Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Κοιτώντας για λίγο πίσω...

Να 'μαι, λοιπόν, ένα χρόνο μετά, να ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για Αθήνα. Ο ενθουσιασμός μου μεγάλος. Θα δω φίλους, συγγενείς κι αγαπημένους, θα δω γειτονιές και μέρη αλησμόνητα, ανθρώπους και τοπία χαραγμένα στην καρδιά. Ανυπομονώ... (όπως όλοι ξέρουμε) μετράω ανάποδα τις μέρες εδώ και 2,5 μήνες! Απερίγραπτα συναισθήματα... Η μόνη περιγραφή που θα μπορούσε λίγο να πλησιάσει σε αυτό που νιώθω είναι πως, ώρες-ώρες νομίζω πως χαμογελάει η καρδιά μου!
Από την άλλη πάλι, έχω μια λύπη για όσα αφήνω πίσω. Ξέρω πως, πάνω απ' όλα, θα μου λείψει η οικογένειά μου, που αυτόν τον χρόνο με στήριξε και με αγάπησε πιο πολύ κι από ότι θα ευχόμουν. Τον αδερφό μου και την νύφη μου, αλλά και τα δυο μου ανίψια (τα οποία γνώρισα καλύτερα και λάτρεψα!) που τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τους μου έδιναν πραγματικά δύναμη καθημερινά να βγω σε αυτήν την πόλη και να ολοκληρώσω τον στόχο μου.
Αχ, αυτή η πόλη. Με τους μοντέρνους ουρανοξύστες αλλά και τα κλασικά διώροφα (red-brick) σπίτια, με τις χλιδάτες λεωφόρους (5th Avenue) αλλά και τις πιο απλές γειτονιές της (Greenwich Village), με τις ψηλές, επιβλητικές γέφυρες (Manhattan Bridge) αλλά και τα αρκετά κλειστοφοβικά (!) τούνελ (Queens Tunnel), με τον αστικό της χαρακτήρα (Midtown) αλλά και με το πιο όμορφο πάρκο που έχω περπατήσει (Central Park). Αυτή η γεματη αντιθέσεις πόλη, που όπως λένε έχει πνοή από μόνη της, τελικά, θα μου λείψει.
Θα μου λείψουν οι κοπέλες από την δουλειά, με τις οποίες ο χρόνος και οι κοινές καταστάσεις μας έφεραν πιο κοντά. Θα μου λείψει το τρένο, όχι σαν μέσο μεταφοράς, αλλά σαν την καθημερινή αφιέρωση χρόνου στις πιο βαθιές μου σκέψεις και συναισθήματα.
Ίσως να είναι αυτή η αβεβαιότητα στην οποία γυρνάω που με κάνει να νιώθω έτσι. Ίσως να είναι το νέο ξεκίνημα που πρέπει να ξανατολμήσω, στα 32 μου πια. Ίσως απλά να είναι η νοσταλγία για το μικρό χρονικά αλλά μεγάλο συναισθηματικά κομμάτι της ζωής μου που αφήνω πίσω. Παλεύοντας, πάντως, να κλείσω το φερμουάρ της υπέρβαρης βαλίτσας μου, το μόνο που σκέφτομαι είναι η στιγμή που θα ανοίξει η αυτόματη πόρτα στις αφίξεις του "Ελ. Βενιζέλος"

4 σχόλια:

  1. Η πόρτα που έκλεισε, η πόρτα που θα ανοίξει πάλι...Όλα δεξιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεια σου Κέλλυ μου με το καλό να έρθεις!
    Καλή αρχή στο καινούριο σου ξεκίνημα!Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς ύστερα από αυτό το μεγάλο βήμα που έκανες φεύγοντας για την Αμερική.Όλα καλά θα πάνε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σας ευχαριστώ και τους δυο! Η αισιοδοξία σας με γεμίζει δύναμη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κέλλυ με το καλό να σε δεχτουμέ και να έρθουν ολά οπώς επιθυμεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή