Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009

Μια συνταγή για καλές σχέσεις!

Η εμπιστοσύνη για μένα είναι ένα συναίσθημα σιγουριάς, ασφάλειας και πίστης που μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε από την μικρή μας ηλικία προς τους δικούς μας ανθρώπους. Εμπιστευόμαστε τον μπαμπά, την μαμά, τα αδέλφια. Ακούμε από πολύ μικρά τι μας λένε και με κλειστά τα μάτια "υπακούμε" στις οδηγίες τους. "Πρέπει να κοιμηθείς", "Πήγαινε να διαβάσεις", "Μην ξενυχτάς", "Μην κάνεις παρέα με το τάδε", "Η τάδε δεν είναι καλή κοπέλα, να προσέχεις!" είναι μερικές από τις εντολές/συμβουλές που, λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε ακούσει και το πιο πιθανό, έχουμε ακολουθήσει. Αργότερα, όταν αρχίζουμε τα πρώτα ανεξάρτητα βήματά μας, έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτήν την εμπιστοσύνη που μπορούμε να έχουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Και λέγοντας εμπιστοσύνη, δεν εννοώ μόνο την ακολούθηση των συμβουλών τους αλλά και την γνώση και την σιγουριά ότι θα είναι πάντα στο πλευρό μας να μας στηρίζουν. Μεγαλώνοντας και συνάπτοντας φιλίες και σχέσεις αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν και βρίσκονται στην ζωή μας. Εμπιστευόμαστε ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αποδείξει ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, κι ανθρώπους που μπορεί να μην έχει τύχει ή χρειαστεί ποτέ να το αποδείξουν. Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδειχτεί τελικά αν αξίζουν ή όχι την εμπιστοσύνη μας.
Χμμ, κι αν απογοητευτούμε; Πόσο πρόθυμοι πρέπει να είμαστε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Κι αν δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία (γιατί ουδείς αλάθητος, καλό είναι να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία!) και δείξουμε ξανά εμπιστοσύνη και ανοίξουμε πάλι την καρδιά μας διάπλατα για να βάλουμε μέσα τον φίλο ή την σχέση, μα κι αν τελικά απογοητευτούμε ξανά, μετά πόσο εύκολο είναι να τον εμπιστευτούμε πάλι; Δίνουμε απλόχερα και τρίτη ευκαιρία ή γινόμαστε επιφυλακτικοί και αφήνουμε τον άλλον να προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας; Ή κλείνουμε την πόρτα τελείως και μένουμε με την πικρία και την απογοήτευση; Ή συνεχίζουμε την σχέση (φιλική ή προσωπική) θέτοντας άτυπα και ενδόμυχα συναισθηματικά όρια; Λέμε, φτάνει... τόσο θα τον εμπιστεύομαι, τόσο θα ανοίγομαι, τόσο θα δίνομαι. Και αλήθεια, η εμπιστοσύνη έχει όρια και επίπεδα; Είναι κάτι που δίνεται ή κερδίζεται; Γιατί κάποιοι εμπιστεύονται πιο εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα ή και καθόλου; Υπάρχουν, μήπως, οδηγίες χρήσεως τόσο για αυτούς που θέλουν να εμπιστευτούν όσο και για αυτούς που θέλουν να είναι άξιοι εμπιστοσύνης;
Το λεξικό λέει...
εμπιστοσύνη η (χωρίς πληθ.) : 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.)
Εγώ συμπληρώνω... χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς αυτήν την πίστη και την βεβαιότητα για το άλλο πρόσωπο, μια σχέση (είτε προσωπική είτε φιλική) είναι επιφανειακή, χωρίς αρμονία και καταδικασμένη. Ας προσπαθήσουμε πρώτα απ' όλα λοιπόν, να είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης εμείς οι ίδιοι, ίσως και το άλλο πρόσωπο να κάνει το ίδιο.
Κι έτσι, μπορεί να πετύχει η συνταγή... Καλή επιτυχία!

