Τελικά που σου μέλει να βρίσκεσαι; Σε ποιον τόπο, σε ποια χώρα; Εκεί που γεννήθηκες και μεγάλωσες; Εκεί που έμαθες κάθε γωνία και λακκούβα; Εκεί που είναι όλα γνώριμα κι οικία; Εκεί που το μάτι σου δεν χορταίνει τις ομορφιές;
Ή εκεί που η καρδιά σου μπορεί να δώσει και να λάβει αγάπη; Εκεί που η καρδιά σου δεν νιώθει μόνη; Εκεί που ο τόπος είναι ξένος μα τα πρόσωπα γύρω σου χαρίζουν χαμόγελα κι ασφάλεια;
Τελικά τι έχει περισσότερη σημασία... που ζείς ή με ποιον ζεις;

Στιγμές και εικόνες από την όμορφη Κεφαλλονιά

Στο καράβι από Κυλλήνη προς Κεφαλλονιά.
Λευκό, γαλάζιο και το νησί στο βάθος. Μια μικρή αξέχαστη στιγμούλα.

Πόρος, το μικρό γραφικό λιμανάκι με τα γαλαζοπράσινα νερά σε προϊδεάζει για την συνέχεια.
Το πρώτο μπάνιο στο Ιόνιο, με τον ήλιο να έχει ήδη αρχίσει να νανουρίζει τα πλάσματα της γης... Ξαπλώστρα στην ακροθαλασσιά, γαλαζοπράσινα νερά με μια ηρεμία και καθαρότητα καθησυχαστική και όλη την διάθεση να κακομάθεις τον εαυτό σου!!! (παραλία Λουρδάς)







Μπανάκι, καθαρά ρουχαλάκια, αρώματα και... Αργοστόλι by night!

Προσκύνημα στην Ι. Μονή του Αγ. Γερασιμου, όπου φυλάσσεται το θαυματουργό σκήνωμα του Αγίου, προστάτη της Κεφαλλονιάς. Στην είσοδο σε καλωσορίζει το πανέμορφο πλατάνι που φύτεψε ο ίδιος, αιώνες πριν!

Ο γνωστός πια Μύρτος... δυστυχώς γνωστός σε όλους!! Πολλοί Ιταλοί βρε παιδάκι μου, αφού αν ακούσεις ελληνικά σου 'ρχεται να σηκωθείς να φιλήσεις τον πατριώτη!!!






Άσος, ένα χωριουδάκι χτισμένο στην κυριολεξία σε μια λωρίδα γης... εκπληκτικό!

Και βέβαια, ανήμερα της Παναγίας βρέθηκα στην Παναγιά την Φιδούσα. Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφία αλλά είχα την χάρη να ακουμπήσω ένα φιδάκι Της ευλογημένο!

Αγάπη είναι...

Εδώ λοιπόν, στις διακοπές μου, με θέα την Ζάκυνθο και παρέα το Ιόνιο, έχοντας βέβαια και την πολυτέλεια να κάτσω απλά και να σκεφτώ, έπιασα ένα θέμα που λίγο-πολύ μας έχει απασχολήσει όλους αλλά και που ολοφάνερα θα μας απασχολεί γενικότερα!

Αγάπη λοιπόν...

Για την αγάπη έχουν ειπωθεί διάφορα από μεγάλες προσωπικότητες της ιστορίας μας προσπαθώντας να ορίσουν ή να περιγράψουν αυτό το συναίσθημα. Παρακάτω είναι μόνο λίγα από αυτά:

Έχω ανακαλύψει το παράδοξο ότι αν (συνεχίζω να) αγαπάω (όλο και περισσότερο) μέχρι να πονέσω, τότε δεν υπάρχει πόνος, μονάχα περισσότερη αγάπη
Mother Teresa

Το μίσος παραλύει τη ζωή: η αγάπη την απελευθερώνει Το μίσος μπερδεύει τη ζωή: η αγάπη την εναρμονίζει. Το μίσος συσκοτίζει τη ζωή: Η αγάπη τη φωτίζει.
Dr. Martin Luther King, Jr.

