Central Park West

Κάθε Δευτέρα έχω διπλή βάρδια στη δουλειά και όπως επιβάλλεται ακόμα και σε αυτήν την καπιταλιστική και ανταγωνιστική κοινωνία, δικαιούμαι μία ώρα διάλειμμα. Έτσι, καιρού επιτρέποντος φυσικά, κάθε Δευτέρα στις 5 το απόγευμα φεύγω από την δουλειά, περνάω από τα Starbucks και κατευθύνομαι προς το Central Park με έναν "tall" καφέ στο χέρι.
Στους 72 δρόμους που βρίσκεται μια από τις εισόδους του πάρκου ξεκινάνε τα γνωστά Strawberry Fields. Στην είσοδο, μαζεμένοι πλανόδιοι πουλάνε παγωτά, γρανίτες, μπλούζες και καπελάκια με τα διάφορα λογότυπα της Νέας Υόρκης αλλά και φωτογραφίες. Φωτογραφίες του Central Park, του Manhattan, του John Lennon και την τελευταία αυτή εβδομάδα φωτογραφίες του Michael Jackson!
Συνεχίζοντας προς το πάρκο ξεκινάνε τα ψηλά δέντρα του ενώ αριστερά και δεξιά, στις άκρες του πλακόστρωτου, βρίσκονται παγκάκια με κάθε λογής αφιερώσεις, αγορασμένα από απλούς ανθρώπους με ευαισθησίες ή και φαντασία. "For my dearest sister. She would love it here.", "For the best holidays of our lives, Marc - Julie", "In loving memory of our father", "I love you Marian...Will you be my wife?"
Ακριβώς στην μέση του πρώτου πεζό-σταυροδρομίου, ένας ψηφιδωτός κύκλος με την λέξη IMAGINE και μερικά λουλούδια στην μνήμη του αξέχαστου John Lennon. Σ' ένα από τα παγκάκια, ένας γλυκός ήχος κιθάρας, το μελωδικό σφύριγμα του κιθαρίστα και τα γνωστά λόγια "When I find myself in times of trouble, mother Mary comes to me, speaking words of wisdom, let it be. And in my hour of darkness she is standing right in front of me, speaking words of wisdom, let it be" σε κάνουν να ανατριχιάσεις και να φέρεις στο νου έναν άνθρωπο που άφησε ιστορία με την μουσική του. "Imagine no possessions, I wonder if you can No need for greed or hunger, A brotherhood of man, Imagine all the people Sharing all the world".

Πίσω ακριβώς από το δέντρο που κάθεται ο κιθαρίστας υψώνεται επιβλητικό το κτίριο Dakota. Το κτίριο που έμενε ο John Lennon και μπροστά από το οποίο δολοφονήθηκε στα σαράντα του χρόνια, στις 8 Δεκεμβρίου 1980.
Είτε σου αρέσαν τα τραγούδια του είτε όχι, είτε συμφωνούσες με τις αντιλήψεις του είτε όχι, το μόνο που νιώθεις μέσα σε αυτό το σκηνικό είναι σεβασμό προς την μνήμη του. "You may say I'm a dreamer But I'm not the only one I hope someday you'll join us And the world will be as one" τραγουδάει ο κιθαρίστας και όλοι σιγοτραγουδάμε μαζί του.
Φεύγοντας, στέκομαι μπροστά από το κτίριο Dakota, κοιτάζω ψηλά στα παράθυρα και φαντάζομαι τον John Lennon πίσω από το παράθυρο, καθισμένο στο πιάνο του να χαζεύει το πάρκο και να γράφει τις μουσικές που κατάφεραν να αναστατώσουν τον κόσμο...

