Η πείνα, η μιζέρια, ο πόνος, οι αρρώστιες κι ο θάνατος είναι πραγματικότητες στις οποίες έχουμε μάθει να κλείνουμε τα μάτια σφιχτά, να γυρνάμε την πλάτη μας, να καθόμαστε στον καναπέ και να γεμίζουμε το κεφάλι μας με τις πιο "ευχάριστες" εικόνες της Πετρούλας και της Τζούλιας!
'Οχι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο τουλάχιστον ενός παιδιού...
Παιδιά με ονόματα, μικρά παιδιά με κρυφά όνειρα κι ελπίδες, παιδιά με ψυχή. Αληθινά παιδιά, όχι σενάριο χολιγουντιανής ταινίας!
Ας δείξουμε στα δικά μας παιδιά, στις γενιές που θα κληρονομήσουν αυτόν τον κόσμο, την δύναμη της αλληλεγγύης, την χαρά της προσφοράς, την έννοια της βοήθειας και της συνεισφοράς. Ας δείξουμε στα παιδιά μας να μην γυρνάνε την πλάτη...
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009
Σουβενίρ ντ' Ατέν...
Πόσο συχνά έχουμε σταματήσει μέσα στην πολυάσχολη μέρα μας, για μισό λεπτό μόνο, να παρατηρήσουμε τις μικρές ομορφιές που βρίσκονται ολόγυρά μας;
Μικρές δικές μου στιγμές από την άλλη όψη αυτής της πόλης...
Μικρές δικές μου στιγμές από την άλλη όψη αυτής της πόλης...
Κι ένα τραγούδι από την αξέχαστη Σοφία Βέμπο, παλιό... από τότε που οι Αθηναίοι ήταν περήφανοι για την Αθήνα.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Καπνίζεις; Όχι, αλλά αν καπνίζει ο διπλανός μου...
Στην Αθήνα που ζούμε όλοι σήμερα αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, οι περιβαλλοντολογικές συνθήκες παίζουν σημαντικό ρόλο πια στην υγεία μας.
Ο αέρας που αναπνέουμε είναι γεμάτος τοξικά αέρια λόγω των υπεράριθμων αυτοκινήτων που κυκλοφορούν. Το νερό που πίνουμε είναι γεμάτο χρώμιο, ψευδάργυρο, αρσενικό και μόλυβδο λόγω των λυμάτων των βιομηχανιών. Τα τρόφιμα που καταναλώνουμε είναι γεμάτα τοξίνες, ορμόνες, αντιβιοτικά, εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα λόγω της απληστίας των καλλιεργητών και των κτηνοτρόφων. Όλα αυτά επιβαρύνουν τον οργανισμό μας. Το σώμα μας έχει να παλέψει με όλα αυτά που καθημερινά βάζουμε μέσα μας χωρίς να έχουμε πολλές επιλογές. Όταν όμως έχουμε την επιλογή και το ερώτημα είναι τόσο απλό γιατί αντιδρούμε σαν να μην έχουμε επιλογή; Ποιος με αναγκάζει να καπνίσω; Να γεμίσω τα σωθικά μου με πίσσα και χημικά; Κανείς! Αλλά μια και το κάνω σε μένα, γιατί να μην μολύνω τα πνευμόνια και τα κύτταρα των παιδιών μου και των γύρω μου;
Η Αμερικανική Εταιρία Καρκίνου στην ετήσια έκθεσή της περιέχει, μεταξύ άλλων, ένα τμήμα αφιερωμένο στα προϊόντα καπνού, η οποία εκτιμάται ότι προκάλεσε το θάνατο πέντε εκατομμυρίων ατόμων το 2000. Σχεδόν το 1/3 από αυτούς πέθαναν από καρκίνο και περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους στη διάρκεια του 20ου αιώνα ως σύνολο. Προβλέψεις δείχνουν ότι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα της χρήσης του καπνού και τον 21ου αιώνα!
Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να
προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Πολλές γονιδιακές διαταραχές, που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου, είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.
Οι συχνότεροι παράγοντες κινδύνου παγκοσμίως με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, είναι η χρήση καπνού που είναι υπεύθυνη συνολικά για το 20% των θανάτων από καρκίνο, ενώ για τις χώρες με υψηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 30%. Στη συνέχεια ακολουθούν η κατανάλωση αλκοόλ και η υποκατανάλωση φρούτων και λαχανικών με περίπου 5% επί του συνόλου των θανάτων από καρκίνο.
