Κλείσε τα μάτια σου για δυο λεπτά και σκέψου μια λέξη μόνο… ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ.

Προσπάθησε να περιγράψεις τις εικόνες και τα χρώματα που βλέπεις στα μάτια σου, τις μυρωδιές που φτάνουν στην μύτη σου, τις θερμοκρασίες και την υγρασία που νιώθει το κορμί σου, το πρόσωπό σου.

Εγώ, αυτό ακριβώς θα κάνω για να καλωσορίσω την νέα εποχή που μπαίνει δειλά, προσκεκλημένη ή μη, στη ζωή μου.  

Κλείνω, λοιπόν, τα μάτια και γεμίζει το μυαλό μου με βαθύ κόκκινο, με έντονο πορτοκαλί, με ένα εκθαμβωτικό κίτρινο καθώς περνάει ο ζεστός ήλιος μέσα από τα φυλλώματα, που έκαναν το κύκλο τους και παραχωρούν την σειρά τους στα επόμενα, τα νέα, τα πράσινα φύλλα της επόμενης άνοιξης.  

Βλέπω την ομίχλη που αγκαλιάζει τους κορμούς των δέντρων και ξαποσταίνει στους δρόμους. Την νιώθω στα χέρια μου, στο πρόσωπό μου, μια σιωπηλή υγρασία να με αγκαλιάζει ολόκληρη. Την νιώθω στα ρουθούνια μου, στα πνευμόνια μου, μια μυρωδιά νωπή, μια μυρωδιά βρεγμένου φύλλου, μια γνώριμη μυρωδιά που με γεμίζει ασφάλεια, ελπίδα και χαρά. Την χαρά για το νέο ξεκίνημα, την νέα χρονιά (κατάλοιπο των σχολικών χρόνων!), την ελπίδα για την δημιουργία και την επιτυχία. Μα πάνω από όλα με γεμίζει με την σιγουριά πως ό,τι κι αν γίνεται στον κόσμο, όσες συντάξεις και μισθοί κοπούν, όσα χρέη κουρευτούν, όσα εργατικά δικαιώματα παραβιαστούν, πως όσες τρόικες και μνημόνια υπογραφούν, η ζωή δεν σταματάει! Μπορεί να αλλάζει, είτε λίγο είτε πολύ, μπορεί να γίνεται πιο εύκολη ή πιο δύσκολη αλλά έχω την σιγουριά πως, Θεού θέλοντος, πάντα θα ξημερώνει, πάντα τα φύλλα των δέντρων θα χρωματίζουν τον καμβά της φθινοπωρινής μας μέρας, πάντα θα αλλάζουν οι εποχές και πάντα θα έχουμε γλυκές, αλμυρές ή νωπές μυρωδιές να μας ταξιδεύουν!

Καλό, χρωματιστό και μυρωδάτο φθινόπωρο!  

Με σύνεση και υπευθυνότητα!

Βραδινές κουβεντούλες

Μια κουβεντούλα με έναν άνθρωπο που αγαπάς, παρέα με λίγο γλυκό κρασί και διάθεση για δόσιμο, μπορεί να οδηγήσει σε μικρές ή μεγάλες αλήθειες, σε παραδοχές και αποδοχές συναισθημάτων, σε δηλώσεις πίστεων, φόβων και ελπίδων.

Μια κουβεντούλα από το πουθενά, με ριγμένους τους τοίχους προστασίας της καρδιάς και του μυαλού, μπορεί να σε κάνει να  ανακαλύψεις την συντροφιά στον πόνο σου, την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, το ίδιο παραμύθι με άλλα λόγια, άλλα σχόλια, άλλες υπερβολές, άλλες αλήθειες, ίδιο τέλος.

Μια κουβεντούλα που οι λέξεις δεν βγαίνουν από τα στόμα, αλλά ως δια μαγείας από την καρδιά, σε κάνει να συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος δεν κλείνει μια πληγή. Ο χρόνος απλά σε μαθαίνει να ζεις με την πληγή σου και να καταχωνιάσεις τον πόνο της στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια του μυαλού σου.

Μα, σαν θυμηθείς και νιώσεις, μια κουβεντούλα καρδιά με καρδιά, είναι το βάλσαμο που μπορείς να ρίξεις στην πληγή σου για να ηρεμήσει και να την καταχωνιάσεις ξανά...        

Παιδεραστές της Ελλάδος, το κράτος πρόνοιας κοντά σας!

Αυτή είναι η Ελληνική «δημοκρατία» μας, η μεγάλη απελευθέρωση των ιδεών και των δικαιωμάτων. Και αυτή είναι η μόνη χώρα που οι φίλοι παιδεραστών, τσογαδόρων, κλεπτομανών, οι φίλοι των επιδειξιομανών, των πυρομανών και των σαδομαζοχιστών κάνουν καριέρα υπουργού και επιβραβεύουν τα «φυσιολογικά» φιλαράκια τους με ποσοστό αναπηρίας ως και 35%, με μειώσεις σε λογαριασμούς της ΔΕΗ και σε εισιτήρια ΜΜΜ. Καλέ γιατί, κύριοι υπουργοί, δεν τους κόβεται και κάνα επίδομα, τα καημένα, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην κοινωνία αν δεν βάλουν ένα αλσάκι να μπουρλωτιάσει, αν δεν δείξουν τα «κάλλη» τους σε ανυποψίαστες περαστικές και αν δεν «παρα-νταντέψουν» στα γόνατα τους 5χρονα και 6χρονα;;;;;;;;  Με ποια λογική, κύριοι υπουργοί, θεωρείτε όλα τα ανώμαλα καθάρματα που κυκλοφορούν ελεύθεροι ως ανάπηρους και δεν τους κλείνετε στην φυλακή ή σε κάποιο ίδρυμα;

