Ευγνώμων...

Σήμερα είχαμε στο σπίτι του αδερφού μου σουαρέ! Όχι πολύ κόσμο... εμείς κι ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους (ο "κολλητός" του ανιψιού μου και έρωτας της ανιψιάς μου!). Το μενού λιτό αλλά πεντανόστιμο! Ψωμί, πίτες, κολοκύθια και ολόκληρες πατάτες, όλα ψημένα στο μπάρμπεκιου, άφθονη σαλάτα χωριάτικη και βεβαίως οι γνωστές τεράστιες μπριζόλες (T-bones) της Αμερικής, μαριναρισμένες από χθες και ψημένες στο μπάρμπεκιου με τέχνη και μαεστρία! Άφθονο κρασί, καλή μουσική, όμορφος καιρός και, αν εξαιρέσεις τα κουνούπια, ένα υπέροχο απόγευμα. Η διάθεση όλων μας πολύ θετική και η κουβέντα έπαιξε ανάλαφρα από τον Michael Jackson και τον Patrick Swayze (το πόσο λυπήθηκα για τον Patrick Swayze δεν λέγεται!) μέχρι τις επιχειρηματικές ιδέες του καθένα μας! Κάπου ανάμεσα στα κρασιά, τα κονιάκ και τους ελληνικούς καφέδες ο αδερφός μου σκόνταψε στο ποδηλατάκι των παιδιών και στραμπούλιξε λίγο το πόδι του... Και βέβαια εγώ, ως τέρας ψυχραιμίας και πάντα σε ετοιμότητα, έτρεξα με τον πάγο στο χέρι να του καταλαγιάσω τον πόνο και να βεβαιωθώ ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό (γιατί στα ρεπό μου κάνω τον ορθοπεδικό και ξέρω!!). Κι ενώ ο Roman, ο καλεσμένος μας, μας παρακολουθούσε, είπε με κάπως παραπονιάρικο τόνο... "θα ήθελα να 'χω κι εγώ μια αδερφή που να με προσέχει έτσι".

Κοιτάζοντας τότε τον αδερφό μου δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που έχω για αδερφό ακριβώς αυτό που θα ευχόμουν! Αν με ρώταγε δηλαδή κάποιος, πως θα ήθελες να είναι ο αδερφός σου, θα περιέγραφα ακριβώς αυτόν που έχω. Δεν θα άλλαζα τίποτα (ίσως μόνο τον τόπο διαμονής του!). Και καθώς τον σκέφτομαι τώρα που έχουν πάει όλοι για ύπνο κι έχει ησυχία, θυμάμαι πως από μικρό παιδί ο αδερφός μου ήταν πάντα εκεί να με στηρίξει, να με προστατέψει, να με βοηθήσει. Θυμάμαι πως, γύρω στα 6 μου, πιάστηκε στα χέρια (και νίκησε!) με κάποιο μεγαλύτερο αγόρι γιατί προσπαθούσε να με ρίξει από έναν μύλο! Θυμάμαι πως, όταν μας έστελνε ο παππούς μου να μαζέψουμε σύκα, πάντα με βοηθούσε να ανέβω ή να κατέβω απ' την συκιά. Θυμάμαι πως όταν είχα 40 πυρετό από την ανεμοβλογιά, έκανε ό,τι γελοίο μπορούσε να φανταστεί για να μου φτιάξει το κέφι. Θυμάμαι πως όταν είχα εφιάλτες τα βράδια, έκανε χώρο στο κρεβάτι του για να κοιμηθώ μαζί του. Θυμάμαι πως, ακόμα και όταν ήταν μακριά, πάντα έπαιρνε το μέρος μου στις οικογενειακές διαφωνίες, κι ας είχα κι άδικο! Αλλά και τώρα, στην δυσκολία μου, με στήριξε και με στηρίζει με όλη του την καρδιά, την αγάπη και την καλοσύνη όλο αυτόν το καιρό που βρίσκομαι στο σπίτι του, στην οικογένειά του.
Σκέφτομαι, λοιπόν, πόσο ευγνώμων είμαι που είναι αδελφός μου... Πρέπει να του το πω, να το ξέρει!