Με υπομονή και κουράγιο

Αυτόν τον καιρό έχω την τύχη να βλέπω από κοντά και ίσως να συμμετέχω στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των ανιψιών μου. Μέχρι τώρα ήξερα πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι μια σοβαρή, υπεύθυνη και δύσκολη υπόθεση. Βλέποντας όμως από πρώτο χέρι, καταλαβαίνω ακριβώς πόσο δύσκολη είναι και συνάμα πόσο κουραστική. Πως πρέπει κάθε σου κίνηση και λέξη να είναι οι κινήσεις και οι λέξεις που θέλεις να ξεσηκώσουν τα παιδιά σου - και πιστέψτε με, ξεσηκώνουν τα πάντα. Το ύφος, το χαμόγελο, τα νεύρα, τις εκφράσεις... όλα! Πως πρέπει να σκέφτεσαι τουλάχιστον δυο χρόνια μπροστά τις επιπτώσεις και τα μαθήματα που λαμβάνει ένα παιδί όταν του επιτρέπεις ή όχι να κάνει κάτι τώρα. Πως πρέπει να έχεις υπομονή και κουράγιο όταν ακούς την λέξη "μαμά" και τα διάφορα υποκοριστικά της τουλάχιστον 352 φορές την ημέρα. Ή όταν κλαίνε ασταμάτητα γιατί απλά ξύπνησαν στραβά. Ή όταν αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε τους λες γιατί νομίζουν πως είναι παιχνίδι. Ή όταν το μόνο που ακούς για μέρες είναι το μπλουμπαλιμπατσιμπλανουλα ως ολοκληρωμένη πρόταση!
Θέλω, λοιπόν, να δώσω συγχαρητήρια σε όλες τις μανάδες που δίνουν κάθε μέρα τον καλύτερο εαυτό τους για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους (και βέβαια δεν ξεχνώ τους μπαμπάδες αλλά είναι ένα άλλο, ολόκληρο θέμα συζήτησης!). Θέλω επίσης να δώσω διπλά και τριπλά συγχαρητήρια σε αυτές τις μανάδες που τα παιδάκια τους έχουν κάποια ειδική ανάγκη. Σωματική ή νοητική. Φέρνοντας στο μυαλό το πιο γλυκό Μαράκι που έχω γνωρίσει, πρέπει να αναφέρω πως γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Πρέπει, επίσης να αναφέρω ότι έχει την πιο γλυκιά γατοφατσούλα που έχω δει! Το σκέρτσο της και το νάζι της σε κερδίζουν στην πρώτη γνωριμία, ενώ μετά την δεύτερη συνάντηση δεν μπορείς παρά να την ερωτευτείς! Και βέβαια θαυμάζω αυτούς τους γονείς που, υποθέτω, χρειάζονται διπλάσια υπομονή και κουράγιο για να την μεγαλώσουν - και αλήθεια, κάνουν πολύ καλή δουλειά! Φαντάζομαι, διπλάσια θα είναι η κούραση κι η δυσκολία να μεγαλώνεις ένα παιδάκι με οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Αυτοί οι γονείς θα έχουν να σκεφτούν 10 φορές περισσότερα πράγματα, όπως τα ειδικά σχολεία, οι ειδικοί δάσκαλοι, η επιρροή στα άλλα αδέρφια (αν υπάρχουν), το μέλλον των παιδιών τους και... και... και... Τί άλλο να πεις σε αυτούς τους γονείς για τον αγώνα τους; Μπράβο!
Αα! Και ελπίζω χώρες σαν την Ελλάδα να γίνουν σύντομα χώρες σαν την Αμερική (ένα από τα καλά αυτής της χώρας) και να στηρίζουν οικονομικά αλλά και πρακτικά αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους.
Και εύχομαι όλοι εμείς να ευαισθητοποιηθούμε μπροστά στις ανάγκες αυτών των ατόμων και να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να γίνει η ζωή τους λίγο πιο εύκολη. Για αρχή ας πούμε, να μην παρκάρουμε τα μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια - δεν θέλει να περάσει (ή μάλλον να ελιχθεί!) μόνο ο πεζός, ας αφήσουμε και λίγο χώρο για τα αναπηρικά καροτσάκια. Επίσης, γνωρίζω πόσο ταλαιπωρία είναι η εύρεση παρκαρίσματος στην Αθήνα, αλλά ας συγκρατηθούμε από το να παρκάρουμε το αμάξι μας μπροστά στις ειδικές ράμπες των πεζοδρομίων - δεν είναι κάποιο χαριτωμένο σχέδιο της πόλης, είναι η διάβαση για τα καροτσάκια!