Μπερδέματα παιδικών μυαλών

Βρισκόμενος στην Νέα Υόρκη, συναντάς εκατομμύρια ανθρώπους από όλον τον κόσμο... ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, των θρησκειών, των χρωμάτων, των οικονομικών επιπέδων, όλων των πεποιθήσεων. Χτες στην δουλειά ήρθε για φαγητό μια ξεχωριστή περίπτωση. Ένα γλυκύτατο κοριτσάκι, όχι παραπάνω από 2 χρονών, με δυο μπαμπάδες... Ένα τοσοδούλι κοριτσάκι, υιοθετημένο από ένα ευκατάστατο ζευγάρι αντρών. Όση ώρα τους παρακολουθούσα δεν αμφέβαλλα ούτε λεπτό ότι τι μικρο κοριτσάκι λαμβάνει το 100% της προσοχής τους και όση αγάπη και φροντίδα μπορεί να χρειάζεται ένα παιδί.
Όχι ότι είμαι παιδοψυχολόγος, αλλά από προσωπική εμπειρία και μόνο, μπορώ να πω με σιγουριά πως καμιά θεία, ξαδέρφη ή φίλη δεν μπορεί να συμπληρώσει το κενό της έλλειψης της μαμάς. Της μάνας ως γυναίκα, ως πρότυπο, ως συμβουλή, ως συναισθηματική αλλά και πρακτική συμπλήρωση της παιδικής και εφηβικής κοριτσίστικης συμπεριφοράς και ωρίμανσης. Επίσης, οι επόμενες ερωτήσεις μου ήρθαν στο μυαλό... Το κοριτσάκι, φωνάζει και τους δυο "μπαμπά" ή τον έναν "μπαμπά" και τον άλλον "μαμά" (γιατί το έχω ακούσει κι αυτό!)? Κι αν τον φωνάζει "μαμά", σε λίγα χρόνια αργότερα - ας πούμε στις πρώτες τάξεις του σχολείου, δεν θα αναρωτηθεί γιατί οι μαμάδες των άλλων παιδιών είναι γυναίκες? Και ακόμα αργότερα, όταν μάθει ότι οι γυναίκες γεννάνε τα παιδάκια κι όχι οι άντρες, δεν θα αναρωτηθεί ποιος την γέννησε? Και ξανά λίγο αργότερα, στην εφηβεία ίσως, δεν θα θέλει να γνωρίσει την γυναίκα που την γέννησε? Και οι "γονείς" της, τι θα της πουν για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις? Και μήπως θα νιώθει άσχημα ή ενοχικά αν την ελκύουν τα αγόρια? Μήπως απογοητευθούν οι γονείς της αν δεν ακολουθήσει το παράδειγμά τους όσον αφορά στον σεξουαλικό προσανατολισμό της? Τέτοιες απορίες ήρθαν στο μικρό, ανόητο μυαλό μου.
Και τελικά σκέφτομαι και αναρωτιέμαι... πόσο εγωιστής πρέπει να είναι κάποιος ώστε να γεμίζει την ζωή ενός παιδιού με επιπλέον απορίες και ερωτήματα μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει την δική του ανάγκη πατρότητας? Και θα μου πεις εσύ από την άλλη... θα είχε καλύτερη ζωή αυτό το κοριτσάκι, με λιγότερες απορίες, αν πέρναγε την ζωή της στα ιδρύματα, τα ορφανοτροφεία και τις ανάδοχες οικογένειες? Δύσκολο κι αυτό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις...

It's a beautiful day, Don't let it get away (που λένε και οι U2!)

