Κοιτώντας για λίγο πίσω...

Να 'μαι, λοιπόν, ένα χρόνο μετά, να ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για Αθήνα. Ο ενθουσιασμός μου μεγάλος. Θα δω φίλους, συγγενείς κι αγαπημένους, θα δω γειτονιές και μέρη αλησμόνητα, ανθρώπους και τοπία χαραγμένα στην καρδιά. Ανυπομονώ... (όπως όλοι ξέρουμε) μετράω ανάποδα τις μέρες εδώ και 2,5 μήνες! Απερίγραπτα συναισθήματα... Η μόνη περιγραφή που θα μπορούσε λίγο να πλησιάσει σε αυτό που νιώθω είναι πως, ώρες-ώρες νομίζω πως χαμογελάει η καρδιά μου!
Από την άλλη πάλι, έχω μια λύπη για όσα αφήνω πίσω. Ξέρω πως, πάνω απ' όλα, θα μου λείψει η οικογένειά μου, που αυτόν τον χρόνο με στήριξε και με αγάπησε πιο πολύ κι από ότι θα ευχόμουν. Τον αδερφό μου και την νύφη μου, αλλά και τα δυο μου ανίψια (τα οποία γνώρισα καλύτερα και λάτρεψα!) που τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τους μου έδιναν πραγματικά δύναμη καθημερινά να βγω σε αυτήν την πόλη και να ολοκληρώσω τον στόχο μου.
Αχ, αυτή η πόλη. Με τους μοντέρνους ουρανοξύστες αλλά και τα κλασικά διώροφα (red-brick) σπίτια, με τις χλιδάτες λεωφόρους (5th Avenue) αλλά και τις πιο απλές γειτονιές της (Greenwich Village), με τις ψηλές, επιβλητικές γέφυρες (Manhattan Bridge) αλλά και τα αρκετά κλειστοφοβικά (!) τούνελ (Queens Tunnel), με τον αστικό της χαρακτήρα (Midtown) αλλά και με το πιο όμορφο πάρκο που έχω περπατήσει (Central Park). Αυτή η γεματη αντιθέσεις πόλη, που όπως λένε έχει πνοή από μόνη της, τελικά, θα μου λείψει.
Θα μου λείψουν οι κοπέλες από την δουλειά, με τις οποίες ο χρόνος και οι κοινές καταστάσεις μας έφεραν πιο κοντά. Θα μου λείψει το τρένο, όχι σαν μέσο μεταφοράς, αλλά σαν την καθημερινή αφιέρωση χρόνου στις πιο βαθιές μου σκέψεις και συναισθήματα.
Ίσως να είναι αυτή η αβεβαιότητα στην οποία γυρνάω που με κάνει να νιώθω έτσι. Ίσως να είναι το νέο ξεκίνημα που πρέπει να ξανατολμήσω, στα 32 μου πια. Ίσως απλά να είναι η νοσταλγία για το μικρό χρονικά αλλά μεγάλο συναισθηματικά κομμάτι της ζωής μου που αφήνω πίσω. Παλεύοντας, πάντως, να κλείσω το φερμουάρ της υπέρβαρης βαλίτσας μου, το μόνο που σκέφτομαι είναι η στιγμή που θα ανοίξει η αυτόματη πόρτα στις αφίξεις του "Ελ. Βενιζέλος"

Απλή αριθμητική...

Πριν ένα χρόνο περίπου, τέτοιο καιρό, άφησα σπίτι, αμάξι, φίλους και σχέση για να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου. Έκανα ένα βήμα πίσω (ίσως και δύο) με σκοπό, στόχο επιθυμία, ελπίδα και ευχή να πάω πέντε βήματα μπροστά! Αν άξιζε ακόμα δεν το ξέρω. Σίγουρα όμως, μπορώ να σχεδιάζω την από δω και πέρα ζωή μου ξαλαφρομένη από χρέη. Μεγάλο πράγμα αυτό. Να μην έχεις κανένα χαράτσι πάνω σου, να προγραμματίζεις τον μηνιάτικο μισθό σου χωρίς να λες "τόσα για το δάνειο, τόσα για τις κάρτες και αυτά που μένουν... δεν είναι αρκετά για τα υπόλοιπα έξοδα!"
'Οσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, ένα ακόμα πράγμα που έμαθα σε αυτήν την καπιταλιστική χώρα που όλα, μα όλα, κινούνται με πλαστικό χρήμα, είναι η "μπακαλίστικη" μέθοδος.
Για παράδειγμα, τι χρειάζομαι/θέλω; Παπούτσια. Κόστος 100 ευρώ. Ανοίγεις το πορτοφόλι, μετράς τα μετρητά... 40, 60, 80, 85, 86, 87. Κρίμα! Δεν και επαναλαμβάνω, ΔΕΝ βγάζεις την πιστωτική για να τα πάρεις βαυκαλίζοντας τον εαυτό σου με δικαιολογίες του τύπου "30% έκπτωση, ευκαιρία είναι! Θα τα πάρω και θα βάλω όλα τα λεφτά μόλις έρθει ο λογαριασμός." Διότι...
α) Η μόνη πραγματική ευκαιρία είναι αν τα παπούτσια είναι τσάμπα (αδύνατο βέβαια!) αλλιώς απλά είναι πιο φτηνά από ότι ήταν - και αυτό παίζεται στην Ελλάδα!
β) Αν συνεχίσεις να λες ότι θα βάλεις όλα τα λεφτά στην πιστωτική και συνεχίσεις να αγοράζεις, όταν θα έρθει ο λογαριασμός, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι ισόποσος με τον μισθό σου!
γ) Τα έξοδα ποτέ δεν σταματάνε, άρα όταν έρθει ο λογαριασμός της πιστωτικής θα έχεις και τα υπόλοιπα έξοδα να πληρώσεις, άρα πάλι θα βάλεις την ελάχιστη καταβολή και ενώ θα έχεις πληρώσει 70% τόκους και 30% κεφάλαιο θα νιώθεις και ικανοποίηση!
Όχι καρδιά μου! Δεν έχεις μετρητά... δεν παίρνεις, έχεις... παίρνεις! Όπως έκανε ο παππούς μου, σοφός άνθρωπος!
'Ετσι κινούμαι κι εγώ εδώ κι ένα χρόνο και πιστέψτε με, είναι αδύνατο να κάνεις χρέη. Κι όσο για τις δελεαστικές διαφημίσεις, αφίσες, βιτρίνες κι ευκαιρίες με τις οποίες με βομβαρδίζουν καθημερινά, απλά σκέφτομαι το ένα βήμα (και χρόνο) πίσω που έκανα κι έχω ήδη κάνει ένα βήμα μπροστά!

Λίγο από Manhattan... χωρίς λόγια