Είναι η αγάπη και όχι η λογική που είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Thomas Mann

Η αγάπη τα απαιτεί όλα και έχει δικαίωμα σε όλα.
Beethoven

H αγάπη δεν αφορά δύο ανθρώπους που κοιτούν ο ένας τον άλλο, αλλά δύο ανθρώπους που μαζί κοιτούν προς την ίδια κατεύθυνση.
Antoine de Saint-Exupιry

Μια λέξη μας απελευθερώνει από όλο το βάρος και τον πόνο της ζωής: αυτή λέξη είναι η αγάπη.
Σοφοκλής

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η πεποίθηση ότι σ' αγαπάνε, σ' αγαπάνε γι αυτό που είσαι, ή ακόμα καλύτερα, σε αγαπάνε παρ' ότι είσαι αυτός που είσαι.
Victor Hugo

Απόστολος Παύλος προς τους Κορινθίους (13ο κεφάλαιο της Α' επιστολής):
Η αγάπη πάντα ανέχεται. Η αγάπη πάντα υπομένει. Η αγάπη πάντα ελπίζει. Η αγάπη δεν χαίρει εις το κακό, συγχαίρει δε εις το καλό.
Και σε άλλο σημείο αναφέρει: Ύδατα πολλά δεν δύναται να σβήσουν την αγάπη. Η αγάπη είναι ισχυρά ως ο θάνατος...

Αγάπη είναι ακόμα και αυτό που πολύ χαριτωμένα προσπάθησαν να περιγράψουν μικρά παιδιά:
'Αγάπη είναι όταν βγαίνεις για φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανητές σου πατάτες χωρίς να του ζητάς να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του'
Κάρολος, 5 ετών

'Αγάπη είναι όταν η μαμά φτιάχνει καφέ για τον μπαμπά και πίνει πρώτα μια γουλιά εκείνη για να δει αν τον πέτυχε'
Λευτέρης, 4 ετών

'Αν θέλεις να μάθεις να αγαπάς καλύτερα, πρέπει να ξεκινήσεις από έναν... φίλο που δεν χωνεύεις'
Πάνος, 7 ετών

'Αγάπη είναι όταν λες σ' ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του, κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα'
Τζένη, 8 ετών

'Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στον μπαμπά το καλύτερο κομμάτι από το φαγητό'
Κλαίρη, 6 ετών

Θα προσπαθήσω να περιγράψω κι εγώ (χαριτωμένα ή όχι) πως νιώθω την αγάπη...
Αγάπη είναι να δέχεσαι με στοργή τα ελαττώματα του άλλου, να ποθείς την αναπνοή του, να ζεις από τα όνειρά του. Αγάπη είναι να καταφέρεις να μηδενίσεις το 'εγώ' σου και να του δώσεις όλο σου το 'είναι' χωρίς όρους και προϋποθέσεις Αγάπη είναι να κινείς γη κι ουρανό για μια μόνο στιγμούλα. Αγάπη είναι να παίρνεις δύναμη από τα λόγια του.
Αγάπη είναι η χαρά κι η λύπη μαζί, μπερδεμένα στο πιο γλυκό συναίσθημα.

Υ.Γ1 Δυστυχώς το δίκτυο εδώ δεν βοηθά καθόλου στο να ανεβάσω φωτογραφίες (ούτε αυτή με την θέα στη Ζάκυνθο!)... Η επόμενη ανάρτηση λοιπόν θα έχει μόνο φωτογραφίες από το νησί προς ένδειξη διαμαρτυρίας στα 3G δίκτυα!
Υ.Γ2 Χρόνια Πολλά!! Υγεία και χαρά πάντα στην ζωή μας! Αα... και αγάπη φυσικά!!

Καλό "δεκαπεντισμό"

1η Αυγούστου σήμερα. Ο μήνας των διακοπών, ο μήνας του καλοκαιριού, ο μήνας της ξεκούρασης, μα πάνω από όλα ο μήνας της Παναγίας. Γιορτάζουμε την Κοίμησή της στις 15 Αυγούστου μέσα από μια ταπεινή περίοδο νηστείας και παρακλήσεων.

Παναγία, η μάνα όλων – ορφανεμένων και μη, η ελπίδα των απελπισμένων κι η χαρά των πικραμένων. Παναγία, με την μεγαλύτερη αγκαλιά.
Παναγία… η Πλατυτέρα των Ουρανών.