Ένα πράγμα (μέσα στα πολλά!) που έμαθα εδώ είναι το πόσο σημαντικό είναι να χαίρεσαι μια όμορφη μέρα. Στην Νέα Υόρκη ο καιρός μπορεί να γίνει ιδιαίτερα "εχθρικός" και επιβλητικός! Όταν χιονίζει για ολόκληρες εβδομάδες, όταν η θερμοκρασία τους χειμωνιάτικους μήνες στριφογυρίζει γύρω από τους -10 βαθμούς Κελσίου, όταν ο ήλιος ξεχνάει να περάσει από δω για μέρες, όταν η βροχή και ο αέρας γίνονται καθημερινοί (απροσκάλεστοι) επισκέπτες, όταν η υγρασία του καλοκαιριού σε δυσκολεύει μέχρι και να αναπνεύσεις, είναι φυσικό η διάθεση των ανθρώπων να πέφτει κατακόρυφα αλλά και ο προγραμματισμός οποιοδήποτε συγκεντρώσεων, σχεδίων και εξορμήσεων να είναι πρακτικά αδύνατος! Συνήθως στις προσκλήσεις που μας έρχονται, αν αφορούν κάποια εξόρμηση στην φύση ή ένα πάρτι/μπάρμπεκιου σε κάποια αυλή ή παραλία, βλέπεις δυο ημερομηνίες... την κανονική αλλά και άλλη μια σε περίπτωση αναβολής λόγω καιρού! Φανταστείτε πόσες φορές την έχουν πατήσει οι καημένοι!
Εδώ, λοιπόν, μαθαίνεις να εκτιμάς μια ηλιόλουστη ημέρα, χωρίς βροχή, αέρα ή χιόνι, με θερμοκρασία πάνω από το 0 (!). Μια τέτοια μέρα από μόνη της σε προκαλεί και προσκαλεί να την εκμεταλλευτείς και να την ξεζουμίσεις. Οτιδήποτε κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα... Μια βόλτα στην παραλία, πικ-νικ και ηλιοθεραπεία στο Central Park, βόλτα στα μαγαζιά και τα εμπορικά κέντρα, μια συγκέντρωση με φίλους εντός ή εκτός σπιτιού, μια επίσκεψη σε ζωολογικό κήπο, ακόμα και ψάρεμα με φίλους από τον μώλο ενός μικρού λιμανιού. Αυτές τις μέρες βλέπεις όλο τον κόσμο να βγαίνει έξω και να γεμίζει τις μπαταρίες του, ποιος ξέρει για πόσο! Φορτώνει τις φωτογραφικές μηχανές με αναμνήσεις, το μυαλό με νέες εμπειρίες και την ψυχή με καλή διάθεση.
Οι όμορφες μέρες εδώ δεν είναι δεδομένες... έτσι έμαθα κι εγώ να τις εκτιμώ και να τις χαίρομαι όσο το δυνατόν περισσότερο!

Ευγνώμων...

Σήμερα είχαμε στο σπίτι του αδερφού μου σουαρέ! Όχι πολύ κόσμο... εμείς κι ένα ζευγάρι με το παιδάκι τους (ο "κολλητός" του ανιψιού μου και έρωτας της ανιψιάς μου!). Το μενού λιτό αλλά πεντανόστιμο! Ψωμί, πίτες, κολοκύθια και ολόκληρες πατάτες, όλα ψημένα στο μπάρμπεκιου, άφθονη σαλάτα χωριάτικη και βεβαίως οι γνωστές τεράστιες μπριζόλες (T-bones) της Αμερικής, μαριναρισμένες από χθες και ψημένες στο μπάρμπεκιου με τέχνη και μαεστρία! Άφθονο κρασί, καλή μουσική, όμορφος καιρός και, αν εξαιρέσεις τα κουνούπια, ένα υπέροχο απόγευμα. Η διάθεση όλων μας πολύ θετική και η κουβέντα έπαιξε ανάλαφρα από τον Michael Jackson και τον Patrick Swayze (το πόσο λυπήθηκα για τον Patrick Swayze δεν λέγεται!) μέχρι τις επιχειρηματικές ιδέες του καθένα μας! Κάπου ανάμεσα στα κρασιά, τα κονιάκ και τους ελληνικούς καφέδες ο αδερφός μου σκόνταψε στο ποδηλατάκι των παιδιών και στραμπούλιξε λίγο το πόδι του... Και βέβαια εγώ, ως τέρας ψυχραιμίας και πάντα σε ετοιμότητα, έτρεξα με τον πάγο στο χέρι να του καταλαγιάσω τον πόνο και να βεβαιωθώ ότι δεν είναι τίποτα σημαντικό (γιατί στα ρεπό μου κάνω τον ορθοπεδικό και ξέρω!!). Κι ενώ ο Roman, ο καλεσμένος μας, μας παρακολουθούσε, είπε με κάπως παραπονιάρικο τόνο... "θα ήθελα να 'χω κι εγώ μια αδερφή που να με προσέχει έτσι".

Κοιτάζοντας τότε τον αδερφό μου δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πόσο τυχερή είμαι που έχω για αδερφό ακριβώς αυτό που θα ευχόμουν! Αν με ρώταγε δηλαδή κάποιος, πως θα ήθελες να είναι ο αδερφός σου, θα περιέγραφα ακριβώς αυτόν που έχω. Δεν θα άλλαζα τίποτα (ίσως μόνο τον τόπο διαμονής του!). Και καθώς τον σκέφτομαι τώρα που έχουν πάει όλοι για ύπνο κι έχει ησυχία, θυμάμαι πως από μικρό παιδί ο αδερφός μου ήταν πάντα εκεί να με στηρίξει, να με προστατέψει, να με βοηθήσει. Θυμάμαι πως, γύρω στα 6 μου, πιάστηκε στα χέρια (και νίκησε!) με κάποιο μεγαλύτερο αγόρι γιατί προσπαθούσε να με ρίξει από έναν μύλο! Θυμάμαι πως, όταν μας έστελνε ο παππούς μου να μαζέψουμε σύκα, πάντα με βοηθούσε να ανέβω ή να κατέβω απ' την συκιά. Θυμάμαι πως όταν είχα 40 πυρετό από την ανεμοβλογιά, έκανε ό,τι γελοίο μπορούσε να φανταστεί για να μου φτιάξει το κέφι. Θυμάμαι πως όταν είχα εφιάλτες τα βράδια, έκανε χώρο στο κρεβάτι του για να κοιμηθώ μαζί του. Θυμάμαι πως, ακόμα και όταν ήταν μακριά, πάντα έπαιρνε το μέρος μου στις οικογενειακές διαφωνίες, κι ας είχα κι άδικο! Αλλά και τώρα, στην δυσκολία μου, με στήριξε και με στηρίζει με όλη του την καρδιά, την αγάπη και την καλοσύνη όλο αυτόν το καιρό που βρίσκομαι στο σπίτι του, στην οικογένειά του.
Σκέφτομαι, λοιπόν, πόσο ευγνώμων είμαι που είναι αδελφός μου... Πρέπει να του το πω, να το ξέρει!

Η πιο καλή γκαρσόνα!

Αυτό τραγουδάω τα βράδια για να περάσει η ώρα λίγο ευχάριστα (και να πηγαίνω στους πελάτες με χαμόγελο, γιατί χαμόγελο = καλό πουρμπουάρ!)

Μια συνταγή για καλές σχέσεις!

Η εμπιστοσύνη για μένα είναι ένα συναίσθημα σιγουριάς, ασφάλειας και πίστης που μαθαίνουμε να αναπτύσσουμε από την μικρή μας ηλικία προς τους δικούς μας ανθρώπους. Εμπιστευόμαστε τον μπαμπά, την μαμά, τα αδέλφια. Ακούμε από πολύ μικρά τι μας λένε και με κλειστά τα μάτια "υπακούμε" στις οδηγίες τους. "Πρέπει να κοιμηθείς", "Πήγαινε να διαβάσεις", "Μην ξενυχτάς", "Μην κάνεις παρέα με το τάδε", "Η τάδε δεν είναι καλή κοπέλα, να προσέχεις!" είναι μερικές από τις εντολές/συμβουλές που, λίγο ως πολύ, όλοι έχουμε ακούσει και το πιο πιθανό, έχουμε ακολουθήσει. Αργότερα, όταν αρχίζουμε τα πρώτα ανεξάρτητα βήματά μας, έχουμε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας αυτήν την εμπιστοσύνη που μπορούμε να έχουμε στους δικούς μας ανθρώπους. Και λέγοντας εμπιστοσύνη, δεν εννοώ μόνο την ακολούθηση των συμβουλών τους αλλά και την γνώση και την σιγουριά ότι θα είναι πάντα στο πλευρό μας να μας στηρίζουν. Μεγαλώνοντας και συνάπτοντας φιλίες και σχέσεις αρχίζουμε να εμπιστευόμαστε τους νέους ανθρώπους που μπαίνουν και βρίσκονται στην ζωή μας. Εμπιστευόμαστε ανθρώπους που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχουν αποδείξει ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη μας. Εμπιστευόμαστε, όμως, κι ανθρώπους που μπορεί να μην έχει τύχει ή χρειαστεί ποτέ να το αποδείξουν. Μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδειχτεί τελικά αν αξίζουν ή όχι την εμπιστοσύνη μας.