Ας το βάλουμε λίγο σε εικόνες αυτό που κάνατε… Πάει να πάρει ο παιδεραστής βεβαίωση παιδεραστίας από τον ψυχολόγο/ψυχίατρο, μετά βουρ στο ΙΚΑ να υποβάλει τα χαρτιά του για να βγάλει το ποσοστό αναπηρίας του και μετά γυρνάει ανενόχλητος στο σπιτάκι του για να σκεφτεί το επόμενό του θύμα. Αυτό κάνατε! Μα καλά, δεν σκεφτήκατε ποτέ ότι το επόμενο θύμα μπορεί να είναι η κόρη σας ή ο ανιψιός σας; Ή έχετε την ησυχία σας αφού τα παιδιά σας κυκλοφορούν με 3 μπράβους το καθένα; Αλλά σκεφτείτε, μια στιγμή μονάχα, το ενδεχόμενο να μην είστε πάντα υπουργοί, να μην έχετε πάντα μπράβους…  και τώρα σκεφτείτε τα παιδιά σας!

Συμβουλή: κύριοι υπουργοί, δεν πάτε να κάνετε κανένα εξορκισμό, που έχει μπει ο διάολος μέσα σας και δεν ξέρετε τι κάνετε;

Καλά Χριστούγεννα!

Τριγωνάκια, τριγωνάκια, τριγωνάκια και παιδικές φωνούλες παντού! Παιδάκια μοναχούλια (τα θαρραλέα!), παιδάκια με τα αδελφάκια τους, με τους φίλους, με τις μαμάδες (από μακριά), με τα τριγωνάκια ανά χείρας και τις γλυκές φωνούλες να ρωτάνε με μια χαρούμενη τσαχπινιά «να τα πούμε;» Ένα έθιμο παραμελημένο, σνομπαρισμένο και «πασέ», ένα έθιμο για το οποίο ανυπομονούσαν οι δικές μας γενιές, ξαναγεννήθηκε αυτήν την παραμονή Χριστουγέννων στις γειτονιές, στα μαγαζιά και στους δρόμους της Αθήνας! Να είναι η κρίση που έριξε τα παιδιά στο «γιορτινό μεροκάματο»; Να είναι μια γενικότερη επιστροφή στις παραδόσεις και τα έθιμά μας; Να είναι το πλησίασμα του κόσμου στον Χριστό και στην ιαματική Του ελπίδα;  Ό,τι και να είναι, είναι όμορφο! Ας μην ξεχνάμε τα παραδοσιακά μας έθιμα, ας μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε. 

Χριστός εγεννήθη! Χαρά στον κόσμο! 

Αναπολώντας...

Έχουμε μπει στον Δεκέμβρη και μερικά χρόνια πριν, θα μέτραγα ήδη τις ημέρες ανάποδα! Θυμάμαι αυτήν την ανυπόμονη προσμονή και ταξιδεύω ξαφνικά πίσω σε εκείνες τις ημέρες… Θυμάμαι πάλι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο και να σε περικυκλώνει αυτή η τόσο γνώριμη, αξέχαστη και γλυκιά μυρωδιά του φρεσκοψημένων μελομακάρονων. Θυμάμαι την γιαγιά με τις φίλες της, γύρω από το κόκκινο τραπέζι, να ζυμώνουν, να φουρνίζουν, να ξεφουρνίζουν, να μελώνουν και να καρυδώνουν ταψιά και ταψιά με τα πιο καλοσχηματισμένα μελομακάρονα. Θυμάμαι και την επομένη, με την εξίσου γνώριμη μυρωδιά των κουραμπιέδων. Με την γιαγιά και τις φίλες της σε ένα σύννεφο άχνης ζάχαρης και το άρωμα του φρέσκου βουτύρου να κάνει ακόμα βόλτες σε όλα τα δωμάτια. Θυμάμαι τα γέλια τους, τα καλαμπούρια τους, τις συμβουλές συνταγών, τα χαζοκουτσομπολιά και τις κουβέντες αλληλο-υποστήριξης της «ακαταλαβίστικης» συμπεριφοράς των ανήσυχων εφήβων εγγονών τους! Θυμάμαι το ξεθάψιμο του μικρού μου τριγώνου και τις πρόβες για τα κάλαντα. Θυμάμαι το στόλισμα του δέντρου με την πιο δημιουργική (και τρομακτική πολλές φορές) φαντασία και τους επαίνους της γιαγιάς για το «ομορφότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου». Θυμάμαι το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, που πάντα ξεκίναγε κάπως έτσι:
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

φέτος δεν ήμουν πολύ καλή αλλά βέβαια αυτό το ξέρεις ήδη.

Παρ' όλα αυτά φέτος θα ήθελα…

και ξεκίναγε μια μικρή λίστα με όσα είχα ανάγκη, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά ήθελα, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά καλό θα ήταν να έχω κτλ κτλ. Θυμάμαι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο κάθε μέρα και να μετράς τα δώρα, ξανά και ξανά, μήπως ανακαλύψεις κάποιο καινούριο. Και μετά η ίδια και η ίδια ερώτηση μέχρι να ακούσεις το πολυπόθητο «ναι»: «Μπορούμε να ανοίξουμε τα δώρα σήμερα; Σε παρακαλώωω». Θυμάμαι, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, την αγωνία που έχεις αν θα αρέσει το δώρο που αγόρασες το οποίο σου πήρε τουλάχιστον 2 μέρες να το σκεφτείς και άλλες 2 μέρες να το ψάξεις! Και βέβαια, ανήμερα τα Χριστούγεννα, θυμάμαι το άνοιγμα των δώρων, όλοι μαζί μπροστά από το δέντρο, τα γέλια, τον ενθουσιασμό και την χαρά να κάνει αντίλαλο με την ανεμελιά.