Παραπονάκι μου

Κατά τα λεγόμενα των "ντόπιων" της Νέας Υόρκης, ο φετινός χειμώνας ήταν από τους πιο κρύους των τελευταίων χρόνων. Με την θερμοκρασία να πέφτει στους -12 και με τον παράγοντα του ανέμου που μερικές φορές ξεπερνούσε τα 15 μίλια την ώρα, ένιωσα πολλές φορές το κορμί μου να μουδιάζει!
Δεν παραπονέθηκα... αγόρασα ένα ζεστότερο, μακρύτερο, αδιάβροχο μπουφάν, κασκόλ, γάντια (διπλά!) σκούφο (από αυτούς που καλύπτουν και τα αφτιά), μπότες με γούνινη επένδυση, έβαλα και ό,τι χοντρό πουλόβερ είχα και βγήκα στην μαρμαρωμένη από το κρύο ατμόσφαιρα για να πάω στην δουλειά μου. Στα πρώτα 10 λεπτά σταμάτησα να νιώθω τα πόδια μου και προφανώς συνέχισα να προχωράω από απλή συνήθεια! Δεν παραπονέθηκα... Είχα στο μυαλό μου τις γλυκές μέρες της άνοιξης που έστριβε στην γωνία και έκανα υπομονή. Έμαθα κι εγώ να χαίρομαι, να απολαμβάνω και να εκτιμώ τις ημέρες που ο υδράργυρος άγγιζε τις θετικές τιμές, ακόμα κι αν ήταν +1!
Περίπου στο τέλος του Απρίλη ήρθε η άνοιξη, φέρνοντας μαζί της βροχή και υγρασία. Δεν παραπονέθηκα...
Μέσα του Μάη άρχισε ο ήλιος να ζεσταίνει το πρόσωπό μου, η βλάστηση τριγύρω μεγάλωνε με γοργούς ρυθμούς, η θερμοκρασία έπαιζε γύρω στους 18 βαθμούς Κελσίου και τότε άρχισα να σκέφτομαι για το υπέροχο καλοκαίρι που περιμένει τον Χρόνο να του ανοίξει την πόρτα. Άρχισα να κάνω σχέδια για τις παραλίες που θα πάω και τις γύρω Πολιτείες που θα επισκεφτώ στα ρεπό μου. Άρχισα να πακετάρω τα χειμωνιάτικα ρούχα και αξεσουάρ (με ιδιαίτερη χαρά!) και στη θέση τους να βάζω τα ανάλαφρα καλοκαιρινά ρούχα μου.
28 Ιουνίου σήμερα και όλο αυτόν τον μήνα αντίκρισα τον ήλιο 4 μέρες! Κι αυτό γιατί σταμάτησε να βρέχει μόνο για 4 μέρες - και όχι συνεχόμενες! Τις υπόλοιπες 24 νομίζεις πως ο καιρός έχει βάλει στοίχημα να σε τρελάνει... και το κερδίζει. Συννεφιά, βροχή, ψιλοβρόχι, καταιγίδες, γκρίζο, μουνταμάρα, υγρασία. Κάθε μέρα! Ο ιδανικός καιρός για καταθλίψεις, νεύρα και εκνευρισμούς.
Ε, πια... παραπονέθηκα!!
Παραπονιέμαι κάθε μέρα σε φίλους και συναδέλφους. Παραπονιέμαι στους φίλους μου στην Αθήνα που με τον αυθόρμητο ενθουσιασμό του ελληνικού καλοκαιριού, μου εξιστορούν τις ημερήσιες εκδρομές τους στις παραλίες. Παραπονιέμαι γραπτά και σε αυτή την σελίδα! Μου λείπει ο ήλιος, η θάλασσα, η ζέστη, ακόμα και ο καύσωνας της Αθήνας!

Εχτές ήταν μια από τις τέσσερις εκείνες μέρες που ο καιρός έχασε το στοίχημα του! Γυρνώντας λοιπόν νωρίς από την δουλειά πήγα στο λιμανάκι της περιοχής που μένω για να αγναντέψω το ηλιοβασίλεμα.
Εικόνες όμορφες. Μυρωδιές που συναντάς στους μώλους των νησιών μας. Έκλεισα τα μάτια και ένιωσα για μερικά λεπτά πως βρίσκομαι σε ελληνικό νησί. Στην Ιθάκη ίσως, την ώρα που όλοι οι θαλασσόλυκοι έχουν επιστρέψει από τις θαλάσσιες βόλτες τους, έχουν αράξει τα σκάφη τους στη μαρίνα κι έχουν βγει στην στεριά για τον απογευματινό καφέ, το ηλιοβασίλεμα και το παραδοσιακό πια νυφοπάζαρο.
Μια γλυκιά νοσταλγία γεμίζει την καρδιά μου. Πόσο μου λείπει η Ελλάδα, η πατρίδα, ο τόπος μου!


Τούτη την ώρα όμως, που όλη η φύση ησυχάζει και τα μικρά ή μεγάλα πλάσματά της πάνε για ύπνο, αν κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, σε όποιο μέρος κι αν βρίσκεσαι της γης, θα βρεις την ομορφιά που θα γαληνέψει την ψυχή σου...

Ίαση ψυχής

Τα τρένα στην Νέα Υόρκη παίζουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ζωή των μόνιμων κατοίκων αλλά και των τουριστών της πόλης. Οι δρόμοι του Manhattan έχουν κατακλυστεί από αυτοκίνητα και ταξί. Η κίνηση στους δρόμους είναι απερίγραπτη και το κυνήγι του παρκαρίσματος είναι πάντα μια πρόκληση! Σε όλους τους εμπορικούς δρόμους (σχεδόν παντού δηλαδή) υπάρχουν παρκόμετρα της 1 ώρας, ενώ το Manhattan είναι η πόλη που όπως λένε, παίρνεις κλήση για παράνομο παρκάρισμα (συμπεριλαμβανομένου και του ληγμένου παρκόμετρου!) πιο γρήγορα από ότι αλλάζεις κανάλια στην τηλεόραση! Όλοι αυτοί οι παράγοντες κάνουν τα τρένα τα πιο δημοφιλή μέσα μεταφοράς, ακόμα και για αυτούς που έχουν αμάξι.
Εγώ περνάω ακριβώς 2,5 ώρες από την μέρα μου μέσα στα τρένα για να πάω και να γυρίσω από την δουλειά μου. Το πρώτο τρένο, το μεγάλο, είναι υπέργειο με μια όμορφη διαδρομή μέσα από τα δάση του Long Island, έναν μικρό θαλάσσιο κόλπο, τις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Queens και τέλος κάτω από το νερό που χωρίζει το Manhattan για να καταλήξει στον υπόγειο σταθμό του Penn Station μετά από περίπου μια ώρα. Από εκεί, ανεβαίνοντας ένα επίπεδο, μπαίνω στο μετρό της πόλης και σε ένα τέταρτο βρίσκομαι στον προορισμό μου.
Τα βαγόνια των τρένων γεμίζουν με κάθε λογής ανθρώπους. Μικρούς, μεγάλους, Ασιάτες, Αφρικανούς, Μεξικανούς, Ευρωπαίους, κουρασμένους, χαρούμενους, λυπημένους, ευγενικούς, αγενείς, μόνους, με παρέα, καλοντυμένους, μεθυσμένους...
Σχεδόν όλοι, με τα ακουστικά από το ipod τους στα αφτιά, κρυφοκοιτάζουν ο ένας τον άλλον ή διαβάζουν την εφημερίδα που άφησε ο προηγούμενος επιβάτης.
Το μεγάλο τρένο με το οποίο το το ταξίδι μου διαρκεί περίπου μια ώρα, έχει γίνει μέρος της δικής μου καθημερινότητας - σαν να λέμε το δεύτερο σαλόνι μου! Τα μεγάλα του βαγόνια και οι άνετες θέσεις του φιλοξενούν τις σκέψεις μου, την κούρασή μου, την χαρά μου και την στεναχώρια μου, τα γέλια μου και το κλάμα μου, τις ελπίδες μου και τα όνειρά μου. Έχω ανεβάσει δειλά τα πόδια μου στα 3θέσια καθίσματα κι έχω αποκοιμηθεί προσπαθώντας να απαλύνω την κούραση του κορμιού μου. Έχω φτιάξει το μακιγιάζ μου (σαν πραγματική Νεοϋορκέζα!) έχω βάψει τα νύχια μου, έχω γράψει στο ημερολόγιό μου κι έχω διαβάσει τόσα βιβλία όσα δεν έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή! Μα, κυρίως, έχω ψαξει βαθιά μέσα μου και με έχω γνωρίσει καλά.

Μπορεί να χρειάζεται να ξυπνάω μία ώρα νωρίτερα, μπορεί να μου παίρνει δύο ώρες από την κάθε μου μέρα, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το "ταξίδι" από και προς την πόλη δεν θα το άλλαζα με τίποτα!
Είναι δύο ώρες αφιερωμένες σε μένα. Δύο ώρες γεμάτες σκέψεις και όνειρα. Δύο ώρες γεμάτες αυτοκριτική και αποφάσεις. Δύο ώρες επικεντρωμένες στην καρδιά και την ψυχή μου.
Δύο ώρες πιο ώριμη, κάθε μέρα...

