Μια συνταγή για καλές σχέσεις!

Η εμπιστοσύνη για μένα είναι ένα συναίσθημα σιγουριάς, ασφάλειας και πίστης που μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε από την μικρή μας ηλικία προς τους δικούς μας ανθρώπους. Εμπιστευόμαστε τον μπαμπά, την μαμά, τα αδέλφια. Ακούμε από πολύ μικρά τι μας λένε και με κλειστά τα μάτια "υπακούμε" στις οδηγίες τους. "Πρέπει να κοιμηθείς", "Πήγαινε να διαβάσεις", "Μην ξενυχτάς", "Μην κάνεις παρέα με το τάδε", "Η τάδε δεν είναι καλή κοπέλα, να προσέχεις!" είναι μερικές από τις εντολές/συμβουλές που, λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε ακούσει και το πιο πιθανό, έχουμε ακολουθήσει. Αργότερα, όταν αρχίζουμε τα πρώτα ανεξάρτητα βήματά μας, έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτήν την εμπιστοσύνη που μπορούμε να έχουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Και λέγοντας εμπιστοσύνη, δεν εννοώ μόνο την ακολούθηση των συμβουλών τους αλλά και την γνώση και την σιγουριά ότι θα είναι πάντα στο πλευρό μας να μας στηρίζουν. Μεγαλώνοντας και συνάπτοντας φιλίες και σχέσεις αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν και βρίσκονται στην ζωή μας. Εμπιστευόμαστε ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αποδείξει ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, κι ανθρώπους που μπορεί να μην έχει τύχει ή χρειαστεί ποτέ να το αποδείξουν. Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδειχτεί τελικά αν αξίζουν ή όχι την εμπιστοσύνη μας.

Χμμ, κι αν απογοητευτούμε; Πόσο πρόθυμοι πρέπει να είμαστε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Κι αν δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία (γιατί ουδείς αλάθητος, καλό είναι να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία!) και δείξουμε ξανά εμπιστοσύνη και ανοίξουμε πάλι την καρδιά μας διάπλατα για να βάλουμε μέσα τον φίλο ή την σχέση, μα κι αν τελικά απογοητευτούμε ξανά, μετά πόσο εύκολο είναι να τον εμπιστευτούμε πάλι; Δίνουμε απλόχερα και τρίτη ευκαιρία ή γινόμαστε επιφυλακτικοί και αφήνουμε τον άλλον να προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας; Ή κλείνουμε την πόρτα τελείως και μένουμε με την πικρία και την απογοήτευση; Ή συνεχίζουμε την σχέση (φιλική ή προσωπική) θέτοντας άτυπα και ενδόμυχα συναισθηματικά όρια; Λέμε, φτάνει... τόσο θα τον εμπιστεύομαι, τόσο θα ανοίγομαι, τόσο θα δίνομαι. Και αλήθεια, η εμπιστοσύνη έχει όρια και επίπεδα; Είναι κάτι που δίνεται ή κερδίζεται; Γιατί κάποιοι εμπιστεύονται πιο εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα ή και καθόλου; Υπάρχουν, μήπως, οδηγίες χρήσεως τόσο για αυτούς που θέλουν να εμπιστευτούν όσο και για αυτούς που θέλουν να είναι άξιοι εμπιστοσύνης;
Το λεξικό λέει...
εμπιστοσύνη η (χωρίς πληθ.) : 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.)
Εγώ συμπληρώνω... χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς αυτήν την πίστη και την βεβαιότητα για το άλλο πρόσωπο, μια σχέση (είτε προσωπική είτε φιλική) είναι επιφανειακή, χωρίς αρμονία και καταδικασμένη. Ας προσπαθήσουμε πρώτα απ' όλα λοιπόν, να είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης εμείς οι ίδιοι, ίσως και το άλλο πρόσωπο να κάνει το ίδιο.

Κι έτσι, μπορεί να πετύχει η συνταγή... Καλή επιτυχία!