Το μπλε μιας πόλης

Οι Αθηναίοι, έχουμε την ατυχία να ζούμε σε μια γκρίζα πόλη με τεράστια κτίρια, πολύ τσιμέντο και ιδιαίτερα μεγάλη έλλειψη χρωματικών αντιθέσεων, ορίζοντα και κάτι που να μας θυμίζει πώς ήταν ετούτος ο τόπος πριν την ανελέητη κακομεταχείρισή του από εμας τους ίδιους.


Κάθε φορά, όμως, που κοιτάω ψηλά, μπορώ και αντικρίζω έναν ουρανό με τα πιο καλαίσθητα χρωματικά παιχνίδια της φύσης. Τα σύννεφα, με τις παιχνιδιάρικες ακτίνες του ήλιου ή τις δεκάδες αποχρώσεις ενός ηλιοβασιλέματος...


Και την ίδια στιγμή, μπορεί να γυρίσεις το κεφάλι σου, ας πούμε σε μια ηλιόλουστη Κυριακάτικη βόλτα και να βρεθείς ξαφνικά σε ένα γραφικό ψαροχώρι ή στο λιμανάκι κάποιου νησιού ή σε κάποια φιλόξενα βραχάκια χαζεύοντας το πέλαγος ή ακόμα και σε μια αλμυρή ακροθαλασσιά να σε καλεί να βουτήξεις. Και μετά να συνειδητοποιήσεις ότι στην πραγματικότητα δεν βρίσκεσαι παρά στην Πειραϊκή, στην Καστέλλα ή στην πλατεία Αλεξάνδρας… δυο βήματα μακρία από το σπίτι σου!

Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά... γιατί σε όποια πόλη κι αν βρεθούμε, σε όποιο χωριό, σε όποιο νησί, το μπλε της Ελλάδας, το μπλε του ουρανού και της θάλασσας αυτής της χώρας, είναι πάντα αφοπλιστικά σαγηνευτικό...

Όλες τις φωτογραφίες τις έχω τραβήξει από Αθήνα και Πειραιά... δεν είμαστε κι άσχημα και μεις οι "πρωτευουσιάνοι"!!

Περί αγάπης... λίγα λόγια

Η αγάπη, λένε, αν δεν μοιράζεται γίνεται βάσανο. Αν την αγάπη την κρατάς μέσα σου γίνεται μαχαίρι και σου καρφώνει την καρδιά. Αν νιώσεις την αγάπη, παραδέξου το… πες το! Πες το στον άντρα σου, την γυναίκα σου, φώναξε το στα παιδιά σου, τους γονείς σου, τους φίλους σου, τα αδέλφια σου! Όλοι θέλουμε να αγαπήσουμε και όλοι θέλουμε να αγαπηθούμε. Και, πολύ περισσότερο, θέλουμε να το ξέρουμε.



Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και ο χρόνος, το 'χουμε μάθει καλά, δεν γυρνάει πίσω... Γιατί, λοιπόν, αφήνουμε τις μέρες να περνάνε χωρίς να δείχνουμε την αγάπη μας; Γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να φύγουν χωρίς να ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν;

Απορία

Όλοι αυτοί με τις κουκούλες και τα κράνη, όλοι αυτοί οι αντιεξουσιαστές, οι υπέρμαχοι της αταξικής κοινωνίας, οι ανυπάκουοι οποιασδήποτε πολιτικής δράσης αυτής της χώρας, όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν την αντικρατική βία με όραμα την κοινωνική επανάσταση, όλοι αυτοί με λίγα λόγια που βγαίνουν στους δρόμους και σπάνε τα μαγαζιά και τα αμάξια των καημένων και αμέτοχων «υποστηριχτών του συστήματος», όλοι αυτοί που κάνουν κατάληψη σε δημόσια κτίρια καίγοντας και καταστρέφοντάς τα κατά την έξοδό τους, όλοι αυτοί οι εξοργισμένοι γνωστοί-άγνωστοι που καταστρέφουν ότι βρεθεί μπροστά τους για ψύλλου πήδημα τώρα στο κανονικό «πήδημα» αυτού του οικονομικού πορνό που μας αποφασίσανε, που είναι όλοι τους;;;

Άνοιξη είναι...

Άνοιξη είναι το κάθε επιπλέον λεπτό δύσης ηλίου στο μικρό ημερολόγιο της κουζίνας




Άνοιξη είναι οι αμυγδαλιές στην άκρη των πεζοδρομίων






Άνοιξη είναι η φευγαλέα μυρωδιά της μπουγάδας καθώς ανεβαίνεις το στενό


Άνοιξη είναι οι μαργαρίτες στο ξεχασμένο χωμάτινο κομμάτι του πεζοδρομίου




Άνοιξη είναι μια παπαρούνα ανάμεσα στους θάμνους κάπου στον Λυκαβητό





Άνοιξη είναι το δειλό χαμόγελο σου την ώρα που βγαίνεις από την πόρτα της δουλειάς




Άνοιξη είναι η ελαφριά ζακέτα που βγάζεις από την ντουλάπα

Άνοιξη είναι η μυρωδιά της θάλασσας που φέρνει ο νότιος άνεμος στο Φάληρο


Άνοιξη είναι ο Ρενουάρ των 4 εποχών με καβαλέτο την Ελλάδα




Άνοιξη είναι να χαζεύεις το ψιλοβρόχι της Κυριακής με φόντο τον ήλιο κάτω από τη σκεπή ενός καφέ


Άνοιξη είναι να κοιτάς ανάσκελα τα δέντρα ξαπλωμένος στο γκαζόν



Άνοιξη είναι το μπέρδεμα των χρωμάτων στον πιο καλαίσθητο καμβά





Άνοιξη είναι ό,τι αγγίζει την καρδιά του καθενός...