Αυτόν τον μήνα, σε κάθε άκρη της Ελλάδας, γιορτάζουμε την Κοίμηση της Θεοτόκου - κάθε μέρος με τον δικό του παραδοσιακό τρόπο και έθιμα. Αξιοζήλευτος κι ο τρόπος που τιμούν οι πιστοί την Παναγία στα Κύθηρα. Πρόσφατα έμαθα το τοπικό έθιμο του «δεκαπεντισμού» κατά το οποίο πολλοί πιστοί μένουν για 15 μέρες στα κελιά του μοναστηριού της Παναγιάς Μυρτιδιώτισσας, τιμώντας την Υπεραγία με νηστεία και παρακλήσεις μέχρι τον ευλογημένο Δεκαπενταύγουστο.
Τα ονόματα που έχουν δοθεί στην Παναγία, από καρδίας, αμέτρητα… Παναγιά η Ελεούσα, η Κυρία, η Μεγαλόχαρη, η Σωτήρα, η Βοήθεια, η Οδηγήτρια, η Φανερωμένη, Παναγιά η Θεοσκέπαστη, η Σπηλαιώτισσα, η Τρυπητή, η Πλατανιώτισσα, η Πορταϊτισσα, η Μυρτιδιώτισσα, η Φιδούσα, Παναγιά η Βρεφοκρατούσα, η Γλυκοφιλούσα, η Μαλεβή, η Παραμυθία και τόσα άλλα ονόματα που σχετίζονται με τα θαύματά της, τον τόπο προέλευσης της εικόνας, τα χαρίσματά της, την μορφή της, κ.α.

Φέτος τον Δεκαπενταύγουστο θα βρίσκομαι στην Κεφαλονιά. Διάβασα λοιπόν τα παρακάτω και θεωρώ μεγάλη τύχη που, τελικά, θα βρίσκομαι φέτος εκεί.
«Στη νότια Κεφαλονιά, κοντά στο χωριό Μαρκόπουλο, συναντάμε την εκκλησία της Κοιμήσεως.
Εκεί κάθε Δεκαπενταύγουστο συμβαίνει κάτι περίεργο και θαυμαστό. Από την εορτή της Μεταμορφώσεως εμφανίζονται μέσα κι έξω από τον ναό φίδια. Είναι τα λεγόμενα «φίδια της Παναγίας».
Στο μέρος αυτό, λέει η μνήμη του λαού, υπήρχε ένα παλιό μοναστήρι της Παναγιάς , μεγάλο και πλούσιο. Το έζωναν τείχη ψηλά και στην καρδιά του το υπηρετούσαν πολλές καλόγριες. Φθονερό και πεινασμένο το μάτι του πειρατή και κουρσάρου που θέριζε το Ιόνιο , έβαλε σκοπό να γυμνώσει το μοναστήρι.
Στον αγώνα της λευτεριάς και στο κράτημα της πίστης οι καλόγριες δεν το παρέδωσαν… Μη μπορώντας όμως να κάνουν αλλιώς, αφού ο αγώνας των όπλων και της βολής έλλειπε, όταν κυκλώθηκαν από τις πύρινες γλώσσες της φωτιάς των επιδρομέων, συγκεντρώθηκαν όλες τριγύρω από την Αγία Τράπεζα για μια τελευταία έκκληση προς το Θείο, για την ύστατη προσευχή σωτηρίας!
Κύκλος πίστης, κύκλος χρόνου, κύκλος Γιορτής, ζήτησαν από την Παναγιά Προστάτη τους να τις κάνει πουλιά ή φίδια, να φύγουν, να πετάξουν, τα σώματά τους αγνά και αμόλυντα να μείνουν…
Έτσι σαν φίδια Ιερά πλέον γυρίζουν και δίνουν το παρόν, ελέγχουν την πίστη και παρακολουθούν την ορθή πορεία μας στο δρόμο που αυτές χάραξαν, εκεί στην Παναγία την Φιδούσα στο Μαρκόπουλο.
Όσο περνούν οι μέρες πληθαίνουν κι αυτά, και την παραμονή της Κοιμήσεως αυξάνονται υπερβολικά. Από που βγαίνουν, αλλά και που κρύβονται μετά την εορτή, κανείς δεν γνωρίζει. Παραμένει ένα μυστήριο.
Την ώρα του εσπερινού κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα στους πιστούς, στα προσκυνητάρια και στα στασίδια, χωρίς να φοβούνται κανένα.
Φεύγοντας η 15η Αυγούστου, αναχωρούν και τα φίδια. Γερμανοί φυσιοδίφες τα εξέτασαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τα κατατάξουν σε κανένα από τα γνωστά είδη.
Είναι γκρίζα, λεπτά, και δεν περνούν το μέτρο.
Όταν τα χαϊδεύεις, νιώθεις το δέρμα τους βελούδινο και βλέπεις δυο ματάκια σπινθηροβόλα. Στο πλατύ τους κεφάλι σχηματίζεται ένας μικρός σταυρός, καθώς επίσης και στην άκρη της λεπτής γλώσσας τους.
Αν κάποια χρονιά τα φίδια δεν παρουσιασθούν, είναι κακό σημάδι. Αυτό συνέβη το 1940, καθώς και το 1953, οπότε δοκιμάσθηκε το νησί από τους σεισμούς.»