Καθώς επίσης...
Η χρήση καπνού αποτελεί αίτιο καρδιακής προσβολής σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα και όχι μόνο σε ηλικιωμένους. Σύμφωνα με τη διαχρονική μελέτη του Π.Ο.Υ., MONICA, περισσότερα από το 50% από τα μη θανατηφόρα καρδιολογικά επεισόδια σε νέους ανθρώπους ηλικίας 35-39 ετών, αποδίδονται στο κάπνισμα (Mähönen et al. 2004).
Από διάφορες έρευνες φαίνεται, ότι αυτοί που καπνίζουν μέχρι 10 τσιγάρα την ημέρα έχουν 25-30% μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου από τους μη καπνιστές, αυτοί που καπνίζουν 10-20 τσιγάρα την ημέρα έχουν 30-50% μεγαλύτερη πιθανότητα, αυτοί που καπνίζουν 20-40 τσιγάρα έχουν 75% μεγαλύτερη πιθανότητα και αυτοί που
καπνίζουν πάνω από 40 τσιγάρα πιθανότητα 100% μεγαλύτερη από τους μη καπνιστές (Fielding 2002).
Το κάπνισμα είναι ο σημαντικότερος τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Ευθύνεται για το 1/5 των καρδιαγγειακών παθήσεων παγκοσμίως και για το 30-40% του συνόλου των θανάτων από καρδιαγγειακή νόσο (WHO 2008).
Η χρήση καπνού με οποιοδήποτε τρόπο πέραν του τσιγάρου, καθώς και το παθητικό κάπνισμα περιλαμβάνονται στους παράγοντες κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου.
Από την άλλη, η ιατρική σήμερα έχει κάνει τεράστια άλματα και οι έρευνες μας δείχνουν πολύ αισιόδοξα σημάδια. Γιατί, λοιπόν, να μην βοηθήσουμε κι εμείς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, τους θείους και τους παππούδες μας, τους μπαμπάδες και τις μαμάδες όλου του κόσμου; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να τρώνε υγιεινά, πως να βοηθάνε το σώμα τους με την άθληση και
πως να αποφεύγουν τις βλαβερές ουσίες και τον καπνό; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να χρησιμοποιούν ποδήλατα ή μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις τους ώστε να μην επιβαρύνουν τον αέρα που θα αναπνέουν; Και τέλος, γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές να σέβονται το σώμα τους αλλά και τους γύρω τους, ώστε να μειώνουν, όσο περνά από το χέρι τους, τις πιθανότητες εμφάνισης οποιασδήποτε ασθένειας;
Μαθαίνοντας πρώτα εμείς κι έπειτα διδάσκοντας τις νέες γενιές μπορούμε να διαψεύσουμε τα στατιστικά που θέλουν εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από το καπνό στον αιώνα μας.
Πηγή των στατιστικών στοιχείων: http://www.bestrong.org.gr/el/learncancer/ http://www.bestrong.org.gr/el/healthylife/healthinfo/cardiovasculardeseases/
Ο αέρας που αναπνέουμε είναι γεμάτος τοξικά αέρια λόγω των υπεράριθμων αυτοκινήτων που κυκλοφορούν. Το νερό που πίνουμε είναι γεμάτο χρώμιο, ψευδάργυρο, αρσενικό και μόλυβδο λόγω των λυμάτων των βιομηχανιών. Τα τρόφιμα που καταναλώνουμε είναι γεμάτα τοξίνες, ορμόνες, αντιβιοτικά, εντομοκτόνα και φυτοφάρμακα λόγω της απληστίας των καλλιεργητών και των κτηνοτρόφων. Όλα αυτά επιβαρύνουν τον οργανισμό μας. Το σώμα μας έχει να παλέψει με όλα αυτά που καθημερινά βάζουμε μέσα μας χωρίς να έχουμε πολλές επιλογές. Όταν όμως έχουμε την επιλογή και το ερώτημα είναι τόσο απλό γιατί αντιδρούμε σαν να μην έχουμε επιλογή; Ποιος με αναγκάζει να καπνίσω; Να γεμίσω τα σωθικά μου με πίσσα και χημικά; Κανείς! Αλλά μια και το κάνω σε μένα, γιατί να μην μολύνω τα πνευμόνια και τα κύτταρα των παιδιών μου και των γύρω μου;Η Αμερικανική Εταιρία Καρκίνου στην ετήσια έκθεσή της περιέχει, μεταξύ άλλων, ένα τμήμα αφιερωμένο στα προϊόντα καπνού, η οποία εκτιμάται ότι προκάλεσε το θάνατο πέντε εκατομμυρίων ατόμων το 2000. Σχεδόν το 1/3 από αυτούς πέθαναν από καρκίνο και περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους στη διάρκεια του 20ου αιώνα ως σύνολο. Προβλέψεις δείχνουν ότι περισσότερο από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι θα πεθάνουν ως αποτέλεσμα της χρήσης του καπνού και τον 21ου αιώνα!
