Καλά Χριστούγεννα!

Τριγωνάκια, τριγωνάκια, τριγωνάκια και παιδικές φωνούλες παντού! Παιδάκια μοναχούλια (τα θαρραλέα!), παιδάκια με τα αδελφάκια τους, με τους φίλους, με τις μαμάδες (από μακριά), με τα τριγωνάκια ανά χείρας και τις γλυκές φωνούλες να ρωτάνε με μια χαρούμενη τσαχπινιά «να τα πούμε;» Ένα έθιμο παραμελημένο, σνομπαρισμένο και «πασέ», ένα έθιμο για το οποίο ανυπομονούσαν οι δικές μας γενιές, ξαναγεννήθηκε αυτήν την παραμονή Χριστουγέννων στις γειτονιές, στα μαγαζιά και στους δρόμους της Αθήνας! Να είναι η κρίση που έριξε τα παιδιά στο «γιορτινό μεροκάματο»; Να είναι μια γενικότερη επιστροφή στις παραδόσεις και τα έθιμά μας; Να είναι το πλησίασμα του κόσμου στον Χριστό και στην ιαματική Του ελπίδα;  Ό,τι και να είναι, είναι όμορφο! Ας μην ξεχνάμε τα παραδοσιακά μας έθιμα, ας μην ξεχνάμε ποιοι είμαστε. 

Χριστός εγεννήθη! Χαρά στον κόσμο! 

Αναπολώντας...

Έχουμε μπει στον Δεκέμβρη και μερικά χρόνια πριν, θα μέτραγα ήδη τις ημέρες ανάποδα! Θυμάμαι αυτήν την ανυπόμονη προσμονή και ταξιδεύω ξαφνικά πίσω σε εκείνες τις ημέρες… Θυμάμαι πάλι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο και να σε περικυκλώνει αυτή η τόσο γνώριμη, αξέχαστη και γλυκιά μυρωδιά του φρεσκοψημένων μελομακάρονων. Θυμάμαι την γιαγιά με τις φίλες της, γύρω από το κόκκινο τραπέζι, να ζυμώνουν, να φουρνίζουν, να ξεφουρνίζουν, να μελώνουν και να καρυδώνουν ταψιά και ταψιά με τα πιο καλοσχηματισμένα μελομακάρονα. Θυμάμαι και την επομένη, με την εξίσου γνώριμη μυρωδιά των κουραμπιέδων. Με την γιαγιά και τις φίλες της σε ένα σύννεφο άχνης ζάχαρης και το άρωμα του φρέσκου βουτύρου να κάνει ακόμα βόλτες σε όλα τα δωμάτια. Θυμάμαι τα γέλια τους, τα καλαμπούρια τους, τις συμβουλές συνταγών, τα χαζοκουτσομπολιά και τις κουβέντες αλληλο-υποστήριξης της «ακαταλαβίστικης» συμπεριφοράς των ανήσυχων εφήβων εγγονών τους! Θυμάμαι το ξεθάψιμο του μικρού μου τριγώνου και τις πρόβες για τα κάλαντα. Θυμάμαι το στόλισμα του δέντρου με την πιο δημιουργική (και τρομακτική πολλές φορές) φαντασία και τους επαίνους της γιαγιάς για το «ομορφότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου». Θυμάμαι το γράμμα στον Άγιο Βασίλη, που πάντα ξεκίναγε κάπως έτσι:
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,

φέτος δεν ήμουν πολύ καλή αλλά βέβαια αυτό το ξέρεις ήδη.