Χμμ, κι αν απογοητευτούμε; Πόσο πρόθυμοι πρέπει να είμαστε να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία; Κι αν δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία (γιατί ουδείς αλάθητος, καλό είναι να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία!) και δείξουμε ξανά εμπιστοσύνη και ανοίξουμε πάλι την καρδιά μας διάπλατα για να βάλουμε μέσα τον φίλο ή την σχέση, μα κι αν τελικά απογοητευτούμε ξανά, μετά πόσο εύκολο είναι να τον εμπιστευτούμε πάλι; Δίνουμε απλόχερα και τρίτη ευκαιρία ή γινόμαστε επιφυλακτικοί και αφήνουμε τον άλλον να προσπαθήσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας; Ή κλείνουμε την πόρτα τελείως και μένουμε με την πικρία και την απογοήτευση; Ή συνεχίζουμε την σχέση (φιλική ή προσωπική) θέτοντας άτυπα και ενδόμυχα συναισθηματικά όρια; Λέμε, φτάνει... τόσο θα τον εμπιστεύομαι, τόσο θα ανοίγομαι, τόσο θα δίνομαι. Και αλήθεια, η εμπιστοσύνη έχει όρια και επίπεδα; Είναι κάτι που δίνεται ή κερδίζεται; Γιατί κάποιοι εμπιστεύονται πιο εύκολα και άλλοι πιο δύσκολα ή και καθόλου; Υπάρχουν, μήπως, οδηγίες χρήσεως τόσο για αυτούς που θέλουν να εμπιστευτούν όσο και για αυτούς που θέλουν να είναι άξιοι εμπιστοσύνης;
Το λεξικό λέει...
εμπιστοσύνη η (χωρίς πληθ.) : 1.η πίστη, η βεβαιότητα κάποιου ότι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο έχει ορισμένη ικανότητα ή ιδιότητα (εντιμότητα, ειλικρίνεια συναισθημάτων, εχεμύθεια κτλ.)
Εγώ συμπληρώνω... χωρίς εμπιστοσύνη, χωρίς αυτήν την πίστη και την βεβαιότητα για το άλλο πρόσωπο, μια σχέση (είτε προσωπική είτε φιλική) είναι επιφανειακή, χωρίς αρμονία και καταδικασμένη. Ας προσπαθήσουμε πρώτα απ' όλα λοιπόν, να είμαστε άξιοι εμπιστοσύνης εμείς οι ίδιοι, ίσως και το άλλο πρόσωπο να κάνει το ίδιο.

Κι έτσι, μπορεί να πετύχει η συνταγή... Καλή επιτυχία!