Μετά, η καθιερωμένη συγκέντρωση με το υπόλοιπο σόι. Θυμάμαι το στρώσιμο του τραπεζιού που επιμελούμασταν όλες οι «γυναίκες», τις σοβαρές κουβέντες των αντρών στο σαλόνι, την ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει εορταστικά τραγούδια και το μεγάλο φαγοπότι με την υπογραφή κορυφαίων σεφ, όπως η γιαγιά! Θυμάμαι την σούπα αυγολέμονο για αρχή, τη γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρι για κυρίως, τις πατάτες στον φούρνο, τα τυριά κι τις σαλάτες, τη σπανακόπιτα και βέβαια τα επιμελώς καλοψημένα μελομακάρονα και κουραμπιέδες της γιαγιάς μαζί με τον καφέ «των μεγάλων».

Όλα όσα θυμάμαι από τα παιδικά μου Χριστούγεννα συνοψίζονται κυρίως σε μυρωδιές και οικογένεια. Σε ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο με καλούδια, γεμάτο με θείους και ξαδέλφια, με γιαγιά και παππού και θυμάμαι να ήμασταν όλοι και καθένας μας ξεχωριστά, ως δια μαγείας, το κέντρο του μικρού μας κόσμου.

Αχ, καλοκαιράκι!

Τι ωραίο το καλοκαιράκι... Μπάνια, θάλασσα, ήλιος, φίλοι, καφεδάκια και ποτάκια by the sea, θερινά σινεμά, μυρωδιές βασιλικού και γιασεμιού. Αισθήματα ανοιχτά, χαρούμενα, ζεστά. Λες και ο ήλιος καταφέρνει να μπει βαθιά στις καρδιές μας τούτο τον καιρό και να λιώσει ό,τι κρύο, κουκουλωμένο και απόμακρο κουβαλάμε από τον χειμώνα. Μια γλυκιά υγρασία κολλάει πάνω μας αυτά τα ζεστά καλοκαιρινά βραδάκια χαλαρώνοντας όλες μας τις αισθήσεις, ρίχνοντας τους τοίχους και τις άμυνες τις καρδιάς μας.
Τι ωραίο το καλοκαιράκι… με μυρωδιές και εικόνες να ξυπνάνε αναμνήσεις εφηβικές, παιδικές, μοναδικές. Το τζιτζίκι μέσα στην ησυχία του μεσημεριού να σου θυμίζει τα Μίκυ Μάους που διάβαζες μικρός γιατί δεν ήθελες να κοιμηθείς. Το ψυγείο της ΕΒΓΑ που παίρνει το μάτι σου φευγαλέα έξω από ένα ψιλικατζίδικο να σου θυμίζει τα απογευματινά παγωτά, κεράσματα της γιαγιάς. Ο βασιλικός στην γωνιά του μπαλκονιού να σου θυμίζει τις γλάστρες πάνω στα ασβεστωμένα πεζοδρόμια του επαρχιακού δρόμου. Και οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα χρώματα αρχίζουν να ξεχειλίζουν… ο καλαμποκάς τα απογεύματα στην περατζάδα, το ψαροχώρι στην πίσω πλευρά του βουνού, η ΜΥΡΤΩ με άρωμα λεμόνι, τα δεκανίκια του παππού πλάι στην καρέκλα, τα λευκά τσοκαράκια, οι καμπάνες να σημαίνουν την κάθε ώρα, η καινούρια φούστα για την ημέρα της Παναγίας, τα μισοφτιαγμένα κάστρα στην άμμο, 2 χρυσόψαρα αγορασμένα από το πανηγύρι του χωριού, το άρωμα του πεύκου, οι βουτιές από τον μόλο, τα οικογενειακά πρωινά ξυπνήματα, μια φέτα καρπούζι στο χέρι και ότι άλλο έχει χαραχθεί στο μυαλό - όπως φαίνεται για πάντα!
Πόσο εύκολα γυρνάς πίσω σε αξέχαστα καλοκαίρια. Πόσο εύκολα εύχεσαι να ξαναγινόσουν παιδί για λίγο. Κι αφού δεν μπορώ να παρακαλέσω τον Θεό να με ξανακάνει παιδί, μπορώ να Τον ευχαριστήσω που με άφησε να μαζέψω τόσες γλυκές αναμνήσεις…

Αγανακτισμένοι... ραντεβού στο Σύνταγμα!

Μερικές εικόνες και λίγα από τα "λόγια" που ακούγονται στο Σύνταγμα, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη και όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας που υπάρχουν αγανακτισμένοι και αποφασισμένοι... Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα

Κλέφτες! Κλέφτες! Κλέφτες!

ΕΕΕ, ΟΟΟ, πάρτε το μνημόνιο και φύγετ' από δω. ΟΥΣΤ!

Να τος, να τος, ο πρωθυπουργός!

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73'

Κι ας βρέχει, κι ας βρέχει, ο Έλληνας αντέχει!


