Χρέη σαν τον χρόνο!

Κάντε κλικ στην φωτογραφία για λεπτομέρειες!

Αυτό είναι το παγκόσμιο «ρολόι των χρεών» (στις 19 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα Ελλάδος 2:07πμ) φτιαγμένο από την επιστημονική ομάδα του περιοδικού The Economist. Το ρολόι δείχνει το χρέος σε δολάρια όλων των κυβερνήσεων (ή σχεδόν όλων) σε πραγματικό χρόνο! Και φαίνεται πως κάθε δευτερόλεπτο κάποιος στον κόσμο παίρνει κι ένα δάνειο! Απίστευτο!
Σαφώς και έχει την Ελλάδα σαν παράδειγμα προς απομίμηση λέγοντας πως όσο πιο μεγάλο το κυβερνητικό χρέος τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να πέσει κάποια χώρα σε οικονομική κρίση. Και πως, όσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο μεγαλύτερη η κυβερνητική παρέμβαση, άρα τόσο μεγαλύτερες και οι φορολογίες κ.τ.λ.
Βάζοντας, όμως, 3 τυχαίες χώρες (η Ελλάδα όχι και τόσο τυχαία!) στην εφαρμογή σύγκρισης που διαθέτει το site η Ελλάδα φαίνεται να έχει την καλύτερη μοίρα αν υπολογίσουμε την ποσοστιαία ετήσια αλλαγή του οικονομικού χρέους! Ε, δικαιολογημένα δεν θα ρωτήσω λοιπόν… οι άλλες δύο χώρες (Ιταλία και Γερμανία) γιατί δεν έχουν πέσει σε βαθιά οικονομική κρίση όπως εμείς; Οι άλλες δύο χώρες, γιατί δεν ζητάνε βοήθεια από ΔΝΤούδες και άλλους καμπόσους; Εκτός από το μικρό συγκριτικά χρέος μας, μήπως έχουμε και κάτι άλλο που θέλουν; Και τελικά, αυτό το κάτι ποιος αποφασίζει αν θα το παραδώσουμε ή όχι και γιατί δεν ρώτησε κανέναν μας; Τι να πω!

Το ρολόι σε πραγματικό χρόνο

http://www.economist.com/content/global_debt_clock

Η Πέμπτη Εντολή…

«Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.»
Σίγουρα δεν εννοείται μόνο ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα αλλά αν δεν μπορείς να τιμήσεις τους ανθρώπους που σε έφεραν στην ζωή, πως θα τιμήσεις, πως θα σεβαστείς, πως θα αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου; Πως θα τιμήσεις και θα αγαπήσεις τον Θεό σου;

Και μπορώ με άνεση να πω πως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μητέρα, τη μάνα, τη μαμά! «Σαν τη μάνα δεν γίνεται, σαν τη μάνα δεν υπάρχει».



Την αγάπη της μάνας δεν θα την βρεις αλλού… αυτό και μόνο αξίζει όλο σου το σεβασμό, όλη σου την ευγνωμοσύνη και την πιο δυνατή σου αγάπη. Αγάπη δοσμένη με χαρά, δοσμένη με τον απαιτούμενο σεβασμό, δοσμένη με κάθε τιμή που επιβάλει ο ρόλος της στην ζωή σου.
«Και όταν θα έρθει η ώρα και άλλο δεν θα ζει αν δεν έχεις κάνει το χρέος σου θα καίγεται η ψυχή σου» μας τραγουδούν οι Πόντιοι και πίστεψέ με, έτσι είναι…

Μικρό θαύμα...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι…

Ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα.
Λόγια γεμάτα νόημα που αγγίζουν όλες τις μοναχικές καρδιές αλλά ακόμα και τις πιο σκληρές.
Ερμηνεία και μουσική εκπληκτικές που ξεκινούν να κυκλοφορούν στις φλέβες σου και καταλήγουν με μια ήρεμη ένταση να ανατριχιάζουν το κορμί.

Ποιος αλήθεια δεν έχει νιώσει ποτέ μόνος; Ποιος, έστω και για μια στιγμή δεν έχει νιώσει την απελπισία να πνίγει τα πνευμόνια του; Ποιος δεν έχει τρομάξει στην φευγαλέα σκέψη της απομόνωσης; Έστω και για λίγο, μονάχα για ένα λεπτό όλοι - μα όλοι μας - έχουμε βιώσει τι θα πει μοναξιά. Άλλοι τρομοκρατήθηκαν και απελπίστηκαν, άλλοι πάλι προσπάθησαν να παλέψουν μαζί της αλλά πάντα στο τέλος η μοναξιά καταφέρνει να λυγίσει και τους βράχους.
Όλοι λοιπόν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψάχνουμε να βρούμε την καλύτερη συντροφιά, την συντροφιά εκείνη που θα μας γεμίσει χαρά, αγάπη, σιγουριά. Σιγουριά για το τώρα, σιγουριά για το μέλλον, σιγουριά για την ασταμάτητη παρουσία της. Κι αγάπη φιλική, αδελφική, ερωτική, συντροφική. Αγάπη ανεξίτηλη, αγάπη δυνατή, αγάπη αμετάβλητη, αγάπη καθαρή - με αποδείξεις ή χωρίς.
Μια τέτοια αγάπη γνώρισα. Με μια σιγουριά όχι μόνο για το τώρα και μέλλον, αλλά με μια σιγουριά μέχρι και «εις τους αιώνας των αιώνων». Η μόνη περίπτωση να την χάσεις, η άρνηση να την δεχτείς. Ευτυχώς, την γνώρισα στα 32 μου χρόνια. Όχι πολύ νωρίς αλλά σίγουρα όχι πολύ αργά. Μου φανερώθηκε τότε που θα μπορούσα να την δεχτώ, να την εκτιμήσω, να την καλλιεργήσω. Μου φανερώθηκε όταν, αμίλητη και σκυφτή σε μια θάλασσα από κόσμο, ένιωσα πιο μόνη από ποτέ. Κι όλα αυτά επειδή για μια στιγμούλα μοναχά κοίταξα ψηλά.
«Εὐχαριστῶ σοι» γιατί υπάρχεις.


(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε μια παραλία του Ατλαντικού Ωκεανού, στο Long Beach, New York)

Τελικά, όσο κι αν αγαπάς ένα τόπο, όσο όμορφος κι αν είναι, όσες αγαπημένες συνήθειες και μέρη έχεις αυτό που σε κρατά κάπου είναι η αγάπη. Είναι τα συναισθήματα και η συντροφικότητα.

Ας μην γελιόμαστε… οι άνθρωποι είναι αυτοί που γεμίζουν την καρδιά σου με χαρά, αυτοί που σε κάνουν να ανθίζεις!
Είμαστε γεννημένοι για να δίνουμε και να δεχόμαστε αγάπη... αν με ρωτούσαν θα έλεγα με σιγουριά πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!

Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην εκκλησία εδώ, στην Νέα Υόρκη, μπήκα στο site της εκκλησίας να δω αν έχουν φωτογραφίες. Μέσα σε όλα λοιπόν που είδα στο site τους είδα και το εξής καλό…
How much should I give?
Your pledge is whatever you decide it to be. The proportion of your income you give to your Church depends upon:
How much you love Christ and His Church.
Your personal awareness of the needs of the Church and of the importance of the Church's role in the world today.
Your willingness to sacrifice.
Your recognition that regular and sacrificial giving to your Church is a measure of your personal gratitude toward God.
Με λίγα λόγια η παράγραφος στο site της εκκλησίας που εκκλησιάστηκα σήμερα λέει πως μέχρι τέλος Οκτωβρίου (το λέει σε άλλο σημείο του site) πρέπει να δώσεις μια «υπόσχεση» χρηματική που θα αφορά το επόμενο ημερολογιακό έτος και θα εξοφληθεί είτε εβδομαδιαίως είτε μηνιαίως, είτε ετησίως... διαλέγεις και παίρνεις!
Αυτή η «υπόσχεση» που θα δώσεις θα πρέπει να βασιστεί στο πόσο αγαπάς τον Χριστό και την εκκλησία του (και να είναι ανάλογη!), στην κατανόηση των αναγκών της εκκλησίας και του ρόλου της στον κόσμο, στην θέληση που έχεις για να θυσιάζεις και φυσικά στην κατανόηση του ότι το πόσο θα δώσεις για την εκκλησία θα δείξει στον Θεό την ευγνωμοσύνη σου προς Αυτόν!!
Τι να πω… εγώ αλλιώς είχα στο μυαλό μου αυτήν την παραδοχή και απόδειξη αγάπης προς Αυτόν. Και δεν λέω όχι στην θυσία και την ελεημοσύνη αλλά αυτό το παραμύθι, το ότι πρέπει να θυσιάσω για να δώσω στην εκκλησία - για να δει ο Κύριος πόσο τον αγαπάω - είναι τραβηγμένο και ξενερωτικό θα τολμήσω να πω! Και φυσικά, το ότι ζητάει το «δίκαιο» κομμάτι της πίτας σου εις το όνομα του Ιησού Χριστού (το 20% αναφέρει σε άλλο σημείο!) για την οποία δούλεψες σκληρά όλο το χρόνο, είναι απλά ξεκαρδιστικό! (St. Paul also needs your "fair share" of your financial resources. The burden of giving is on all of us. Only by pledging a percentage of our annual income can St. Paul grow in ministry and spread the Good News of Jesus Christ.)