Η ζωή κάτω από την πόλη

Από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στη Νέα Υόρκη είναι οι υπόγειοι σταθμοί των τρένων. Υπάρχουν, βέβαια, οι απλοί σταθμοί (όπως τους έχουμε δει και στην Αθήνα) αλλά υπάρχουν και οι σταθμοί που είναι κεντρικοί και εξυπηρετούν καθημερινά - χωρίς υπερβολές - εκατομμύρια κόσμο.
Δύο από τους σταθμούς αυτούς είναι ο Penn Station στους 34 δρόμους και ο Time's Square στους 42 δρόμους του Manhattan. Κατεβαίνοντας από το τρένο στην πλατφόρμα, μοιάζουν κι αυτοί να είναι σαν όλους τους άλλους σταθμούς αυτού του σοφά διακλαδωμένου υπόγειου μαζικού μέσου μεταφοράς.
Είτε κατεβαίνοντας, είτε ανεβαίνοντας όμως προς την έξοδο ή τις άλλες γραμμές των τρένων, μια ολόκληρη πόλη ξεδιπλώνεται... Μια μικρή πόλη που κάθε της γωνία προσπαθεί να γαργαλίσει και να ξυπνήσει τον αχόρταγο και άτακτο καταναλωτή που κρύβουμε μέσα μας! Μεγάλες και μικρές ταμπέλες με πολύχρωμα φώτα, καροτσάκια και βιτρίνες με ελκυστικές λιχουδιές βρίσκονται εκεί 24 ώρες / 7 ημέρες, μήπως, Θεός φυλάξει, κάποιος θελήσει να γεμίσει το στομάχι του! Στην μικρή πόλη του Penn Station μπορείς να βρεις από τσίχλες σαμπουάν και ρούχα μέχρι βιβλία, αρώματα, ποδήλατα και φυσικά κάθε τι λαχταριστό που μπορεί να λιγουρευτείς... σάντουιτς, πίτες, γλυκά, σαλάτες, σούπες, burgers, φρούτα, hot dogs, popcorn, παγωτά (με πολλές ή λίγες θερμίδες), αναψυκτικά (υγιεινά ή μη), μπύρες (light ή απλές) και ό,τι άλλο μπορείς να πάρεις "to-go".
Η άλλη, λίγο πιο μικρή πόλη του Time's Square, αποτελείται από διάφορα επίπεδα, πλατφόρμες και γραμμές στα οποία χάνεσαι πιο εύκολα από ότι στους δρόμους του Manhattan. Σε κάθε επίπεδο υπάρχουν κι εκεί μερικά μαγαζιά/περίπτερα αλλά ο σταθμός στους 42 δρόμους έχει ένα πιο καλλιτεχνικό ύφος!

Σε μια γωνιά, μια κοπέλα ντυμένη με ένα γλυκό φουστανάκι και διακριτικό βάψιμο στο πρόσωπο τραγουδάει όπερα, με το ipod της συνδεδεμένο σε ένα ηχείο και με ένα μεταλλικό κουβά για τα "φιλοδωρήματά" της.

Σε διπλανό επίπεδο, ο original Mr. Pots and Pans με 5 πλαστικούς κουβάδες, ένα ταμπούρο, μια κατσαρόλα, ένα τηγάνι και μια σχάρα φούρνου δίνει ρεσιτάλ κρουστών καθισμένος σ' ένα πλαστικό καφάσι!
Σε ποιόν να ρίξεις το μονοδόλαρό σου;
Στην κοπελίτσα με την εκπληκτική φωνή που προσπαθεί να στηρίξει αυτό που σπούδασε, έστω και στον υπόγειο σταθμό του τρένου ή στον πεινασμένο και εφευρετικό drummer/MacGyver;

Η αρχή...

Σε μια οικονομικά απεγνωσμένη προσωπική περίοδο, μου δόθηκε η ευκαιρία, φεύγοντας για λίγο στο εξωτερικό να μπορέσω να ορθοποδήσω και να συνεχίσω την ζωή μου χωρίς χρέη και άγχη. Με πολύ αυθορμητισμό και μια παιδική αφέλεια αποφάσισα να αρπάξω την ευκαιρία, ευχόμενη πως κάνω το καλύτερο για το μέλλον μου.

Έτσι, εδώ και περίπου 8 μήνες βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη.
Όπως όλοι οι παράνομοι κάτοικοι αυτής της πόλης, μπήκα στο χώρο των εστιατορίων και φορώντας ένα γλυκό χαμόγελο και τα μαλλιά πιασμένα κότσο, σερβίρω φαγητά στους ανυπόμονους πεινασμένους της αριστοκρατικής γειτονιάς του Manhattan!
Μπήκα στην ρουτίνα της πόλης πολύ γρήγορα και μετά τους 2 πρώτους μήνες έδινα οδηγίες σε περαστικούς απελπισμένους τουρίστες που έψαχναν τα διάσημα Strawberry Fields του Central Park!

Η σελίδα αυτή θα περιέχει, κυρίως, φωτογραφίες και σχόλια για την πόλη, τους ανθρώπους, τις γωνίες, τις καθημερινές μου συνήθειες και ό,τι περίεργο ή ενδιαφέρον συναντήσω στους μικρούς ή μεγάλους δρόμους και λεωφόρους της Νέας Υόρκης.