Αν έχετε τιμή, αν έχετε πατρίδα, ανάποδα ανάποδα γυρίστε την ασπίδα!

Εμπρός εμπρός, ξυπνάει ο λαός!

Και μερικές φωτογραφίες που μιλάνε από μόνες τους...

Και τέλος ας μην ξεχνάμε για πιο λόγο είμαστε εκεί...
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Μάνα

Μάνα πες στα παιδιά σου
ότι έμειναν μόνα τους απόψε.
Μη στρώσεις τραπέζι, ο πατέρας δε γύρισε ακόμη.
Εσύ που ετοίμασες τόσα καλά και οι δουλειές δεν πήγαν κι άσχημα σήμερα,
πρέπει να ξεκουραστείς.

Κάθισε στην πολυθρόνα της γιαγιάς κι άναψε τα κεριά.
Στέγνωσε το λαρύγγι σου, ζάρωσαν τα χέρια σου,
απόψε σαν να γέρασες δέκα χρόνια μου φαίνεται.
Ήλθε ο πατέρας, νομίζω, ή μήπως είναι οι φωνές
του χθεσινού περπατήματος στην ξύλινη σκάλα,
που ψυχομαχούν, είναι;

Μάνα, τα παιδιά σου σ' αγαπούν δε στο είπαν ποτέ
μα σαν έπιαναν το ψωμί το μεσημέρι,
ήταν για χίλια σ' αγαπώ το χαμογελαστό τους πρόσωπο.
Είναι κι ο πατέρας στο τραπέζι,
σ' αγαπάει, μόνο που δεν στο λέει.
Άλλωστε τι σημασία έχουν δυο λέξεις σκόρπιες,
δίχως γεύση στον ήχο;
Έτσι έλεγε πάντα και θύμωνες κι έκλαιγες
αν και κουνούσες καταφατικά το κεφάλι.

Μάνα, ποιος σε πίκρανε και μαζεύεις το κορμί σου;
Πρέπει να είσαι περήφανη γι' αυτό.
Μ' αυτό μας γέννησες και τον Χριστό μ' αυτό Τον γέννησες.
Απόψε που σε χάνουμε ευχήθηκα να μας ξαναγεννούσες
και κάθε πνοή της ζωής μας σ' αγαπώ να σου φωνάζαμε.

Βόηθα Θεέ μου

Δεν είναι trailer καινούριας ταινίας, δεν είναι σκηνές που θα δούμε σε μια γιγαντοοθόνη στα προσεχώς μιας κωμωδίας... Δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα που ζουν άνθρωποι που μέχρι πριν την 11η Μαρτίου ζούσαν ανυποψίαστοι τις ζωές τους. Πήγαιναν στις δουλειές τους, πήγαιναν για ψώνια, σχολείο, μαγείρεμα, κούρεμα, παιχνίδι, διάβασμα, βόλτες και γενικά έκαναν ό,τι κάνουμε όλοι... Μέχρι εκείνη την μέρα. Και τώρα - όσοι σώθηκαν- προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τα συντρίμμια, μέσα από την απώλεια, τον χαμό, τον πόνο και τον φόβο. Κατεβάζουν το κεφάλι και (υποθέτω) προσεύχονται να σωθούν κι απ' τα χειρότερα... από τα μολυσμένα με πυρηνικά γάλατα, από το μολυσμένο με πυρηνικά νερό, από τον μολυσμένο με πυρηνικά αέρα, από την μολυσμένη με πυρηνικά αβέβαιη καθημερινότητά τους.
Ας προσευχηθούμε κι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά, να βρουν την δύναμη να ζήσουν, να βρουν την δύναμη να ξαναρχίσουν, μα ας προσευχηθούμε κυρίως να τους βοηθήσει ο Θεός...

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, μαζί με άλλα 3 μέλη της περιβαλλοντολογικής οργάνωσης που ανήκε, μάζεψε λεφτά και ταξίδεψε από το Βανκούβερ στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να παρευρεθεί στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον. Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, αντί να βλέπει φανατικά τηλεόραση και να μπαίνει στο facebook, βρήκε το θάρρος να καταθέσει τις σκέψεις της, τους φόβους της και τις αιτήσεις της μπροστά σε πολιτικούς, δημοσιογράφους κι επιχειρηματίες. Μίλησε για την τρύπα του όζοντος, τα αφανισμένα δάση, τα εξαφανισμένα ή υπό εξαφάνιση ζώα. Μίλησε για τα χημικά στον αέρα που αναπνέει και την φτώχεια των δύσμοιρων χωρών. Για όλα αυτά μίλησε το 1992. Θα μπορούσε όμως να είναι μια ομιλία του Ιανουαρίου 2011. Γιατί όχι μόνο δεν κλείστηκαν οι τρύπες του όζοντος, όχι μόνο δεν αναδασώθηκαν οι κατεστραμμένες περιοχές, όχι μόνο δεν άλλαξε η τύχη των τριτοκοσμικών χωρών αλλά αντιθέτως μάλιστα... Η σημερινή πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από ότι ήταν πριν από 18 χρόνια!
Και η αλήθεια είναι πως αδιαφορώ για τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τους ακτιβιστές και τους λοιπούς που εν ονόματι της Γης γεμίζουν τις τσέπες τους λεφτά ή οδηγούν αφελείς σε ένα νεοταξικό κίνημα ιδιαίτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι πως αυτό το κοριτσάκι έχει δίκιο... που θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πόσο πολύ ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην στενάχωρη πραγματικότητα της φτώχειας και της αρρώστιας των διπλανών χωρών; Μα πόση υποκρισία και απληστία θα αντέξει ακόμα αυτός ο κόσμος;

Χρέη σαν τον χρόνο!

Κάντε κλικ στην φωτογραφία για λεπτομέρειες!

Αυτό είναι το παγκόσμιο «ρολόι των χρεών» (στις 19 Δεκεμβρίου 2010 και ώρα Ελλάδος 2:07πμ) φτιαγμένο από την επιστημονική ομάδα του περιοδικού The Economist. Το ρολόι δείχνει το χρέος σε δολάρια όλων των κυβερνήσεων (ή σχεδόν όλων) σε πραγματικό χρόνο! Και φαίνεται πως κάθε δευτερόλεπτο κάποιος στον κόσμο παίρνει κι ένα δάνειο! Απίστευτο!
Σαφώς και έχει την Ελλάδα σαν παράδειγμα προς απομίμηση λέγοντας πως όσο πιο μεγάλο το κυβερνητικό χρέος τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να πέσει κάποια χώρα σε οικονομική κρίση. Και πως, όσο μεγαλύτερο το χρέος τόσο μεγαλύτερη η κυβερνητική παρέμβαση, άρα τόσο μεγαλύτερες και οι φορολογίες κ.τ.λ.
Βάζοντας, όμως, 3 τυχαίες χώρες (η Ελλάδα όχι και τόσο τυχαία!) στην εφαρμογή σύγκρισης που διαθέτει το site η Ελλάδα φαίνεται να έχει την καλύτερη μοίρα αν υπολογίσουμε την ποσοστιαία ετήσια αλλαγή του οικονομικού χρέους! Ε, δικαιολογημένα δεν θα ρωτήσω λοιπόν… οι άλλες δύο χώρες (Ιταλία και Γερμανία) γιατί δεν έχουν πέσει σε βαθιά οικονομική κρίση όπως εμείς; Οι άλλες δύο χώρες, γιατί δεν ζητάνε βοήθεια από ΔΝΤούδες και άλλους καμπόσους; Εκτός από το μικρό συγκριτικά χρέος μας, μήπως έχουμε και κάτι άλλο που θέλουν; Και τελικά, αυτό το κάτι ποιος αποφασίζει αν θα το παραδώσουμε ή όχι και γιατί δεν ρώτησε κανέναν μας; Τι να πω!

Το ρολόι σε πραγματικό χρόνο

http://www.economist.com/content/global_debt_clock

Η Πέμπτη Εντολή…

«Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.»
Σίγουρα δεν εννοείται μόνο ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα αλλά αν δεν μπορείς να τιμήσεις τους ανθρώπους που σε έφεραν στην ζωή, πως θα τιμήσεις, πως θα σεβαστείς, πως θα αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου; Πως θα τιμήσεις και θα αγαπήσεις τον Θεό σου;

Και μπορώ με άνεση να πω πως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μητέρα, τη μάνα, τη μαμά! «Σαν τη μάνα δεν γίνεται, σαν τη μάνα δεν υπάρχει».



Την αγάπη της μάνας δεν θα την βρεις αλλού… αυτό και μόνο αξίζει όλο σου το σεβασμό, όλη σου την ευγνωμοσύνη και την πιο δυνατή σου αγάπη. Αγάπη δοσμένη με χαρά, δοσμένη με τον απαιτούμενο σεβασμό, δοσμένη με κάθε τιμή που επιβάλει ο ρόλος της στην ζωή σου.
«Και όταν θα έρθει η ώρα και άλλο δεν θα ζει αν δεν έχεις κάνει το χρέος σου θα καίγεται η ψυχή σου» μας τραγουδούν οι Πόντιοι και πίστεψέ με, έτσι είναι…

Μικρό θαύμα...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι…

Ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα.
Λόγια γεμάτα νόημα που αγγίζουν όλες τις μοναχικές καρδιές αλλά ακόμα και τις πιο σκληρές.
Ερμηνεία και μουσική εκπληκτικές που ξεκινούν να κυκλοφορούν στις φλέβες σου και καταλήγουν με μια ήρεμη ένταση να ανατριχιάζουν το κορμί.

Ποιος αλήθεια δεν έχει νιώσει ποτέ μόνος; Ποιος, έστω και για μια στιγμή δεν έχει νιώσει την απελπισία να πνίγει τα πνευμόνια του; Ποιος δεν έχει τρομάξει στην φευγαλέα σκέψη της απομόνωσης; Έστω και για λίγο, μονάχα για ένα λεπτό όλοι - μα όλοι μας - έχουμε βιώσει τι θα πει μοναξιά. Άλλοι τρομοκρατήθηκαν και απελπίστηκαν, άλλοι πάλι προσπάθησαν να παλέψουν μαζί της αλλά πάντα στο τέλος η μοναξιά καταφέρνει να λυγίσει και τους βράχους.
Όλοι λοιπόν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψάχνουμε να βρούμε την καλύτερη συντροφιά, την συντροφιά εκείνη που θα μας γεμίσει χαρά, αγάπη, σιγουριά. Σιγουριά για το τώρα, σιγουριά για το μέλλον, σιγουριά για την ασταμάτητη παρουσία της. Κι αγάπη φιλική, αδελφική, ερωτική, συντροφική. Αγάπη ανεξίτηλη, αγάπη δυνατή, αγάπη αμετάβλητη, αγάπη καθαρή - με αποδείξεις ή χωρίς.
Μια τέτοια αγάπη γνώρισα. Με μια σιγουριά όχι μόνο για το τώρα και μέλλον, αλλά με μια σιγουριά μέχρι και «εις τους αιώνας των αιώνων». Η μόνη περίπτωση να την χάσεις, η άρνηση να την δεχτείς. Ευτυχώς, την γνώρισα στα 32 μου χρόνια. Όχι πολύ νωρίς αλλά σίγουρα όχι πολύ αργά. Μου φανερώθηκε τότε που θα μπορούσα να την δεχτώ, να την εκτιμήσω, να την καλλιεργήσω. Μου φανερώθηκε όταν, αμίλητη και σκυφτή σε μια θάλασσα από κόσμο, ένιωσα πιο μόνη από ποτέ. Κι όλα αυτά επειδή για μια στιγμούλα μοναχά κοίταξα ψηλά.
«Εὐχαριστῶ σοι» γιατί υπάρχεις.


(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε μια παραλία του Ατλαντικού Ωκεανού, στο Long Beach, New York)

Τελικά, όσο κι αν αγαπάς ένα τόπο, όσο όμορφος κι αν είναι, όσες αγαπημένες συνήθειες και μέρη έχεις αυτό που σε κρατά κάπου είναι η αγάπη. Είναι τα συναισθήματα και η συντροφικότητα.

Ας μην γελιόμαστε… οι άνθρωποι είναι αυτοί που γεμίζουν την καρδιά σου με χαρά, αυτοί που σε κάνουν να ανθίζεις!
Είμαστε γεννημένοι για να δίνουμε και να δεχόμαστε αγάπη... αν με ρωτούσαν θα έλεγα με σιγουριά πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!

Μετά την πρώτη μου επίσκεψη στην εκκλησία εδώ, στην Νέα Υόρκη, μπήκα στο site της εκκλησίας να δω αν έχουν φωτογραφίες. Μέσα σε όλα λοιπόν που είδα στο site τους είδα και το εξής καλό…
How much should I give?
Your pledge is whatever you decide it to be. The proportion of your income you give to your Church depends upon:
How much you love Christ and His Church.
Your personal awareness of the needs of the Church and of the importance of the Church's role in the world today.
Your willingness to sacrifice.
Your recognition that regular and sacrificial giving to your Church is a measure of your personal gratitude toward God.
Με λίγα λόγια η παράγραφος στο site της εκκλησίας που εκκλησιάστηκα σήμερα λέει πως μέχρι τέλος Οκτωβρίου (το λέει σε άλλο σημείο του site) πρέπει να δώσεις μια «υπόσχεση» χρηματική που θα αφορά το επόμενο ημερολογιακό έτος και θα εξοφληθεί είτε εβδομαδιαίως είτε μηνιαίως, είτε ετησίως... διαλέγεις και παίρνεις!
Αυτή η «υπόσχεση» που θα δώσεις θα πρέπει να βασιστεί στο πόσο αγαπάς τον Χριστό και την εκκλησία του (και να είναι ανάλογη!), στην κατανόηση των αναγκών της εκκλησίας και του ρόλου της στον κόσμο, στην θέληση που έχεις για να θυσιάζεις και φυσικά στην κατανόηση του ότι το πόσο θα δώσεις για την εκκλησία θα δείξει στον Θεό την ευγνωμοσύνη σου προς Αυτόν!!
Τι να πω… εγώ αλλιώς είχα στο μυαλό μου αυτήν την παραδοχή και απόδειξη αγάπης προς Αυτόν. Και δεν λέω όχι στην θυσία και την ελεημοσύνη αλλά αυτό το παραμύθι, το ότι πρέπει να θυσιάσω για να δώσω στην εκκλησία - για να δει ο Κύριος πόσο τον αγαπάω - είναι τραβηγμένο και ξενερωτικό θα τολμήσω να πω! Και φυσικά, το ότι ζητάει το «δίκαιο» κομμάτι της πίτας σου εις το όνομα του Ιησού Χριστού (το 20% αναφέρει σε άλλο σημείο!) για την οποία δούλεψες σκληρά όλο το χρόνο, είναι απλά ξεκαρδιστικό! (St. Paul also needs your "fair share" of your financial resources. The burden of giving is on all of us. Only by pledging a percentage of our annual income can St. Paul grow in ministry and spread the Good News of Jesus Christ.)

Αυτό μου κάνει περισσότερο για μια αίρεση τέτοιου τύπου -->
παρά για την Ορθόδοξη Εκκλησία που ξέρω!

Εγώ αλλιώς την έμαθα την εκκλησία στην Ελλάδα… εδώ στις Αμερικές έχουμε συνδρομές και «υποσχέσεις».
Μα καλά… σε εκκλησία μπήκα ή σε γυμναστήριο??

Το σημείο του site περί «υποσχέσεων»: http://www.stpaulhempstead.org/index.cfm?page=Stewardship_FAQs

Τι έγινε ρε παιδια;;!!

Τα "πόθεν έσχες" των πολιτικών τα είδατε; Τα είδατε!

Χιλιάδες ευρά, σπίτια, αυτοκίνητα, σκάφη, οικόπεδα, αγροτεμάχια, καταθέσεις, ομόλογα, εταιρείες, πισίνες κτλ., κτλ.

Ο κος. "Σκανδαλοφέρης" όμως ΄παίρνει όλα τα πρωτεία και θα σας τα παραθέσω με λεπτομέρειες (Αα, και μην ξεχνιόμαστε... αυτά είναι τα δηλωμένα!)