Με υπομονή και κουράγιο

Αυτόν τον καιρό έχω την τύχη να βλέπω από κοντά και ίσως να συμμετέχω στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των ανιψιών μου. Μέχρι τώρα ήξερα πως το να μεγαλώνεις παιδιά είναι μια σοβαρή, υπεύθυνη και δύσκολη υπόθεση. Βλέποντας όμως από πρώτο χέρι, καταλαβαίνω ακριβώς πόσο δύσκολη είναι και συνάμα πόσο κουραστική. Πως πρέπει κάθε σου κίνηση και λέξη να είναι οι κινήσεις και οι λέξεις που θέλεις να ξεσηκώσουν τα παιδιά σου - και πιστέψτε με, ξεσηκώνουν τα πάντα. Το ύφος, το χαμόγελο, τα νεύρα, τις εκφράσεις... όλα! Πως πρέπει να σκέφτεσαι τουλάχιστον δυο χρόνια μπροστά τις επιπτώσεις και τα μαθήματα που λαμβάνει ένα παιδί όταν του επιτρέπεις ή όχι να κάνει κάτι τώρα. Πως πρέπει να έχεις υπομονή και κουράγιο όταν ακούς την λέξη "μαμά" και τα διάφορα υποκοριστικά της τουλάχιστον 352 φορές την ημέρα. Ή όταν κλαίνε ασταμάτητα γιατί απλά ξύπνησαν στραβά. Ή όταν αρνούνται να κάνουν οτιδήποτε τους λες γιατί νομίζουν πως είναι παιχνίδι. Ή όταν το μόνο που ακούς για μέρες είναι το μπλουμπαλιμπατσιμπλανουλα ως ολοκληρωμένη πρόταση!
Θέλω, λοιπόν, να δώσω συγχαρητήρια σε όλες τις μανάδες που δίνουν κάθε μέρα τον καλύτερο εαυτό τους για την σωστή ανατροφή των παιδιών τους (και βέβαια δεν ξεχνώ τους μπαμπάδες αλλά είναι ένα άλλο, ολόκληρο θέμα συζήτησης!). Θέλω επίσης να δώσω διπλά και τριπλά συγχαρητήρια σε αυτές τις μανάδες που τα παιδάκια τους έχουν κάποια ειδική ανάγκη. Σωματική ή νοητική. Φέρνοντας στο μυαλό το πιο γλυκό Μαράκι που έχω γνωρίσει, πρέπει να αναφέρω πως γεννήθηκε με σύνδρομο Down. Πρέπει, επίσης να αναφέρω ότι έχει την πιο γλυκιά γατοφατσούλα που έχω δει! Το σκέρτσο της και το νάζι της σε κερδίζουν στην πρώτη γνωριμία, ενώ μετά την δεύτερη συνάντηση δεν μπορείς παρά να την ερωτευτείς! Και βέβαια θαυμάζω αυτούς τους γονείς που, υποθέτω, χρειάζονται διπλάσια υπομονή και κουράγιο για να την μεγαλώσουν - και αλήθεια, κάνουν πολύ καλή δουλειά! Φαντάζομαι, διπλάσια θα είναι η κούραση κι η δυσκολία να μεγαλώνεις ένα παιδάκι με οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Αυτοί οι γονείς θα έχουν να σκεφτούν 10 φορές περισσότερα πράγματα, όπως τα ειδικά σχολεία, οι ειδικοί δάσκαλοι, η επιρροή στα άλλα αδέρφια (αν υπάρχουν), το μέλλον των παιδιών τους και... και... και... Τί άλλο να πεις σε αυτούς τους γονείς για τον αγώνα τους; Μπράβο!
Αα! Και ελπίζω χώρες σαν την Ελλάδα να γίνουν σύντομα χώρες σαν την Αμερική (ένα από τα καλά αυτής της χώρας) και να στηρίζουν οικονομικά αλλά και πρακτικά αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους.
Και εύχομαι όλοι εμείς να ευαισθητοποιηθούμε μπροστά στις ανάγκες αυτών των ατόμων και να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να γίνει η ζωή τους λίγο πιο εύκολη. Για αρχή ας πούμε, να μην παρκάρουμε τα μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια - δεν θέλει να περάσει (ή μάλλον να ελιχθεί!) μόνο ο πεζός, ας αφήσουμε και λίγο χώρο για τα αναπηρικά καροτσάκια. Επίσης, γνωρίζω πόσο ταλαιπωρία είναι η εύρεση παρκαρίσματος στην Αθήνα, αλλά ας συγκρατηθούμε από το να παρκάρουμε το αμάξι μας μπροστά στις ειδικές ράμπες των πεζοδρομίων - δεν είναι κάποιο χαριτωμένο σχέδιο της πόλης, είναι η διάβαση για τα καροτσάκια!

Για όλο τον κόσμο...

