Πειρατές εξ ουρανού σε "ασφαλή" ύδατα!

Κι όταν μαζεύονται οι χώρες, όταν μαζεύονται περίπου 700 δυνατές ψυχές από διαφορετικά σημεία της γης για να δώσουν μια ελπίδα, μια βοήθεια στους αδύναμους αυτού του κόσμου, στους πεινασμένους, πονεμένους, τραυματισμένους, στους ακρωτηριασμένους αλλά πάνω από όλα στους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη την μεγαλοψυχία και ευαισθησία τους, τότε εμφανίζονται από αέρα και θάλασσα αυτοί που θεωρούν τον λαό τους ως "τον εκλεκτό του Θεού", και με όλη την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο που τους διακρίνει, επιτίθονται σαν μανιασμένοι πειρατές, να μαζέψουν λάφυρα και πλοία με ένα και μόνο σκοπό αλλά με οποιοδήποτε κόστος... να μην φτάσει τίποτα σε αυτούς που τα χρειάζονται. Να μην σηκώσουν κεφάλι εκείνοι. Να μην ξεχαστούν ούτε λεπτό και φανταστούν πως υπάρχει ελπίδα, πως υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που τους σκέφτεται και τους στηρίζει, όπως τελοσπάντων μπορεί. Να μην ζήσουν.
Ντροπή!
Μα μεγαλύτερη ντροπή για αυτούς που στηρίζουν αυτήν την επίθεση δικαιολογώντας αυτήν τους την αναισθησία με την δικαιολογία πως το πλοίο ήταν τουρκικό και πως με τους Τούρκους έχουμε διαφορές. Ναι κύριοι, έχουμε διαφορές, αλλά μην ξεχνιέστε... αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι πως είναι άνθρωποι, αυτό πια νομίζω πως είναι αυτονόητο!!! Και ξεκίνησαν κι εκείνοι, όπως κι εμείς - άνθρωποι όλοι - να βοηθήσουν ανήμπορους ανθρώπους! Ναι, μην ξεχνιέστε, κύριοι! Το επόμενο καράβι από το τουρκικό ήταν το ελληνικό...