Ο Πρόεδρος λοιπόν του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, υπεύθυνα, με το χέρι στην καρδιά και γνωρίζοντας τις κυρώσεις που προβλέπονται από της διατάξεις της παρ. 6 του άρθρου 22 του Ν. 1599/1986, δηλώνει 21 ακίνητα (στα 22 καίγεται ή παίζουμε 31;;) εκ των οποίων τα επτά στο όνομα της συζύγου του (να μην το εξασφαλίσει το κορίτσι;). Επίσης δηλώνει υπό ανέγερση ακίνητο (α, για τριανταμία μας βλέπω!) στην οδό Ήρας 16 στο Π. Φάληρο, σε (ιδιόκτητο φυσικά) οικόπεδο που κληρονόμησε το 1978.
Από παλαιά (τι εννοεί από παλιά; με τον πλούσιο μισθό του ραδιοφωνικού παραγωγού στα 15 του;;) διαθέτει διαμέρισμα 144 τ.μ. στο Π. Φάληρο, διαμέρισμα 83 τ.μ. στην Αθήνα, οικία 135 τ.μ. στην Κερατέα, βοσκότοπο 8,5 στρ. (ορίστε;;!) στην Αρκαδία, οικία 291 τ.μ. σε οικόπεδο 7,5 στρ. με πισίνα στις Λιβανάτες Φθιώτιδας, τρία διαμερίσματα στην Καλλιθέα, 73, 82 και 172 τ.μ., ένα πάρκινγκ στην Καλλιθέα, 95τ.μ. και 25 τ.μ. ένα διαμέρισμα, οικόπεδο 250 τ.μ. στην Αρκαδία, βοσκότοποι 2 στρ. (πληρώνεται σε ευρώ ή σε προβατάκια άραγε;;) στο Σοφικό και 393τ.μ. στους Αδάμες Κηφισιάς (το 25%).
Η σύζυγός του (γιατί κι αυτή έχει ψυχή!) δηλώνει διαμέρισμα 60 τ.μ. στ Μάτι, το 1/6 οικίας στο Λιτόχωρο 120 τ.μ. και το 1/6 βοσκότοπου 13 στρ. (άσε θα υπολογίσω εγώ... χμ, 2,1 στρ.) επίσης στο Λιτόχωρο. Επίσης, διαμέρισμα στην Καλλιθέα, 68 τ.μ. και δύο καταστήματα στην ίδια περιοχή από 65 τ.μ. έκαστο καθώς και διαμέρισμα 58 τ.μ. στην Αθήνα.
Καταθέσεις δήλωσε ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ στην Εθνική 40.771 ευρώ. Επίσης η σύζυγός του κατέχει το 50% λογαριασμού 76.000 ευρώ (έλα εύκολο είναι αυτό, υπολόγισέ το εσύ!) στην ΕΤΕ και 40.000 ευρώ στην Πειραιώς (=118.771).
Ο ταπεινός και λαϊκός πρόεδρος δηλώνει στην κατοχή του δύο αυτοκίνητα, ένα 3.700 κ.ε. που απέκτησε το 2008 και ένα επίσης 3.700 κυβικά (μήπως είναι πετρελαιοκίνητα και δεν κοστίζουν πολύ;) που διέθετε από το 2006. Πούλησε ένα ΙΧ 4.500 κ.ε. (ήταν ακριβό στην συντήρηση φαίνεται!) που είχε από το 2000 (α, μπα! επωφελήθηκε της απόσυρσης!), ενώ το 2007 αγόρασε σκάφος έξι ατόμων έναντι 14.399 ευρώ (καλέ, από που τα ψωνίζει τόσο φτηνά να πάρω κι εγώ;;).
Τέλος, η σύζυγός του είναι μέλος εταιρείας ΕΠΕ με κεφάλαιο εισφοράς 17.608 ευρώ (μόνο εισφορές κάνεις σε αυτήν την ΕΠΕ;;).

Χμμ... μάλιστα! Πάντως αν τα παιδιά έχουν τίποτα ανάγκες τώρα με την κρίση (γιατί και η δήλωση είναι του 2008, μην ξεχνιόμαστε!) εγώ θα βάλω το χέρι στην τσέπη μου λίγο πιο βαθιά να τους βοηθήσω! Αλίμονο, άλλωστε "ο έχων δύο χιτώνας μεταδότω τω μη έχοντι και ο έχων τροφάς ομοίως" κατά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (μάλλον ο κ. Καρατζαφέρης έχει διαφορετική άποψη!)

Είναι άνθρωποι κι αυτα...

Μια υπερπαραγωγή με όλες τις μεγάλες φωνές του 1985 (και του σήμερα!)... Παπακωνσταντίνου, Μητροπάνος, Μοσχολιού, Τουρνάς, Δούκισσα, Καλογιάννης, Πάριος, Τσανακλίδου, Χατζής και τόσοι άλλοι μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές τραγουδάνε για τα "άλλα" παιδιά αυτού του κόσμου. Τα τυφλά, τα πεινασμένα, τα παραπληγικά, τα άλαλα, τα ορφανεμένα, τα ζητιανάκια, τα ασθενικά, αυτά που σπάσαν, αυτά που ορίστηκαν από τα λάθη των γονιών τους, αυτά που μεγάλωσαν σε ιδρύματα... μιλάνε για όλα αυτά τα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου. Για όλα αυτά τα παιδιά που τους οδηγάει η ίδια μοίρα, ο ίδιος Θεός, για όλα αυτά τα παιδιά που έχουν το ίδιο αθώο χαμόγελο με του δικού σου παιδιού!
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας για όλα αυτά τα παιδιά.. έτσι κι αλλιώς "όποια νά'ναι, όπως να'ναι αυτά είναι το αύριο που θα'ρθει."