Διάφοροι περιβαλλοντικοί παράγοντες και παράγοντες του τρόπου ζωής μπορεί να
προκαλέσουν διαταραχές των φυσιολογικών γονιδίων και μετατροπή τους σε γονίδια που επιτρέπουν την ανάπτυξη του καρκίνου. Πολλές γονιδιακές διαταραχές, που οδηγούν στην εμφάνιση καρκίνου, είναι αποτέλεσμα του καπνίσματος, του λανθασμένου διαιτολογίου, της έκθεσης στην υπεριώδη ακτινοβολία του ηλίου ή της έκθεσης σε καρκινογόνους παράγοντες στους χώρους εργασίας και στο περιβάλλον.Οι συχνότεροι παράγοντες κινδύνου παγκοσμίως με βάση τα πιο πρόσφατα δεδομένα, είναι η χρήση καπνού που είναι υπεύθυνη συνολικά για το 20% των θανάτων από καρκίνο, ενώ για τις χώρες με υψηλό εισόδημα το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 30%. Στη συνέχεια ακολουθούν η κατανάλωση αλκοόλ και η υποκατανάλωση φρούτων και λαχανικών με περίπου 5% επί του συνόλου των θανάτων από καρκίνο.
Καθώς επίσης...
Η χρήση καπνού αποτελεί αίτιο καρδιακής προσβολής σε οποιαδήποτε ηλικιακή ομάδα και όχι μόνο σε ηλικιωμένους. Σύμφωνα με τη διαχρονική μελέτη του Π.Ο.Υ., MONICA, περισσότερα από το 50% από τα μη θανατηφόρα καρδιολογικά επεισόδια σε νέους ανθρώπους ηλικίας 35-39 ετών, αποδίδονται στο κάπνισμα (Mähönen et al. 2004).
Από διάφορες έρευνες φαίνεται, ότι αυτοί που καπνίζουν μέχρι 10 τσιγάρα την ημέρα έχουν 25-30% μεγαλύτερη πιθανότητα εκδήλωσης στεφανιαίας νόσου από τους μη καπνιστές, αυτοί που καπνίζουν 10-20 τσιγάρα την ημέρα έχουν 30-50% μεγαλύτερη πιθανότητα, αυτοί που καπνίζουν 20-40 τσιγάρα έχουν 75% μεγαλύτερη πιθανότητα και αυτοί που
καπνίζουν πάνω από 40 τσιγάρα πιθανότητα 100% μεγαλύτερη από τους μη καπνιστές (Fielding 2002).Το κάπνισμα είναι ο σημαντικότερος τροποποιήσιμος παράγοντας κινδύνου για καρδιαγγειακή νόσο. Ευθύνεται για το 1/5 των καρδιαγγειακών παθήσεων παγκοσμίως και για το 30-40% του συνόλου των θανάτων από καρδιαγγειακή νόσο (WHO 2008).
Η χρήση καπνού με οποιοδήποτε τρόπο πέραν του τσιγάρου, καθώς και το παθητικό κάπνισμα περιλαμβάνονται στους παράγοντες κινδύνου καρδιαγγειακής νόσου.