8 σχόλια:

  1. ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΖΗΤΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΑΘΗ. ΤΩΡΑ ΟΣΟ ΑΦΟΡΑ ΑΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΘΕΙ ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ....ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΜΕΤΑ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΗ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές μαζί σου. Σίγουρα τα πρόσωπα συνήθως του άμεσου οικογενειακού μας περιβάλλοντος είναι αυτά που μας αγαπάνε ανιδιοτελώς και για πάντα. Κατά τα άλλα ο χρόνος και οι δυσκολίες είναι τα τεστ που δοκιμάζουν και την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Βέβαια είμαστε άνθρωποι φθαρτοί και αδύναμοι. Κοίτα πρώτα τον ευατό σου και μετά θα καταλάβεις πιο εύκολα και τον άλλο. Και εννοείται πως όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια. Δεν είναι εύκολα αυτά τα ζητήματα. Τελίκά καταφεύγουμε μέσα από την προσευχή στον Θεό να μας φωτίσει. Αξίζει η όχι κάποιος την εμπιστοσύνη μας? Ξέρουμε να συγχωρούμε ή όχι? Είναι σπάνιο λουλούδι πάντωε η εμπιστοσύνη και θέλει προσεχτικούς χειρισμούς...Κολλάει πάλι το γυαλί ή όχι?
    Ας σκεφτούμε όλοι μας πόση εμπιστοσύνη μπορείς να δώσεις σε ένα πλάσμα σαν τον άνθρωπο. Θα μου πεις τι είναι ο άνθρωπος, άθυρμα? Σίγουρα όχι. Για αυτό πρέπει να είναι υπεύθυνος και συνεπής ώστε να μην θέτει εν αμφιβόλω αξίες, σχέσεις και ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γεια σου Κέλλυ!Για μένα σημασία έχει σε έναν άνθρωπο η καθαρή ψυχή και η καλή πρόθεση.
    Για πρώτη φορά θα διαφωνίσω μαζί σου για τη έχω μια άλλη οπτική σχετικά με τις σχέσεις και την εμπιστοσύνη, όπως και θα διαφωνίσω για άλλη μια φορά!με τον Γιώργο.
    Πάντως πριν κρίνουμε τους άλλους ας δούμε πρώτα πως λειτουργούμε εμείς στη σχέση μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ελένη...αφού είναι ανθρώπινο να κάνουμε λάθη γιατί να μην συγχωρέσουμε και δεύτερο και τρίτο λάθος?
    Πλώρη... κιεγώ εκεί καταλήγω! Να είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης - άρα συνεπείς και υπευθυνοι!
    Ειρήνη... δεν μου λες όμως ποια είναι η οπτική σου στο θέμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γεια και πάλι!Θα γράψω τη γνώμη μου στο ιστολόγιό μου γιατί είναι ένα μεγάλο θέμα!
    Απλά δεν έχω προλάβει ακόμα να το κάνω.
    Εχουμε και τους ρόλους μας!πλύσιμο,σιδέρωμα!φρίκη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαχα! Μια χαρά σε βρίσκω! Περιμένω την ανάρτησή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εμπιστοσύνη είναι κάτι που χτίζεται με τον χρόνο. Άπλα το θέμα είναι ότι εάν πληγωθεί η εμπιστοσύνη σου, αυτόματα δημιουργείς μηχανισμούς ασφαλείας και αρχίζεις και μπαίνεις στο καβούκι σου. Βεβαία, πάντα μιλάω εκ πείρας, παίζει μεγάλο ρολό και η αυτοπεποίθηση και τα όρια που βάζεις στον εαυτό σου για το εάν θα συγχωρέσεις ή όχι. Πιστεύω ότι είναι κάτι άκρως υποκειμενικό και δεν μπορούν να μπουν όλοι σε ένα καλούπι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κελυ τα λαθη ειναι ανθρώπινα να γίνοντε αλλα εαν επαναλαμβάνοντε τότε γινοντε όχι "κατα λάθος" αλλα επειδει το θέλουμε και απλως τα χαρακτηρίζουμε ως λάθη γιατι είναι μια πολύ καλή δικαιολογία για τους άλλους. Καταλαβαίνεις τι εννοώ.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή