Για όλο τον κόσμο...

Στην διαδρομή με το τρένο (αχ, αυτό το τρένο, τροφή για πολλές αναρτήσεις!), μετά τα ψηλά δέντρα και το ποτάμι, ξεκινάει μια πορεία μέσα από σπίτια, πολυκατοικίες και μαγαζιά. Περνώντας κάθε μέρα μαθαίνεις τα κτίρια, τις αυλές, τα παράθυρα - ξέρεις πού θα συναντήσεις τι! Αφορμή μια καινούρια γλάστρα σε ένα παράθυρο, που μέχρι σήμερα υπήρχε μόνο μια μικρή λευκή κουρτίνα και άρχισα να δημιουργώ ιστορίες και σενάρια για τον ένοικο του διαμερίσματος.
Σενάριο 1ο. Μικροκαμωμένη γυναίκα, γύρω στα 30, Ασιατικής καταγωγής (λόγω της περιοχής), ταμείας σε super market. Η γλάστρα, δώρο από το blind date της και η τοποθέτηση της στην μέση του παραθύρου του σαλονιού της, απόδειξη ότι το ραντεβού πήγε καλά, ότι εκείνη, ήδη, κάνει κλεφτά όνειρα για το κοινό τους μέλλον!
Σενάριο 2ο. Ιντελεκτουάλ άντρας, Ασιατικής καταγωγής (αυτό το κρατάω λόγω περιοχής!), γύρω στα 40, υπάλληλος μεγάλου βιβλιοπωλείου τύπου Ελευθερουδάκης, χρόνια εργένης. Η γλάστρα στο παράθυρο, απόδειξη πως έκανε το επόμενο βήμα δίνοντας τα κλειδιά του διαμερίσματος στην κοπέλα του κι εκείνη τοποθέτησε σε εμφανές σημείο την γλάστρα που έφερε ως σύμβολο της σχέσης τους!
Κι ενώ γελάω με τις σκέψεις μου, συνεχίζω και κοιτάω τα παράθυρα και τις αυλές που αλλάζουν καθώς τρέχει το τρένο, σαν να κάνω γρήγορο zapping σε μια μεγάλη LCD τηλεόραση. Μια μικρή, άδεια πισίνα για παιδιά, ένα πατίνι, μια ψησταριά, ένα τραπέζι, ένας πίνακας στο βάθος του δωματίου, δυο κορνίζες στο πρεβάζι του παραθύρου και το μυαλό μου πλάθει ιστορίες σαν να είναι πασχαλινά κουλουράκια!
Αλλά τελικά, η αλήθεια είναι, πως κανείς δεν μπορεί να φτιάξει ή να βρει τα σωστά σενάρια και ιστορίες κρυφοκοιτάζοντας μέσα από ένα παράθυρο. Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στους 4 τοίχους, κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μια κουρτίνα. Τι πόνο, τι χαρά, τι κούραση, τι αγωνία, τι ελπίδες, τι στρες, τι προσμονές, τι ευτυχία, τι μιζέρια ή τι λύπη. Κανείς δεν ξέρει αν οι ένοικοι (ή οι ιδιοκτήτες) των διαμερισμάτων αυτών μαλώνουν, αγαπιούνται, ερωτεύονται, χωρίζουν, παντρεύονται. Κανείς δεν ξέρει αν κοιμούνται καλά ή αν έχουν αϋπνίες, αν τρώνε καλά ή αν δεν έχουν και πολλά να φάνε, αν μιλάνε ή αν βλέπουν σιωπηλοί τηλεόραση, αν κάνουν έρωτα ή αν σπάνε βάζα... με λίγα λόγια "τα εν οίκω μη εν δήμω" που έλεγε και η γιαγιά μου.
Απλά, όταν κλείνουν οι πόρτες όλου του κόσμου (η πόρτα των μικρών ή μεγάλων οικογενειών, των εκ πεποιθήσεως - ή μη - εργένηδων, των μοναχικών ψυχών, των νέων που ξεκινάνε την ζωή τους, των ξενιτεμένων και των ντόπιων, των γλυκών ηλικιωμένων, των φτωχών και των πλουσίων) εύχομαι να κλείνουν μέσα ευτυχία, ασφάλεια και ολοκλήρωση.

ΥΓ. Δεν ξεχνάω να εύχομαι το ίδιο, καθώς και για λίγη προστασία παραπάνω από τον Θεό, για αυτά τα παιδάκια και τις οικογένειες που δεν έχουν πόρτες και παράθυρα στα σπίτια τους ή δεν έχουν καν σπίτια. Για αυτά τα αθώα πλάσματα που γεννιούνται κάθε μέρα στις "δύσκολες" εκτάσεις τούτης της γης. Που ταλαιπωρούνται από την πείνα, την δίψα, τις αρρώστιες ή τον πόλεμο. Που, πριν γεννηθούν, έχουν καταδικαστεί να ζήσουν την - δυστυχώς σύντομη - ζωή τους μέσα στην αμάθεια και την βασανιστική υπερ-απλότητα.