Από την άλλη, η ιατρική σήμερα έχει κάνει τεράστια άλματα και οι έρευνες μας δείχνουν πολύ αισιόδοξα σημάδια. Γιατί, λοιπόν, να μην βοηθήσουμε κι εμείς τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, τους θείους και τους παππούδες μας, τους μπαμπάδες και τις μαμάδες όλου του κόσμου; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να τρώνε υγιεινά, πως να βοηθάνε το σώμα τους με την άθληση και
πως να αποφεύγουν τις βλαβερές ουσίες και τον καπνό; Γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές πως να χρησιμοποιούν ποδήλατα ή μέσα μαζικής μεταφοράς για τις μετακινήσεις τους ώστε να μην επιβαρύνουν τον αέρα που θα αναπνέουν; Και τέλος, γιατί να μην μάθουμε εμείς και έπειτα να διδάξουμε στις νέες γενιές να σέβονται το σώμα τους αλλά και τους γύρω τους, ώστε να μειώνουν, όσο περνά από το χέρι τους, τις πιθανότητες εμφάνισης οποιασδήποτε ασθένειας;Μαθαίνοντας πρώτα εμείς κι έπειτα διδάσκοντας τις νέες γενιές μπορούμε να διαψεύσουμε τα στατιστικά που θέλουν εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από το καπνό στον αιώνα μας.
Πηγή των στατιστικών στοιχείων: http://www.bestrong.org.gr/el/learncancer/ http://www.bestrong.org.gr/el/healthylife/healthinfo/cardiovasculardeseases/
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
Γλυκές αναμνήσεις
Κυριακή βράδυ, περίπου 5 μήνες πριν, σε μια pizzeria του Manhattan, μια παρέα τεσσάρων, τελειώνοντας το γεύμα τους και ένα μπουκάλι κρασί, μαζί με τον καφέ και το επιδόρπιο έβγαλαν από μια θήκη ένα ξύλινο κλαρίνο. Στην άδεια αίθουσα δίπλα στην κουζίνα, με τους 
μάγειρες και τους σερβιτόρους να καθαρίζουν τα πόστα τους λίγο πριν το κλείσιμο της βάρδιας, άρχισε να ηχεί το γνώριμο άκουσμα του κλαρίνου με νότες από jazz κομμάτια. Η αίσθηση του δωματίου έγινε ζεστή, φιλική. Το μυαλό χαλάρωσε και οι αισθήσεις εντάθηκαν στις γλυκές νότες.
Ο οργανοπαίχτης, ένας στρουμπουλός 70άρης, χαμογελούσε συνεχώς εκφράζοντας την χαρά της ψυχής του μέσα από τα μεταλλικά κλειδιά που πατούσε με χάρη και σκορπούσε καταπραϋντικές μελωδίες στις δικές μας καρδιές. Καθίσαμε κοντά του για μερικά λεπτά και τον χειροκροτήσαμε σαν τους πιο φανατικούς θαυμαστές του. Μια σύντομη κουβεντούλα μεταξύ μας και αφού έμαθε πως ανάμεσα στο κοινό του ήμασταν 2-3 Ελληνίδες, σήκωσε το κλαρίνο του και έπαιξε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας".
Μεγάλη συγκίνηση να ακούς κάτι τόσο χαρακτηριστικά ελληνικό στην μέση του Manhattan, σε μια ιταλική pizzeria, μαζί με Πολωνούς, Μεξικανούς, Ασιάτες κι Αμερικάνους, από κάποιον που δεν μπορεί να πει ούτε ευχαριστώ στα ελληνικά, αλλά που φαίνεται να νιώθει τον πάντα ξεσηκωτικό καημό του κομματιού όσο κι εγώ! Όχι ότι ξέρει τον Μάνο Λοΐζο, αμφιβάλλω αν γνωρίζει καν την ταινία! Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχει χορέψει ποτέ ζεϊμπέκικο και για λόγους αυτονόητους δεν έχει νιώσει την ένταση, το βάρος των στίχων, την εσωτερικότητα αυτού του χορού, και είμαι επίσης σίγουρη πως δεν έχει δει ποτέ την ομορφιά και την ευγένεια με την οποία μπορεί ένας άντρας να εκφράσει τον πόνο και τα πάθη του. Νιώθει όμως την πρόκληση του ρυθμού του κομματιού και κοιτάζοντας μας στα βουρκωμένα μάτια νιώθει την νοσταλγία που νιώθουμε για πατρίδα μας. Και συνεχίζει και παίζει...
