Πειρατές εξ ουρανού σε "ασφαλή" ύδατα!

Κι όταν μαζεύονται οι χώρες, όταν μαζεύονται περίπου 700 δυνατές ψυχές από διαφορετικά σημεία της γης για να δώσουν μια ελπίδα, μια βοήθεια στους αδύναμους αυτού του κόσμου, στους πεινασμένους, πονεμένους, τραυματισμένους, στους ακρωτηριασμένους αλλά πάνω από όλα στους συνανθρώπους που έχουν ανάγκη την μεγαλοψυχία και ευαισθησία τους, τότε εμφανίζονται από αέρα και θάλασσα αυτοί που θεωρούν τον λαό τους ως "τον εκλεκτό του Θεού", και με όλη την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο που τους διακρίνει, επιτίθονται σαν μανιασμένοι πειρατές, να μαζέψουν λάφυρα και πλοία με ένα και μόνο σκοπό αλλά με οποιοδήποτε κόστος... να μην φτάσει τίποτα σε αυτούς που τα χρειάζονται. Να μην σηκώσουν κεφάλι εκείνοι. Να μην ξεχαστούν ούτε λεπτό και φανταστούν πως υπάρχει ελπίδα, πως υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που τους σκέφτεται και τους στηρίζει, όπως τελοσπάντων μπορεί. Να μην ζήσουν.
Ντροπή!
Μα μεγαλύτερη ντροπή για αυτούς που στηρίζουν αυτήν την επίθεση δικαιολογώντας αυτήν τους την αναισθησία με την δικαιολογία πως το πλοίο ήταν τουρκικό και πως με τους Τούρκους έχουμε διαφορές. Ναι κύριοι, έχουμε διαφορές, αλλά μην ξεχνιέστε... αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι πως είναι άνθρωποι, αυτό πια νομίζω πως είναι αυτονόητο!!! Και ξεκίνησαν κι εκείνοι, όπως κι εμείς - άνθρωποι όλοι - να βοηθήσουν ανήμπορους ανθρώπους! Ναι, μην ξεχνιέστε, κύριοι! Το επόμενο καράβι από το τουρκικό ήταν το ελληνικό...

Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν

Που να σε κρύψω γιόκα μου,
να μην σε φτάνουν οι κακοί...

Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν,
το φως να το σηκώσουν...



Βοήθα Παναγιά, τους γιους σου και τις κόρες

Παιδιά των δρόμων ή απλά παιδιά;

Πόσο αφύσικες εικόνες... 5χρονα παιδιά να καπνίζουν σαν 30άρηδες, να κρατάνε όπλα σαν κομάντο ειδικών δυνάμεων, 10χρονα να καπνίζουν ναρκωτικά σαν χρόνιοι ναρκομανείς, 6χρονα να χτίζουν μάντρες σαν έμπειροι οικοδόμοι, κοριτσάκια με γαλάζια φορέματα που αντί να χτίζουν κάστρα στην άμμο να κουβαλάνε φτυάρια πιο μεγάλα από το μπόι τους, μα πάνω απ' όλα παιδάκια ανυπεράσπιστα, πεινασμένα, πονεμένα. Κι όλα, αν κοιτάξουμε λίγο προσεχτικά, έχουν δυο κοινά... πρώτον, αυτά τα μάτια γεμάτα απόγνωση και απορία αν αυτή είναι η ζωή που τους μέλει και δεύτερον μια ζωή που δεν διαλέξανε αλλά φορτωθήκανε με ταπεινή υπακοή.
Και μην μου πείτε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι... σκεφτείτε το λίγο!

Με μάτια κλειστά και ανοιχτά

Ελλάδα…
Η αλήθεια είναι πως τελικά, όσο γυρίζω στα στενά, στις πόλεις, στα χωριά, στα βουνά, στις πεδιάδες και στις θάλασσες αυτής της χώρας τόσο με μαγεύουν τα χρώματα, οι μυρωδιές, ο ήλιος και το αεράκι της. Κι όσο κι αν κάποιοι την έχουν ξεγραμμένη, κι όσο κι αν κάποιοι την σαμποτάρουν, κι όσο κι αν κάποιοι θέλουν οτιδήποτε παρά το καλό της, τόσο συνειδητοποιώ τον πλούτο της. Μια ημερήσια βόλτα στα κοντινά, μικρά χωριουδάκια της Αττικής και βλέπεις, νιώθεις, μυρίζεις, γεύεσαι την ζωή, τα χρώματα, και τις αισθήσεις που σου χαρίζει απλόχερα η χώρα τούτη.
Κλείσε τα μάτια… νιώσε τον ήλιο, άκου τα φύλλα πως σε χαιρετάνε με το γλυκό αεράκι και μύρισε τις δάφνες και το δεντρολίβανο που σε κυκλώνουν παιχνιδιάρικα. Χάζεψε τα σύννεφα και ονειρέψου στον ζωντανό λαβύρινθο των χρωμάτων. Μην ανοίγεις τα μάτια… χόρεψε ρυθμικά με τους χρυσούς κυματισμούς των σταχυών και παίξε σκάκι στην καλοφτιαγμένη σκακιέρα της γης.
Απόλαυσε την ζωή, την απλότητα και το μεγαλείο αυτού του τόπου... Άνοιξε τα μάτια και κοίτα γύρω σου!