Στην διαδρομή με το τρένο (αχ, αυτό το τρένο, τροφή για πολλές αναρτήσεις!), μετά τα ψηλά δέντρα και το ποτάμι, ξεκινάει μια πορεία μέσα από σπίτια, πολυκατοικίες και μαγαζιά. Περνώντας κάθε μέρα μαθαίνεις τα κτίρια, τις αυλές, τα παράθυρα - ξέρεις πού θα συναντήσεις τι! Αφορμή μια καινούρια γλάστρα σε ένα παράθυρο, που μέχρι σήμερα υπήρχε μόνο μια μικρή λευκή κουρτίνα και άρχισα να δημιουργώ ιστορίες και σενάρια για τον ένοικο του διαμερίσματος.
Σενάριο 1ο. Μικροκαμωμένη γυναίκα, γύρω στα 30, Ασιατικής καταγωγής (λόγω της περιοχής), ταμείας σε super market. Η γλάστρα, δώρο από το blind date της και η τοποθέτηση της στην μέση του παραθύρου του σαλονιού της, απόδειξη ότι το ραντεβού πήγε καλά, ότι εκείνη, ήδη, κάνει κλεφτά όνειρα για το κοινό τους μέλλον!
Σενάριο 2ο. Ιντελεκτουάλ άντρας, Ασιατικής καταγωγής (αυτό το κρατάω λόγω περιοχής!), γύρω στα 40, υπάλληλος μεγάλου βιβλιοπωλείου τύπου Ελευθερουδάκης, χρόνια εργένης. Η γλάστρα στο παράθυρο, απόδειξη πως έκανε το επόμενο βήμα δίνοντας τα κλειδιά του διαμερίσματος στην κοπέλα του κι εκείνη τοποθέτησε σε εμφανές σημείο την γλάστρα που έφερε ως σύμβολο της σχέσης τους!
Κι ενώ γελάω με τις σκέψεις μου, συνεχίζω και κοιτάω τα παράθυρα και τις αυλές που αλλάζουν καθώς τρέχει το τρένο, σαν να κάνω γρήγορο zapping σε μια μεγάλη LCD τηλεόραση. Μια μικρή, άδεια πισίνα για παιδιά, ένα πατίνι, μια ψησταριά, ένα τραπέζι, ένας πίνακας στο βάθος του δωματίου, δυο κορνίζες στο πρεβάζι του παραθύρου και το μυαλό μου πλάθει ιστορίες σαν να είναι πασχαλινά κουλουράκια!
Αλλά τελικά, η αλήθεια είναι, πως κανείς δεν μπορεί να φτιάξει ή να βρει τα σωστά σενάρια και ιστορίες κρυφοκοιτάζοντας μέσα από ένα παράθυρο. Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στους 4 τοίχους, κανείς δεν ξέρει τι κρύβει μια κουρτίνα. Τι πόνο, τι χαρά, τι κούραση, τι αγωνία, τι ελπίδες, τι στρες, τι προσμονές, τι ευτυχία, τι μιζέρια ή τι λύπη. Κανείς δεν ξέρει αν οι ένοικοι (ή οι ιδιοκτήτες) των διαμερισμάτων αυτών μαλώνουν, αγαπιούνται, ερωτεύονται, χωρίζουν, παντρεύονται. Κανείς δεν ξέρει αν κοιμούνται καλά ή αν έχουν αϋπνίες, αν τρώνε καλά ή αν δεν έχουν και πολλά να φάνε, αν μιλάνε ή αν βλέπουν σιωπηλοί τηλεόραση, αν κάνουν έρωτα ή αν σπάνε βάζα... με λίγα λόγια "τα εν οίκω μη εν δήμω" που έλεγε και η γιαγιά μου.
Απλά, όταν κλείνουν οι πόρτες όλου του κόσμου (η πόρτα των μικρών ή μεγάλων οικογενειών, των εκ πεποιθήσεως - ή μη - εργένηδων, των μοναχικών ψυχών, των νέων που ξεκινάνε την ζωή τους, των ξενιτεμένων και των ντόπιων, των γλυκών ηλικιωμένων, των φτωχών και των πλουσίων) εύχομαι να κλείνουν μέσα ευτυχία, ασφάλεια και ολοκλήρωση.

ΥΓ. Δεν ξεχνάω να εύχομαι το ίδιο, καθώς και για λίγη προστασία παραπάνω από τον Θεό, για αυτά τα παιδάκια και τις οικογένειες που δεν έχουν πόρτες και παράθυρα στα σπίτια τους ή δεν έχουν καν σπίτια. Για αυτά τα αθώα πλάσματα που γεννιούνται κάθε μέρα στις "δύσκολες" εκτάσεις τούτης της γης. Που ταλαιπωρούνται από την πείνα, την δίψα, τις αρρώστιες ή τον πόλεμο. Που, πριν γεννηθούν, έχουν καταδικαστεί να ζήσουν την - δυστυχώς σύντομη - ζωή τους μέσα στην αμάθεια και την βασανιστική υπερ-απλότητα.

Λίγα ψίχουλα αναμνήσεων...

