Σκέψεις... στα σύννεφα

Εχθές, πετώντας στα 33.000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό βρήκα ώρα (αντί τρένου!) για τους βαθείς συλλογισμούς, σκέψεις και αναθεωρήσεις μου! Έτσι, ξεκίνησα να κάνω τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως ένα χρόνο μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, μακριά από τα μέρη που μεγάλωσα, τις γνώριμες γειτονιές, τις συνήθειες, τις μικρές και μεγάλες ασφάλειες του μυαλού μου, κινούμενη σε μια πόλη γρήγορη, αγχωτική, ξένη και σκληρή, σε μια πόλη που η ανθρωπιά είναι έννοια φιλοσοφική και η ευγένεια ταλέντο υποκριτικής, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό να πω στον εαυτό μου είναι... χάρηκα για την γνωριμία!
Αυτός ο χρόνος για μένα ήταν ο πιο εποικοδομητικός της ζωής μου. Γνώρισα τον εαυτό μου για πρώτη φορά στα 32 μου (!). Προσδιόρισα τα θέλω μου και τα γούστα μου μέσα από τον εαυτό μου και όχι μέσω των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν.
Νίκησα μικρές φοβίες, κατέκτησα μικρούς και μεγάλους στόχους και ανακάλυψα νέες πλευρές και δυνατότητες του εαυτού μου.
Απέδειξα (σε μένα πάντα!) πως έχω την δύναμη να πάρω την πορεία της ζωής μου στα χέρια μου. Να κάνω σχέδια - χωρίς να φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω ή πως θα τα παρατήσω - και να πορεύομαι μεδοθικά και με υπομονή προς την ολοκλήρωσή τους. Κι ενώ πάντα γύρευα την υποστήριξη, την συγκατάβαση και την ώθηση από τον περίγυρό μου, ένα μόλις χρόνο μετά και νιώθω μια πρωτόγνωρη σιγουριά για τις κινήσεις μου.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως έμαθα την Κέλλυ και την αγάπησα. Όχι γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί έτσι λένε οι ψυχολόγοι αλλά απλά γιατί μ' αρέσει το αίσθημα που βγάζει. Η μοναξιά είναι μια από τις φοβίες που κατέκτησα και τώρα βλέπω πόσο λογικό είναι... αν σ' αρέσει ο εαυτός σου έχεις πάντα παρέα!

Με αυτές τις "φιλοσοφίες" στο μυαλό κλείνω το laptop μου και τρέχω στην πύλη του αεροδρομίου του Heathrow. Επιβιβάζομαι για Αθήνα!