Γλυκές αναμνήσεις

Κυριακή βράδυ, περίπου 5 μήνες πριν, σε μια pizzeria του Manhattan, μια παρέα τεσσάρων, τελειώνοντας το γεύμα τους και ένα μπουκάλι κρασί, μαζί με τον καφέ και το επιδόρπιο έβγαλαν από μια θήκη ένα ξύλινο κλαρίνο. Στην άδεια αίθουσα δίπλα στην κουζίνα, με τους μάγειρες και τους σερβιτόρους να καθαρίζουν τα πόστα τους λίγο πριν το κλείσιμο της βάρδιας, άρχισε να ηχεί το γνώριμο άκουσμα του κλαρίνου με νότες από jazz κομμάτια. Η αίσθηση του δωματίου έγινε ζεστή, φιλική. Το μυαλό χαλάρωσε και οι αισθήσεις εντάθηκαν στις γλυκές νότες.
Ο οργανοπαίχτης, ένας στρουμπουλός 70άρης, χαμογελούσε συνεχώς εκφράζοντας την χαρά της ψυχής του μέσα από τα μεταλλικά κλειδιά που πατούσε με χάρη και σκορπούσε καταπραϋντικές μελωδίες στις δικές μας καρδιές. Καθίσαμε κοντά του για μερικά λεπτά και τον χειροκροτήσαμε σαν τους πιο φανατικούς θαυμαστές του. Μια σύντομη κουβεντούλα μεταξύ μας και αφού έμαθε πως ανάμεσα στο κοινό του ήμασταν 2-3 Ελληνίδες, σήκωσε το κλαρίνο του και έπαιξε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας".
Μεγάλη συγκίνηση να ακούς κάτι τόσο χαρακτηριστικά ελληνικό στην μέση του Manhattan, σε μια ιταλική pizzeria, μαζί με Πολωνούς, Μεξικανούς, Ασιάτες κι Αμερικάνους, από κάποιον που δεν μπορεί να πει ούτε ευχαριστώ στα ελληνικά, αλλά που φαίνεται να νιώθει τον πάντα ξεσηκωτικό καημό του κομματιού όσο κι εγώ! Όχι ότι ξέρει τον Μάνο Λοΐζο, αμφιβάλλω αν γνωρίζει καν την ταινία! Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχει χορέψει ποτέ ζεϊμπέκικο και για λόγους αυτονόητους δεν έχει νιώσει την ένταση, το βάρος των στίχων, την εσωτερικότητα αυτού του χορού, και είμαι επίσης σίγουρη πως δεν έχει δει ποτέ την ομορφιά και την ευγένεια με την οποία μπορεί ένας άντρας να εκφράσει τον πόνο και τα πάθη του. Νιώθει όμως την πρόκληση του ρυθμού του κομματιού και κοιτάζοντας μας στα βουρκωμένα μάτια νιώθει την νοσταλγία που νιώθουμε για πατρίδα μας. Και συνεχίζει και παίζει...