα, έτρεξα με τον πάγο στο χέρι να του καταλαγιάσω τον πόνο και να βεβαιωθώ ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό (γιατί στα ρεπό μου κάνω τον ορθοπεδικό και ξέρω!!). Κι ενώ ο Roman, ο καλεσμένος μας, μας παρακολουθούσε, είπε με κάπως παραπονιάρικο τόνο... "θα ήθελα να 'χω κι εγώ μια αδερφή που να με προσέχει έτσι".

Κοιτάζοντας τότε τον αδερφό μου δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που έχω για αδερφό ακριβώς αυτό που θα ευχόμουν! Αν με ρώταγε δηλαδή κάποιος, πως θα ήθελες να είναι ο αδερφός σου, θα περιέγραφα ακριβώς αυτόν που έχω. Δεν θα άλλαζα τίποτα (ίσως μόνο τον τόπο διαμονής του!). Και καθώς τον σκέφτομαι τώρα που έχουν πάει όλοι για ύπνο κι έχει ησυχία, θυμάμαι πως από μικρό παιδί ο αδερφός μου ήταν πάντα εκεί να με στηρίξει, να με προστατέψει, να με βοηθήσει. Θυμάμαι πως, γύρω στα 6 μου, πιάστηκε στα χέρια (και νίκησε!) με κάποιο μεγαλύτερο αγόρι γιατί προσπαθούσε να με ρίξει από έναν μύλο! Θυμάμαι πως, όταν μας έστελνε ο παππούς μου να μαζέψουμε σύκα, πάντα με βοηθούσε να ανέβω ή να κατέβω απ' την συκιά. Θυμάμαι πως όταν είχα 40 πυρετό από την ανεμοβλογιά, έκανε ό,τι γελοίο μπορούσε να φανταστεί για να μου φτιάξει το κέφι. Θυμάμαι πως όταν είχα εφιάλτες τα βράδια, έκανε χώρο στο κρεβάτι του για να κοιμηθώ μαζί του. Θυμάμαι πως, ακόμα και όταν ήταν μακριά, πάντα έπαιρνε το μέρος μου στις οικογενειακές διαφωνίες, κι ας είχα κι άδικο! Αλλά και τώρα, στην δυσκολία μου, με στήριξε και με στηρίζει με όλη του την καρδιά, την αγάπη και την καλοσύνη όλο αυτόν το καιρό που βρίσκομαι στο σπίτι του, στην οικογένειά του.
Σκέφτομαι, λοιπόν, πόσο ευγνώμων είμαι που είναι αδελφός μου... Πρέπει να του το πω, να το ξέρει!