μάγειρες και τους σερβιτόρους να καθαρίζουν τα πόστα τους λίγο πριν το κλείσιμο της βάρδιας, άρχισε να ηχεί το γνώριμο άκουσμα του κλαρίνου με νότες από jazz κομμάτια. Η αίσθηση του δωματίου έγινε ζεστή, φιλική. Το μυαλό χαλάρωσε και οι αισθήσεις εντάθηκαν στις γλυκές νότες.Ο οργανοπαίχτης, ένας στρουμπουλός 70άρης, χαμογελούσε συνεχώς εκφράζοντας την χαρά της ψυχής του μέσα από τα μεταλλικά κλειδιά που πατούσε με χάρη και σκορπούσε καταπραϋντικές μελωδίες στις δικές μας καρδιές. Καθίσαμε κοντά του για μερικά λεπτά και τον χειροκροτήσαμε σαν τους πιο φανατικούς θαυμαστές του. Μια σύντομη κουβεντούλα μεταξύ μας και αφού έμαθε πως ανάμεσα στο κοινό του ήμασταν 2-3 Ελληνίδες, σήκωσε το κλαρίνο του και έπαιξε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία το "Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας".
Μεγάλη συγκίνηση να ακούς κάτι τόσο χαρακτηριστικά ελληνικό στην μέση του Manhattan, σε μια ιταλική pizzeria, μαζί με Πολωνούς, Μεξικανούς, Ασιάτες κι Αμερικάνους, από κάποιον που δεν μπορεί να πει ούτε ευχαριστώ στα ελληνικά, αλλά που φαίνεται να νιώθει τον πάντα ξεσηκωτικό καημό του κομματιού όσο κι εγώ! Όχι ότι ξέρει τον Μάνο Λοΐζο, αμφιβάλλω αν γνωρίζει καν την ταινία! Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν έχει χορέψει ποτέ ζεϊμπέκικο και για λόγους αυτονόητους δεν έχει νιώσει την ένταση, το βάρος των στίχων, την εσωτερικότητα αυτού του χορού, και είμαι επίσης σίγουρη πως δεν έχει δει ποτέ την ομορφιά και την ευγένεια με την οποία μπορεί ένας άντρας να εκφράσει τον πόνο και τα πάθη του. Νιώθει όμως την πρόκληση του ρυθμού του κομματιού και κοιτάζοντας μας στα βουρκωμένα μάτια νιώθει την νοσταλγία που νιώθουμε για πατρίδα μας. Και συνεχίζει και παίζει...
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
Μικρές στιγμές
Στην απλή συνειδητοποίηση ότι η ζωή είναι μόνο μία και ιδιαίτερα απρόοπτη, έχω αποφασίσει να ζω όσο περισσότερες εμπειρίες μπορώ και να πραγματοποιώ όσο το δυνατό περισσότ
ερες επιθυμίες, τόσο δικές μου όσο και των ανθρώπων που νοιάζομαι. Σε αυτήν μου την προσπάθεια, βρέθηκα σήμερα στο ελικοδρόμιο του Σταθμού Κρουαζιερόπλοιων του Πειραιά λίγο πριν τις 7 το πρωί να χαζεύω τα κρουαζιερόπλοια και επιβατιγά πλοία να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι ακριβώς την στιγμή που ήλιος ξεκινάει να χαϊδεύει την γη, την θάλασσα, τον ουρανό. Τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα στους δρόμους και 
τα σπίτια, ενώ πίσω από τη στροφή ο Θεός άνοιγε το παντζούρι για να φωτίσει την πόλη με τις ζεστές ακτίνες του ηλίου. Η μυρωδιά της αλμύρας, το απαλό αεράκι, οι φωνές των γλάρων, οι πλωτές φωτισμένες πόλεις και το βαθύ μπλε της θάλασσας πρόσθεταν μια γλυκιά ηρεμία στο σκηνικό και στην ψυχή μου αισιοδοξία κι αγαλλίαση. Η πρώτη μου Δευτέρα στην Ελλάδα, μετά από ένα χρόνο, με γέμισε ελπίδα, χαρά και δύναμη. Κι αγάπη! Αγάπη για αυτή την πόλη, την χώρα, για το θαύμα της φύσης, για την ζωή. Και είναι ωραία η ζωή, μικρή κι απρόοπτη αλλά ωραία... στο χέρι μας είναι να την ξεζουμίσουμε!