Αυτό μου κάνει περισσότερο για μια αίρεση τέτοιου τύπου -->
παρά για την Ορθόδοξη Εκκλησία που ξέρω!

Εγώ αλλιώς την έμαθα την εκκλησία στην Ελλάδα… εδώ στις Αμερικές έχουμε συνδρομές και «υποσχέσεις».
Μα καλά… σε εκκλησία μπήκα ή σε γυμναστήριο??

Το σημείο του site περί «υποσχέσεων»: http://www.stpaulhempstead.org/index.cfm?page=Stewardship_FAQs

Τι έγινε ρε παιδια;;!!

Τα "πόθεν έσχες" των πολιτικών τα είδατε; Τα είδατε!

Χιλιάδες ευρά, σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφη, οικόπεδα, αγροτεμάχια, καταθέσεις, ομόλογα, εταιρείες, πισίνες κτλ., κτλ.

Ο κος. "Σκανδαλοφέρης" όμως ΄παίρνει όλα τα πρωτεία και θα σας τα παραθέσω με λεπτομέρειες (Αα, και μην ξεχνιόμαστε... αυτά είναι τα δηλωμένα!)

Ο Πρόεδρος λοιπόν του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, υπεύθυνα, με το χέρι στην καρδιά και γνωρίζοντας τις κυρώσεις που προβλέπονται από της διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986, δηλώνει 21 ακίνητα (στα 22 καίγεται ή παίζουμε 31;;) εκ των οποίων τα επτά στο όνομα της συζύγου του (να μην το εξασφαλίσει το κορίτσι;). Επίσης δηλώνει υπό ανέγερση ακίνητο (α, για τριανταμία μας βλέπω!) στην οδό Ήρας 16 στο Π. Φάληρο, σε (ιδιόκτητο φυσικά) οικόπεδο που κληρονόμησε το 1978.
Από παλαιά (τι εννοεί από παλιά; με τον πλούσιο μισθό του ραδιοφωνικού παραγωγού στα 15 του;;) διαθέτει διαμέρισμα 144 τ.μ. στο Π. Φάληρο, διαμέρισμα 83 τ.μ. στην Αθήνα, οικία 135 τ.μ. στην Κερατέα, βοσκότοπο 8,5 στρ. (ορίστε;;!) στην Αρκαδία, οικία 291 τ.μ. σε οικόπεδο 7,5 στρ. με πισίνα στις Λιβανάτες Φθιώτιδας, τρία διαμερίσματα στην Καλλιθέα, 73, 82 και 172 τ.μ., ένα πάρκινγκ στην Καλλιθέα, 95τ.μ. και 25 τ.μ. ένα διαμέρισμα, οικόπεδο 250 τ.μ. στην Αρκαδία, βοσκότοποι 2 στρ. (πληρώνεται σε ευρώ ή σε προβατάκια άραγε;;) στο Σοφικό και 393τ.μ. στους Αδάμες Κηφισιάς (το 25%).
Η σύζυγός του (γιατί κι αυτή έχει ψυχή!) δηλώνει διαμέρισμα 60 τ.μ. στ Μάτι, το 1/6 οικίας στο Λιτόχωρο 120 τ.μ. και το 1/6 βοσκότοπου 13 στρ. (άσε θα υπολογίσω εγώ... χμ, 2,1 στρ.) επίσης στο Λιτόχωρο. Επίσης, διαμέρισμα στην Καλλιθέα, 68 τ.μ. και δύο καταστήματα στην ίδια περιοχή από 65 τ.μ. έκαστο καθώς και διαμέρισμα 58 τ.μ. στην Αθήνα.
Καταθέσεις δήλωσε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ στην Εθνική 40.771 ευρώ. Επίσης η σύζυγός του κατέχει το 50% λογαριασμού 76.000 ευρώ (έλα εύκολο είναι αυτό, υπολόγισέ το εσύ!) στην ΕΤΕ και 40.000 ευρώ στην Πειραιώς (=118.771).
Ο ταπεινός και λαϊκός πρόεδρος δηλώνει στην κατοχή του δύο αυτοκίνητα, ένα 3.700 κ.ε. που απέκτησε το 2008 και ένα επίσης 3.700 κυβικά (μήπως είναι πετρελαιοκίνητα και δεν κοστίζουν πολύ;) που διέθετε από το 2006. Πούλησε ένα ΙΧ 4.500 κ.ε. (ήταν ακριβό στην συντήρηση φαίνεται!) που είχε από το 2000 (α, μπα! επωφελήθηκε της απόσυρσης!), ενώ το 2007 αγόρασε σκάφος έξι ατόμων έναντι 14.399 ευρώ (καλέ, από που τα ψωνίζει τόσο φτηνά να πάρω κι εγώ;;).
Τέλος, η σύζυγός του είναι μέλος εταιρείας ΕΠΕ με κεφάλαιο εισφοράς 17.608 ευρώ (μόνο εισφορές κάνεις σε αυτήν την ΕΠΕ;;).

Χμμ... μάλιστα! Πάντως αν τα παιδιά έχουν τίποτα ανάγκες τώρα με την κρίση (γιατί και η δήλωση είναι του 2008, μην ξεχνιόμαστε!) εγώ θα βάλω το χέρι στην τσέπη μου λίγο πιο βαθιά να τους βοηθήσω! Αλίμονο, άλλωστε "ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως" κατά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (μάλλον ο κ. Καρατζαφέρης έχει διαφορετική άποψη!)

Είναι άνθρωποι κι αυτα...

Μια υπερπαραγωγή με όλες τις μεγάλες φωνές του 1985 (και του σήμερα!)... Παπακωνσταντίνου, Μητροπάνος, Μοσχολιού, Τουρνάς, Δούκισσα, Καλογιάννης, Πάριος, Τσανακλίδου, Χατζής και τόσοι άλλοι μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές τραγουδάνε για τα "άλλα" παιδιά αυτού του κόσμου. Τα τυφλά, τα πεινασμένα, τα παραπληγικά, τα άλαλα, τα ορφανεμένα, τα ζητιανάκια, τα ασθενικά, αυτά που σπάσαν, αυτά που ορίστηκαν από τα λάθη των γονιών τους, αυτά που μεγάλωσαν σε ιδρύματα... μιλάνε για όλα αυτά τα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου. Για όλα αυτά τα παιδιά που τους οδηγάει η ίδια μοίρα, ο ίδιος Θεός, για όλα αυτά τα παιδιά που έχουν το ίδιο αθώο χαμόγελο με του δικού σου παιδιού!
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για όλα αυτά τα παιδιά.. έτσι κι αλλιώς "όποια νά'ναι, όπως να'ναι αυτά είναι το αύριο που θα'ρθει."

Τα παιδιά που έχουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά (Ελένη Δήμου)
και βαδίζουν ψηλαφώντας είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χάρις Αλεξίου)
Και σε εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά (Ρόμπερτ Ουίλιαμς)
της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χάρης Βαρθακούρης)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Αλέκα Κανελίδου)
κι όμως σου χαμογελούνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Πασχάλης)
Μα και εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά (Βίκυ Μοσχολιού)
και στα χείλη σε κοιτάνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δημήτρης Μητροπάνος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που 'χουν κορμάκια γερασμένα σκελετά (Ελπίδα)
ντοκουμέντα του καιρού μας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δούκισσα)
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά (Γιώργος Πολυχρονιάδης)
μα τους σπάσαν τα κλωνάρια, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βλάσης Μπονάτσος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά των ιδρυμάτων τα αγριεμένα σαν θεριά (Αντώνης Καλογιάννης)
σε κλουβιά παραπτωμάτων είναι άνθρωποι και αυτά. (Μαρινέλλα)
Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά (Φίλιππας Νικολάου)
Ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χριστιάνα)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά τα ορφανεμένα σαν μοναχικά πουλιά (Τόλης Βοσκόπουλος)
που δεν βρήκανε κανένα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Άννα Βίσση)
Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει την ζωή (Γιάννης Πάριος)
όποια να 'ναι, όπως να 'ναι, είναι το αύριο που θα 'ρθει (Λίτσα Διαμάντη)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά (Δάκης)
από ανάγκη ποιός να ξέρει είναι άνθρωποι κι αυτά. (Μπέσυ Αργυράκη)
Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά (Τάνια Τσανακλίδου)
βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά. (Κώστας Τουρνάς)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Κώστας Χατζής+Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.

