Μικρές στιγμές

Στην απλή συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μόνο μία και ιδιαίτερα απρόοπτη, έχω αποφασίσει να ζω όσο περισσότερες εμπειρίες μπορώ και να πραγματοποιώ όσο το δυνατό περισσότερες επιθυμίες, τόσο δικές μου όσο και των ανθρώπων που νοιάζομαι. Σε αυτήν μου την προσπάθεια, βρέθηκα σήμερα στο ελικοδρόμιο του Σταθμού Κρουαζιερόπλοιων του Πειραιά λίγο πριν τις 7 το πρωί να χαζεύω τα κρουαζιερόπλοια και επιβατιγά πλοία να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι ακριβώς την στιγμή που ήλιος ξεκινάει να χαϊδεύει την γη, την θάλασσα, τον ουρανό. Τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα στους δρόμους και τα σπίτια, ενώ πίσω από τη στροφή ο Θεός άνοιγε το παντζούρι για να φωτίσει την πόλη με τις ζεστές ακτίνες του ηλίου. Η μυρωδιά της αλμύρας, το απαλό αεράκι, οι φωνές των γλάρων, οι πλωτές φωτισμένες πόλεις και το βαθύ μπλε της θάλασσας πρόσθεταν μια γλυκιά ηρεμία στο σκηνικό και στην ψυχή μου αισιοδοξία κι αγαλλίαση. Η πρώτη μου Δευτέρα στην Ελλάδα, μετά από ένα χρόνο, με γέμισε ελπίδα, χαρά και δύναμη. Κι αγάπη! Αγάπη για αυτή την πόλη, την χώρα, για το θαύμα της φύσης, για την ζωή. Και είναι ωραία η ζωή, μικρή κι απρόοπτη αλλά ωραία... στο χέρι μας είναι να την ξεζουμίσουμε!