ερες επιθυμίες, τόσο δικές μου όσο και των ανθρώπων που νοιάζομαι. Σε αυτήν μου την προσπάθεια, βρέθηκα σήμερα στο ελικοδρόμιο του Σταθμού Κρουαζιερόπλοιων του Πειραιά λίγο πριν τις 7 το πρωί να χαζεύω τα κρουαζιερόπλοια και επιβατιγά πλοία να μπαίνουν και να βγαίνουν από το λιμάνι ακριβώς την στιγμή που ήλιος ξεκινάει να χαϊδεύει την γη, την θάλασσα, τον ουρανό. Τα φώτα ήταν ακόμα αναμμένα στους δρόμους και 
τα σπίτια, ενώ πίσω από τη στροφή ο Θεός άνοιγε το παντζούρι για να φωτίσει την πόλη με τις ζεστές ακτίνες του ηλίου. Η μυρωδιά της αλμύρας, το απαλό αεράκι, οι φωνές των γλάρων, οι πλωτές φωτισμένες πόλεις και το βαθύ μπλε της θάλασσας πρόσθεταν μια γλυκιά ηρεμία στο σκηνικό και στην ψυχή μου αισιοδοξία κι αγαλλίαση. Η πρώτη μου Δευτέρα στην Ελλάδα, μετά από ένα χρόνο, με γέμισε ελπίδα, χαρά και δύναμη. Κι αγάπη! Αγάπη για αυτή την πόλη, την χώρα, για το θαύμα της φύσης, για την ζωή. Και είναι ωραία η ζωή, μικρή κι απρόοπτη αλλά ωραία... στο χέρι μας είναι να την ξεζουμίσουμε!
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
Σκέψεις... στα σύννεφα
Εχθές, πετώντας στα 33.000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό βρήκα ώρα (αντί τρένου!) για τους βαθείς συλλογισμούς, σκέψεις και αναθεωρήσεις μου! Έτσι, ξεκίνησα να κάνω τον απολογισμό του χρόνου που πέρασε.Σκεφτόμουν, λοιπόν, πως ένα χρόνο μακριά από το σπίτι μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου, μακριά από τα μέρη που μεγάλωσα, τις γνώριμες γειτονιές, τις συνήθειες, τις μικρές και μεγάλες ασφάλειες του μυαλού μου, κινούμενη σε μια πόλη γρήγορη, αγχωτική, ξένη και σκληρή, σε μια πόλη που η ανθρωπιά είναι έννοια φιλοσοφική και η ευγένεια ταλέντο υποκριτικής, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό να πω στον εαυτό μου είναι... χάρηκα για την γνωριμία!
Αυτός ο χρόνος για μένα ήταν ο πιο εποικοδομητικός της ζωής μου. Γνώρισα τον εαυτό μου για πρώτη φορά στα 32 μου (!). Προσδιόρισα τα θέλω μου και τα γούστα μου μέσα από τον εαυτό μου και όχι μέσω των ανθρώπων που με περιτριγυρίζουν.
Νίκησα μικρές φοβίες, κατέκτησα μικρούς και μεγάλους στόχους και ανακάλυψα νέες πλευρές και δυνατότητες του εαυτού μου.
Απέδειξα (σε μένα πάντα!) πως έχω την δύναμη να πάρω την πορεία της ζωής μου στα χέρια μου. Να κάνω σχέδια - χωρίς να φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω ή πως θα τα παρατήσω - και να πορεύομαι μεδοθικά και με υπομονή προς την ολοκλήρωσή τους. Κι ενώ πάντα γύρευα την υποστήριξη, την συγκατάβαση και την ώθηση από τον περίγυρό μου, ένα μόλις χρόνο μετά και νιώθω μια πρωτόγνωρη σιγουριά για τις κινήσεις μου.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως έμαθα την Κέλλυ και την αγάπησα.
Όχι γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί έτσι λένε οι ψυχολόγοι αλλά απλά γιατί μ' αρέσει το αίσθημα που βγάζει. Η μοναξιά είναι μια από τις φοβίες που κατέκτησα και τώρα βλέπω πόσο λογικό είναι... αν σ' αρέσει ο εαυτός σου έχεις πάντα παρέα! 
Με αυτές τις "φιλοσοφίες" στο μυαλό κλείνω το laptop μου και τρέχω στην πύλη του αεροδρομίου του Heathrow. Επιβιβάζομαι για Αθήνα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)