Τελικά που σου μέλει να βρίσκεσαι; Σε ποιον τόπο, σε ποια χώρα; Εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες; Εκεί που έμαθες κάθε γωνία και λακκούβα; Εκεί που είναι όλα γνώριμα κι οικία; Εκεί που το μάτι σου δεν χορταίνει τις ομορφιές;
Ή εκεί που η καρδιά σου μπορεί να δώσει και να λάβει αγάπη; Εκεί που η καρδιά σου δεν νιώθει μόνη; Εκεί που ο τόπος είναι ξένος μα τα πρόσωπα γύρω σου χαρίζουν χαμόγελα κι ασφάλεια;
Τελικά τι έχει περισσότερη σημασία... που ζείς ή με ποιον ζεις;

Στιγμές και εικόνες από την όμορφη Κεφαλλονιά

Στο καράβι από Κυλλήνη προς Κεφαλλονιά.
Λευκό, γαλάζιο και το νησί στο βάθος. Μια μικρή αξέχαστη στιγμούλα.

Πόρος, το μικρό γραφικό λιμανάκι με τα γαλαζοπράσινα νερά σε προϊδεάζει για την συνέχεια.
Το πρώτο μπάνιο στο Ιόνιο, με τον ήλιο να έχει ήδη αρχίσει να νανουρίζει τα πλάσματα της γης... Ξαπλώστρα στην ακροθαλασσιά, γαλαζοπράσινα νερά με μια ηρεμία και καθαρότητα καθησυχαστική και όλη την διάθεση να κακομάθεις τον εαυτό σου!!! (παραλία Λουρδάς)







Μπανάκι, καθαρά ρουχαλάκια, αρώματα και... Αργοστόλι by night!

Προσκύνημα στην Ι. Μονή του Αγ. Γερασιμου, όπου φυλάσσεται το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου, προστάτη της Κεφαλλονιάς. Στην είσοδο σε καλωσορίζει το πανέμορφο πλατάνι που φύτεψε ο ίδιος, αιώνες πριν!

Ο γνωστός πια Μύρτος... δυστυχώς γνωστός σε όλους!! Πολλοί Ιταλοί βρε παιδάκι μου, αφού αν ακούσεις ελληνικά σου 'ρχεται να σηκωθείς να φιλήσεις τον πατριώτη!!!






Άσος, ένα χωριουδάκι χτισμένο στην κυριολεξία σε μια λωρίδα γης... εκπληκτικό!

Και βέβαια, ανήμερα της Παναγίας βρέθηκα στην Παναγιά την Φιδούσα. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία αλλά είχα την χάρη να ακουμπήσω ένα φιδάκι Της ευλογημένο!

Αγάπη είναι...

Εδώ λοιπόν, στις διακοπές μου, με θέα την Ζάκυνθο και παρέα το Ιόνιο, έχοντας βέβαια και την πολυτέλεια να κάτσω απλά και να σκεφτώ, έπιασα ένα θέμα που λίγο-πολύ μας έχει απασχολήσει όλους αλλά και που ολοφάνερα θα μας απασχολεί γενικότερα!

Αγάπη λοιπόν...

Για την αγάπη έχουν ειπωθεί διάφορα από μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας μας προσπαθώντας να ορίσουν ή να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Παρακάτω είναι μόνο λίγα από αυτά:

Έχω ανακαλύψει το παράδοξο ότι αν (συνεχίζω να) αγαπάω (όλο και περισσότερο) μέχρι να πονέσω, τότε δεν υπάρχει πόνος, μονάχα περισσότερη αγάπη
Mother Teresa

Το μίσος παραλύει τη ζωή: η αγάπη την απελευθερώνει Το μίσος μπερδεύει τη ζωή: η αγάπη την εναρμονίζει. Το μίσος συσκοτίζει τη ζωή: Η αγάπη τη φωτίζει.
Dr. Martin Luther King, Jr.

Είναι η αγάπη και όχι η λογική που είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Thomas Mann

Η αγάπη τα απαιτεί όλα και έχει δικαίωμα σε όλα.
Beethoven

H αγάπη δεν αφορά δύο ανθρώπους που κοιτούν ο ένας τον άλλο, αλλά δύο ανθρώπους που μαζί κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Antoine de Saint-Exupιry

Μια λέξη μας απελευθερώνει από όλο το βάρος και τον πόνο της ζωής: αυτή λέξη είναι η αγάπη.
Σοφοκλής

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι σ' αγαπάνε, σ' αγαπάνε γι αυτό που είσαι, ή ακόμα καλύτερα, σε αγαπάνε παρ' ότι είσαι αυτός που είσαι.
Victor Hugo

Απόστολος Παύλος προς τους Κορινθίους (13ο κεφάλαιο της Α' επιστολής):
Η αγάπη πάντα ανέχεται. Η αγάπη πάντα υπομένει. Η αγάπη πάντα ελπίζει. Η αγάπη δεν χαίρει εις το κακό, συγχαίρει δε εις το καλό.
Και σε άλλο σημείο αναφέρει: Ύδατα πολλά δεν δύναται να σβήσουν την αγάπη. Η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος...

Αγάπη είναι ακόμα και αυτό που πολύ χαριτωμένα προσπάθησαν να περιγράψουν μικρά παιδιά:
'Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανητές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του'
Κάρολος, 5 ετών

'Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε'
Λευτέρης, 4 ετών

'Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις'
Πάνος, 7 ετών

'Αγάπη είναι όταν λες σ' ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα'
Τζένη, 8 ετών

'Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό'
Κλαίρη, 6 ετών

Θα προσπαθήσω να περιγράψω κι εγώ (χαριτωμένα ή όχι) πως νιώθω την αγάπη...
Αγάπη είναι να δέχεσαι με στοργή τα ελαττώματα του άλλου, να ποθείς την αναπνοή του, να ζεις από τα όνειρά του. Αγάπη είναι να καταφέρεις να μηδενίσεις το 'εγώ' σου και να του δώσεις όλο σου το 'είναι' χωρίς όρους και προϋποθέσεις Αγάπη είναι να κινείς γη κι ουρανό για μια μόνο στιγμούλα. Αγάπη είναι να παίρνεις δύναμη από τα λόγια του.
Αγάπη είναι η χαρά κι η λύπη μαζί, μπερδεμένα στο πιο γλυκό συναίσθημα.

Υ.Γ1 Δυστυχώς το δίκτυο εδώ δεν βοηθά καθόλου στο να ανεβάσω φωτογραφίες (ούτε αυτή με την θέα στη Ζάκυνθο!)... Η επόμενη ανάρτηση λοιπόν θα έχει μόνο φωτογραφίες από το νησί προς ένδειξη διαμαρτυρίας στα 3G δίκτυα!
Υ.Γ2 Χρόνια Πολλά!! Υγεία και χαρά πάντα στην ζωή μας! Αα... και αγάπη φυσικά!!

Καλό "δεκαπεντισμό"

1η Αυγούστου σήμερα. Ο μήνας των διακοπών, ο μήνας του καλοκαιριού, ο μήνας της ξεκούρασης, μα πάνω από όλα ο μήνας της Παναγίας. Γιορτάζουμε την Κοίμησή της στις 15 Αυγούστου μέσα από μια ταπεινή περίοδο νηστείας και παρακλήσεων.

Παναγία, η μάνα όλων – ορφανεμένων και μη, η ελπίδα των απελπισμένων κι η χαρά των πικραμένων. Παναγία, με την μεγαλύτερη αγκαλιά.
Παναγία… η Πλατυτέρα των Ουρανών.