Παρ' όλα αυτά φέτος θα ήθελα…

και ξεκίναγε μια μικρή λίστα με όσα είχα ανάγκη, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά ήθελα, με όσα δεν είχα ανάγκη αλλά καλό θα ήταν να έχω κτλ κτλ. Θυμάμαι πως είναι να γυρνάς από το σχολείο κάθε μέρα και να μετράς τα δώρα, ξανά και ξανά, μήπως ανακαλύψεις κάποιο καινούριο. Και μετά η ίδια και η ίδια ερώτηση μέχρι να ακούσεις το πολυπόθητο «ναι»: «Μπορούμε να ανοίξουμε τα δώρα σήμερα; Σε παρακαλώωω». Θυμάμαι, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, την αγωνία που έχεις αν θα αρέσει το δώρο που αγόρασες το οποίο σου πήρε τουλάχιστον 2 μέρες να το σκεφτείς και άλλες 2 μέρες να το ψάξεις! Και βέβαια, ανήμερα τα Χριστούγεννα, θυμάμαι το άνοιγμα των δώρων, όλοι μαζί μπροστά από το δέντρο, τα γέλια, τον ενθουσιασμό και την χαρά να κάνει αντίλαλο με την ανεμελιά.

Μετά, η καθιερωμένη συγκέντρωση με το υπόλοιπο σόι. Θυμάμαι το στρώσιμο του τραπεζιού που επιμελούμασταν όλες οι «γυναίκες», τις σοβαρές κουβέντες των αντρών στο σαλόνι, την ασπρόμαυρη τηλεόραση να παίζει εορταστικά τραγούδια και το μεγάλο φαγοπότι με την υπογραφή κορυφαίων σεφ, όπως η γιαγιά! Θυμάμαι την σούπα αυγολέμονο για αρχή, τη γεμιστή γαλοπούλα με κουκουνάρι για κυρίως, τις πατάτες στον φούρνο, τα τυριά κι τις σαλάτες, τη σπανακόπιτα και βέβαια τα επιμελώς καλοψημένα μελομακάρονα και κουραμπιέδες της γιαγιάς μαζί με τον καφέ «των μεγάλων».

Όλα όσα θυμάμαι από τα παιδικά μου Χριστούγεννα συνοψίζονται κυρίως σε μυρωδιές και οικογένεια. Σε ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο με καλούδια, γεμάτο με θείους και ξαδέλφια, με γιαγιά και παππού και θυμάμαι να ήμασταν όλοι και καθένας μας ξεχωριστά, ως δια μαγείας, το κέντρο του μικρού μας κόσμου.

Αχ, καλοκαιράκι!

Τι ωραίο το καλοκαιράκι... Μπάνια, θάλασσα, ήλιος, φίλοι, καφεδάκια και ποτάκια by the sea, θερινά σινεμά, μυρωδιές βασιλικού και γιασεμιού. Αισθήματα ανοιχτά, χαρούμενα, ζεστά. Λες και ο ήλιος καταφέρνει να μπει βαθιά στις καρδιές μας τούτο τον καιρό και να λιώσει ό,τι κρύο, κουκουλωμένο και απόμακρο κουβαλάμε από τον χειμώνα. Μια γλυκιά υγρασία κολλάει πάνω μας αυτά τα ζεστά καλοκαιρινά βραδάκια χαλαρώνοντας όλες μας τις αισθήσεις, ρίχνοντας τους τοίχους και τις άμυνες τις καρδιάς μας.
Τι ωραίο το καλοκαιράκι… με μυρωδιές και εικόνες να ξυπνάνε αναμνήσεις εφηβικές, παιδικές, μοναδικές. Το τζιτζίκι μέσα στην ησυχία του μεσημεριού να σου θυμίζει τα Μίκυ Μάους που διάβαζες μικρός γιατί δεν ήθελες να κοιμηθείς. Το ψυγείο της ΕΒΓΑ που παίρνει το μάτι σου φευγαλέα έξω από ένα ψιλικατζίδικο να σου θυμίζει τα απογευματινά παγωτά, κεράσματα της γιαγιάς. Ο βασιλικός στην γωνιά του μπαλκονιού να σου θυμίζει τις γλάστρες πάνω στα ασβεστωμένα πεζοδρόμια του επαρχιακού δρόμου. Και οι εικόνες, οι μυρωδιές, τα χρώματα αρχίζουν να ξεχειλίζουν… ο καλαμποκάς τα απογεύματα στην περατζάδα, το ψαροχώρι στην πίσω πλευρά του βουνού, η ΜΥΡΤΩ με άρωμα λεμόνι, τα δεκανίκια του παππού πλάι στην καρέκλα, τα λευκά τσοκαράκια, οι καμπάνες να σημαίνουν την κάθε ώρα, η καινούρια φούστα για την ημέρα της Παναγίας, τα μισοφτιαγμένα κάστρα στην άμμο, 2 χρυσόψαρα αγορασμένα από το πανηγύρι του χωριού, το άρωμα του πεύκου, οι βουτιές από τον μόλο, τα οικογενειακά πρωινά ξυπνήματα, μια φέτα καρπούζι στο χέρι και ότι άλλο έχει χαραχθεί στο μυαλό - όπως φαίνεται για πάντα!
Πόσο εύκολα γυρνάς πίσω σε αξέχαστα καλοκαίρια. Πόσο εύκολα εύχεσαι να ξαναγινόσουν παιδί για λίγο. Κι αφού δεν μπορώ να παρακαλέσω τον Θεό να με ξανακάνει παιδί, μπορώ να Τον ευχαριστήσω που με άφησε να μαζέψω τόσες γλυκές αναμνήσεις…

