Ίαση ψυχής

Τα τρένα στην Νέα Υόρκη παίζουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην ζωή των μόνιμων κατοίκων αλλά και των τουριστών της πόλης. Οι δρόμοι του Manhattan έχουν κατακλυστεί από αυτοκίνητα και ταξί. Η κίνηση στους δρόμους είναι απερίγραπτη και το κυνήγι του παρκαρίσματος είναι πάντα μια πρόκληση! Σε όλους τους εμπορικούς δρόμους (σχεδόν παντού δηλαδή) υπάρχουν παρκόμετρα της 1 ώρας, ενώ το Manhattan είναι η πόλη που όπως λένε, παίρνεις κλήση για παράνομο παρκάρισμα (συμπεριλαμβανομένου και του ληγμένου παρκόμετρου!) πιο γρήγορα από ότι αλλάζεις κανάλια στην τηλεόραση! Όλοι αυτοί οι παράγοντες κάνουν τα τρένα τα πιο δημοφιλή μέσα μεταφοράς, ακόμα και για αυτούς που έχουν αμάξι.
Εγώ περνάω ακριβώς 2,5 ώρες από την μέρα μου μέσα στα τρένα για να πάω και να γυρίσω από την δουλειά μου. Το πρώτο τρένο, το μεγάλο, είναι υπέργειο με μια όμορφη διαδρομή μέσα από τα δάση του Long Island, έναν μικρό θαλάσσιο κόλπο, τις πυκνοκατοικημένες περιοχές του Queens και τέλος κάτω από το νερό που χωρίζει το Manhattan για να καταλήξει στον υπόγειο σταθμό του Penn Station μετά από περίπου μια ώρα. Από εκεί, ανεβαίνοντας ένα επίπεδο, μπαίνω στο μετρό της πόλης και σε ένα τέταρτο βρίσκομαι στον προορισμό μου.
Τα βαγόνια των τρένων γεμίζουν με κάθε λογής ανθρώπους. Μικρούς, μεγάλους, Ασιάτες, Αφρικανούς, Μεξικανούς, Ευρωπαίους, κουρασμένους, χαρούμενους, λυπημένους, ευγενικούς, αγενείς, μόνους, με παρέα, καλοντυμένους, μεθυσμένους...
Σχεδόν όλοι, με τα ακουστικά από το ipod τους στα αφτιά, κρυφοκοιτάζουν ο ένας τον άλλον ή διαβάζουν την εφημερίδα που άφησε ο προηγούμενος επιβάτης.
Το μεγάλο τρένο με το οποίο το το ταξίδι μου διαρκεί περίπου μια ώρα, έχει γίνει μέρος της δικής μου καθημερινότητας - σαν να λέμε το δεύτερο σαλόνι μου! Τα μεγάλα του βαγόνια και οι άνετες θέσεις του φιλοξενούν τις σκέψεις μου, την κούρασή μου, την χαρά μου και την στεναχώρια μου, τα γέλια μου και το κλάμα μου, τις ελπίδες μου και τα όνειρά μου. Έχω ανεβάσει δειλά τα πόδια μου στα 3θέσια καθίσματα κι έχω αποκοιμηθεί προσπαθώντας να απαλύνω την κούραση του κορμιού μου. Έχω φτιάξει το μακιγιάζ μου (σαν πραγματική Νεοϋορκέζα!) έχω βάψει τα νύχια μου, έχω γράψει στο ημερολόγιό μου κι έχω διαβάσει τόσα βιβλία όσα δεν έχω διαβάσει σε όλη μου τη ζωή! Μα, κυρίως, έχω ψαξει βαθιά μέσα μου και με έχω γνωρίσει καλά.

Μπορεί να χρειάζεται να ξυπνάω μία ώρα νωρίτερα, μπορεί να μου παίρνει δύο ώρες από την κάθε μου μέρα, αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό το "ταξίδι" από και προς την πόλη δεν θα το άλλαζα με τίποτα!
Είναι δύο ώρες αφιερωμένες σε μένα. Δύο ώρες γεμάτες σκέψεις και όνειρα. Δύο ώρες γεμάτες αυτοκριτική και αποφάσεις. Δύο ώρες επικεντρωμένες στην καρδιά και την ψυχή μου.
Δύο ώρες πιο ώριμη, κάθε μέρα...