Αυτόν τον μήνα, σε κάθε άκρη της Ελλάδας, γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου - κάθε μέρος με τον δικό του παραδοσιακό τρόπο και έθιμα. Αξιοζήλευτος κι ο τρόπος που τιμούν οι πιστοί την Παναγία στα Κύθηρα. Πρόσφατα έμαθα το τοπικό έθιμο του «δεκαπεντισμού» κατά το οποίο πολλοί πιστοί μένουν για 15 μέρες στα κελιά του μοναστηριού της Παναγιάς Μυρτιδιώτισσας, τιμώντας την Υπεραγία με νηστεία και παρακλήσεις μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο.
Τα ονόματα που έχουν δοθεί στην Παναγία, από καρδίας, αμέτρητα… Παναγιά η Ελεούσα, η Κυρία, η Μεγαλόχαρη, η Σωτήρα, η Βοήθεια, η Οδηγήτρια, η Φανερωμένη, Παναγιά η Θεοσκέπαστη, η Σπηλαιώτισσα, η Τρυπητή, η Πλατανιώτισσα, η Πορταϊτισσα, η Μυρτιδιώτισσα, η Φιδούσα, Παναγιά η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Μαλεβή, η Παραμυθία και τόσα άλλα ονόματα που σχετίζονται με τα θαύματά της, τον τόπο προέλευσης της εικόνας, τα χαρίσματά της, την μορφή της, κ.α.

Φέτος τον Δεκαπενταύγουστο θα βρίσκομαι στην Κεφαλονιά. Διάβασα λοιπόν τα παρακάτω και θεωρώ μεγάλη τύχη που, τελικά, θα βρίσκομαι φέτος εκεί.
«Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως.
Εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».
Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς , μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο , έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!
Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν…
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.
Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά, και την παραμονή της Κοιμήσεως αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.
Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα.
Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια. Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη.
Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το μέτρο.
Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.»

Σήμερα πήγα σε μια κηδεία. Ένας συνάδελφος τράκαρε – ναι, εν ώρα εργασίας – και τελικά εχθές, μετά από 2 εβδομάδες στον σιωπηλό κόσμο του κώματος, αφέθηκε…
Προσωπικά δεν τον ήξερα, ίσως να μην είχε τύχει και να τον δω αυτούς τους 4 μήνες που είμαι σε αυτήν την δουλειά, αλλά θεώρησα πως έπρεπε να πάω.
Δεν έχω να παρατηρήσω πολλά πράγματα για αυτή την μέρα.
Σε ένα τέτοιο χώρο, σε μια τέτοια στιγμή δεν μπορεί παρά να σε κυριεύσει η λύπη. Και όπως κοιτάω γύρω μου, βλέπω ανθρώπους, συναδέλφους να λυγίζουν κι όχι απαραίτητα για το 30χρονο συνάδελφο Ανδρέα. Όμως ο καθένας έχει την δική του θλίψη, τη δική του αγωνία, τον δικό του πόνο που γίνονται ακόμα πιο αβάσταχτα όταν βλέπεις την απαρηγόρητη μάνα να αποχαιρετά τον γιο της, τον ανήμπορο πατέρα να κλαίει με λυγμούς και την σοκαρισμένη αδελφή να τρέμει από τον πόνο. Σε μια τέτοιαν ώρα θυμάσαι την ματαιότητα των πραγμάτων, θυμάσαι την μικρότητά σου.
Μια τέτοιαν ώρα προσεύχεσαι στην σωτηρία της νεαρής ψυχής.
Μια τέτοιαν ώρα σκύβεις το κεφάλι και καταπίνεις και τον δικό σου πόνο...

Νέα εποχή προηγμένης... παρακολούθησης!

Το παρακάτω «ιδιαίτερα αντικειμενικό» άρθρο το διάβασα σήμερα στο περιοδικό Digital Life στο τεύχος 18 του Ιουνίου το οποίο συνόδευε την δωρεάν διανεμόμενη πολιτική εφημερίδα City Press. Διαβάζοντας τον τίτλο, την μικρή περιγραφή και την πρώτη παράγραφο του άρθρου, αν και εύκολα θα δήλωνα gadgetάκιας, έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Νομίζω ότι αυτό ξεπερνάει την ιδέα της διευκόλυνσης και εξυπηρέτησης μας μέσω της τεχνολογίας και των ψηφιακών υπηρεσιών και φτάνει χαλαρά στον ορισμό του φακελώματος, της ηλεκτρονικής παρακολούθησης και κατ’ επέκταση, γιατί όχι, της ηλεκτρονικής επιβράβευσης ή τιμωρίας «όπου θεωρηθεί απαραίτητο». Κι εμείς τι κάνουμε; Τίποτα! Όπως κάναμε με τους μισθούς, τα επιδόματα και όλα τα άλλα μέτρα που πάρθηκαν για την παράδοση της χώρας μας στο έλεος της ξένης κατοχής. Όπως κάναμε και με την διαγραφή της θρησκείας στις ταυτότητες. Όπως κάνουμε όταν πουλάνε τις εταιρείες του ελληνικού μας δημοσίου. Τελικά μας έχουν εκπαιδεύσει καλά…
Και μετά από την ταυτότητα με τα ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, φωτογραφία και δακτυλικά αποτυπώματα, τι ακολουθεί για καταγραφή; Ο τραπεζικός μας λογ/σμός; Οι τροφικές μας προτιμήσεις βάσει αυτών που ψωνίζουμε; Η υγεία μας βάσει των γιατρών που επισκεπτόμαστε; Οι διακοπές μας; Οι ασφάλειές μας; Όλα αυτά μάλλον και ακόμα παραπέρα. Χα! Προσωπικά δεδομένα σου λέει ο άλλος. Τι μας λες καλέ… που θες και να έχεις και προσωπικά δεδομένα!
Και ξαφνικά στο μυαλό μου έρχονται οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας με το σκανάρισμα των ματιών και τον εντοπισμό θέσης των πολιτών από τα μικροσκοπικά τσιπάκια στις κάρτες ή ακόμα και επάνω τους! Τις ταινίες που δείχνουν τα κομπιούτερ να αποφασίζουν τι επιτρέπετε να φάνε οι άνθρωποι ανάλογα με την καθημερινή ανάλυση των πρώτων πρωινών!! Χμμ… με λιιίγη μόνο φαντασία, για εκεί μας βλέπω!

Νέα ηλεκτρονική ταυτότητα: «Διαβατήριο» για τον ψηφιακό κόσμο
Ξέχασε όλα όσα ήξερες… Πολύ σύντομα, η ταυτότητά σου θα μοιάζει με την πιστωτική σου, καθώς σ’ ένα «έξυπνο» τσιπ θα ενσωματώνει όλα τα στοιχεία σου, όπως αριθμό δημοτολογίου, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κ.ά. Το τέλος της γραφειοκρατίας είναι κοντά ή μήπως είμαστε υπερβολικά αισιόδοξοι;

Αν μη τι άλλο, πρόκειται για ένα καλό νέο, απ’ αυτά που χαίρεσαι να διαβάζεις στις εφημερίδες και σε κάνουν να αισιοδοξείς για ένα μέλλον χωρίς ουρές σε δημόσιες υπηρεσίες, όπου, με μερικά κλικ, θα μπορείς να διεκπεραιώνεις πολλές από τις υποχρεώσεις σου ως πολίτης. (...) Πριν λίγες ημέρες, ανακοινώθηκε από επίσημα χείλη πως η Κάρτα του Πολίτη, η νέα «ηλεκτρονική ταυτότητα» αναμένεται να μπει στη ζωή μας το πρώτο εξάμηνο του 2011. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, τα προσεχή χρόνια να αντικαταστήσει εντελώς ακόμη και την κλασική αστυνομική ταυτότητα που όλοι έχουμε. Δεν είναι αυτός ένας λόγος για να αισιοδοξείς ότι η τεχνολογία μπορεί να κάνει τη ζωή σου καλύτερη;

(...) Η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, σε δηλώσεις της πριν λίγες μέρες μάλιστα, τη χαρακτήρισε ως «κάρτα ηλεκτρονικού ΚΕΠ» και πρόσθεσε ότι θα περιέχει «όλα εκείνα τα στοιχεία για να εξυπηρετείται πολύ γρήγορα ο πολίτης όταν πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο ή στο Κέντρο Υγείας όταν ολοκληρωθεί η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και να μην προβληματίζεται από τη γραφειοκρατία».

Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο πατήστε εδώ

Ευθύνες ή... κοπάνες;

Αποφάσεις παίρνουμε κάθε μέρα στην ζωή μας. Άλλες φορές αποφασίζουμε βάσει των συμβουλών της ανασφάλειας και άλλες βάσει των κλήσεων της καρδιάς. Άλλες αποφάσεις παίρνονται με γνώμονα την προσωπική μας ιδιοτέλεια και άλλες με γνώμονα το καλό των αγαπημένων μας. Άλλες αποφάσεις τις παίρνουμε στο λεπτό και άλλες μετά από βαθύ λογισμό. Το σίγουρο είναι πάντως πως έρχεται κάποια στιγμή, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο από το να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα (γραφικό αλλά σωστό!) και να αποφασίσουμε σοβαρά και ώριμα για την ζωή μας και ενίοτε για την ζωή των άλλων. Αλλιώς ποια η διαφορά του «σοβαρού» ενήλικου από τον ριψοκίνδυνο ανήλικο; Και τέλος πάντων, αυτή η παρατεταμένη εφηβεία πόσο κρατάει;!
Έρχεται λοιπόν η ώρα να αντιμετωπίσουμε τους φόβους και τις ανασφάλειες μας - χωρίς υποβολείς στα παρασκήνια, χωρίς γνώμες, προτάσεις και συμβουλές από φίλους και γνωστούς.
Κι έπειτα, όπως στηρίζουμε την πίστη μας, όπως στηρίζουμε την ψήφο, την ομάδα, την οικογένεια μας, όπως στηρίζουμε το δίκιο μας, τους φίλους και την γνώμη μας σε ένα τραπέζι συζητήσεων, έτσι πρέπει να στηρίζουμε την απόφαση που πήραμε, γιατί σ'αυτήν μπορεί να στηριχθεί η ζωή μας...

Πειρατές εξ ουρανού σε "ασφαλή" ύδατα!

Κι όταν μαζεύονται οι χώρες, όταν μαζεύονται περίπου 700 δυνατές ψυχές από διαφορετικά σημεία της γης για να δώσουν μια ελπίδα, μια βοήθεια στους αδύναμους αυτού του κόσμου, στους πεινασμένους, πονεμένους, τραυματισμένους, στους ακρωτηριασμένους αλλά πάνω από όλα στους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη την μεγαλοψυχία και ευαισθησία τους, τότε εμφανίζονται από αέρα και θάλασσα αυτοί που θεωρούν τον λαό τους ως "τον εκλεκτό του Θεού", και με όλη την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο που τους διακρίνει, επιτίθονται σαν μανιασμένοι πειρατές, να μαζέψουν λάφυρα και πλοία με ένα και μόνο σκοπό αλλά με οποιοδήποτε κόστος... να μην φτάσει τίποτα σε αυτούς που τα χρειάζονται. Να μην σηκώσουν κεφάλι εκείνοι. Να μην ξεχαστούν ούτε λεπτό και φανταστούν πως υπάρχει ελπίδα, πως υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που τους σκέφτεται και τους στηρίζει, όπως τελοσπάντων μπορεί. Να μην ζήσουν.
Ντροπή!
Μα μεγαλύτερη ντροπή για αυτούς που στηρίζουν αυτήν την επίθεση δικαιολογώντας αυτήν τους την αναισθησία με την δικαιολογία πως το πλοίο ήταν τουρκικό και πως με τους Τούρκους έχουμε διαφορές. Ναι κύριοι, έχουμε διαφορές, αλλά μην ξεχνιέστε... αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι πως είναι άνθρωποι, αυτό πια νομίζω πως είναι αυτονόητο!!! Και ξεκίνησαν κι εκείνοι, όπως κι εμείς - άνθρωποι όλοι - να βοηθήσουν ανήμπορους ανθρώπους! Ναι, μην ξεχνιέστε, κύριοι! Το επόμενο καράβι από το τουρκικό ήταν το ελληνικό...

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν

Που να σε κρύψω γιόκα μου,
να μην σε φτάνουν οι κακοί...

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν,
το φως να το σηκώσουν...



Βοήθα Παναγιά, τους γιους σου και τις κόρες

Παιδιά των δρόμων ή απλά παιδιά;

Πόσο αφύσικες εικόνες... 5χρονα παιδιά να καπνίζουν σαν 30άρηδες, να κρατάνε όπλα σαν κομάντο ειδικών δυνάμεων, 10χρονα να καπνίζουν ναρκωτικά σαν χρόνιοι ναρκομανείς, 6χρονα να χτίζουν μάντρες σαν έμπειροι οικοδόμοι, κοριτσάκια με γαλάζια φορέματα που αντί να χτίζουν κάστρα στην άμμο να κουβαλάνε φτυάρια πιο μεγάλα από το μπόι τους, μα πάνω απ' όλα παιδάκια ανυπεράσπιστα, πεινασμένα, πονεμένα. Κι όλα, αν κοιτάξουμε λίγο προσεχτικά, έχουν δυο κοινά... πρώτον, αυτά τα μάτια γεμάτα απόγνωση και απορία αν αυτή είναι η ζωή που τους μέλει και δεύτερον μια ζωή που δεν διαλέξανε αλλά φορτωθήκανε με ταπεινή υπακοή.
Και μην μου πείτε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι... σκεφτείτε το λίγο!

Με μάτια κλειστά και ανοιχτά

Ελλάδα…
Η αλήθεια είναι πως τελικά, όσο γυρίζω στα στενά, στις πόλεις, στα χωριά, στα βουνά, στις πεδιάδες και στις θάλασσες αυτής της χώρας τόσο με μαγεύουν τα χρώματα, οι μυρωδιές, ο ήλιος και το αεράκι της. Κι όσο κι αν κάποιοι την έχουν ξεγραμμένη, κι όσο κι αν κάποιοι την σαμποτάρουν, κι όσο κι αν κάποιοι θέλουν οτιδήποτε παρά το καλό της, τόσο συνειδητοποιώ τον πλούτο της. Μια ημερήσια βόλτα στα κοντινά, μικρά χωριουδάκια της Αττικής και βλέπεις, νιώθεις, μυρίζεις, γεύεσαι την ζωή, τα χρώματα, και τις αισθήσεις που σου χαρίζει απλόχερα η χώρα τούτη.
Κλείσε τα μάτια… νιώσε τον ήλιο, άκου τα φύλλα πως σε χαιρετάνε με το γλυκό αεράκι και μύρισε τις δάφνες και το δεντρολίβανο που σε κυκλώνουν παιχνιδιάρικα. Χάζεψε τα σύννεφα και ονειρέψου στον ζωντανό λαβύρινθο των χρωμάτων. Μην ανοίγεις τα μάτια… χόρεψε ρυθμικά με τους χρυσούς κυματισμούς των σταχυών και παίξε σκάκι στην καλοφτιαγμένη σκακιέρα της γης.
Απόλαυσε την ζωή, την απλότητα και το μεγαλείο αυτού του τόπου... Άνοιξε τα μάτια και κοίτα γύρω σου!

Όταν λέει κάποιος "Για μια ανθρώπινη κοινωνία", τι ακριβώς εννοεί;!

Η αλήθεια είναι πως δεν θα πω κάτι καινούριο… άλλα βλέποντας όλα όσο γίνονται τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα, μου επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά ο λόγος και το κίνητρο, για τα οποία η κυβέρνηση παίζει όλο αυτό τα παιχνιδάκι. Η εξουσία, αυτή η ξεμυαλίστρα δυνατότητα δηλαδή που έχει κάποιος να επιβάλλει τη θέλησή του σε άλλους καθώς και να ελέγχει ή να υπαγορεύει τις ενέργειες του λαού του και το χρήμα, αυτά τα χρωματιστά υπερτιμημένα χαρτάκια που βάζουν την ζωή σου σε λειτουργία, είτε χαμηλόστροφη (όπως των χαμηλοσυνταξιούχων) είτε υψηλόστροφη (όπως των μεγαλομετόχων την Φιλοθέης). Πόσο κρίμα είναι αυτή η χώρα να μην μπορέσει να ορθοποδήσει ποτέ. Τι κρίμα αυτή η χώρα να μην μπορέσει ποτέ να αποδείξει την αξία της. Και τι κρίμα οι πολίτες (οι περισσότεροι τουλάχιστον) αυτής της χώρας να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι!
Τα νέα μέτρα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (ΠΑνελλαδική ΣΟκαριστική Κοροϊδία) έχουν μάλλον 2 κυρίως στόχους… Να πληρώσει ο καημένος μεροκαματιάρης, χαμηλόμισθος και χαμηλοσυνταξιούχος της "ανθρώπινης κοινωνίας" μας από το υστέρημα του τα καλοφάγοτα των λαμόγιων και δεύτερον να μας μουδιάσουν τόσο πολύ ώστε μέχρι να καταλάβουμε τι έγινε, να τα έχουμε καταπιεί – ΚΑΙ ΑΥΤΑ!
Τελικά, πρέπει να δώσουμε συγχαρητήρια στις πρώην και νυν κυβερνήσεις για τα φοβερά αποτελέσματα της πολύχρονης εκπαίδευσης που μας παρείχαν με περίσσιο ζήλο! Τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματά της. Τώρα, που αυτά τα μέτρα μόνο στην ταλαιπωρία και την μιζέρια μπορούν να μας οδηγήσουν, απογοητευμένη ακούω ανθρώπους, οι οποίοι στα νιάτα τους κατέβηκαν στους δρόμους για να κερδίσουν αυτόν τον 13ο και 14ο μισθό, να συμφωνούν με μια λογική χαλαρής δημοκρατίας, στην κατάργησή τους. Τώρα, που ενώ θα έπρεπε να πάρουμε όλοι από μια πέτρα στο χέρι και να δείξουμε με δύναμη και πάθος την αντίρρηση και αντίδρασή μας, κανονίζουμε ημερήσιες εκδρομές και ηλιόλουστα καφεδάκια ενόψει Πρωτομαγιάς μιας και η φτώχεια θέλει καλοπέραση, όπως πολύ καλά έχουμε εμπεδώσει…
Μπράβο σε αυτούς, τους άριστους πολιτικούς/εκπαιδευτικούς μας, μπράβο σε μας, τους αξιέπαινους μαθητές τους, τι να πω… κι εγώ ακόμα μουδιασμένη είμαι!