Αγανακτισμένοι... ραντεβού στο Σύνταγμα!

Μερικές εικόνες και λίγα από τα "λόγια" που ακούγονται στο Σύνταγμα, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη και όλες τις άλλες πόλεις της Ελλάδας που υπάρχουν αγανακτισμένοι και αποφασισμένοι... Αέρα αέρα να φύγει η χολέρα

Κλέφτες! Κλέφτες! Κλέφτες!

ΕΕΕ, ΟΟΟ, πάρτε το μνημόνιο και φύγετ' από δω. ΟΥΣΤ!

Να τος, να τος, ο πρωθυπουργός!

Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73'

Κι ας βρέχει, κι ας βρέχει, ο Έλληνας αντέχει!


Αν έχετε τιμή, αν έχετε πατρίδα, ανάποδα ανάποδα γυρίστε την ασπίδα!

Εμπρός εμπρός, ξυπνάει ο λαός!

Και μερικές φωτογραφίες που μιλάνε από μόνες τους...

Και τέλος ας μην ξεχνάμε για πιο λόγο είμαστε εκεί...
Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Μάνα

Μάνα πες στα παιδιά σου
ότι έμειναν μόνα τους απόψε.
Μη στρώσεις τραπέζι, ο πατέρας δε γύρισε ακόμη.
Εσύ που ετοίμασες τόσα καλά και οι δουλειές δεν πήγαν κι άσχημα σήμερα,
πρέπει να ξεκουραστείς.

Κάθισε στην πολυθρόνα της γιαγιάς κι άναψε τα κεριά.
Στέγνωσε το λαρύγγι σου, ζάρωσαν τα χέρια σου,
απόψε σαν να γέρασες δέκα χρόνια μου φαίνεται.
Ήλθε ο πατέρας, νομίζω, ή μήπως είναι οι φωνές
του χθεσινού περπατήματος στην ξύλινη σκάλα,
που ψυχομαχούν, είναι;

Μάνα, τα παιδιά σου σ' αγαπούν δε στο είπαν ποτέ
μα σαν έπιαναν το ψωμί το μεσημέρι,
ήταν για χίλια σ' αγαπώ το χαμογελαστό τους πρόσωπο.
Είναι κι ο πατέρας στο τραπέζι,
σ' αγαπάει, μόνο που δεν στο λέει.
Άλλωστε τι σημασία έχουν δυο λέξεις σκόρπιες,
δίχως γεύση στον ήχο;
Έτσι έλεγε πάντα και θύμωνες κι έκλαιγες
αν και κουνούσες καταφατικά το κεφάλι.

Μάνα, ποιος σε πίκρανε και μαζεύεις το κορμί σου;
Πρέπει να είσαι περήφανη γι' αυτό.
Μ' αυτό μας γέννησες και τον Χριστό μ' αυτό Τον γέννησες.
Απόψε που σε χάνουμε ευχήθηκα να μας ξαναγεννούσες
και κάθε πνοή της ζωής μας σ' αγαπώ να σου φωνάζαμε.

