Παναγία, η μάνα όλων – ορφανεμένων και μη, η ελπίδα των απελπισμένων κι η χαρά των πικραμένων. Παναγία, με την μεγαλύτερη αγκαλιά.Παναγία… η Πλατυτέρα των Ουρανών.
Αυτόν τον μήνα, σε κάθε άκρη της Ελλάδας, γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου - κάθε μέρος με τον δικό του παραδοσιακό τρόπο και έθιμα. Αξιοζήλευτος κι ο τρόπος που τιμούν οι πιστοί την Παναγία στα Κύθηρα. Πρόσφατα έμαθα το τοπικό έθιμο του «δεκαπεντισμού» κατά το οποίο πολλοί πιστοί μένουν για 15 μέρες στα κελιά του μοναστηριού της Παναγιάς Μυρτιδιώτισσας, τιμώντας την Υπεραγία με νηστεία και παρακλήσεις μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο.
Τα ονόματα που έχουν δοθεί στην Παναγία, από καρδίας, αμέτρητα… Παναγιά η Ελεούσα, η Κυρία, η Μεγαλόχαρη, η Σωτήρα, η Βοήθεια, η Οδηγήτρια, η Φανερωμένη, Παναγιά η Θεοσκέπαστη, η Σπηλαιώτισσα, η Τρυπητή, η Πλατανιώτισσα, η Πορταϊτισσα, η Μυρτιδιώτισσα, η Φιδούσα, Παναγιά η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Μαλεβή, η Παραμυθία και τόσα άλλα ονόματα που σχετίζονται με τα θαύματά της, τον τόπο προέλευσης της εικόνας, τα χαρίσματά της, την μορφή της, κ.α.
Φέτος τον Δεκαπενταύγουστο θα βρίσκομαι στην Κεφαλονιά. Διάβασα λοιπόν τα παρακάτω και θεωρώ μεγάλη τύχη που, τελικά, θα βρίσκομαι φέτος εκεί.
«Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως.
Εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».
Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς , μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο , έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!
Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν…
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.
Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά, και την παραμονή της Κοιμήσεως αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.
Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα.
Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια. Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη.
Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το μέτρο.
Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.»
Να μια σπουδαία ευκαρία για προσευχή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυκαιρία για προσευχή μας δίνεται κάθε βράδυ... ίσως τώρα είναι μια ευκαιρία ταπείνωσης μπροστά στην αγνότητα και την αγάπη της.
ΑπάντησηΔιαγραφή