Μελέτη... μικρής κληρονομιάς

Το Τζιμπουτί με επίσημη ονομασία "Τζαμχουρί(γ)ια Τζιμπουτί" είναι σήμερα μια ανεξάρτητη παράλια χώρα στην ανατολική Αφρική με έκταση μόλις 23km² και πληθυσμό 516.055. Είναι η πρώην Γαλλική Σομαλία που ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος στις 27 Ιουνίου του 1977.




Συνορεύει με την Αιθιοπία και την Ερυθραία προς βορρά και με τη Σομαλία νοτιοανατολικά. Το υπόλοιπο της χώρας βρέχεται από την Ερυθρά θάλασσα παρά τον κόλπο του Άντεν. Στην απέναντι πλευρά της θάλασσας, και σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την ακτή του Τζιμπουτί, βρίσκεται η Υεμένη, στην Αραβική Χερσόνησο. Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Τζιμπουτί και η μεγαλύτερη πόλη της Δημοκρατίας του Τζιμπουτί. Η θέση της είναι σε χερσόνησο που χωρίζει τον Κόλπο του Άντεν από το Κόλπο της Τατζουρά. Συνδέεται σιδηροδρομικώς με την Αντίς Αμπέμπα και αποτελεί νευραλγικό λιμάνι. Η Πόλη του Τζιμπουτί φημίζεται για τις παραλίες της και έχει ως αξιοθέατα την Κεντρική αγορά, το εθνικό στάδιο, το Προεδρικό Μέγαρο και το Τζαμί Χαμουλί.



Το Σεπτέμβριο του 2008 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο χορήγησε δάνειο ύψους 14 εκατομ. ευρώ προς την αφρικανική χώρα, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που της δημιουργήθηκαν από τις αυξανόμενες τιμές των τροφίμων και του πετρελαίου.



Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 43,37 χρόνια (41,89 χρόνια οι άνδρες και 44,89 οι γυναίκες).


Αυτές είναι μερικές βασικές πληροφορίες για μια χώρα που φιλοξένησε για λίγα χρόνια ανθρώπους από τους οποίους προέρχομαι... τις μισές ρίζες μου. Εύχομαι η επόμενη έρευνα για την μικρή μου αυτή κληρονομιά να γίνει από κοντά, στους δρόμους και στις παραλίες του ζεστού Τζιμπουτί, της ανατολικής Αφρικής.

Η ζωή ένα παιχνίδι... παίξε και χαμογέλα!

"Smile, without a reason why
Love, as if you were a child,
Smile, no matter what they tell you
Don't listen to a word they say
Cause life is beautiful that way...."



Κάποιος μου είπε πως μόνοι μας ορίζουμε την ζωή μας, τον κόσμο μας, την πραγματικότητά μας. Μόνοι μας διαλέγουμε τι θα αντικρίζουμε κάθε μέρα, τις ασχήμιες ή τις ομορφιές της ζωής. Κάποιος μου είπε κάποτε, πως μόνοι μας φτιάχνουμε την καθημερινότητά μας... Εγώ, λοιπόν, διαλέγω να χαμογελάω ακόμα και χωρίς ιδιαίτερο λόγο, διαλέγω να αγαπώ σαν παιδί, καθαρά και δυνατά, διαλέγω να βλέπω πάντα την ημέρα ηλιόλουστη και διαλέγω να παίξω την ζωή σαν το πιο ευχάριστο παιχνίδι... γιατί η ζωή είναι πιο ωραία έτσι!
Αυτή είναι η καθημερινότητά μου...

Χριστός Ανέστη!

Μεγάλη Εβδομάδα. Κλίμα κατανυκτικό, διάθεση μουντή, στιγμές συγκινητικές. Πόσο διαφορετικό είναι το Πάσχα μέσα από την Εκκλησία… κι αν προσπαθήσεις λίγο παραπάνω και συγκεντρωθείς στα τροπάρια, στα Ευαγγέλια και στις προσευχές, ανοίγει η καρδιά και νιώθεις τον Χριστό γύρω σου, μέσα σου. Όλα τα λόγια Του, όλα τα πάθη Του ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια της ψυχής σου. Πόση συγκίνηση η περιφορά του Εσταυρωμένου μέσα στην Εκκλησία, υπό το αμυδρό φως των κεριών στον Εσπερινό της Μ. Πέμπτης. Ο στολισμός του Επιταφίου στο κατανυκτικό κλίμα του Μοναστηριού, εμπειρία αξέχαστη. Και οι κρυφές, βαθιές προσευχές και ικεσίες προς Αυτόν που βρίσκεται πάνω στο Σταυρό, στολισμένο με 2 στεφάνια και μερικά λουλούδια, τόσο δυνατές που σιγοπέφτουν δάκρυα απ’ τα μάτια. Και τι χαρά, τι ελπίδα, το Μ. Σάββατο το βράδυ, καθώς τραγουδάμε όλοι μαζί το «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασιν, ζωήν χαρισάμενος…».
Κι έχοντας περάσει από μια Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, με πόση χαρά ξυπνάς την Κυριακή του Πάσχα. Πόσους και πόσους λόγους έχεις για να γλεντήσεις! Την Ανάσταση, την αιώνια ζωή που μας χαρίστηκε, το έλεος, την ελπίδα και από την άλλη την παρέα, τις μουσικές και τα καλαμπούρια, τα έθιμα, το αρνί στην σούβλα, τα τσουρέκια και τα κόκκινα αβγά. Μια μέρα όλο χαρά!

Εύχομαι ειρήνη στις καρδιές όλων μας… Χρόνια πολλά!

Η φωτογραφία του Εσταυρωμένου είναι από το site http://www.orthphoto.net/
Η δεύτερη φωτογραφία είναι από το φετινό Πάσχα μου!

Το μπλε μιας πόλης

Οι Αθηναίοι, έχουμε την ατυχία να ζούμε σε μια γκρίζα πόλη με τεράστια κτίρια, πολύ τσιμέντο και ιδιαίτερα μεγάλη έλλειψη χρωματικών αντιθέσεων, ορίζοντα και κάτι που να μας θυμίζει πώς ήταν ετούτος ο τόπος πριν την ανελέητη κακομεταχείρισή του από εμας τους ίδιους.


Κάθε φορά, όμως, που κοιτάω ψηλά, μπορώ και αντικρίζω έναν ουρανό με τα πιο καλαίσθητα χρωματικά παιχνίδια της φύσης. Τα σύννεφα, με τις παιχνιδιάρικες ακτίνες του ήλιου ή τις δεκάδες αποχρώσεις ενός ηλιοβασιλέματος...


Και την ίδια στιγμή, μπορεί να γυρίσεις το κεφάλι σου, ας πούμε σε μια ηλιόλουστη Κυριακάτικη βόλτα και να βρεθείς ξαφνικά σε ένα γραφικό ψαροχώρι ή στο λιμανάκι κάποιου νησιού ή σε κάποια φιλόξενα βραχάκια χαζεύοντας το πέλαγος ή ακόμα και σε μια αλμυρή ακροθαλασσιά να σε καλεί να βουτήξεις. Και μετά να συνειδητοποιήσεις ότι στην πραγματικότητα δεν βρίσκεσαι παρά στην Πειραϊκή, στην Καστέλλα ή στην πλατεία Αλεξάνδρας… δυο βήματα μακρία από το σπίτι σου!

Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά... γιατί σε όποια πόλη κι αν βρεθούμε, σε όποιο χωριό, σε όποιο νησί, το μπλε της Ελλάδας, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας αυτής της χώρας, είναι πάντα αφοπλιστικά σαγηνευτικό...

Όλες τις φωτογραφίες τις έχω τραβήξει από Αθήνα και Πειραιά... δεν είμαστε κι άσχημα και μεις οι "πρωτευουσιάνοι"!!

Περί αγάπης... λίγα λόγια

Η αγάπη, λένε, αν δεν μοιράζεται γίνεται βάσανο. Αν την αγάπη την κρατάς μέσα σου γίνεται μαχαίρι και σου καρφώνει την καρδιά. Αν νιώσεις την αγάπη, παραδέξου το… πες το! Πες το στον άντρα σου, την γυναίκα σου, φώναξε το στα παιδιά σου, τους γονείς σου, τους φίλους σου, τα αδέλφια σου! Όλοι θέλουμε να αγαπήσουμε και όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε. Και, πολύ περισσότερο, θέλουμε να το ξέρουμε.



Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ο χρόνος, το 'χουμε μάθει καλά, δεν γυρνάει πίσω... Γιατί, λοιπόν, αφήνουμε τις μέρες να περνάνε χωρίς να δείχνουμε την αγάπη μας; Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν χωρίς να ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν;

Απορία

Όλοι αυτοί με τις κουκούλες και τα κράνη, όλοι αυτοί οι αντιεξουσιαστές, οι υπέρμαχοι της αταξικής κοινωνίας, οι ανυπάκουοι οποιασδήποτε πολιτικής δράσης αυτής της χώρας, όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν την αντικρατική βία με όραμα την κοινωνική επανάσταση, όλοι αυτοί με λίγα λόγια που βγαίνουν στους δρόμους και σπάνε τα μαγαζιά και τα αμάξια των καημένων και αμέτοχων «υποστηριχτών του συστήματος», όλοι αυτοί που κάνουν κατάληψη σε δημόσια κτίρια καίγοντας και καταστρέφοντάς τα κατά την έξοδό τους, όλοι αυτοί οι εξοργισμένοι γνωστοί-άγνωστοι που καταστρέφουν ότι βρεθεί μπροστά τους για ψύλλου πήδημα τώρα στο κανονικό «πήδημα» αυτού του οικονομικού πορνό που μας αποφασίσανε, που είναι όλοι τους;;;

Άνοιξη είναι...

Άνοιξη είναι το κάθε επιπλέον λεπτό δύσης ηλίου στο μικρό ημερολόγιο της κουζίνας




Άνοιξη είναι οι αμυγδαλιές στην άκρη των πεζοδρομίων






Άνοιξη είναι η φευγαλέα μυρωδιά της μπουγάδας καθώς ανεβαίνεις το στενό


Άνοιξη είναι οι μαργαρίτες στο ξεχασμένο χωμάτινο κομμάτι του πεζοδρομίου




Άνοιξη είναι μια παπαρούνα ανάμεσα στους θάμνους κάπου στον Λυκαβητό





Άνοιξη είναι το δειλό χαμόγελο σου την ώρα που βγαίνεις από την πόρτα της δουλειάς




Άνοιξη είναι η ελαφριά ζακέτα που βγάζεις από την ντουλάπα

Άνοιξη είναι η μυρωδιά της θάλασσας που φέρνει ο νότιος άνεμος στο Φάληρο


Άνοιξη είναι ο Ρενουάρ των 4 εποχών με καβαλέτο την Ελλάδα




Άνοιξη είναι να χαζεύεις το ψιλοβρόχι της Κυριακής με φόντο τον ήλιο κάτω από τη σκεπή ενός καφέ


Άνοιξη είναι να κοιτάς ανάσκελα τα δέντρα ξαπλωμένος στο γκαζόν



Άνοιξη είναι το μπέρδεμα των χρωμάτων στον πιο καλαίσθητο καμβά





Άνοιξη είναι ό,τι αγγίζει την καρδιά του καθενός...

Α-μπε-μπα-μπλομ!

Παιχνίδι, εξ ορισμού, είναι μια δραστηριότητα με ψυχαγωγικό, διασκεδαστικό ή/και παιδαγωγικό χαρακτήρα. Αλλά καλέ, τι κακό μας βρήκε με αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Αυτά σε γεμίζουν υποχρεώσεις και άγχη! Και από την άλλη το θεωρείς σαν κοινωνική εκδήλωση, σαν να πηγαίνεις για καφεδάκι με φίλους και να περνάς καλά! Παιχνίδια που φτιάχνεις φάρμες, καλλιεργείς τα χωράφια σου, σπέρνεις, θερίζεις, ταΐζεις ζώα, παιχνίδια που φτιάχνεις ένα θαλάσσιο κόσμο ή μια πόλη γεμάτη εστιατόρια και καφέ. Παιχνίδια σαν μια μεγάλη αρένα που κάθε ένας «αρπάζει» και «ελευθερώνει» κάποιον στον βωμό του εικονικού φλερτ και ρομαντισμού, του ηλεκτρονικού χιούμορ και βέβαια του e-χρήματος!
-Στις παρά τέταρτο ελευθερώνομαι. Πρέπει να μπω να δω σε ποιανού χέρια έπεσα!
Αυτά ακούω και προσπαθεί ο εγκέφαλός μου να επεξεργαστεί το μήνυμα που έλαβε… από πού ελευθερώνεται; Ποιος την κρατάει; Που θα μπει; Μα σε ποιανού χέρια πέφτει;! Βλέπει το γεμάτο απορία βλέμμα μου και λέει κάπως κοροϊδευτικά…
-Αρένα; Facebook;
-Α, λέω μην έχοντας καταλάβει και πολλά ακόμα, γνωρίζοντας όμως τουλάχιστον το facebook.
-Ένα παιχνίδι είναι, συνεχίζει. Σε αρπάζουν, σε αφήνουν και μετά σε αρπάζει άλλος, αρπάζεις κι εσύ…
-Α, ξαναλέω, γιατί;
-Τι γιατί παιδί μου; Παιχνίδι είναι!
-Και γιατί αγχώνεσαι καλέ; Αφού παιχνίδι είναι!
-Βγάζεις και λεφτά! απαντάει γεμάτη ενθουσιασμό. Έχω 562 δις ευρώ!!
Και κάπου εκεί με πιάνουν τα γέλια!! Μα καλά, είναι δυνατόν να αγχώνεσαι, να κρατάς ώρα λες και θα πάρεις φάρμακο ή να κάνεις σαν παλαβός να βρεις σύνδεση με τον υπόλοιπο διαδικτυακό κόσμο για ένα νούμερο στο πάνω μέρος μιας οθόνης με μεγάλα μπλε γράμματα το οποίο δεν σου προσφέρει τίποτα παρά λίγο ακόμα άγχος στην ήδη πιεσμένη καθημερινότητά σου; Κι όμως!
Και δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω! Κάποια στιγμή ένιωσα κι εγώ μια περήφανη αγρότισσα με την ολόδικιά μου φάρμα, χωράφια, αγελάδες και κοτούλες… Έπρεπε, λοιπόν, να μπαίνω κάθε μέρα, μπορεί και 2 φορές την μέρα για να φροντίζω τα ζωντανά και τα σπαρτά μου! Άγχος… εκεί που δεν είχαμε πρόβλημα βάλαμε και δερβέναγα το Farmville! Όχι άλλο! Αν δεν απατώμαι, αυτή την στιγμή η φάρμα μου πρέπει να είναι γεμάτη ζιζάνια και αλεπούδες. Και σαφώς, δεν με ενδιαφέρει!! Προτιμώ να πάω για έναν καφέ με φίλους παρά να δημιουργήσω έναν πλασματικό κόσμο με ψεύτικες υποχρεώσεις και απολαβές αλλά με πολύ πραγματικό άγχος και στρες. Προτιμώ να διαβάσω ένα βιβλίο ή να δω μια ωραία εκπομπή από το να νιώσω δισεκατομμυριούχος με φαντεζί ευρώ στην οθόνη. Προτιμώ να ακούσω λίγο μουσική ή μια ομιλία που θα χαλαρώσει την ψυχή μου από το να τσιτώσω με εικονικούς γείτονες και e-κοινωνικές eκδηλώσεις!
Τέτοια παιχνίδια εξάρτησης και άγχους ξεφεύγουν από τον ορισμό και τον χαρακτήρα του παιχνιδιού όπως το έμαθα σαν παιδί… να μου λείπουν!!

Στο 9:44, η Ελλάδα όπως κάποτε υπήρξε

"Είδα μια άλλη Ελλάδα, όχι σαν την σημερινή, ψόφια... Ζωντανή Ελλάδα, μεγάλη Ελλάδα..."
"...είδα μια στιγμή τον Έλληνα διαφορετικό... τον είδα έτοιμο να κάνει μεγάλα κατορθώματα..."



Και ρωτάω... πότε ο Έλληνας από γίγαντας έγινε νάνος; Πού ακριβώς έχασε αυτή την ικανότητα για μεγάλα κατορθώματα;
Πότε σταμάτησαν οι Έλληνες να τραγουδάν όλοι μαζί;
"Κι εσύ λαέ βασανισμένε μην ξεχνάς..." μην ξεχνάς όλα αυτά που μπορείς να κάνεις

Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου

Η ιστορία δεν είναι αληθινή… Δεν θα μπορούσε όμως;
Πόσα παιδιά υποφέρουν, έχουν υποφέρει και θα υποφέρουν από την δική μας αδιαφορία, φιλοδοξία και εγωισμό; Τα παιδιά δεν υποφέρουν μόνο από τις δικές μας λάθος επιλογές, υποφέρουν και από την δική μας απουσία. Όταν μας καλούν και δεν τα ακούμε. Όταν μας φωνάζουν με ένα βλέμμα, με ένα ψίθυρο κι εμείς κοιτάμε αλλού. Όχι κατά λάθος αλλά γιατί μας βολεύει, γιατί είναι πιο εύκολο. Σε όλο τον κόσμο πυροβολούνται καθημερινά παιδάκια. Δεν πυροβολούνται απαραίτητα στο κεφάλι ή το σώμα, αλλά στην ψυχή και τα όνειρα.
Μια στιγμή είναι αρκετή για να ορίσουμε το μέλλον ενός παιδιού... και δυστυχώς είναι στο χέρι μας!

Χρόνια μας Πολλά

Μεγάλη γιορτή σήμερα! Δεν είναι Πάσχα, Χριστούγεννα ή της Παναγίας. Όχι, δεν είναι μόνο αυτές οι μεγάλες μας γιορτές…
Κυριακή του Ασώτου υιού. Γιορτάζει ο αμαρτωλός… άρα γιορτάζουμε όλοι μας!
Γιορτάζει όμως και ο κάθε ταπεινωμένος, συντετριμμένος και εξουθενωμένος υιός που γύρισε στο σπίτι του ζητώντας με ντροπή συγχώρεση και αγάπη. Η παραδοχή και αποδοχή της ενοχής αλλά και η ειλικρινή μετάνοια, η εξομολόγηση, η επανόρθωση και η επιστροφή στο σπίτι μας είναι ο μόνος τρόπος να ανακουφίσουμε την ψυχή μας.
«Πάτερ, ήμαρτον» είπε ο Άσωτος υιός και αμέσως ο Πατέρας είπε «Ἐνδύσατε αὐτόν τήν στολήν τήν πρώτην»! «Ὁ υἱός μου οὗτος… ἀνέζησε». Ξαναβρήκε τη ζωή!
Σήμερα στην εκκλησία ο ιερέας ευχόταν Χρόνια Πολλά σε όλο τον αμαρτωλό λαό της ενορίας. Ευχήθηκε Χρόνια Πολλά και στον εαυτό του γνωρίζοντας την απλή, αμαρτωλή, ανθρώπινη φύση του... Παραδοχή, αποδοχή και καθημερινή προσπάθεια.

Παίζουμε με τις λέξεις;

Λέξεις... Όλη η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με τις λέξεις. Λέμε καλημέρα το πρωί, καληνύχτα πριν παραδοθούμε στον κόσμο των ονείρων και όλο το ενδιάμεσο διάστημα χρησιμοποιούμε περίπου 2500 λέξεις για να επικοινωνήσουμε με τον υπόλοιπο κόσμο. Άσε που μερικές φορές μιλάμε και δυνατά με τον εαυτό μας! Αν προσθέσουμε και τις λέξεις που χρησιμοποιούμε όταν απλά σκεφτόμαστε σιωπηλά καταλαβαίνουμε ότι η ζωή μας κινείται κι ολοκληρώνεται μέσα από χιλιάδες λέξεις που είτε τις κρατάμε για εμάς είτε τις ξεφουρνίζουμε αριστερά και δεξιά σε φίλους, οικογένεια, γνωστούς, περαστικούς, συνεργάτες, πωλητές και όπου αλλού μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε "συναλλαγή" μεταξύ δύο ανθρώπων. Πόσο, όμως, σκεφτόμαστε αυτά που λέμε; Πόσο χρόνο δίνουμε για να σκεφτούμε αυτό που θα πούμε, πριν το πούμε; Γιατί γνωστό πια είναι ότι ο τρόπος που μιλάμε επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, άρα τον τρόπο που αισθανόμαστε άρα τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Αν μιλάμε με αρνητικό λόγο, πχ. δεν, αλλά, μην, πρέπει, όχι κτλ. τότε κατ' επέκταση η συμπεριφορά μας γίνεται αρνητική. Πέραν όμως του γεγονότος αυτού, οι λέξεις μας, ο λόγος μας μπορεί να επηρεάσει συναισθηματικά και τον συνομιλητή μας. Και ξεκινώντας από το γεγονός ότι μπορεί απλά να χαλάσουμε την διάθεση κάποιου, υπάρχει περίπτωση να καταλήξουμε στο σημείο της φραστικής κακοποίησης ενός ατόμου.
Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λέει ο λαός μας... και πόσο δίκιο έχουν! Η λεκτική κακοποίηση θεωρείται ως το βασικότερο είδος της ψυχολογικής κακοποίησης που μπορεί να ασκεί κάποιος συνειδητά ή ασυνείδητα. Το αν θα έχει το καθοριστικό και καταστρεπτικό αποτέλεσμα στην ψυχολογία κάποιου εξαρτάται από την εσωτερική δύναμη, πίστη και αυτοπεποίθηση καθώς και από τον ευρύτερο περίγυρο και την στήριξη που έχει το άτομο. Αν όμως μιλάμε για ένα άτομο με χαμηλή αυτοπεποίθηση και πίστη τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά για την ψυχολογία του. Μεταξύ άλλων, παρουσιάζει χαμηλή αυτοεκτίμηση, παθητική ή απόμακρη στάση, μελαγχολικές και καταθλιπτικές τάσεις, απουσία δημιουργικότητας και ενθουσιασμού, αρνητική αντίληψη και εξαρτητικές σχέσεις. Σκεφτείτε όλα αυτά στην πλέον ευαίσθητη και εύθραυστη ψυχολογία των παιδιών. Παιδιών που περιμένουν στήριξη κι αγάπη από την οικογένειά τους, φροντίδα και ζεστασιά από τους πιο κοντινούς του ανθρώπους αλλά αντίθετα λαμβάνουν απόρριψη, ταπείνωση, απομόνωση, αδιαφορία και κατακρεουργισμό της συναισθηματικής τους ανάπτυξης και προσωπικότητας.
Άσχετα όμως με το αν είσαι παιδί ή ενήλικας η λεκτική κακοποίηση είναι γεγονός. Και πριν αναρωτηθούμε αν έχουμε ποτέ πέσει θύματα τέτοιου είδους ψυχολογικής βίας καλό είναι να αναρωτηθούμε αν έχουμε ποτέ - ηθελημένα ή μη - κακομεταχειριστεί κάποιον άλλο με τα δικά μας λόγια. Ίσως τον μικρό μας αδελφό, το παιδί μας, τον ηλικιωμένο γονιό μας, τον συνάδελφο, τον φίλο, τον συμμαθητή ή την σχέση μας;
Και γνωρίζοντας την δύναμη των λέξεων, γιατί από την άλλη να μην προσπαθούμε να στηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε συναισθηματικά, τουλάχιστον τους ανθρώπους που αγαπάμε; Μια απλή, καλή κουβέντα μπορεί πραγματικά να κάνει την διαφορά...
Όταν ξέρουμε, λοιπόν,ότι αυτά που θα πούμε μπορούν να κάνουν κάποιο καλό ή κακό στην ζωή κάποιου, τι θα προτιμήσουμε;
Τι θα διαλέξουμε να πούμε σήμερα;