Τα παιδιά που έχουν στα μάτια την ατέλειωτη νυχτιά (Ελένη Δήμου)
και βαδίζουν ψηλαφώντας είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χάρις Αλεξίου)
Και σε εκείνα που κυλάει μες στο αίμα τους αργά (Ρόμπερτ Ουίλιαμς)
της Μεσόγειος το Στίγμα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χάρης Βαρθακούρης)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου. (Χορωδία)
Τα παιδιά που δεν μπορούνε να μιλήσουνε σωστά (Αλέκα Κανελίδου)
κι όμως σου χαμογελούνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Πασχάλης)
Μα και εκείνα που μιλάνε με τα χέρια μοναχά (Βίκυ Μοσχολιού)
και στα χείλη σε κοιτάνε είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δημήτρης Μητροπάνος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που 'χουν κορμάκια γερασμένα σκελετά (Ελπίδα)
ντοκουμέντα του καιρού μας, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Δούκισσα)
Τα παιδιά που γεννηθήκαν σαν τα δέντρα δυνατά (Γιώργος Πολυχρονιάδης)
μα τους σπάσαν τα κλωνάρια, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Βλάσης Μπονάτσος)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά των ιδρυμάτων τα αγριεμένα σαν θεριά (Αντώνης Καλογιάννης)
σε κλουβιά παραπτωμάτων είναι άνθρωποι και αυτά. (Μαρινέλλα)
Τα παιδιά που τα χωρίζει των γονιών η διαφορά (Φίλιππας Νικολάου)
Ίδια μοίρα τα ορίζει, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Χριστιάνα)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά τα ορφανεμένα σαν μοναχικά πουλιά (Τόλης Βοσκόπουλος)
που δεν βρήκανε κανένα, είναι άνθρωποι κι αυτά. (Άννα Βίσση)
Τα παιδιά είναι το γέλιο που ομορφαίνει την ζωή (Γιάννης Πάριος)
όποια να 'ναι, όπως να 'ναι, είναι το αύριο που θα 'ρθει (Λίτσα Διαμάντη)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Τα παιδιά που απλώνουν χέρι, χέρι που έλεος ζητά (Δάκης)
από ανάγκη ποιός να ξέρει είναι άνθρωποι κι αυτά. (Μπέσυ Αργυράκη)
Τις φιγούρες μας τις γκρίζες χρωματίζουν τα παιδιά (Τάνια Τσανακλίδου)
βάζουν κίτρινο, γαλάζιο και μια κόκκινη καρδιά. (Κώστας Τουρνάς)
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.
Δώσε και εσύ την ψυχή, την καρδιά σου (Κώστας Χατζής+Χορωδία)
Νοιώσε πως είναι και εκείνα παιδιά σου.

Τελικά που σου μέλει να βρίσκεσαι; Σε ποιον τόπο, σε ποια χώρα; Εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες; Εκεί που έμαθες κάθε γωνία και λακκούβα; Εκεί που είναι όλα γνώριμα κι οικία; Εκεί που το μάτι σου δεν χορταίνει τις ομορφιές;
Ή εκεί που η καρδιά σου μπορεί να δώσει και να λάβει αγάπη; Εκεί που η καρδιά σου δεν νιώθει μόνη; Εκεί που ο τόπος είναι ξένος μα τα πρόσωπα γύρω σου χαρίζουν χαμόγελα κι ασφάλεια;
Τελικά τι έχει περισσότερη σημασία... που ζείς ή με ποιον ζεις;

Στιγμές και εικόνες από την όμορφη Κεφαλλονιά

Στο καράβι από Κυλλήνη προς Κεφαλλονιά.
Λευκό, γαλάζιο και το νησί στο βάθος. Μια μικρή αξέχαστη στιγμούλα.

Πόρος, το μικρό γραφικό λιμανάκι με τα γαλαζοπράσινα νερά σε προϊδεάζει για την συνέχεια.
Το πρώτο μπάνιο στο Ιόνιο, με τον ήλιο να έχει ήδη αρχίσει να νανουρίζει τα πλάσματα της γης... Ξαπλώστρα στην ακροθαλασσιά, γαλαζοπράσινα νερά με μια ηρεμία και καθαρότητα καθησυχαστική και όλη την διάθεση να κακομάθεις τον εαυτό σου!!! (παραλία Λουρδάς)







Μπανάκι, καθαρά ρουχαλάκια, αρώματα και... Αργοστόλι by night!

Προσκύνημα στην Ι. Μονή του Αγ. Γερασιμου, όπου φυλάσσεται το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου, προστάτη της Κεφαλλονιάς. Στην είσοδο σε καλωσορίζει το πανέμορφο πλατάνι που φύτεψε ο ίδιος, αιώνες πριν!

Ο γνωστός πια Μύρτος... δυστυχώς γνωστός σε όλους!! Πολλοί Ιταλοί βρε παιδάκι μου, αφού αν ακούσεις ελληνικά σου 'ρχεται να σηκωθείς να φιλήσεις τον πατριώτη!!!






Άσος, ένα χωριουδάκι χτισμένο στην κυριολεξία σε μια λωρίδα γης... εκπληκτικό!

Και βέβαια, ανήμερα της Παναγίας βρέθηκα στην Παναγιά την Φιδούσα. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία αλλά είχα την χάρη να ακουμπήσω ένα φιδάκι Της ευλογημένο!