Βόηθα Θεέ μου

Δεν είναι trailer καινούριας ταινίας, δεν είναι σκηνές που θα δούμε σε μια γιγαντοοθόνη στα προσεχώς μιας κωμωδίας... Δυστυχώς, είναι η πραγματικότητα που ζουν άνθρωποι που μέχρι πριν την 11η Μαρτίου ζούσαν ανυποψίαστοι τις ζωές τους. Πήγαιναν στις δουλειές τους, πήγαιναν για ψώνια, σχολείο, μαγείρεμα, κούρεμα, παιχνίδι, διάβασμα, βόλτες και γενικά έκαναν ό,τι κάνουμε όλοι... Μέχρι εκείνη την μέρα. Και τώρα - όσοι σώθηκαν- προσπαθούν να ζήσουν μέσα από τα συντρίμμια, μέσα από την απώλεια, τον χαμό, τον πόνο και τον φόβο. Κατεβάζουν το κεφάλι και (υποθέτω) προσεύχονται να σωθούν κι απ' τα χειρότερα... από τα μολυσμένα με πυρηνικά γάλατα, από το μολυσμένο με πυρηνικά νερό, από τον μολυσμένο με πυρηνικά αέρα, από την μολυσμένη με πυρηνικά αβέβαιη καθημερινότητά τους.
Ας προσευχηθούμε κι εμείς για αυτούς τους ανθρώπους και τα παιδιά, να βρουν την δύναμη να ζήσουν, να βρουν την δύναμη να ξαναρχίσουν, μα ας προσευχηθούμε κυρίως να τους βοηθήσει ο Θεός...

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, μαζί με άλλα 3 μέλη της περιβαλλοντολογικής οργάνωσης που ανήκε, μάζεψε λεφτά και ταξίδεψε από το Βανκούβερ στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να παρευρεθεί στην Παγκόσμια Σύνοδο του ΟΗΕ για το Περιβάλλον. Ένα κοριτσάκι μόλις 12 χρονών, αντί να βλέπει φανατικά τηλεόραση και να μπαίνει στο facebook, βρήκε το θάρρος να καταθέσει τις σκέψεις της, τους φόβους της και τις αιτήσεις της μπροστά σε πολιτικούς, δημοσιογράφους κι επιχειρηματίες. Μίλησε για την τρύπα του όζοντος, τα αφανισμένα δάση, τα εξαφανισμένα ή υπό εξαφάνιση ζώα. Μίλησε για τα χημικά στον αέρα που αναπνέει και την φτώχεια των δύσμοιρων χωρών. Για όλα αυτά μίλησε το 1992. Θα μπορούσε όμως να είναι μια ομιλία του Ιανουαρίου 2011. Γιατί όχι μόνο δεν κλείστηκαν οι τρύπες του όζοντος, όχι μόνο δεν αναδασώθηκαν οι κατεστραμμένες περιοχές, όχι μόνο δεν άλλαξε η τύχη των τριτοκοσμικών χωρών αλλά αντιθέτως μάλιστα... Η σημερινή πραγματικότητα είναι ακόμα χειρότερη από ότι ήταν πριν από 18 χρόνια!
Και η αλήθεια είναι πως αδιαφορώ για τις περιβαλλοντολογικές οργανώσεις, τους ακτιβιστές και τους λοιπούς που εν ονόματι της Γης γεμίζουν τις τσέπες τους λεφτά ή οδηγούν αφελείς σε ένα νεοταξικό κίνημα ιδιαίτερων συμφερόντων. Αλλά αυτό που με ανησυχεί είναι πως αυτό το κοριτσάκι έχει δίκιο... που θα μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας; Πόσο πολύ ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά στην στενάχωρη πραγματικότητα της φτώχειας και της αρρώστιας των διπλανών χωρών; Μα πόση υποκρισία και απληστία θα αντέξει ακόμα αυτός ο κόσμος;