Η Πέμπτη Εντολή…

«Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς.»
Σίγουρα δεν εννοείται μόνο ο φυσικός πατέρας και η φυσική μητέρα αλλά αν δεν μπορείς να τιμήσεις τους ανθρώπους που σε έφεραν στην ζωή, πως θα τιμήσεις, πως θα σεβαστείς, πως θα αγαπήσεις τους συνανθρώπους σου; Πως θα τιμήσεις και θα αγαπήσεις τον Θεό σου;

Και μπορώ με άνεση να πω πως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να συγκριθεί με τη μητέρα, τη μάνα, τη μαμά! «Σαν τη μάνα δεν γίνεται, σαν τη μάνα δεν υπάρχει».



Την αγάπη της μάνας δεν θα την βρεις αλλού… αυτό και μόνο αξίζει όλο σου το σεβασμό, όλη σου την ευγνωμοσύνη και την πιο δυνατή σου αγάπη. Αγάπη δοσμένη με χαρά, δοσμένη με τον απαιτούμενο σεβασμό, δοσμένη με κάθε τιμή που επιβάλει ο ρόλος της στην ζωή σου.
«Και όταν θα έρθει η ώρα και άλλο δεν θα ζει αν δεν έχεις κάνει το χρέος σου θα καίγεται η ψυχή σου» μας τραγουδούν οι Πόντιοι και πίστεψέ με, έτσι είναι…

Μικρό θαύμα...

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι…

Ένα τραγούδι γεμάτο συναίσθημα.
Λόγια γεμάτα νόημα που αγγίζουν όλες τις μοναχικές καρδιές αλλά ακόμα και τις πιο σκληρές.
Ερμηνεία και μουσική εκπληκτικές που ξεκινούν να κυκλοφορούν στις φλέβες σου και καταλήγουν με μια ήρεμη ένταση να ανατριχιάζουν το κορμί.

Ποιος αλήθεια δεν έχει νιώσει ποτέ μόνος; Ποιος, έστω και για μια στιγμή δεν έχει νιώσει την απελπισία να πνίγει τα πνευμόνια του; Ποιος δεν έχει τρομάξει στην φευγαλέα σκέψη της απομόνωσης; Έστω και για λίγο, μονάχα για ένα λεπτό όλοι - μα όλοι μας - έχουμε βιώσει τι θα πει μοναξιά. Άλλοι τρομοκρατήθηκαν και απελπίστηκαν, άλλοι πάλι προσπάθησαν να παλέψουν μαζί της αλλά πάντα στο τέλος η μοναξιά καταφέρνει να λυγίσει και τους βράχους.
Όλοι λοιπόν, συνειδητά ή ασυνείδητα, ψάχνουμε να βρούμε την καλύτερη συντροφιά, την συντροφιά εκείνη που θα μας γεμίσει χαρά, αγάπη, σιγουριά. Σιγουριά για το τώρα, σιγουριά για το μέλλον, σιγουριά για την ασταμάτητη παρουσία της. Κι αγάπη φιλική, αδελφική, ερωτική, συντροφική. Αγάπη ανεξίτηλη, αγάπη δυνατή, αγάπη αμετάβλητη, αγάπη καθαρή - με αποδείξεις ή χωρίς.
Μια τέτοια αγάπη γνώρισα. Με μια σιγουριά όχι μόνο για το τώρα και μέλλον, αλλά με μια σιγουριά μέχρι και «εις τους αιώνας των αιώνων». Η μόνη περίπτωση να την χάσεις, η άρνηση να την δεχτείς. Ευτυχώς, την γνώρισα στα 32 μου χρόνια. Όχι πολύ νωρίς αλλά σίγουρα όχι πολύ αργά. Μου φανερώθηκε τότε που θα μπορούσα να την δεχτώ, να την εκτιμήσω, να την καλλιεργήσω. Μου φανερώθηκε όταν, αμίλητη και σκυφτή σε μια θάλασσα από κόσμο, ένιωσα πιο μόνη από ποτέ. Κι όλα αυτά επειδή για μια στιγμούλα μοναχά κοίταξα ψηλά.
«Εὐχαριστῶ σοι» γιατί υπάρχεις.


(Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη σε μια παραλία του Ατλαντικού Ωκεανού, στο Long Beach, New York)

Τελικά, όσο κι αν αγαπάς ένα τόπο, όσο όμορφος κι αν είναι, όσες αγαπημένες συνήθειες και μέρη έχεις αυτό που σε κρατά κάπου είναι η αγάπη. Είναι τα συναισθήματα και η συντροφικότητα.

Ας μην γελιόμαστε… οι άνθρωποι είναι αυτοί που γεμίζουν την καρδιά σου με χαρά, αυτοί που σε κάνουν να ανθίζεις!
Είμαστε γεννημένοι για να δίνουμε και να δεχόμαστε αγάπη... αν με ρωτούσαν θα έλεγα με σιγουριά πως αυτός είναι ο σκοπός της ζωής μας!