Σαν μικρό παιδάκι, δυστυχώς, δεν έχει καθόλου αναμνήσεις. Η μνήμη της ξεκινά να της στέλνει μερικές ακανόνιστες εικόνες στο μυαλό από την ηλικία των 5. Μετά ξανά, θυμάται τον εαυτό της γύρω στα 7-8, αλλά ποτέ με λεπτομέρειες.
Εικόνες και σκηνές - πολύ μικρού μήκους - χωρίς συνέχεια, χωρίς συνοχή. Μπερδεμένα κομμάτια του εαυτού της και της παιδικής της ηλικίας. Ένας χιονοπόλεμος με τον αδερφό της, το κρυφτό στην πυλωτή με τα παιδιά της γειτονιάς, μια πρωινή διαδρομή προς το σχολείο, μερικοί παιχνιδο-καβγάδες με τον αδερφό, το αγορίστικο κούρεμα για τις ψείρες το καλοκαίρι, το μπάνιο που τους έκανε ο μπαμπάς της, οι μεσημεριανές σιέστες με την μαμά της στο μεγάλο κρεβάτι, η ασπρόμαυρη τηλεόραση στο σαλόνι, τα κάστανα στο τζάκι, τα φιογκάκια στα μαλλιά, τα τρία πακέτα Cooper (τότε χωρίς τις προειδοποιητικές ανακοινώσεις) που αγόραζε κάθε μέρα στην μαμά της...
Αυτές και με μια τέτοια ασύνδετη σειρά, είναι οι πιο πολλές αναμνήσεις που της έρχονται στο νου. Μετά, στην ηλικία των 12, έρχεται το απόλυτο κενό - λες κι έριξε ένα μαύρο σεντόνι πάνω από το σεντούκι των αναμνήσεών της κι αυτό εξαφανίστηκε στο σκοτάδι του μυαλού της. Ο πόνος, το αναπάντεχο, η απορία, η άρνηση. Αυτά - καταλήγει μετά από τόσα χρόνια - ανάγκασαν το μυαλό της να σβήσει ή μάλλον να μην κρατήσει τίποτα. Όταν αυτά τα τρία πακέτα Cooper που αγόραζε καθημερινά "αποφάσισαν" να σταματήσουν την πιο γλυκιά, την πιο ζεστή, την πιο μεγάλη, την πιο αγαπημένη καρδιά όλου της του κόσμου, το μυαλό της σταμάτησε να λαμβάνει. Αρνήθηκε να καταχωρήσει οτιδήποτε γινόταν στην ζωή της. Για 2 περίπου χρόνια.
Έπειτα, απλά αρνήθηκε το γεγονός αλλά ξεκίνησε μουδιασμένο να λαμβάνει πάλι εικόνες καθημερινές. Το καινούριο της σχολείο, οι νέοι φίλοι και φίλες, η άγνωστη περιοχή, η απουσία του αδερφού της, η γιαγιά και ο παππούς σε ρόλο πρωταγωνιστικό πια στην ζωή της.
Αρκετά χρόνια αργότερα, μετά από την απομονωμένη συναισθηματικά εφηβεία της, άρχισε να αποδέχεται το χαμό της μάνας της. Και αφού θρήνησε ξανά με τον δικό της τρόπο, ο πόνος έγινε μεγαλύτερος συνειδητοποιώντας ότι όσα το μυαλό της είχε αποφασίσει ότι δεν θέλει να σκέφτεται τότε, τώρα που ήθελε να θυμηθεί δεν μπορούσε.
Ακόμα και τώρα πιάνει τον εαυτό της να προσπαθεί να θυμηθεί την φωνή της, την μυρωδιά της, τον ήχο του γέλιου της, την αίσθηση του αγγίγματος της. Η μνήμη της, δυστυχώς, δεν την βοηθάει και αυτό προσθέτει άλλο ένα λιθαράκι στην λύπη της.
"Μερικές φορές δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο... η απουσία της ή η ανικανότητά μου να την ζήσω στο μυαλό μου;" μου ψιθυρίζει που και που...

Για μια όμορφη Ευβοιώτισσα και την μαμά της!

Όταν έρχεται το ξαφνικό και το απρόσμενο, όταν έρχεται ο φόβος και η απόγνωση, όταν έρχεται η ανησυχία και η αναστάτωση το μόνο που μπορείς να κάνεις για να βοηθήσεις και να βοηθηθείς είναι να σκέφτεσαι θετικά, να πιστεύεις θετικά και να ζεις θετικά!
Έτσι όλη σου η ζωή θα ελκύει και θα εκπέμπει την θετικότητα και την ομορφιά που έχεις στην ψυχή και στο μυαλό ...

Three little birds
Pitch by my doorstep
Singin' sweet songs
Of melodies pure and true
Sayin', "This is my message to you-ou-ou:"
Singin': "Don't worry 'bout a thing,
'Cause every little thing gonna be all right."

Το λένε και τα πουλιά...
Όλα θα πάνε καλά!